IBPP2/443-702/10/WN

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 27 sierpnia 2010r. (data wpływu do tut. organu 31 sierpnia 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z nabyciem prawa majątkowego w postaci nakładów inwestycyjnych - jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 31 sierpnia 2010r. do tut. organu został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie konsekwencji podatkowych związanych z nabyciem prawa majątkowego w postaci nakładów inwestycyjnych.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki jawnej jest właścicielem nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta jest zabudowana budynkiem w stanie surowym otwartym, stanowiącym konstrukcję niedokończoną i niewykorzystywaną gospodarczo. Budynek nigdy nie był wpisany do środków trwałych Wnioskodawcy. Przedmiotowa nieruchomość została do majątku Wnioskodawcy wniesiona aportem przez jego wspólników, będących osobami fizycznymi. Budynek usytuowany na nieruchomości Wnioskodawcy został wzniesiony w latach 1998-2008 przez spółkę cywilną, przekształconą następnie w spółkę jawną, zaś następnie przez Spółkę komandytowo-akcyjną („dalej spółka-inwestor"). W spółce-inwestorze uczestniczyli również wspólnicy Wnioskodawcy. Spółka-inwestor dysponowała nieruchomością w dobrej wierze, zaś celem gospodarczym działania spółki-inwestora polegającego na dokonywaniu nakładów na nieruchomości Wnioskodawcy było w przyszłości wyodrębnienie lokali o charakterze handlowo-usługowych, które zamierzała wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca w porozumieniu ze wspólnikami, czyli osobami fizycznym będącymi poprzednimi właścicielami nieruchomości przejął na siebie zobowiązanie do zwrotu spółce-inwestorowi poczynionych przez nią nakładów inwestycyjnych.

Wnioskodawca planuje sfinalizować przedmiotową inwestycję, a wykończony budynek zamierza przeznaczyć na cele bieżącej działalności poprzez najem pomieszczeń handlowo-usługowych lub sprzedaż wyodrębnionych lokali usługowych bądź mieszkalnych. Aby ww. cel został osiągnięty Wnioskodawca zamierza nabyć nakłady inwestycyjne poczynione przez spółkę-inwestora. Planowana transakcja nabycia nakładów będzie polegała na kupnie prawa majątkowego w postaci nakładów inwestycyjnych poniesionych na przedmiotowej nieruchomości przez spółkę-inwestora, jako posiadacza samoistnego Wnioskodawcy. Celem ekonomicznym transakcji po stronie Wnioskodawcy będzie zwrot spółce-inwestorowi poczynionych na nieruchomości gruntowej nakładów.

Wnioskodawca przewiduje, że od momentu realizacji rzeczonej transakcji, do uzyskania pierwszych przychodów z najmu lub sprzedaży lokali usługowych bądź mieszkalnych może upłynąć nawet kilkanaście miesięcy. Tym samym w miesięcznym okresie rozliczeniowym, w którym transakcja nastąpi Wnioskodawca nie wykaże kwoty podatku należnego wyższej od kwoty podatku naliczonego, związanego z wyżej opisaną transakcją.

W związku z powyższym zadano następujące pytania:

Czy przedmiotowa planowana transakcja nabycia prawa majątkowego w postaci nakładów inwestycyjnych będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług VAT i wg jakiej stawki...

Czy jeżeli Wnioskodawcy będzie przysługiwało odliczenie naliczonego podatku VAT w związku z planowaną transakcją - to czy będzie mógł dokonać odliczenia naliczonego podatku VAT mimo braku odpowiedniej kwoty podatku należnego oraz ewentualnie w jakiej dacie zwrot nastąpi podatku naliczonego na rachunek bankowy Wnioskodawcy...

Stanowisko Wnioskodawcy.

Przedmiotowa transakcja polegająca na nabyciu nakładów będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług VAT według podstawowej 22% stawki. Budynek wybudowany przez Spółkę na gruncie należącym do Wnioskodawcy zgodnie z treścią art. 48 kodeksu cywilnego stanowi własność Wnioskodawcy. W myśl przepisu art. 226 § 2 zd. 2 kc samoistny posiadacz w dobrej wierze może żądać zwrotu nakładów innych niż konieczne o tyle, o ile zwiększają wartość rzeczy w chwili jej wydania właścicielowi. Tym samym Wnioskodawca jest zobowiązany do zwrotu kosztów właścicielowi, który zobowiązał się do zwrotu nakładów. Zgodnie z art. 8 ust. 1 usługą jest każde, co do zasady, odpłatne świadczenie, które nie jest dostawą towarów. Odbiorcą przedmiotowego świadczenia w związku z planowaną transakcją będzie niewątpliwie Wnioskodawca, bowiem nakłady Spółki spowodowały wzrost jej wartości. Zwrot poniesionych nakładów za zapłatą sumy odpowiadającej ich wartości jest zatem świadczeniem usług przez Spółkę i podlega na podstawie art. 41 ust. 1 uptu opodatkowaniu stawką w wysokości 22%. Następuje bowiem odpłatne zbycie prawa majątkowego, które może być przedmiotem obrotu gospodarczego.

