ILPB1/415-417/10-2/AGr

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. u. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 31 marca 2010 r. (data wpływu 9 kwietnia 2010 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 9 kwietnia 2010 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

We wrześniu 2008 r. Wnioskodawca dokonał sprzedaży towaru do firmy Sp. z o.o. wystawiając faktury VAT z odroczonym terminem płatności. w polityce rachunkowości dla prowadzonej przez Zainteresowanego firmy jest wprowadzony zapis zasadniczy o tworzeniu odpisów aktualizujących na należności po upływie 180 dni od daty płatności. Jednak z uwagi na fakt, że firma Sp. z o.o. nie wywiązywała się ze swoich zobowiązań terminowo, dokonywała wpłat ratami, na koniec 2008 r. dokonano w księgach rachunkowych częściowego odpisu aktualizującego wartość należności od tego kontrahenta. Odpis nie stanowił kosztu uzyskania przychodu roku 2008.

W miesiącu styczniu 2009 r. firma Sp. z o.o. ogłosiła upadłość z możliwością zawarcia układu. Pod datą ogłoszenia upadłości dokonano w księgach rachunkowych uzupełnienia odpisu aktualizująego na pozostałą część wierzytelności z firmy Sp. z o.o. w ślad za informacją o upadłości dokonano zgłoszenia sędziemu komisarzowi postępowania upadłościowego w Sądzie Rejonowym, wierzytelności z firmy Sp. z o.o. z zaznaczeniem, że wierzytelność nie jest zabezpieczona, oraz że nie toczy się w stosunku do niej żadne postępowanie sądowe ani administracyjne.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy w związku z opisaną powyżej sytuacją, oraz mając na uwadze przepis art. 23 ust. 1 pkt 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 r. (Dz. u. z 2000 r. nr 14, poz.176 ze zm.) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów roku 2009 całościowy odpis aktualizujący w części netto (tzn. bez podatku VAT) na wierzytelności z upadłej firmy Sp. z o.o....

Zdaniem Wnioskodawcy, odpis całościowy (utworzony częściowo w roku 2008 i dopełniony w roku 2009) w części netto (tj. bez podatku VAT) można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów roku 2009. Jako uzasadnienie dla swojego stanowiska Zainteresowany podaje, że spełnione zostały wszystkie warunki jakie zawarte są w przepisie art. 23 ust. 1 pkt 21, tj.:

* należność była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych,

* dokonano odpisu aktualizującego z zachowaniem zasad określonych w art. 35b ustawy orachunkowości,

* uprawdopodobniono nieściągalność wierzytelności określoną w art. 23 ust. 3 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. u. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Stosownie natomiast do treści art. 23 ust. 1 pkt 17 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako przedawnione.

W myśl art. 23 ust. 1 pkt 21 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów aktualizujących, z tym że kosztem uzyskania przychodów są odpisy aktualizujące wartość należności, określone w ustawie o rachunkowości, od tej części należności, która była uprzednio zaliczona na podstawie art. 14 do przychodów należnych, a ich nieściągalność została uprawdopodobniona na podstawie ust. 3.

Na mocy art. 23 ust. 3 cytowanej ustawy, nieściągalność wierzytelności, w przypadku określonym w art. 23 ust. 1 pkt 21, uznaje się za uprawdopodobnioną, w szczególności gdy:

1. dłużnik został wykreślony z ewidencji działalności gospodarczej, postawiony w stan likwidacji lub została ogłoszona jego upadłość obejmująca likwidację majątku albo

2. zostało wszczęte postępowanie upadłościowe z możliwością zawarcia układu w rozumieniu przepisów prawa upadłościowego i naprawczego lub na wniosek dłużnika zostało wszczęte postępowanie ugodowe w rozumieniu przepisów o restrukturyzacji finansowej przedsiębiorstw i banków, albo

3. wierzytelność została zasądzona prawomocnym orzeczeniem sądu i skierowana na drogę postępowania egzekucyjnego, albo

4. wierzytelność jest kwestionowana przez dłużnika, na drodze powództwa sądowego.

Wyliczenie to ma charakter otwarty, co oznacza, że podatnik może przedstawić inne dowody na okoliczność nieściągalności wierzytelności. Co prawda przepisy prawa podatkowego nie precyzują, jakie elementy winny zawierać te dowody, jednak biorąc pod uwagę fakt, iż mają one stanowić uprawdopodobnienie nieściągalności, winny to być dowody i fakty, które pozwalają na wyciągnięcie wniosku, iż istnieje duże prawdopodobieństwo nieściągalności tych wierzytelności, porównywalne z prawdopodobieństwem, które występuje w sytuacjach wprost wymienionych w treści tego przepisu.

Mając na uwadze ww. przepisy, należy uznać, że zaliczenie odpisu aktualizującego wartość nieściągalnej wierzytelności w ciężar kosztów uzyskania przychodów w danym roku podatkowym możliwe jest tylko wtedy, gdy zostaną spełnione łącznie następujące przesłanki:

1. wierzytelność była uprzednio zaliczona do przychodów należnych w prowadzonej działalności gospodarczej,

2. wierzytelność nie jest przedawniona,

3. nieściągalność wierzytelności została udokumentowana w sposób przewidziany w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

4. na nieściągalną od kontrahenta należność musi być dokonany w oparciu o przepisy ustawy o rachunkowości – odpis aktualizujący.

Innymi słowy, rok podatkowy, w którym spełnione zostaną łącznie – wskazane w cytowanych przepisach – podatkowe przesłanki uprawdopodobnienia nieściągalności i rachunkowe przesłanki dokonania odpisów aktualizujących wartość nieściągalnych wierzytelności, będzie tym rokiem podatkowym, w jakim odpis aktualizujący wartość wierzytelności będzie mógł stać się kosztem uzyskania przychodów.

W rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dopuszczalne jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów odpisu aktualizującego dokonanego w księgach rachunkowych w minionych latach podatkowych, jeżeli podatkowe przesłanki zaliczenia tego odpisu do kosztów ziszczone zostały w następnych latach podatkowych.

Jednocześnie należy mieć na uwadze, że stosownie do treści art. 14 ust. 2 pkt 7b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem z działalności gospodarczej są również: wartość należności umorzonych, przedawnionych lub odpisanych jako nieściągalne w tej części, od której dokonane odpisy aktualizujące zostały uprzednio zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, iż Wnioskodawca może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów roku 2009 całościowy odpis aktualizujący w części netto (tzn. bez podatku VAT) na wierzytelności z upadłej firmy Sp. z o.o., mając na uwadze treść powołanego art. 23 ust. 1 pkt 21 oraz art. 23 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. u. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.