§ 1.
Prokurator może zarządzić zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie osoby podejrzanej albo podejrzanego, jeżeli zachodzi uzasadniona obawa, że:
1)
nie stawią się na wezwanie w celu przeprowadzenia z ich udziałem czynności, o których mowa w art. 313 postanowienie o przedstawieniu zarzutów § 1 lub art. 314 modyfikacja zarzutów, albo badań lub czynności, o których mowa w art. 74 prawa i obowiązki oskarżonego § 2 lub 3;
2)
mogą w inny bezprawny sposób utrudniać postępowanie.
§ 2.
Zatrzymanie i przymusowe doprowadzenie, o którym mowa w § 1, może także nastąpić, gdy zachodzi potrzeba niezwłocznego zastosowania środka zapobiegawczego.
§ 3.
W związku z zatrzymaniem można też zarządzić przeszukanie. Przepisy art 220–222 i art. 224 zasady dokonywania przeszukania stosuje się odpowiednio.
§ 4.
Niezwłocznie po doprowadzeniu przeprowadza się z udziałem zatrzymanego czynności wskazane w § 1, a po ich dokonaniu należy zwolnić go, o ile nie zachodzi potrzeba stosowania środka zapobiegawczego.
§ 5.
Rozstrzygając w przedmiocie środka zapobiegawczego, prokurator niezwłocznie zwalnia zatrzymanego albo występuje do sądu z wnioskiem o zastosowanie tymczasowego aresztowania.
§ 6.
Do zatrzymania, o którym mowa w § 1, stosuje się odpowiednio art. 246 zażalenie na zatrzymanie.
§ 7.
Zarządzenia, o których mowa w § 1, wykonuje Policja lub inne organy, o których mowa w art. 312 organy o uprawnieniach Policji, w zakresie swych właściwości, jeżeli ustawa uprawnia je do zatrzymywania osoby. Zarządzenia dotyczące zatrzymania i przymusowego doprowadzenia żołnierza w czynnej służbie wojskowej, z wyjątkiem terytorialnej służby wojskowej pełnionej dyspozycyjnie, w sprawach niezwiązanych z wykonywaniem obowiązków służbowych, wykonują właściwe organy wojskowe.
