II SA/Ke 988/13

Uzasadnienie

Decyzją z [...]Komendant Wojewódzki Państwowej Straży Pożarnej, po rozpatrzeniu odwołania Domu Pomocy Społecznej w [...], na podstawie art. 27 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej w związku z art. 138 § 1 pkt 1 kpa utrzymał w mocy decyzję Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] nakazującą wykonanie obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej w budynku DPS w [...].

W uzasadnieniu organ podał, że po przeprowadzonych w dniu 20, 22 maja i 1 lipca 2013 r. czynnościach kontrolno-rozpoznawczych w budynku DPS, stwierdzono nieprawidłowości z zakresu ochrony przeciwpożarowej dotyczące między innymi nadmiernej długości dojścia ewakuacyjnego z części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego. Po wszczęciu z urzędu postępowania administracyjnego, w dniu [...] organ I instancji wydał decyzję, w której nakazał między innymi, dostosowanie w terminie do dnia 31 marca 2014 r. długości dojścia ewakuacyjnego z części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego Domu Pomocy Społecznej przy ulicy T., do wymagań § 256 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, dalej rozporządzenie w/s warunków techn. (Dz. U. Nr 75/02 poz. 690 ze zm.).

W odwołaniu od tej decyzji podniesiono, że zgodnie z § 45 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 7 czerwca 2010 r. w sprawie ochrony przeciwpożarowej budynków, innych obiektów budowlanych i terenów, dalej rozporządzenie w/s ochrony ppoż. (Dz. U. Nr 109/10 poz. 719), nie stosuje się kryteriów określonych w § 16 ust. 2 tego rozporządzenia, tj. nie stwierdza się zagrożenia życia ludzi. Rozpatrując to odwołanie organ II instancji zauważył na wstępie, że zgodnie z powołanym w odwołaniu § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż., nie stosuje się kryteriów określonych w § 16 ust. 2 jedynie w stosunku do budynków wzniesionych zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) oraz aktami wykonawczymi wydanymi na podstawie tej ustawy. Określenie "zgodnie" należy rozumieć jako spełnienie wszelkich wymagań prawnych i technicznych ustalonych przez w/w przepisy. Podstawowym zagadnieniem w sprawie jest w związku z tym ustalenie, czy budynek spełnia wymagania rozporządzenia Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa z dnia 14 grudnia 1994 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, dalej stare rozporządzenie w/s warunków techn. (Dz. U. Nr 10/95 poz. 46 ze zm.). Podczas czynności kontrolno-rozpoznawczych stwierdzono, że w budynku biurowo mieszkalnym DPS występuje dojście ewakuacyjne o długości 23,5 m. Dojście to znajduje się w strefie pożarowej zaliczonej do kategorii zagrożenia ludzi ZL II. W § 256 ust. 3 starego rozporządzenia w/s warunków technicznych określono, że w strefie pożarowej zaliczonej do kategorii zagrożenia ludzi ZL II dopuszczalna długość dojścia ewakuacyjnego wynosi 10 m. W związku z tym organ stwierdził, że przedmiotowy budynek został wykonany niezgodnie z przepisami określonymi w § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. i że strona stosownie do treści § 16 tego rozporządzenia zobowiązana jest do zastosowania rozwiązań określonych w obecnie obowiązujących przepisach techniczno-budowlanych tj. do wymagań rozporządzenia w/s warunków technicznych. Obowiązki te dotyczą między innymi dostosowania długości dojścia ewakuacyjnego z części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego, do wymagań.§ 256 ww. rozporządzenia.

Powoływanie się przez stronę na fakt, że budynek został dopuszczony do eksploatacji po dokonaniu kontroli przez Państwową Straż Pożarną wobec stwierdzonych nieprawidłowości należy zdaniem organu uznać za niezasadne. W toku eksploatacji budynku jego. właściciel, użytkownik lub zarządca obowiązany jest do zachowania zasad bezpieczeństwa pożarowego w sposób ciągły bez względu na czas oddania budynku do użytkowania.