Wnioskodawca będzie mógł dokonać odliczenia naliczonego podatku VAT mimo braku odpowiedniej kwoty podatku należnego. Zwrot naliczonego VAT nastąpi w terminie należnym w terminie 60 dni od dnia złożenia rozliczenia przez podatnika na rachunek bankowy podatnika.

Zgodnie z art. 86 ust. 1 uptu w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego. Świadczenie w postaci zaspokojenia roszczeń wynikających z obowiązku zwrotu nakładów jest usługą, która pozostaje w związku z przedmiotem działalności Wnioskodawcy i będzie wykorzystywana do czynności opodatkowanych, tj. np. sprzedaż i najem lokali usługowych lub mieszkalnych. Tym samym Wnioskodawca w związku z przedmiotową transakcją będzie uprawniony do odliczenia. Brak kwot podatku należnego w związku z brakiem sprzedaży w początkowym okresie działalności Wnioskodawcy nie uniemożliwi odliczenia naliczonego podatku VAT z transakcji zbycia udziałów. Zgodnie z art. 87 ust. 1 uptu w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy. Tym samym Wnioskodawca będzie uprawniony do zwrotu nadwyżki podatku naliczonego w terminie i na zasadach określonych w art. 87 uptu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54 poz. 535 ze zm.), zwanej dalej ustawą o VAT, opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Przez towary, w myśl art. 2 pkt 6 ustawy o VAT, rozumie się rzeczy ruchome, jak również wszelkie postacie energii, budynki i budowle lub ich części, będące przedmiotem czynności podlegających opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług, które są wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, a także grunty.

Stosownie do treści art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel, w tym również:

przeniesienie z nakazu organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w imieniu takiego organu lub przeniesienie z mocy prawa własności towarów w zamian za odszkodowanie;

wydanie towarów na podstawie umowy dzierżawy, najmu, leasingu lub innej umowy o podobnym charakterze zawartej na czas określony lub umowy sprzedaży na warunkach odroczonej płatności, jeżeli umowa przewiduje, że w następstwie normalnych zdarzeń przewidzianych tą umową lub z chwilą zapłaty ostatniej raty prawo własności zostanie przeniesione;

wydanie towarów na podstawie umowy komisu: między komitentem a komisantem, jak również wydanie towarów przez komisanta osobie trzeciej;

wydanie towarów komitentowi przez komisanta na podstawie umowy komisu, jeżeli komisant zobowiązany był do nabycia rzeczy na rachunek komitenta;

ustanowienie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego, ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także ustanowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub własności domu jednorodzinnego;

oddanie gruntów w użytkowanie wieczyste;

zbycie praw, o których mowa w pkt 5 i 6.

Powołany przepis zawiera zatem szczegółowy katalog czynności, które w świetle regulacji podatkowej, uznawane są za dostawę towarów. Dokonanie czynności nie zawartej w powyższym katalogu, skutkuje – jak stanowi art. 8 ust. 1 ustawy o VAT – uznaniem jej za usługę, bowiem w myśl art. 8 ust. 1 tej ustawy, przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów (…).

Jak wynika z powyższego, definicja „świadczenia usług” ma charakter dopełniający definicję „dostawy towarów” i jest wyrazem „realizacji” zasady powszechności opodatkowania podatkiem od towarów i usług transakcji wykonywanych przez podatników w ramach ich działalności gospodarczej. Przez świadczenie usług należy zatem rozumieć każde zachowanie się na rzecz innej osoby. Na zachowanie to składać się może zarówno działanie (uczynienie, wykonanie czegoś na rzecz innej osoby), jak i zaniechanie (nieczynienie bądź też tolerowanie, znoszenie określonych stanów rzeczy). Spod pojęcia usługi będzie natomiast wyłączone takie świadczenie, którego treścią jest przeniesienie na inny podmiot prawa do rozporządzania towarami jak właściciel. Stanowi ono bowiem dostawę towarów. Przy ocenie charakteru świadczenia jako usługi należy mieć na względzie, że ustawa zalicza do usług każde świadczenie nie będące dostawą towarów. Jeśli tylko mamy do czynienia ze świadczeniem, to na gruncie ustawy o podatku od towarów i usług stanowi ono albo usługę, albo dostawę towarów.

