• Interpretacja indywidualn...
  28.03.2024

ILPP1/443-1206/11-6/AWa

Interpretacja indywidualna
z dnia 23 grudnia 2011 r.

Artykuły przypisane do interpretacji

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 1494 interpretacje.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się ta interpretacja podatkowa. Znajdź inne potrzebne interpretacje.


Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 6 września 2011 r. (data wpływu 12 września 2011 r.), uzupełnionym pismami z dnia 18 listopada 2011 r. (data wpływu 23 listopada 2011 r.) oraz z dnia 21 grudnia 2011 r. (data wpływu 23 grudnia 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży komórki lokatorskiej z prawem do jej wyłącznego użytkowania przez nabywcę lokalu mieszkalnego – jest prawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 12 września 2011 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży komórki lokatorskiej z prawem do jej wyłącznego użytkowania przez nabywcę lokalu mieszkalnego. Powyższy wniosek został uzupełniony pismami z dnia 18 listopada 2011 r. oraz z dnia 21 grudnia 2011 r. o doprecyzowanie opisanego stanu faktycznego i oświadczenia Wnioskodawcy złożone pod rygorem odpowiedzialności karnej.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Wnioskodawca jest podmiotem prowadzącym działalność deweloperską. W ramach tej działalności Spółka, jako zarejestrowany i czynny podatnik VAT, prowadzi inwestycję polegającą na budowie kompleksu handlowo-mieszkaniowego na gruncie, którego jest użytkownikiem wieczystym. W wyniku prowadzonej inwestycji zostaną wybudowane m. in. 142 lokale mieszkalne, które Wnioskodawca zamierza zbywać na wolnym rynku. Część lokali mieszkalnych będzie można nabyć wraz z komórką lokatorską (ze względu na ich ograniczoną ilość w stosunku do ogólnej liczby lokali mieszkalnych).
Zgodnie z projektem umowy przedwstępnej, która stosowana będzie przy sprzedaży lokali wybudowanych w wyniku inwestycji prowadzonej przez Wnioskodawcę, pomieszczenie w którym znajdować się będą wydzielone komórki lokatorskie pod względem prawnym, stanowić będzie część wspólną budynku, podobnie jak ciągi komunikacyjne, tarasy etc. Nie ma możliwości nabycia samej komórki lokatorskiej bez nabywania lokalu mieszkalnego. Nabywca lokalu mieszkalnego, który zdecyduje się nabyć wraz z lokalem mieszkalnym również komórkę lokatorską otrzyma, wyłączne prawo do jej użytkowania z wyłączeniem innych współwłaścicieli części wspólnych budynku (tzw. podział quod ad usum). Pomieszczenie komórek lokatorskich zlokalizowane będzie na poziomie (-1) budynku – w hali garażowej, poszczególne komórki oddzielone będą od siebie siatką, a każda z nich posiadać będzie własne drzwi.
Pomieszczenie hali garażowej na poziomie (-1) będzie oddzielone od pomieszczenia komórek lokatorskich trwałymi ścianami i stanowić będzie odrębny lokal, zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz. U. Nr 80, poz. 903 ze zm.), mający własną księgę wieczystą. W rezultacie wyodrębnienia hali garażowej jako odrębnego lokalu, komórki lokatorskie mimo, iż zlokalizowane na tej samej kondygnacji (-1), będą stanowić część nieruchomości wspólnej wszystkich członków wspólnoty mieszkaniowej (właścicieli lokali mieszkalnych), gdyż nie ma ono przymiotu samodzielności zgodnie z przepisami ustawy o własności lokali.