Skargę na decyzję organu II instancji utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji w zakresie dotyczącym zobowiązania skarżącego do dostosowania długości dojścia ewakuacyjnego z części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego do wymagań przepisów techniczno-budowlanych, wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Kielcach Dom Pomocy Społecznej w [...]. Domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji we wskazanym zakresie, ewentualnie uchylenia decyzji w zaskarżonej części i przekazania w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania organowi I instancji, skarżący zarzucił:

1. naruszenie prawa materialnego, tj.:

a). § 207 i § 256 ust. 3 w zw. z § 2 ust. 1 rozporządzenia w/s warunków technicznych poprzez niezasadne przyjęcie, iż powinny być one zastosowane w przedmiotowym budynku, a także niezbadanie, iż użytkowany obiekt posiada w rzeczywistości trzy dojścia ewakuacyjne, a nie jedno, co sprawia, że przywołane w zaskarżonej decyzji normy w zakresie dojść ewakuacyjnych są nieprawidłowe;

b). § 16 ust. 2 w zw. z § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. poprzez niezasadne przyjęcie, że występujące w budynku biurowo-mieszkalnym warunki techniczne nie zapewniają możliwości ewakuacji ludzi oraz, że do przedmiotowego budynku należy stosować kryteria określone w § 16 ust. 2 tego rozporządzenia, podczas gdy budynek w tej postaci był wzniesiony zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane oraz aktami wykonawczymi wydanymi na jej podstawie, co potwierdzone zostało decyzją uprawnionego organu o pozwoleniu na użytkowanie obiektu;

2. naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 7, 8 i 77 § 1 kpa polegające na nienależytym wyjaśnieniu stanu faktycznego sprawy i pominięciu dowodu z szeregu dokumentów wskazujących, że obiekt został wykonany zgodnie z dokumentacją techniczną i obowiązującymi wówczas przepisami prawa.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że stanowisko organu nie uwzględnia okoliczności związanych z przebudowa budynku w 2006 r., jego odbiorem i zezwoleniem odnośnych organów na jego użytkowanie, a także jest sprzeczne z obowiązującym prawem.

Przedmiotowy budynek został bowiem rozbudowany, przebudowany i nadbudowany o jedna kondygnację budynku głównego z przeznaczeniem na pomieszczenia socjalne, rehabilitacji oraz socjalno-sanitarne, na podstawie pozwolenia na budowę z 1 czerwca 2000 r. Następnie decyzją z dnia [...] pozwolenie na budowę zostało zmienione poprzez zmianę projektowanego uprzednio dachu dwuspadowego na dach mansardowy i skrócenie łącznika z budynkiem głównym. W związku z zakończeniem robót i zgłoszeniem ich do odbioru, w dniu 31 października 2006 r. Komenda Miejska Państwowej Straży Pożarnej przeprowadziła kontrolę przebudowanego budynku pod katem zgodności wykonania z projektem budowlanym, z wymogami ochrony przeciwpożarowej. Nie stwierdzono wówczas żadnych uchybień, o czym zawiadomiono DPS pismem z dnia 31 października 2006 r. W efekcie tych ustaleń Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] udzielił pozwolenia na użytkowanie budynku mieszkalno-biurowego. W okresie od opisanego odbioru przez Komendę Państwowej Straży Pożarnej do chwili obecnej, budynek nie był przebudowywany i nie zmieniono sposobu jego użytkowania, przez co nie można przyjmować, aby występowały w nim nieprawidłowości stwarzające zagrożenie dla życia ludzi.