Zgodnie z art. 46 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), nieruchomościami są części powierzchni ziemskiej stanowiące odrębny przedmiot własności (grunty), jak również budynki trwale z gruntem związane lub części takich budynków, jeżeli na mocy przepisów szczególnych stanowią odrębny od gruntu przedmiot własności.

Stosownie natomiast do treści art. 47 § 1 cyt. Kodeksu, część składowa rzeczy nie może być odrębnym przedmiotem własności i innych praw rzeczowych.

Z treści § 2 cyt. przepisu, wynika natomiast, iż częścią składową rzeczy jest wszystko, co nie może być od niej odłączone bez uszkodzenia lub istotnej zmiany całości albo bez uszkodzenia lub istotnej zmiany przedmiotu odłączonego.

W myśl § 3 powołanej normy, przedmioty połączone z rzeczą tylko dla przemijającego użytku nie stanowią jej części składowych.

Jak stanowi art. 48 ww. Kodeksu, z zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, do części składowych gruntu należą w szczególności budynki i inne urządzenia trwale z gruntem związane, jak również drzewa i inne rośliny od chwili zasadzenia lub zasiania.

Z regulacji prawa cywilnego powołanego na użytek interpretacji wynika, iż budynki są częścią składową gruntu, a także – na mocy przepisów szczególnych – stanowią odrębny przedmiot własności.

Stosownie natomiast do art. 41 ust. 1 cyt. ustawy, stawka podatku wynosi 22% z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Z opisu sprawy zawartego we wniosku wynika, iż Wnioskodawca prowadzący działalność gospodarczą w formie spółki jawnej jest właścicielem nieruchomości gruntowej. Nieruchomość ta jest zabudowana budynkiem w stanie surowym otwartym, stanowiącym konstrukcję niedokończoną i niewykorzystywaną gospodarczo. Budynek nigdy nie był wpisany do środków trwałych Wnioskodawcy. Przedmiotowa nieruchomość została do majątku Wnioskodawcy wniesiona aportem przez jego wspólników, będących osobami fizycznymi. Budynek usytuowany na nieruchomości Wnioskodawcy został wzniesiony w latach 1998-2008 przez spółkę cywilną, przekształconą następnie w spółkę jawną, zaś następnie przez Spółkę komandytowo-akcyjną („dalej spółka-inwestor"). W spółce-inwestorze uczestniczyli również wspólnicy Wnioskodawcy. Spółka-inwestor dysponowała nieruchomością w dobrej wierze, zaś celem gospodarczym działania spółki-inwestora polegającego na dokonywaniu nakładów na nieruchomości Wnioskodawcy było w przyszłości wyodrębnienie lokali o charakterze handlowo-usługowych, które zamierzała wykorzystać do prowadzenia działalności gospodarczej. Wnioskodawca w porozumieniu ze wspólnikami, czyli osobami fizycznym będącymi poprzednimi właścicielami nieruchomości przejął na siebie zobowiązanie do zwrotu spółce-inwestorowi poczynionych przez nią nakładów inwestycyjnych.

Wnioskodawca planuje sfinalizować przedmiotową inwestycję, a wykończony budynek zamierza przeznaczyć na cele bieżącej działalności poprzez najem pomieszczeń handlowo-usługowych lub sprzedaż wyodrębnionych lokali usługowych bądź mieszkalnych. Aby ww. cel został osiągnięty Wnioskodawca zamierza nabyć nakłady inwestycyjne poczynione przez spółkę-inwestora. Planowana transakcja nabycia nakładów będzie polegała na kupnie prawa majątkowego w postaci nakładów inwestycyjnych poniesionych na przedmiotowej nieruchomości przez spółkę-inwestora, jako posiadacza samoistnego Wnioskodawcy. Celem ekonomicznym transakcji po stronie Wnioskodawcy będzie zwrot spółce-inwestorowi poczynionych na nieruchomości gruntowej nakładów.

Tak więc w przedstawionym zdarzeniu przyszłym mamy do czynienia ze świadczeniem o charakterze wzajemnym, bezpośrednim oraz ekwiwalentnym w postaci pozyskania przez właściciela nieruchomości nakładów poczynionych na jego nieruchomość przez spółkę-inwestora. Zatem zbycie nakładów ulepszających nieruchomość stanowi odpłatne świadczenie usług w ujęciu art. 8 ust. 1 ustawy o VAT, jednakże to Spółka-inwestor winna opodatkować powyższą transakcję podatkiem od towarów i usług według podstawowej 22% stawki podatku VAT.

