II FSK 2653/13

Uzasadnienie

1. Wyrokiem z dnia 12 czerwca 2013 r.,I SA/Bk 114/13, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oddalił skargę K. S. (zwanej dalej skarżącą) na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w B. z dnia 6 lutego 2013 r. w przedmiocie zryczałtowanego podatku dochodowego od osób fizycznych

za 2006 r. z tytułu osiągnięcia przychodów nieznajdujących pokrycia w ujawnionych źródłach przychodów lub pochodzących ze źródeł nieujawnionych.

2. Ze stanu sprawy przyjętego przez sąd pierwszej instancji wynikało, że organ I instancji ustalił, iż skarżąca wraz z małżonkiem nie mogli posiadać na początku 2006 r. oszczędności w kwocie 393.065,00 zł pochodzących z prowadzonej przez nich działalności gospodarczej oraz pożyczek. Skarżąca nie udokumentowała posiadania takich oszczędności, faktu sprzedaży biżuterii ze złota, waluty (50.000 USD) i sprzętu do nurkowania.

3. Organ odwoławczy nie dał wiary, że skarżąca wraz z mężem z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej w latach 1986-2001 mogli zgromadzić

i przechowywać aż do 2006 r. oszczędności w tak znacznej kwocie. Podniósł,

że mąż skarżącej nie osiągał w latach 90-tych XX w. dochodów 154.952 zł miesięcznie, tylko - jak sam podał - około 25.000 zł w miesiącach letnich i około 11.000-12.000 zł miesięcznie w pozostałych miesiącach. Dodatkowo organ zauważył, że łączna wysokość strat poniesionych przez męża skarżącej w ramach działalności gospodarczej prowadzonej w latach 2002 – 2005 oraz strat poniesionych przez samą skarżącą w ramach działalności gospodarczej w latach 2000-2005 i wydatków niezwiązanych z działalnością gospodarczą poniesionych

w latach 2000-2005 - wyniosła aż 558.703,68 zł. Zwrócił uwagę, że powyższa okoliczność zmniejszała prawdopodobieństwo zgromadzenia tak znacznych oszczędności m.in. z działalności gospodarczej.

4. Powyższą decyzję skarżąca zaskarżyła skargą, zarzucając jej m.in. naruszenie przepisów ustawy – Ordynacja podatkowa poprzez oddalenie wniosku

o przeprowadzenie dowodu z przesłuchania świadków i uznanie, że przedmiotem dowodu są okoliczności niemające znaczenia dla sprawy.

5. Sąd pierwszej instancji oddalając skargę podzielił stanowisko organu

i podniósł, że wobec poniesienia strat z prowadzonych przez małżonków działalności gospodarczych w latach 2000-2005 i 2002-2005 - logiczny był wniosek, iż wydatki

i mienie zgromadzone przed 2006 r. przekraczały kwotę oszczędności, jaką skarżący mógł zgromadzić w latach 1986-2001. Sąd wskazał, że zasadnie przyjęto, iż wydatki i mienie z 2006 r. nie mogło zostać sfinansowane w całości z oszczędności z lat 80-tych o 90-tych ubiegłego wieku. Podkreślił, że badając, czy wskazane przez skarżącą źródła pochodzenia mienia były wystarczające do pokrycia wydatków

w 2006 r. - organ zebrał pełny materiał dowodowy; jako dowód dopuszczono wszystko, co mogło przyczynić się do wyjaśnienia sprawy. Zebrane dowody zostały ocenione z uwzględnieniem dyrektyw ich swobodnej oceny, a argumenty zawarte

w zaskarżonej decyzji były logiczne i spójne.

6. Powyższy wyrok skarżąca zaskarżyła w całości skargą kasacyjną, zarzucając mu naruszenie m.in. art. 20 ust. 3 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.

o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U z 2000 r. Nr 14 , poz. 176 ze zm.), zwanej dalej: u.p.d.o.f. W skardze kasacyjnej wniosła o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej z dnia 6 listopada 2012 r. oraz decyzji Dyrektora Izby Skarbowej z dnia 6 lutego 2013 r. W uzasadnieniu podała, że "zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody

i spowodowania trudnych do odwrócenia skutków".

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek nie zasługuje na uwzględnienie.

