IBPP3/443-368/10/PH

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 18 maja 2010r. (data wpływu 26 maja 2010r.), uzupełnionym pismem z dnia 13 sierpnia 2010r. (data wpływu 17 sierpnia 2010r.) oraz pismem z dnia 18 sierpnia 2010r. (data wpływu 19 sierpnia 2010r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 26 maj 2010r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania sprzedaży działki.

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 13 sierpnia 2010r. (data wpływu 17 sierpnia 2010r.), będącym odpowiedzią na wezwanie tut. organu z dnia 4 sierpnia 2010r., znak: IBPP3/443-368/10/PH, oraz pismem z dnia 18 sierpnia 2010r (data wpływu 19 sierpnia 2010r.).

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W 2008 roku Wnioskodawca nabył grunt o powierzchni ok. 2000 m2 w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Nie było możliwości kupna jedynie części tej działki. Niestety wskutek błędnej interpretacji przepisów przez urzędników Gminy, Wnioskodawca zrezygnował z planów dotyczących budowy domu w tym miejscu. Oznacza to konieczność sprzedaży gruntu.

Ponieważ brak było zainteresowania całością gruntu, po uzyskaniu Warunków Zabudowy Wnioskodawca rozpoczął proces podziału na 3 mniejsze działki, które to zamierza in spe sprzedać.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, nie jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Zakup tego gruntu był pierwszym kupnem nieruchomości i w przewidywalnej przyszłości nie jest planowany zakup kolejnych. Zarówno zakup jak i sprzedaż dotyczą wyłącznie majątku prywatnego.

Ponadto w uzupełnieniu wniosku z dnia 13 sierpnia 2010r. oraz z dnia 18 sierpnia 2010r., Wnioskodawca wskazał, iż:

* Nie prowadzi ani nie prowadził żadnej działalności gospodarczej. Żona, z którą pozostaje w ustawowej wspólności majątkowej prowadzi od 2007 działalność gospodarczą w zakresie dopasowywania i detalicznej sprzedaży szkieł okularowych i okularów - jest optykiem. Nie jest płatnikiem VAT-u.

* Nieruchomość od momentu nabycia nie była wykorzystywana w żaden sposób, tym samym nie była wykorzystywana do prowadzenia żadnej działalności gospodarczej.

* Celem nabycia nieruchomości była budowa własnego domu jednorodzinnego. Niestety nie było możliwości kupna części nieruchomości. Wskutek błędnej, stojącej w sprzeczności z orzecznictwem sądów administracyjnych, interpretacji przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych przez urzędników Gminy, uzyskanie warunków zabudowy wiązało się z wieloma problemami, pokonywaniem urzędniczej buty, dodatkowymi kosztami i przede wszystkim długim oczekiwaniem. Wpłynęło to na decyzję budowy domu na nieruchomości rodziców w przeciągu najbliższych 3-4 lat.

* Przyczyną sprzedaży nieruchomości jest konieczność odzyskania środków finansowych przeznaczonych na zakup przedmiotowej działki. Z powodu braku zainteresowanych zakupem całej nieruchomości konieczne stało się przeprowadzenie podziału.

* Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedaje działki niezabudowane. W planie zagospodarowania przestrzennego, który wygasł z dniem 31 grudnia 2009r. przeznaczeniem działek były tereny rolne. Brak studium zagospodarowania przestrzennego. W ewidencji gruntów działki figurują jako łąki trwałe ŁIII. Aktualnie działki posiadają warunki zabudowy pozwalające na budowę domu jednorodzinnego.

* Nieruchomość przeznaczona do sprzedaży nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści z tytułu jej posiadania.

* Wnioskodawca nie dokonał żadnego uatrakcyjnienia nieruchomości. Nie budował ani drogi ani wodociągu.

* Środki uzyskane z sprzedaży przeznaczone zostaną na budowę domu.

* Wnioskodawca nie posiada żadnych innych nieruchomości. Nie planuje również ich zakupu czy też sprzedaży.

* Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej żadnej sprzedaży gruntów. Nigdy wcześniej nie był nawet właścicielem żadnych nieruchomości.

Wnioskodawca w dalszym ciągu podtrzymuje stanowisko o braku konieczności opodatkowania sprzedaży podatkiem VAT.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy sprzedaż nieruchomości będzie się wiązała z koniecznością odprowadzenia podatku VAT...

