1.
Geodezyjny sytuacyjny pomiar terenowy metodą biegunową wykonuje się przez określenie:
1)
kierunku prostej wyznaczonej przez stanowisko instrumentu i mierzony szczegół terenowy;
2)
odległości między stanowiskiem instrumentu a mierzonym szczegółem terenowym.
2.
Dokładność wyznaczenia szczegółu terenowego lub pikiety pomierzonej metodą biegunową (m P(pom)) określa się według wzoru:
w którym:
d - oznacza pomierzoną odległość do szczegółu terenowego lub pikiety,
m d - oznacza wartość błędu średniego pomiaru odległości,
m α - oznacza wartość błędu średniego pomiaru kąta.
w którym:
d - oznacza pomierzoną odległość do szczegółu terenowego lub pikiety,
m d - oznacza wartość błędu średniego pomiaru odległości,
m α - oznacza wartość błędu średniego pomiaru kąta.
3.
Przy geodezyjnym pomiarze sytuacyjnym metodą biegunową stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania mogą być:
1)
punkty poziomej osnowy geodezyjnej;
2)
punkty pomiarowej osnowy sytuacyjnej;
3)
punkty pośrednie wyznaczone na bokach osnów, o których mowa w pkt 1 i 2;
4)
punkty terenowe, których położenie zostało określone z dokładnością, o której mowa w § 16 ust. 2, w nawiązaniu do co najmniej dwóch punktów poziomej osnowy geodezyjnej.
4.
Przy pomiarze szczegółów terenowych II i III grupy, w przypadku braku punktów, o których mowa w ust. 3, stanowiskami instrumentu oraz punktami nawiązania mogą być szczegóły terenowe I grupy.
5.
Przy pomiarze kierunku niezbędne jest wykonanie obserwacji na co najmniej dwa punkty nawiązania położone w odległości nie mniejszej niż 40 m od stanowiska instrumentu.
6.
W przypadku gdy pomiar kierunku wykonuje się z ostatniego punktu ciągu wiszącego, dopuszcza się tylko jeden punkt nawiązania z jednoczesnym wykonaniem pomiaru kontrolnego na co najmniej jeden szczegół terenowy I grupy, którego położenie zostało określone inną metodą pomiarową lub z innego stanowiska.
