1.
Geodezyjny pomiar sytuacyjny metodą ortogonalną wykonuje się przez określenie:
1)
odległości pomiędzy punktem stanowiącym początek linii pomiarowej a rzutem prostokątnym mierzonego szczegółu terenowego na tę linię;
2)
odległości pomiędzy szczegółem terenowym a jego rzutem prostokątnym na linię pomiarową, zwanej dalej "rzędną".
2.
Linię pomiarową wyznaczają dwa dowolne punkty, z których każdy jest punktem:
1)
poziomej osnowy geodezyjnej lub
2)
pomiarowej osnowy sytuacyjnej, lub
3)
wyznaczonym na bokach osnów, o których mowa w pkt 1 i 2.
3.
Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy, w przypadku braku punktów, o których mowa w ust. 2, linia pomiarowa może być wyznaczona przez szczegóły terenowe I grupy.
4.
Długości linii pomiarowych nie powinny przekraczać:
1)
na terenach zurbanizowanych 250 m;
2)
na terenach rolnych i leśnych 400 m.
5.
Długość linii pomiarowej podlega weryfikacji, której dokonuje się w drodze:
1)
porównania pomierzonej długości linii pomiarowej z długością wyznaczoną na podstawie współrzędnych punktów, o których mowa w ust. 2 i 3, wyznaczających przebieg tej linii;
2)
dwukrotnego pomiaru, z których pierwszy wykonuje się w trakcie pomiaru szczegółów terenowych.
6.
Wyniki przeprowadzonej weryfikacji nie powinny przekraczać wielkości odchyłek liniowych, zwanych dalej "fL":
1)
w przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 1: fL ≤ 0,07 m + 50 mm/km;
2)
w przypadku, o którym mowa w ust. 5 pkt 2: fL ≤2 (0,07 m + 50 mm/km).
7.
Dopuszczalne długości rzędnych i precyzję zapisu danych obserwacyjnych określa poniższa tabela.
Grupa szczegółów terenowych | Dopuszczalna długość rzędnej (w metrach) | Dopuszczalny błąd pomiaru długości rzędnej i odciętej (w metrach) |
I | 25 | 0,05 |
II | 50 | 0,05 |
III | 70 | 0,10 |
8.
Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy dopuszczalne długości rzędnych mogą zostać zwiększone odpowiednio do 75 m i 100 m, o ile zostanie wykonany pomiar kontrolny, o którym mowa w § 29 ust. 3.