Pismem z dnia 18 listopada 2011 r., stanowiącym uzupełnienie do wniosku, Wnioskodawca poinformował, że:
co do zasady dostawa lokalu mieszkalnego wraz z wyłącznym prawem do korzystania z miejsca postojowego (garażowego), będzie stanowiła jedną transakcję sprzedaży, zawartą w jednym akcie notarialnym. W przypadku zawarcia umowy przedwstępnej (zarówno w formie pisemnej, jak i aktu notarialnego) zobowiązanie do sprzedaży powyższych także będzie zawarte w jednej umowie,
w przypadku klientów korzystających przy zakupie lokalu mieszkalnego z kredytu „Rodzina na swoim”, prawo do wyłącznego korzystania z miejsca postojowego (garażowego), będzie przedmiotem odrębnej umowy (dostawy), analogicznie w przypadku zawarcia umowy przedwstępnej zobowiązanie do sprzedaży powyższych także będzie zawarte w odrębnych umowach,
zgodnie z Klasyfikacją Obiektów Budowlanych, wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) – (Dz. U. Nr. 112, poz. 1316 ze zm.), budynek, w którym zlokalizowane są lokale mieszkalne, komórki lokatorskie oraz miejsca postojowe będące przedmiotem sprzedaży jest sklasyfikowany jako PKOB 1122 – budynki o trzech i więcej mieszkaniach.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Czy istnieje możliwość zastosowania stawki VAT w wysokości 8% przy sprzedaży komórek lokatorskich w sytuacji, gdy stanowią one część wspólną budynku mieszkalnego (podobnie jak korytarze, klatki schodowe, inne ciągi komunikacyjne, tarasy etc.), z prawem do wyłącznego użytkowania danej komórki przez nabywcę lokalu mieszkalnego (podział quod ad usum)...
Zdaniem Wnioskodawcy, zastosowanie stawki VAT w wysokości 8% przy sprzedaży komórek lokatorskich, stanowiących część wspólną nieruchomości budynkowej, jest jak najbardziej uzasadnione w sytuacji, gdy nabywca danego lokalu mieszkalnego uzyskuje wyłączne prawo do korzystania z komórki lokatorskiej. Mamy bowiem do czynienia ze sprzedażą lokalu mieszkalnego wraz z udziałem we współwłasności wspólnych części budynku i innych urządzeń, które nie służą do wyłącznego użytku właścicieli poszczególnych lokali (do których zalicza się pomieszczenie komórek lokatorskich) i ustaleniem sposobu korzystania z poszczególnych komórek w ramach podziału quoad ad usum.
Zgodnie z brzmieniem art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali, nieruchomość wspólną stanowi łącznie grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokalu. Każdemu z właścicieli lokalu mieszkalnego przysługuje zatem jednolity udział w nieruchomości wspólnej obejmującej grunt oraz jej budynkowe elementy (wyrok z dnia 15 lipca 2009 r. Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu, sygn. akt I Aca 592/09 OSAW 2009/4/145), a komórka lokatorska o wyznaczonych granicach, znajdująca się w budynku mieszkalnym i niestanowiąca samodzielnego lokalu użytkowego, jest częścią nieruchomości wspólnej wszystkich członków wspólnoty mieszkaniowej.
W związku z powyższym, status prawny komórek lokatorskich będzie taki, iż stanowić będą one prawnie część wspólną budynku z prawem do wyłącznego korzystania z danej komórki przez nabywcę lokalu mieszkalnego z wyłączeniem innych współwłaścicieli (pozostałych nabywców lokali mieszkalnych w tym budynku).
Ponadto, w świetle art. 3 ust. 1 ww. ustawy, niemożliwe jest zbycie własności lokalu bez udziału we współwłasności wspólnych części budynku i urządzeń oraz współużytkowania wieczystego gruntu, na którym budynek ten jest posadowiony. Prawo współwłasności części wspólnych budynku musi zatem zostać sprzedawane łącznie z własnością lokalu mieszkalnego i nie może być przedmiotem odrębnych umów (czynności prawnych). W związku z tym, powinno podlegać opodatkowaniu taką samą stawką podatku VAT jak sprzedaż lokalu mieszkalnego, czyli obecnie w wysokości 8%.