Nie można również w ocenie autora skargi zgodzić się z poglądem organów, że w przedmiotowym budynku istnieje tylko jedno dojście ewakuacyjne o długości 23,5 m. Budynek ten posiada bowiem trzy klatki schodowe i cztery wyjścia ewakuacyjne. Z pomieszczeń zlokalizowanych na I piętrze budynku biurowo- mieszkalnego jest przy tym możliwość dojścia do każdej z trzech klatek schodowych i długość każdego z tych dojść nie przekracza 40 m. Według natomiast przepisów starego rozporządzenia w/s warunków techn., przy dojściach krzyżujących się i pokrywających się można było przyjmować długość dojścia do 40 m, a przy wielu dojściach nie pokrywających się, długość dojścia mogła być zwiększona o 100 % czyli do 80 m. Sporządzony i zatwierdzony projekt budowlany uwzględnił te normy.

Zaskarżona decyzja nie wskazuje również, na czym miałoby polegać zagrożenie dla życia ludzi poprzez istnienie dojścia, które zostało zaprojektowane, wykonane i odebrane bez uwag przez Straż Pożarną. Należy w związku z tym przyjąć, że jest to tylko zagrożenie hipotetyczne.

W skardze zarzucono również, że z przepisów rozporządzenia w/s warunków techn. nie wynika, aby musiały one być stosowane do użytkowanych budynków istniejących w sytuacji, gdy zostały wzniesione zgodnie z przepisami obowiązującymi w dacie ich budowy, co zostało pozytywnie zweryfikowane przez Państwową Straż Pożarną.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji. Dodatkowo organ wyjaśnił, że z pomieszczeń usytuowanych w części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego przy ulicy T. zaliczanych do kategorii zagrożenia ZL II, możliwe jest wyjście na zewnątrz na dwa sposoby:

- korytarzem do klatki schodowej, a następnie poprzez tę klatkę do wyjścia ewakuacyjnego znajdującego się na parterze budynku. Długość tej drogi do wyjścia na zewnątrz budynku wynosi 23,50 m (powinna wynosić 10 m);

- korytarzem do łącznika łączącego budynek administracyjno-mieszkalny z budynkiem głównym, a następnie poprzez łącznik do budynku głównego. Wejście do budynku głównego stanowią drzwi przeciwpożarowe E160. Długość tej drogi do wyjścia do innej strefy pożarowej, tj. do budynku głównego wynosi 22,30 m (powinna wynosić 10 m).

Obie te drogi pokrywają się na odcinku 7 m, tj. od wyjścia z pomieszczeń mieszkalnych usytuowanych na końcu korytarza do zakrętu na klatkę schodową, co skutkuje tym, że nie można przyjąć, aby w budynku biurowo-mieszkalnym przedmiotowego obiektu były dwa kierunki ewakuacji.

Taka sytuacja na gruncie przepisów prawa obowiązujących w dacie kontroli jak i przepisów obowiązujących poprzednio powoduje, że skontrolowany budynek należy uznać za zagrażający życiu ludzi. Długość dojścia ewakuacyjnego z pomieszczeń usytuowanych w części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego (kategoria zagrożenia ZL II) przekracza bowiem o ponad 100 % długość dojścia określoną wymienionymi przepisami.

Organ II instancji wyraził też pogląd, że do kontrolowanego obiektu Domu Pomocy Społecznej stosuje się obecnie obowiązujące przepisy dotyczące bezpieczeństwa pożarowego, co wynika z § 207 rozporządzenia w/s warunków techn. w zw. z § 16 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. Ponadto zgodność wybudowanego budynku z udzielonym pozwoleniem nie zwalnia od konieczności późniejszego zastosowania się do wymogów w zakresie bezpieczeństwa pożarowego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 1 oraz art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo

o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270), zwanej dalej p.p.s.a., wojewódzkie sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, co oznacza, że w zakresie dokonywanej kontroli sąd zobowiązany jest zbadać, czy organy administracji w toku postępowania nie naruszyły przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania w sposób, który miał lub mógł mieć wpływ na wynik sprawy. Sądowa kontrola legalności zaskarżonych orzeczeń administracyjnych sprawowana jest przy tym w granicach sprawy, a sąd nie jest związany zarzutami, wnioskami skargi, czy też powołaną w niej podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.).