Zatem stanowisko Wnioskodawcy, iż transakcja polegająca na nabyciu nakładów będzie opodatkowana podatkiem od towarów i usług VAT według podstawowej 22% stawki, należało uznać za nieprawidłowe.

Podstawowe uprawnienie podatnika dotyczące obniżenia podatku należnego o podatek naliczony zostało zawarte w art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi, iż w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Treść tego przepisu wskazuje, iż:

prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego przysługuje podatnikom VAT czynnym,

prawo do odliczenia podatku naliczonego przysługuje podatnikowi „w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych.”

Zatem odliczyć można w całości podatek naliczony, który jest związany z transakcjami opodatkowanymi podatnika. Wskazana zasada wyłącza jednocześnie możliwość dokonywania odliczeń podatku naliczonego związanego z towarami i usługami, które nie są w ogóle wykorzystywane do czynności opodatkowanych, czyli w przypadku świadczenia czynności zwolnionych od podatku oraz niepodlegających temu podatkowi. Ponadto z powyższego wynika, że odliczenie podatku naliczonego może być częściowe, tzn. w tej części (w takim zakresie), w jakiej dane towary lub usługi, z którymi związany jest podatek naliczony, są wykorzystywane do realizacji czynności opodatkowanych, z pominięciem tej części podatku, w jakiej te towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności zwolnionych od podatku lub niepodlegających opodatkowaniu.

W myśl z art. 86 ust. 19 cyt. ustawy o VAT, jeżeli w okresie rozliczeniowym podatnik nie wykonywał czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz nie wykonywał czynności poza terytorium kraju kwotę podatku naliczonego może przenieść do rozliczenia na następny okres rozliczeniowy.

Na podstawie art. 87 ust. 1 ustawy o VAT w przypadku gdy kwota podatku naliczonego, o której mowa w art. 86 ust. 2, jest w okresie rozliczeniowym wyższa od kwoty podatku należnego, podatnik ma prawo do obniżenia o tę różnicę kwoty podatku należnego za następne okresy lub do zwrotu różnicy na rachunek bankowy.

W myśl art. 87 ust. 5a ww. ustawy o VAT, w przypadku gdy podatnik nie wykonał w okresie rozliczeniowym czynności opodatkowanych na terytorium kraju oraz czynności wymienionych w art. 86 ust. 8 pkt 1, podatnikowi przysługuje, na jego umotywowany wniosek złożony wraz z deklaracją podatkową, zwrot kwoty podatku naliczonego, podlegającego odliczeniu od podatku należnego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą na terytorium kraju lub poza tym terytorium, w terminie 180 dni od dnia złożenia rozliczenia, z zastrzeżeniem art. 86 ust. 19. Na pisemny wniosek podatnika urząd skarbowy dokonuje zwrotu, o którym mowa w zdaniu pierwszym, w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w urzędzie skarbowym zabezpieczenie majątkowe. Przepisy ust. 2 zdanie drugie i trzecie, ust. 2a i ust. 4a-4f stosuje się odpowiednio.

Natomiast stosownie do art. 90 ust. 1 ustawy, w stosunku do towarów i usług, które są wykorzystywane przez podatnika do wykonywania czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, jak i czynności, w związku z którymi takie prawo nie przysługuje, podatnik jest obowiązany do odrębnego określenia kwot podatku naliczonego związanych z czynnościami, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego.

Na mocy art. 90 ust. 2 ustawy, jeżeli nie jest możliwe wyodrębnienie całości lub części kwot, o których mowa w ust. 1, podatnik może pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, którą można proporcjonalnie przypisać czynnościom, w stosunku do których podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, z zastrzeżeniem ust. 10.

Zgodnie z art. 90 ust. 3 ustawy, proporcję, o której mowa w ust. 2, ustala się jako udział rocznego obrotu z tytułu czynności, w związku z którymi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, w całkowitym obrocie uzyskanym z tytułu czynności, w związku z którymi podatnikowi przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego, oraz czynności, w związku z którymi podatnikowi nie przysługuje takie prawo.