7. W art. 61 § 3 mowa jest o sytuacji, gdy zachodzi "niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków". Ustawodawca określił te okoliczności w sposób szeroki, a na skarżącej, która wnioskuje o wstrzymanie wykonania decyzji ciąży obowiązek doprecyzowania okoliczności. To podatnik powinien konkretnie wskazać jakie okoliczności przemawiając za wstrzymaniem wykonania decyzji, jakie skutki wiążą się

z niewstrzymaniem i jakie przełożenie one mają na działalności prowadzoną przez podatnika. Skarżąca poprzestała na przytoczeniu treści przepisu, co w tej sytuacji nie jest wystarczające. Powinna była przedstawiać jakie- w jej ocenie- negatywne skutki dla prowadzonej działalności gospodarczej będzie miało wykonanie wspomnianej decyzji. Jak wskazuje piśmiennictwo (B. Dauter [w:] B. Dauter, B. Gruszczyński, A. Kabat. M Niezgódka-Medek, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, wydanie II, str. 162): "warunkiem wydania postanowienia o wstrzymaniu wykonania aktu lub czynności jest wykazanie przez stronę we wniosku okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody (...). Nie wystarczy samo powtórzenie przepisu. Uzasadnienie wniosku winno odnosić się do konkretnych zdarzeń, świadczących o tym, że w stosunku do wnioskodawcy wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu jest uzasadnione". Wynika to z tego, że wniesienie skargi – co do zasady- nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności, o czym expressis verbis stanowi art. 61 § 1 p.p.s.a. W drodze wyjątku, w razie wystąpienia uzasadnionych przyczyn- istnieje możliwość przyznania ochrony tymczasowej, jaką jest instytucja wstrzymania wykonania decyzji lub aktu. Jednakże to na skarżącej ciąży powinność wskazania wspomnianych "uzasadnionych przyczyn". Sąd, pozostając bezstronnym i niezawisłym nie może wyszukiwać w aktach okoliczności przemawiających za wnioskiem skarżącej. Sąd nie może poszukiwać danych dotyczących rocznych obrotów z działalności gospodarczej, nie może zestawiać ich

z wartością przedmiotu sporu i rozważać, czy w zaistniałej sytuacji istnieje konieczność zaciągnięcia kredytu w banku i dywagować, jakie szanse na jego uzyskanie ma skarżąca wraz z mężem w danych okolicznościach, albo jakie istnieją inne możliwości zdobycia środków. To na skarżącej ciąży obowiązek przeanalizowania sytuacji finansowej prowadzonej działalności gospodarczej, przedstawienia możliwych rozwiązań i ich hipotetycznych skutków oraz poparcia swoich rozważań stosownymi dokumentami.

8. Orzecznictwo również podkreśla konieczność przedstawienia konkretnych okoliczności, które uzasadniają wstrzymanie aktu lub czynności. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w postanowieniu z dnia 28 stycznia 2013 r., I SA/GL 7/13, wskazał, że sąd orzeka o wstrzymaniu wykonania decyzji przede wszystkim na podstawie oświadczeń strony. To w jej interesie leży takie sformułowanie wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na zajście przesłanek wstrzymania wykonania. Twierdzenia te winny zostać poparte niezbędnym odwołaniem się

do materiałów źródłowych, jak również skonkretyzowanych danych, wystarczająco obrazujących sytuację. Brak takiego odniesienia uniemożliwia pozytywną weryfikację ich wiarygodności, a w rezultacie – przychylenie się do zgłoszonego żądania (podobnie: postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego: z dnia 22 marca 2011 r., II GSK 373/11, LEX nr 783884; z dnia 3 lutego 2011 r., I OZ 74/11, LEX nr 741996; z dnia 18 marca 2010 r., II FSK 502/09, LEX nr 569795; z dnia 1 października 2009 r., I FSK 1312/08, LEX nr 573178; z dnia 30 lipca 2009 r., I OZ 754/09, LEX nr 552410; z dnia 19 czerwca 2009 r., II GSK 466/09, LEX nr 563508;

z dnia 29 maja 2009 r., I FZ 148/09, LEX nr 564208; z dnia 16 kwietnia 2009 r., II GSK 257/09, LEX nr 575347).

Z powyższego wynika, że prawidłowo sporządzony wniosek o wstrzymanie wykonania aktu lub czynności powinien zawierać uzasadnienie, umożliwiające dokonanie oceny, czy ustawowe przesłanki wstrzymania wykonania zostały spełnione. To na wnioskodawcy spoczywa ciężar wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych

do odwrócenia skutków. W niniejszej sprawie skarżąca nie wskazała, czy wykonanie decyzji - w jej ocenie – może zachwiać stabilnością finansową prowadzonej działalności, czy spowoduje jej całkowite zamknięcie, czy wiązać się będzie

z koniecznością zwolnienia pracowników, ograniczeniem rozmiarów działalności, czy też wywoła skutek w postaci konieczności przebranżowienia się. W skardze kasacyjnej skarżąca nie przedstawiła żadnych okoliczności przemawiających

za wstrzymaniem wykonania decyzji. Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego okoliczność zaś, że Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 18 lipca 2013 r., SK 18/09, stwierdził, że art. 29 ust. 3 u.p.d.o.f. jest niekonstytucyjny- w tej sprawie nie może stanowić podstawy do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji.

9. Mając powyższe na uwadze, Sąd orzekł jak w sentencji na podstawie art. 61 § 3 i 5 p.p.s.a.