W przypadku Wnioskodawcy, przedmiotem sprzedaży w ramach jednej nieruchomości będzie bowiem samodzielny lokal mieszkalny wraz z przynależnym mu udziałem we współwłasności wspólnych części budynku i urządzeń (takich jak klatki schodowe, tarasy, pomieszczenie komórek lokatorskich) oraz w prawie współużytkowania wieczystego gruntu. Trudno wyobrazić sobie sytuację, gdy przy sprzedaży lokalu mieszkalnego należałoby zastosować inną stawkę podatku VAT dla tego lokalu, a inną dla części wspólnych budynku sprzedawanych wraz z lokalem mieszkalnym, takich jak klatki schodowe, tarasy, czy też pomieszczenie komórek lokatorskich, znajdujących się w tym samym budynku.
Zgodnie z wyrokiem NSA z dnia 11 maja 2010 r., sygn. akt I FSK 724/09: „jeżeli w ramach nieruchomości budynkowej następuje sprzedaż na odrębną własność lokalu mieszkalnego wraz z przynależnym jej udziałem w częściach wspólnych budynku, w ramach którego określono sposób korzystania z części nieruchomości wspólnej w ten sposób, że przydzielono nabywcy prawo do korzystania z określonego miejsca postojowego, to sprzedaż ta stanowi jednolite świadczenie i podlega opodatkowaniu stawką 7%”. Podobnie, co do stosowania jednolitej stawki VAT na sprzedaż mieszkania i miejsca garażowego zlokalizowanego w tym samym budynku, stwierdził WSA w Rzeszowie w wyroku z dnia 10 czerwca 2009 r., sygn. akt I SA/Rz 167/09. W dzisiejszym stanie prawnym stawka tego podatku wynosić będzie 8%. Wyroki te, zdaniem Wnioskodawcy, choć dotyczą miejsc postojowych, są w pełni aktualne i będą miały w całości zastosowanie do sprzedaży komórek lokatorskich, które jak stwierdzono wyżej pod względem statusu prawnego nie będą różnić się od miejsc postojowych, o których mowa w sentencji powołanych wyroków. Tak jak wspomniane miejsca postojowe, także komórki lokatorskie w realizowanej przez Wnioskodawcę inwestycji, będą stanowić część wspólną budynku mieszkalnego.
W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 177, poz. 1054), zwanej dalej ustawą, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
W świetle art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
W myśl art. 8 ust. 1 ustawy, przez świadczenie usług, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 ustawy (…).
Pojęcie towaru ustawodawca zdefiniował w art. 2 pkt 6 ustawy. Zgodnie z zapisem zawartym w tym przepisie, w brzmieniu obowiązującym od dnia 1 stycznia 2011 r., przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na podstawie art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku od towarów i usług wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.
Jednakże, zarówno w treści ustawy o podatku od towarów i usług, jak i przepisach wykonawczych do niej, ustawodawca przewiduje dla niektórych czynności obniżone stawki podatku.
I tak, według art. 41 ust. 2 ustawy, dla towarów i usług, wymienionych w załączniku nr 3 do ustawy, stawka podatku wynosi 7%, z zastrzeżeniem ust. 12 i art. 114 ust. 1.
W tym miejscu należy zauważyć, iż z dniem 1 stycznia 2011 r. zmianie uległy stawki podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 146a pkt 1 i 2 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2013 r., z zastrzeżeniem art. 146f:
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%;
stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 2, art. 120 ust. 2 i 3 oraz w tytule załącznika nr 3 do ustawy, wynosi 8%.
Na mocy art. 41 ust. 12 ustawy, stawkę podatku, o której mowa w ust. 2 stosuje się do dostawy, budowy, remontu i modernizacji, termomodernizacji lub przebudowy obiektów budowlanych lub ich części zaliczonych do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym.