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ustawy VAT sprzedaż przedmiotowych nieruchomości nie jest działalnością gospodarczą gdyż jest czynnością wykonywaną okazjonalnie, bez zamiaru nadania jej stałego charakteru. Oznacza to brak konieczności opodatkowania sprzedaży podatkiem od towarów i usług.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju (...).

Towarami natomiast, w rozumieniu art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, są rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Przepisy art. 7 ust. 1 i art. 8 ust. 1 ustawy o VAT definiują pojęcie dostawy towarów i świadczenia usług za wynagrodzeniem. W myśl tych przepisów przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Natomiast przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7.

Ustawodawca w ww. przepisach poza wskazaniem, że przez świadczenie usług rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, wskazał ponadto, że za świadczenie usług uznawana jest każda transakcja, która nie stanowi dostawy towarów.

Przyjęcie podziału na dostawę towaru oraz świadczenie usług oznacza w praktyce, że wolą ustawodawcy było określenie maksymalnie szeroko przedmiotu opodatkowania podatkiem od towarów i usług, jeżeli nawet wykazane zostałoby w konkretnym przypadku, że nie występuje dostawa towarów to i tak z reguły należy opodatkować czynność kwalifikowaną wówczas jako świadczenie usług. Głównym celem wprowadzenia takiej konstrukcji jest zagwarantowanie, aby każda transakcja, która nie mogłaby zostać uznana za dostawę towarów była opodatkowana jako świadczenie usług, za wyjątkiem tych transakcji, które zostały taksatywnie wyłączone lub zwolnione z opodatkowania.

Powyższe regulacje wynikające z ustawodawstwa wspólnotowego dotyczącego harmonizacji przepisów Państw Członkowskich w zakresie podatków obrotowych, wprowadzono w tym celu, aby nie dopuścić do:

1. podwójnego opodatkowania,

2. braku opodatkowania,

3. zakłócenia konkurencji.

Podstawowe bowiem znaczenie dla kształtu i funkcjonowania wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (podatku od towarów i usług) mają fundamentalne cechy tego podatku, tj.:

1. powszechność opodatkowania,

2. faktyczne opodatkowanie konsumpcji,

3. stosowanie podatku od wartości dodanej na wszystkich etapach obrotu towarami i usługami.

Realizację powyższych fundamentalnych cech podatku od towarów i usług, o których mowa wyżej, gwarantują nie tylko przepisy określające zakres przedmiotowy podatku VAT, tj. cyt. wyżej art. 5, 7 i 8 ustawy o VAT, lecz również przepisy regulujące zakres podmiotowy podatku od towarów i usług, czyli przepisy art. 15 tej ustawy.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o VAT, podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Stosownie do art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, działalność gospodarcza obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody, również wówczas, gdy czynność została wykonana jednorazowo w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Działalność gospodarcza obejmuje również czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Określony w cytowanej ustawie zakres opodatkowania podatkiem od towarów i usług wskazuje, iż do tego, aby faktycznie zaistniało opodatkowanie danej czynności konieczne jest, aby czynność podlegającą opodatkowaniu wykonał podmiot, który dla tej właśnie czynności będzie działał jako podatnik. Definicja działalności gospodarczej, zawarta w ustawie o VAT, ma charakter uniwersalny, pozwalający na objęcie pojęciem „podatnik” tych wszystkich podmiotów, które prowadzą określoną działalność, występując w profesjonalnym obrocie gospodarczym. Ponadto podatnikiem staje się również ten, kto wykonał czynność, podlegającą opodatkowaniu, jednorazowo, ale w okolicznościach wskazujących na zamiar wykonywania czynności w sposób częstotliwy. Chociaż ustawa nie definiuje pojęcia „częstotliwości”, przez zamiar wykonywania danej czynności w sposób częstotliwy należy rozumieć chęć, wolę powtarzalnego, a nie jednorazowego wykonywania określonych czynności, składających się na istotę prowadzenia działalności.

O kwestii częstotliwości nie decyduje czasookres wykonywania czynności (rok, dwa czy pięć lat), ani ilość dokonanych transakcji. Decydującym kryterium jest powtarzalność czynności. Dlatego też, w każdym przypadku należy indywidualnie rozstrzygnąć, czy intencją określonej czynności, z którą łączą się skutki podatkowoprawne, było dokonywanie tej czynności wielokrotnie i w okolicznościach noszących znamiona działalności gospodarczej.