Z wyżej powołanych przepisów, wynika, iż obowiązkiem podatnika w pierwszej kolejności jest przypisanie konkretnych wydatków do określonych rodzajów sprzedaży, z którymi wydatki te są związane. Natomiast zasada proporcjonalnego odliczenia podatku ma zastosowanie do tej kategorii zakupów, których nie da się jednoznacznie przypisać do konkretnego rodzaju sprzedaży, czyli do zakupów kwalifikowanych jako „zakupy związane ze sprzedażą opodatkowaną i zwolnioną”. Należy również wskazać, iż kwota podatku naliczonego do odliczenia ustalona na podstawie proporcji wyliczonej przy zastosowaniu powyższych zasad nie jest ostateczna.

Z kolei na mocy art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy, zwalnia się od podatku usługi wymienione w załączniku nr 4 do ustawy. W poz. 4 powołanego załącznika zostały wymienione usługi w zakresie wynajmowania lub dzierżawienia nieruchomości o charakterze mieszkalnym na własny rachunek, z wyłączeniem wynajmu lokali w budynkach mieszkalnych na cele inne niż mieszkaniowe (PKWiU ex 70.20.11).

Z treści wniosku wynika, że Wnioskodawca będzie wykonywał m.in. czynności w zakresie sprzedaży i najmu lokali usługowych lub mieszkalnych.

Jednocześnie Wnioskodawca stwierdził, iż w związku z przedmiotową transakcją będzie uprawniony do odliczenia podatku naliczonego.

Odnosząc przedstawiony stan prawny do przedstawionego zdarzenia przyszłego, stwierdzić należy, iż w sytuacji gdy przedmiotowa nieruchomość będzie również przedmiotem umowy najmu m.in. na cele mieszkaniowe (tzn. służyć będzie wykonywaniu czynności zwolnionych od podatku, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 ustawy), Wnioskodawca będzie miał prawo pomniejszyć kwotę podatku należnego o taką część kwoty podatku naliczonego, która będzie wykorzystywana tylko do wykonywania czynności opodatkowanych.

Prawo do odliczenia podatku naliczonego, jako integralna część systemu VAT, w zasadzie nie może być ograniczane ani pod względem czasu, ani też pod względem zakresu przedmiotowego. Nie jest to bowiem wyjątkowy przywilej podatnika, lecz jego fundamentalne prawo. Możność wykonania tego prawa powinna być zapewniona niezwłocznie i względem kwot podatku, które zostały pobrane (naliczone) od transakcji związanych z zakupami.

Biorąc pod uwagę, że prawo do odliczenia powinno być realizowane natychmiast po powstaniu podatku naliczonego, decydujące znaczenie dla oceny istnienia prawa do odliczenia będzie miał zamierzony (deklarowany) związek podatku naliczonego z czynnościami opodatkowanymi. Jeśli podatnik zamierza przeznaczyć dane towary lub usługi nie tylko na cele działalności opodatkowanej, to jest uprawniony do odliczenia podatku naliczonego przy nabyciu tych towarów i usług tylko w części.

Reasumując, Wnioskodawcy będzie przysługiwało prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur dokumentujących poniesione wydatki jedynie w zakresie, w jakim wydatki nimi udokumentowane wykorzystywane będą do wykonywania czynności opodatkowanych. Prawo to będzie mu przysługiwało nawet w przypadku braku sprzedaży opodatkowanej w danym okresie rozliczeniowym, jak również w sytuacji, gdy się okaże, że „od momentu realizacji rzeczonej transakcji, do uzyskania pierwszych przychodów z najmu lub sprzedaży lokali usługowych”.

Wnioskodawcy nie będzie przysługiwało natomiast prawo do odliczenia podatku naliczonego od tej części zakupów, która związana jest ze sprzedażą zwolnioną od podatku (czyli z wynajmem lokali mieszkalnych).

Ponadto należy zauważyć, iż na pisemny wniosek podatnika Urząd Skarbowy dokonuje zwrotu podatku naliczonego w terminie 60 dni, jeżeli podatnik złoży w Urzędzie Skarbowym zabezpieczenie majątkowe.

Wobec powyższego, stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 należało uznać za nieprawidłowe.

W konsekwencji, oceniając całościowo stanowisko Wnioskodawcy należało uznać je za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Zgodnie z przepisem § 1 pkt 1 rozporządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28 sierpnia 2008r. w sprawie przekazania rozpoznawania innym wojewódzkim sądom administracyjnym niektórych spraw z zakresu działania ministra właściwego do spraw finansów publicznych, Prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych oraz Prezesa Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (Dz. U. Nr 163, poz. 1016) skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach, ul. Prosta 10, 25-366 Kielce, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu – do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach – art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.