Przez budownictwo objęte społecznym programem mieszkaniowym - zgodnie z art. 41 ust. 12a ustawy - rozumie się obiekty budownictwa mieszkaniowego lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych, oraz lokale mieszkalne w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12, a także obiekty sklasyfikowane w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w klasie ex 1264 - wyłącznie budynki instytucji ochrony zdrowia świadczących usługi zakwaterowania z opieką lekarską i pielęgniarską, zwłaszcza dla ludzi starszych i niepełnosprawnych, z zastrzeżeniem ust. 12b.
Przepis art. 41 ust. 12b ustawy stanowi, iż do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym określonego w ust. 12a nie zalicza się:
budynków mieszkalnych jednorodzinnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 300 m2,
lokali mieszkalnych, których powierzchnia użytkowa przekracza 150 m2.
Zgodnie z ust. 12c cyt. artykułu, w przypadku budownictwa mieszkaniowego o powierzchni przekraczającej limity określone w ust. 12b stawkę podatku, o której mowa w ust. 2, stosuje się tylko do części podstawy opodatkowania odpowiadającej udziałowi powierzchni użytkowej kwalifikującej do budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym w całkowitej powierzchni użytkowej.
Jednocześnie, w myśl § 7 ust. 1 pkt 2 i pkt 3 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 4 kwietnia 2011 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 73, poz. 392 ze zm.), stawkę podatku wymienioną w art. 41 ust. 1 ustawy obniża się do wysokości 8% dla:
robót konserwacyjnych dotyczących budownictwa objętego społecznym programem mieszkaniowym;
robót konserwacyjnych dotyczących:
obiektów budownictwa mieszkaniowego, o których mowa w art. 2 pkt 12 ustawy, lub ich części, z wyłączeniem lokali użytkowych,
lokali mieszkalnych w budynkach niemieszkalnych sklasyfikowanych w Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych w dziale 12
– w zakresie, w jakim wymienione roboty nie są objęte tą stawką na podstawie pkt 2.
Przez roboty konserwacyjne, o których mowa w ust. 1 pkt 2 i pkt 3, rozumie się roboty mające na celu utrzymanie sprawności technicznej elementów budynku lub jego części inne niż remont (§ 7 ust. 2 rozporządzenia). Przy czym, zgodnie z § 7 ust. 3, przepisu ust. 1 pkt 3 powołanego wyżej § 7 rozporządzenia, nie stosuje się, jeżeli wartość towarów bez podatku wchodzących w podstawę opodatkowania świadczenia robót konserwacyjnych przekracza 50% tej podstawy.
Według art. 2 pkt 12 ustawy, przez obiekty budownictwa mieszkaniowego rozumie się budynki mieszkalne stałego zamieszkania sklasyfikowane w PKOB w dziale 11.
Jak wynika z powołanych wyżej przepisów, ustawa o podatku od towarów i usług, poprzez podanie klasyfikacji, odwołuje się do Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych, która stanowi usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych. Zatem, dla celów VAT stosuje się przepisy rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (PKOB) (Dz. U. Nr 112, poz. 1316 ze zm.), stanowiącego usystematyzowany wykaz obiektów budowlanych.
Zgodnie z tym rozporządzeniem, w dziale 11 mieszczą się budynki mieszkalne. Dział ten obejmuje grupy budynków: 111 - mieszkalnych jednorodzinnych, 112 - o dwóch mieszkaniach i wielomieszkaniowe, 113 - zbiorowego zamieszkania.
W celu zastosowania prawidłowej stawki niezbędnym jest zatem określenie, czy dany obiekt jest obiektem wymienionym w art. 2 pkt 12 ustawy i jakie spełnia funkcje – mieszkalne czy użytkowe. Z uwagi na fakt, iż ustawa o podatku od towarów i usług oraz przepisy wykonawcze do niniejszej ustawy nie zawierają definicji lokalu mieszkalnego i lokalu użytkowego, należy posiłkować się w tym zakresie przepisami ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903 ze zm.).