W kontekście powyższego należy stwierdzić, iż nie jest podatnikiem podatku od towarów i usług w odniesieniu do danej czynności ten, kto jako osoba fizyczna dokonuje jednorazowych lub okazjonalnych transakcji, za które nie jest przewidziana ściśle regularna zapłata oraz nie prowadzi zorganizowanej czy zarejestrowanej działalności gospodarczej w tym zakresie. Dokonywanie określonych czynności incydentalnie, poza sferą prowadzonej działalności gospodarczej, nie pozwala zatem na uznanie danego podmiotu za podatnika w zakresie tych czynności.

Z przedstawionych przepisów wynika więc, że jeśli osoba fizyczna dokonuje sprzedaży ze swojego majątku prywatnego nieruchomości gruntowej, a czynność ta wykonywana jest jednorazowo lub okazjonalnie, w warunkach wskazujących, iż działanie to nie jest czynione z zamiarem jego powtarzania (kontynuowania) i nie zmierza do nadania mu stałego charakteru, transakcja taka nie może być uznana za działalność gospodarczą, w rozumieniu cytowanego wyżej art. 15 ust. 2 ustawy o VAT.

Dodatkowo należy wskazać, że działalność gospodarcza powinna cechować się stałością, powtarzalnością i niezależnością jej wykonywania, bowiem związana jest z profesjonalnym obrotem gospodarczym. Natomiast nie jest częstotliwością, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, zawarcie nawet kilku transakcji sprzedaży w odniesieniu do majątku własnego podatnika, w przypadku, kiedy okoliczności sprawy wskazują, iż w chwili wejścia w posiadanie tego majątku podatnik nie nosił się zamiarem jego zbycia, zaś środki z jego sprzedaży konsekwentnie pozostaną w majątku prywatnym, tzn. nie będą wykorzystywane w działalności gospodarczej. W każdej indywidualnej sprawie należy również wziąć pod uwagę okoliczności nabycia majątku mającego być przedmiotem zbycia przez podatnika.

Z przedstawionego opisu zdarzania przyszłego wynika, iż w 2008 roku Wnioskodawca nabył grunt o powierzchni ok. 2000 m2 w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych. Celem nabycia nieruchomości była budowa własnego domu jednorodzinnego. Nie było możliwości kupna jedynie części tej działki. Niestety wskutek błędnej interpretacji przepisów przez urzędników Gminy, Wnioskodawca zrezygnował z planów dotyczących budowy domu w tym miejscu. Oznacza to konieczność sprzedaży gruntu. Uzyskanie warunków zabudowy wiązało się z wieloma problemami, dodatkowymi kosztami i przede wszystkim długim oczekiwaniem. Wpłynęło to na decyzję budowy domu na nieruchomości rodziców w przeciągu najbliższych 3-4 lat. Przyczyną sprzedaży nieruchomości jest konieczność odzyskania środków finansowych przeznaczonych na zakup przedmiotowej działki. Środki uzyskane ze sprzedaży przeznaczone zostaną na budowę domu.

Z powodu braku zainteresowanych zakupem całej nieruchomości konieczne stało się przeprowadzenie podziału. Ponieważ brak było zainteresowania całością gruntu, po uzyskaniu Warunków Zabudowy Wnioskodawca rozpoczął proces podziału na 3 mniejsze działki, które to zamierza in spe sprzedać.

Wnioskodawca wraz z małżonką sprzedaje działki niezabudowane. W planie zagospodarowania przestrzennego, który wygasł z dniem 31 grudnia 2009r. przeznaczeniem działek były tereny rolne. Brak studium zagospodarowania przestrzennego. W ewidencji gruntów działki figurują jako łąki trwałe ŁIII. Aktualnie działki posiadają warunki zabudowy pozwalające na budowę domu jednorodzinnego.

Wnioskodawca nie prowadzi żadnej działalności gospodarczej związanej z obrotem nieruchomościami, nie jest zarejestrowanym płatnikiem VAT. Nie prowadzi ani nie prowadził żadnej działalności gospodarczej. Żona, z którą pozostaje w ustawowej wspólności majątkowej prowadzi od 2007 działalność gospodarczą w zakresie dopasowywania i detalicznej sprzedaży szkieł okularowych i okularów - jest optykiem, nie jest płatnikiem VAT-u.

