II SA/Op 538/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu
2013-12-19Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Elżbieta Kmiecik /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. B. na czynność Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r., nr [...] w przedmiocie opłaty za kartę pojazdu postanawia: odrzucić skargę. 4
Uzasadnienie
Pismem z dnia 21 października 2013 r. zatytułowanym wezwanie, G. B., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04, wystąpił do Starosty Oleskiego z żądaniem zwrotu nadpłaconej kwoty 425 zł, jaką uiścił za kartę pojazdu dla samochodu marki [...] o nr rej. [...].
Ustosunkowując się do powyższego żądania, Starosta Oleski pismem z dnia 28 października 2013 r., nr [...], odmówił zwrotu żądnej kwoty. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że czynność wydania karty pojazdu jest czynnością materialno–techniczną z zakresu administracji publicznej i stąd też obowiązujące przepisy prawa nie przewidują możliwości rozpatrzenia takiego wniosku. Stanowisko takie uzasadnia brak zarówno w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm.), jak i wydanym na jej podstawie rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie warunków i trybu wydania kart pojazdów, wzoru karty pojazdu oraz jej opisu (Dz. U. z 2003 r. nr 189, poz. 1858) przepisu, który wydaniu karty pojazdu przypisywałby formę decyzji lub postanowienia.
W pouczeniu organ podał, że na powyższą czynność przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu za pośrednictwem Starosty Oleskiego. Jednocześnie zacytował treść przepisu art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm), zwanej dalej P.p.s.a.
W skardze, zawartej w piśmie z dnia 8 listopada 2013 r., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, za pośrednictwem Starosty Oleskiego, G. B. powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04, zażądał zwrotu nadpłaconej opłaty za kartę pojazdu wydanej dla samochodu marki [...] o nr rej. [...].
W odpowiedzi na skargę Starosta Oleski, powtarzając argumentację zawartą w piśmie z dnia 28 października 2013 r., wniósł o jej oddalenie.
Na wezwanie Sądu z dnia 5 grudnia 2013 r. o wyjaśnienie, czy skarżący wzywał organ do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a., G. B. poinformował, że pismem z dnia 21 października 2013 r., wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa. W załączeniu przesłał pismo z dnia 21 października 2013 r. zatytułowane wezwanie, które zainicjowało powyższe postępowanie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Na wstępie podnieść należy, że Sąd zobowiązany jest w pierwszej kolejności do zbadania z urzędu dopuszczalności skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm), zwanej dalej P.p.s.a. Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Sąd odrzuca skargę jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne z innych przyczyn niż określone w pkt 1-5 tego przepisu.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest pismo Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r., stanowiące odpowiedź na skierowane do organu pismo skarżącego z dnia 21 października 2013 r. dotyczące zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu.
Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 4 lutego 2008 r., (sygn. akt I OPS 3/07, opubl. ONSAiwsa 2008 r. nr 2, poz. 21) stwierdził, że tego rodzaju sprawa jest sprawą administracyjną załatwianą przez organ w drodze aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Stosownie do tego przepisu, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie.
Dopuszczalność wniesienia skargi sądowoadministracyjnej na konkretny akt nie przesądza jednak automatycznie o możliwości jej merytorycznego rozpoznania przez Sąd. W odniesieniu do czynności określonych w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. warunkiem skutecznego wniesienia skargi jest uprzednie wezwanie organu, na piśmie, do usunięcia naruszenia prawa. Zgodnie bowiem z art. 52 § 3 P.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Z przepisu tego wynika, że podstawową przesłanką dopuszczalności skargi, czyli warunkiem prawidłowego i skutecznego zaskarżenia określonego aktu lub czynności do sądu administracyjnego, jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przed wniesieniem tejże skargi.
W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w powyższym przepisie, jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, stanowiącym surogat środka odwoławczego, którego zastosowanie jest niezbędne do uruchomienia sądowej kontroli w tych przypadkach, gdy prawo nie przewiduje zwykłych środków odwoławczych (por. wyrok 7 sędziów NSA z dnia 14 marca 2011 r., sygn. akt I FPS 5/10, zamieszczony na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Wyczerpanie tak określonego trybu stanowi zatem przesłankę dopuszczalności skargi.