W świetle art. 2 ust. 2 ustawy, samodzielnym lokalem mieszkalnym jest wydzielona trwałymi ścianami w obrębie budynku izba lub zespół izb przeznaczonych na stały pobyt ludzi, które wraz z pomieszczeniami pomocniczymi służą zaspokajaniu ich potrzeb mieszkaniowych. Stosownie natomiast do ust. 4 powołanego artykułu, do lokalu mogą przynależeć, jako jego części składowe, pomieszczenia, choćby nawet do niego bezpośrednio nie przylegały lub były położone w granicach nieruchomości gruntowej poza budynkiem, w którym wyodrębniono dany lokal, a w szczególności: piwnica, strych, komórka, garaż, zwane dalej „pomieszczeniami przynależnymi”.
Treść powyższych przepisów wskazuje na wyraźne rozróżnienie pomiędzy pomieszczeniami pomocniczymi, które związane są z izbą lub zespołem izb przeznaczonych na pobyt stały w sposób funkcjonalny, polegający na wykorzystaniu całej przestrzeni bezpośrednio dla zaspakajania mieszkaniowych potrzeb ludzi, a pomieszczeniami przynależnymi, które chociaż w sensie prawnym stanowią część lokalu mieszkalnego, jednak w sensie funkcjonalnym służą do zaspokajania innych niż mieszkaniowe potrzeb ludzi.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na definicję pojęcia „lokal użytkowy” zawartą w § 3 pkt 14 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. nr 75, poz. 690 ze zm.). Zgodnie z tym przepisem, pod pojęciem lokalu użytkowego należy rozumieć jedno pomieszczenie lub zespół pomieszczeń, wydzielone stałymi przegrodami budowlanymi, niebędące mieszkaniem, pomieszczeniem technicznym albo pomieszczeniem gospodarczym.
Pod pojęciem pomieszczenia technicznego - zgodnie z pkt 12 wskazanego wyżej paragrafu - należy rozumieć pomieszczenie przeznaczone dla urządzeń służących do funkcjonowania i obsługi technicznej budynku, natomiast przez pomieszczenie gospodarcze - pomieszczenie znajdujące się poza mieszkaniem lub lokalem użytkowym, służące do przechowywania przedmiotów lub produktów żywnościowych użytkowników budynku, materiałów lub sprzętu związanego z obsługą budynku, a także opału lub odpadów stałych (§ 3 pkt 13 cyt. rozporządzenia).
Na podstawie powyższych uregulowań można stwierdzić, że kondygnacja budynku mieszkalnego, w części w której znajdują się konkretne garaże lub miejsca postojowe, nie mieści się ani w pojęciu pomieszczenia technicznego, ani pomieszczenia gospodarczego, w związku z czym, w opisanym we wniosku przypadku, stanowi lokal użytkowy. Natomiast piwnice, komórki, składziki, które co do zasady mogą przynależeć do lokalu mieszkalnego, nie powinny być traktowane jako lokal użytkowy, gdyż stanowią pomieszczenie gospodarcze lokalu mieszkalnego służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, dla przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu.
Ustawa o własności lokali wprowadza również pojęcie nieruchomości wspólnej, określa warunki, jakimi obwarowane jest jej powstanie i zasady obliczania w niej udziału.
W myśl art. 3 ust. 1 powyższej ustawy, w razie wyodrębnienia własności lokali, właścicielowi lokalu przysługuje udział w nieruchomości wspólnej jako prawo związane z własnością lokali. Nie można żądać zniesienia współwłasności nieruchomości wspólnej, dopóki trwa odrębna własność lokali. Jednakże stosownie do ust. 2 ww. artykułu, nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli.
Ponadto, należy wskazać, że zgodnie z art. 50 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), za część składową nieruchomości uważa się także prawa związane z jej własnością. Z kolei art. 47 § 1 k.c. stanowi, że część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.