Zakup tego gruntu był pierwszym kupnem nieruchomości i w przewidywalnej przyszłości nie jest planowany zakup kolejnych. Zarówno zakup jak i sprzedaż dotyczą wyłącznie majątku prywatnego.

Nieruchomość od momentu nabycia nie była wykorzystywana w żaden sposób, tym samym nie była wykorzystywana do prowadzenia żadnej działalności gospodarczej. Nieruchomość przeznaczona do sprzedaży nie była przedmiotem najmu lub dzierżawy. Wnioskodawca nie czerpał żadnych korzyści z tytułu jej posiadania.

Wnioskodawca nie dokonał żadnego uatrakcyjnienia nieruchomości. Nie budował ani drogi ani wodociągu. Wnioskodawca nie posiada żadnych innych nieruchomości. Nie planuje również ich zakupu czy też sprzedaży. Wnioskodawca nie dokonywał wcześniej żadnej sprzedaży gruntów. Nigdy wcześniej nie był nawet właścicielem żadnych nieruchomości.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż planowane przez Wnioskodawcę zbycie trzech działek, wyodrębnionych z nieruchomości gruntowej, którą Wnioskodawca nabył w 2008 roku w celu zaspokojenia własnych potrzeb mieszkaniowych, nie spełnia przesłanek do uznania za działalność gospodarczą, bowiem czynność ta nie mieści się w definicji, o której mowa w art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o podatku od towarów i usług.

Pomimo krótkiego okresu czasu, który upłynął od momentu objęcia przedmiotowej nieruchomości przez Wnioskodawcę, należy zauważyć, iż przyjęcie, że dana osoba sprzedaje działki w charakterze podatnika VAT wymaga ustalenia, że jej działalność w tym zakresie przybiera formę profesjonalną. Zamiar częstotliwego wykonywania czynności ujawniony być musi już w momencie nabycia towaru. Nie można doszukiwać się go w okolicznościach, które nastąpiły po jego nabyciu, gdyż pod pojęciem „handel” należy rozumieć dokonywanie w sposób zorganizowany zakupów towarów w celu ich odsprzedaży. Innymi słowy zatem, dokonując wykładni art. 15 ust. 2 ustawy o VAT nie można zapominać, że istotą działalności gospodarczej handlowca jest to, że dokonuje on zakupu towarów handlowych i ich odsprzedaży.

Dodatkowo należy zwrócić uwagę na to, że podział gruntu na mniejsze działki nie musi wskazywać na zamiar sprzedaży działek w celach handlowych. Takie działania mogą mieć na celu jedynie ułatwienie zbywcy sprzedaży stanowiących jego majątek prywatny działek i uzyskanie za nie wyższej ceny, co jest ekonomicznie uzasadnione, zaś w przedmiotowej sprawie Wnioskodawca wyjaśnił, iż nie było zainteresowania całością gruntu.

W świetle powyższego brak jest podstaw do uznania Wnioskodawcy za podatnika podatku od towarów i usług z tytułu sprzedaży przedmiotowych działek. Powyższe oznacza, iż dostawa przedmiotowych nieruchomości gruntowych nie będzie podlegała przepisom ustawy o podatku od towarów i usług niezależnie od wysokości kwoty uzyskanej z transakcji.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należy uznać za prawidłowe.

Ponadto należy zauważyć, iż zgodnie z brzmieniem art. 14b § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, na pisemny wniosek zainteresowanego i w jego indywidualnej sprawie, pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego (interpretację indywidualną) wydaje Minister właściwy do spraw finansów publicznych. W świetle powyższego nie ma możliwości wydania interpretacji indywidualnej, dla dwóch lub więcej zainteresowanych osób fizycznych, na podstawie jednego wniosku. Zatem niniejsza interpretacja indywidualna odnosi się jednie do Wnioskodawcy.

Natomiast, jeżeli małżonka Wnioskodawcy jest również zainteresowana otrzymaniem interpretacji indywidualnej obowiązana jest do złożenia odrębnego wniosku i przedstawienia odpowiednich dla niej stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych), zapytań i własnych stanowisk w sprawie oraz dokonania odrębnych opłat.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Niniejsza interpretacja traci swoją ważność w przypadku zmiany któregokolwiek z elementów przedstawionego stanu faktycznego lub zmiany stanu prawnego.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, ul. Prymasa S. Wyszyńskiego 2, 44-101 Gliwice, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.