W rozpoznawanej sprawie skarżący przed wniesieniem skargi na czynność Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r. nie złożył wymaganego prawem wezwania do usunięcia naruszenia prawa wywołanego zaskarżoną czynnością. W szczególności za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie można było uznać pisma skarżącego z dnia 21 października 2013 r., gdyż stanowiło ono wniosek o zwrot nadpłaconej opłaty i było pierwszym pismem w sprawie.
Z przepisu art. 52 § 3 P.p.s.a. wynika, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa strona może złożyć dopiero po dowiedzeniu się o podjęciu czynności przez dany organ. Celem i istotą wezwania do usunięcia naruszenia prawa jest stworzenie dodatkowych możliwości autorewizji własnego działania przez ten organ, który podjął akt lub dokonał kwestionowanej czynności (vide: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, str. 241). Innymi słowy, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie może wyprzedzać czynności lub aktu, na który jest de facto składane. Tymczasem w przedmiotowej sprawie czynność Starosty Oleskiego, którą odmówiono skarżącemu zwrotu nadpłaconej kwoty wydana została w następstwie złożenia przez niego pisma z dnia 21 października 2013 r. Pismo z dnia 21 października 2013 r., które skarżący poczytuje, za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, wyprzedza zatem czynność Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r. i mimo zatytułowania go przez skarżącego "wezwanie", w istocie stanowi wniosek skarżącego o zwrot nadpłaty.
Powyższe oznacza, że przed wniesieniem skargi skarżący nie wyczerpał trybu określonego w art. 52 § 3 P.p.s.a., co przesądza o braku dopuszczalności skargi i stanowi przesłankę jej odrzucenia, o której mowa w art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
Z przedstawionych względów, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., orzeczono jak na wstępie.
-----------------------
3
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Elżbieta Kmiecik /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Elżbieta Kmiecik po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2013 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi G. B. na czynność Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r., nr [...] w przedmiocie opłaty za kartę pojazdu postanawia: odrzucić skargę. 4
Uzasadnienie
Pismem z dnia 21 października 2013 r. zatytułowanym wezwanie, G. B., powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04, wystąpił do Starosty Oleskiego z żądaniem zwrotu nadpłaconej kwoty 425 zł, jaką uiścił za kartę pojazdu dla samochodu marki [...] o nr rej. [...].
Ustosunkowując się do powyższego żądania, Starosta Oleski pismem z dnia 28 października 2013 r., nr [...], odmówił zwrotu żądnej kwoty. Uzasadniając swoje stanowisko organ wskazał, że czynność wydania karty pojazdu jest czynnością materialno–techniczną z zakresu administracji publicznej i stąd też obowiązujące przepisy prawa nie przewidują możliwości rozpatrzenia takiego wniosku. Stanowisko takie uzasadnia brak zarówno w ustawie z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. nr 108, poz. 908 ze zm.), jak i wydanym na jej podstawie rozporządzeniu Ministra Infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie warunków i trybu wydania kart pojazdów, wzoru karty pojazdu oraz jej opisu (Dz. U. z 2003 r. nr 189, poz. 1858) przepisu, który wydaniu karty pojazdu przypisywałby formę decyzji lub postanowienia.
W pouczeniu organ podał, że na powyższą czynność przysługuje skarga do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu za pośrednictwem Starosty Oleskiego. Jednocześnie zacytował treść przepisu art. 53 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm), zwanej dalej P.p.s.a.
W skardze, zawartej w piśmie z dnia 8 listopada 2013 r., skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu, za pośrednictwem Starosty Oleskiego, G. B. powołując się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r., sygn. akt U 6/04, zażądał zwrotu nadpłaconej opłaty za kartę pojazdu wydanej dla samochodu marki [...] o nr rej. [...].
W odpowiedzi na skargę Starosta Oleski, powtarzając argumentację zawartą w piśmie z dnia 28 października 2013 r., wniósł o jej oddalenie.
Na wezwanie Sądu z dnia 5 grudnia 2013 r. o wyjaśnienie, czy skarżący wzywał organ do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 52 § 3 P.p.s.a., G. B. poinformował, że pismem z dnia 21 października 2013 r., wezwał organ do usunięcia naruszenia prawa. W załączeniu przesłał pismo z dnia 21 października 2013 r. zatytułowane wezwanie, które zainicjowało powyższe postępowanie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu.
Na wstępie podnieść należy, że Sąd zobowiązany jest w pierwszej kolejności do zbadania z urzędu dopuszczalności skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm), zwanej dalej P.p.s.a. Zgodnie z art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a. Sąd odrzuca skargę jeżeli jej wniesienie jest niedopuszczalne z innych przyczyn niż określone w pkt 1-5 tego przepisu.