Z sytuacji przedstawionej we wniosku wynika, że Wnioskodawca prowadzący działalność deweloperską, zamierza zrealizować inwestycję polegającą na budowie kompleksu handlowo-mieszkaniowego, na gruncie którego jest użytkownikiem wieczystym. W wyniku prowadzonej inwestycji zostaną wybudowane m. in. 142 lokale mieszkalne, które Wnioskodawca zamierza zbywać na wolnym rynku. Budynek, w którym zlokalizowane są lokale mieszkalne, komórki lokatorskie oraz miejsca postojowe będące przedmiotem sprzedaży jest sklasyfikowany według PKOB w grupowaniu 1122 - budynki o trzech i więcej mieszkaniach. Część lokali mieszkalnych będzie można nabyć wraz z komórką lokatorską (ze względu na ich ograniczoną ilość w stosunku do ogólnej liczby lokali mieszkalnych). Zgodnie z projektem umowy przedwstępnej pomieszczenie, w którym znajdować się będą wydzielone komórki lokatorskie pod względem prawnym, stanowić będzie część wspólną budynku, podobnie jak ciągi komunikacyjne, tarasy etc. Nie ma możliwości nabycia samej komórki lokatorskiej bez nabywania lokalu mieszkalnego. Nabywca lokalu mieszkalnego, który zdecyduje się nabyć wraz z lokalem mieszkalnym również komórkę lokatorską otrzyma, wyłączne prawo do jej użytkowania z wyłączeniem innych współwłaścicieli części wspólnych budynku (tzw. podział quoad usum). Pomieszczenie komórek lokatorskich zlokalizowane będzie na poziomie (-1) budynku – w hali garażowej, poszczególne komórki oddzielone będą od siebie siatką, a każda z nich posiadać będzie własne drzwi.
Z przytoczonych wyżej przepisów wynika, iż komórki lokatorskie, które co do zasady mogą przynależeć do lokali mieszkalnych, nie powinny być traktowane jako lokale użytkowe, gdyż stanowią pomieszczenia gospodarcze lokali mieszkalnych służące zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych, przeznaczone do przechowywania materiałów, przedmiotów, opału lub produktów żywnościowych użytkowników lokalu. Wobec tego, komórki lokatorskie nie mogą być przedmiotem odrębnej umowy sprzedaży, gdyż stanowią część przynależną lokalu mieszkalnego. A zatem zbycie lokalu mieszkalnego z wyłączeniem ww. komórki, nie może mieć miejsca.
Jeżeli przedmiotem dostawy jest lokal mieszkalny, w skład którego wchodzi dodatkowe pomieszczenie w postaci komórki lokatorskiej, które to pomieszczenie nie może być przedmiotem odrębnej dostawy, lecz jest sprzedawane wyłącznie z tym lokalem mieszkalnym, to przy sprzedaży lokalu mieszkalnego wraz z komórką lokatorską znajdzie zastosowanie obniżona stawka podatku w wysokości 8%.
Reasumując, w sprawie będącej przedmiotem zapytania, sprzedaż danej komórki lokatorskiej z prawem do jej wyłącznego użytkowania przez nabywcę lokalu mieszkalnego w sytuacji, gdy stanowi ona część wspólną budynku mieszkalnego, podlega opodatkowaniu wraz z lokalem mieszkalnym – na podstawie art. 41 ust. 12 w zw. z 146a pkt 2 ustawy – jedną stawką podatku od towarów i usług właściwą dla lokalu mieszkalnego, tj. 8%.
Informuje się, że w niniejszej interpretacji załatwiono wniosek w części dotyczącej stanu faktycznego w podatku od towarów i usług w zakresie stawki podatku przy sprzedaży komórki lokatorskiej z prawem do jej wyłącznego użytkowania przez nabywcę lokalu mieszkalnego. Kwestia dotycząca stanu faktycznego w zakresie stawki podatku dla dostawy lokalu mieszkalnego wraz z wyłącznym prawem do korzystania z miejsca postojowego została rozstrzygnięta w odrębnej interpretacji nr ILPP1/443-1206/11-7/AWa z dnia 23 grudnia 2011 r.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.
Szukaj: Filtry
Ładowanie ...