W niniejszej sprawie przedmiotem skargi jest pismo Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r., stanowiące odpowiedź na skierowane do organu pismo skarżącego z dnia 21 października 2013 r. dotyczące zwrotu opłaty za wydanie karty pojazdu.
Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 4 lutego 2008 r., (sygn. akt I OPS 3/07, opubl. ONSAiwsa 2008 r. nr 2, poz. 21) stwierdził, że tego rodzaju sprawa jest sprawą administracyjną załatwianą przez organ w drodze aktu lub czynności, na które przysługuje skarga do sądu administracyjnego na podstawie art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. Stosownie do tego przepisu, kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co ma miejsce w przedmiotowej sprawie.
Dopuszczalność wniesienia skargi sądowoadministracyjnej na konkretny akt nie przesądza jednak automatycznie o możliwości jej merytorycznego rozpoznania przez Sąd. W odniesieniu do czynności określonych w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a. warunkiem skutecznego wniesienia skargi jest uprzednie wezwanie organu, na piśmie, do usunięcia naruszenia prawa. Zgodnie bowiem z art. 52 § 3 P.p.s.a., jeżeli ustawa nie przewiduje środków zaskarżenia w sprawie będącej przedmiotem skargi, skargę na akty lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 P.p.s.a., można wnieść po uprzednim wezwaniu na piśmie właściwego organu - w terminie czternastu dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o wydaniu aktu lub podjęciu innej czynności - do usunięcia naruszenia prawa. Z przepisu tego wynika, że podstawową przesłanką dopuszczalności skargi, czyli warunkiem prawidłowego i skutecznego zaskarżenia określonego aktu lub czynności do sądu administracyjnego, jest wezwanie do usunięcia naruszenia prawa przed wniesieniem tejże skargi.
W tym miejscu wskazać należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowoadministracyjnym, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w powyższym przepisie, jest nadzwyczajnym środkiem zaskarżenia, stanowiącym surogat środka odwoławczego, którego zastosowanie jest niezbędne do uruchomienia sądowej kontroli w tych przypadkach, gdy prawo nie przewiduje zwykłych środków odwoławczych (por. wyrok 7 sędziów NSA z dnia 14 marca 2011 r., sygn. akt I FPS 5/10, zamieszczony na stronie internetowej - Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Wyczerpanie tak określonego trybu stanowi zatem przesłankę dopuszczalności skargi.
W rozpoznawanej sprawie skarżący przed wniesieniem skargi na czynność Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r. nie złożył wymaganego prawem wezwania do usunięcia naruszenia prawa wywołanego zaskarżoną czynnością. W szczególności za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie można było uznać pisma skarżącego z dnia 21 października 2013 r., gdyż stanowiło ono wniosek o zwrot nadpłaconej opłaty i było pierwszym pismem w sprawie.
Z przepisu art. 52 § 3 P.p.s.a. wynika, że wezwanie do usunięcia naruszenia prawa strona może złożyć dopiero po dowiedzeniu się o podjęciu czynności przez dany organ. Celem i istotą wezwania do usunięcia naruszenia prawa jest stworzenie dodatkowych możliwości autorewizji własnego działania przez ten organ, który podjął akt lub dokonał kwestionowanej czynności (vide: Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2005, str. 241). Innymi słowy, wezwanie do usunięcia naruszenia prawa nie może wyprzedzać czynności lub aktu, na który jest de facto składane. Tymczasem w przedmiotowej sprawie czynność Starosty Oleskiego, którą odmówiono skarżącemu zwrotu nadpłaconej kwoty wydana została w następstwie złożenia przez niego pisma z dnia 21 października 2013 r. Pismo z dnia 21 października 2013 r., które skarżący poczytuje, za wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, wyprzedza zatem czynność Starosty Oleskiego z dnia 28 października 2013 r. i mimo zatytułowania go przez skarżącego "wezwanie", w istocie stanowi wniosek skarżącego o zwrot nadpłaty.
Powyższe oznacza, że przed wniesieniem skargi skarżący nie wyczerpał trybu określonego w art. 52 § 3 P.p.s.a., co przesądza o braku dopuszczalności skargi i stanowi przesłankę jej odrzucenia, o której mowa w art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
Z przedstawionych względów, na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a., orzeczono jak na wstępie.
-----------------------
3