Dokonując tak rozumianej oceny zaskarżonego rozstrzygnięcia, Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Na wstępie należy zauważyć, że przedmiotem skargi był tylko jeden z trzech obowiązków z zakresu ochrony przeciwpożarowej nałożonych decyzją Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] Ta więc tylko część zaskarżonej decyzji była przedmiotem postępowania sądowo administracyjnego i jej tylko dotyczy wydany w tej sprawie wyrok.

Materialnoprawną podstawą obowiązku nałożonego w punkcie 1 decyzji organu I instancji, utrzymanego w mocy zaskarżoną decyzją, był przepis art. 26 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej (Dz. U. z 2009 r., Nr 12, poz. 68 ze zm.), § 16 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. w zw. z § 207 ust. 2 rozporządzenia w/s warunków techn.

Aby zweryfikować poprawność takiej podstawy prawnej, co jest niezbędne dla oceny, czy poczynione w sprawie ustalenia faktyczne są wystarczające dla rozstrzygnięcia sprawy, należy na wstępie stwierdzić, czy i ewentualnie w jakim zakresie wymogi przewidziane w rozporządzeniu w/s warunków techn. mają zastosowanie do budynku już użytkowanego. Potrzeba wyjaśnienia tej kwestii wynika stąd, że zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia w/s warunków techn., jego przepisy stosuje się przy projektowaniu, budowie i przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Według tego ostatniego przepisu natomiast, przepisy rozporządzenia dotyczące między innymi bezpieczeństwa pożarowego, stosuje się, z uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a, również do użytkowanych budynków istniejących, które na podstawie przepisów odrębnych uznaje się za zagrażające życiu ludzi.

Z przytoczonych przepisów wynika, że zasadą jest stosowanie przepisów rozporządzenia w/s warunków tech. na etapie projektowania, budowy, przebudowy i zmiany sposobu użytkowania budynków, a wyjątkiem stosowanie tego rozporządzenia do budynków już istniejących i będących w użytkowaniu. Jeden z tych wyjątków odnosi się do przepisów dotyczących bezpieczeństwa pożarowego, które stosuje się również, z uwzględnieniem § 2 ust. 2 i 3a (które nie mają w niniejszej sprawie zastosowania), do użytkowanych budynków istniejących, pod warunkiem jednak, że na podstawie przepisów odrębnych uznaje się te budynki za zagrażające życiu ludzi. Przepisem odrębnym określającym, które użytkowane budynki istniejące uznaje się za zagrażające życiu ludzi, jest między innymi przepis § 16 ust. 1 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. Zgodnie z jego treścią użytkowany budynek istniejący uznaje się za zagrażający życiu ludzi, gdy występujące w nim warunki techniczne nie zapewniają możliwości ewakuacji ludzi. Podstawy do stwierdzenia, że w budynku występują warunki techniczne nie zapewniające możliwości ewakuacji ludzi, z zastrzeżeniem § 45, określają natomiast przepisy § 16 ust. 2 pkt 1) do pkt 6) rozporządzenia w/s ochrony ppoż., spośród których znaczenie w niniejszej sprawie, ze względu na kwestionowane zastrzeżenia organów dotyczące długości dojść ewakuacyjnych, ma przepis § 16 ust. 2 pkt 2). Zgodnie z jego treścią, podstawą do stwierdzenia, że w budynku występują warunki techniczne nie zapewniające możliwości ewakuacji ludzi, może być między innymi długość przejścia lub dojścia ewakuacyjnego większa o ponad 100% od określonej w przepisach techniczno-budowlanych, a konkretnie w § 256 ust. 3 rozporządzenia w/s warunków technicznych. Istotne jednak znaczenie przy ocenie, czy w budynku występują warunki techniczne nie zapewniające możliwości ewakuacji ludzi, ma treść § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. Według niego w stosunku do budynków wzniesionych zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) oraz aktami wykonawczymi wydanymi na podstawie tej ustawy nie stosuje się kryteriów określonych w § 16 ust. 2.

Nie może być wątpliwości, że w przepisie tym nie chodzi o obecnie obowiązujące przepisy, ale o przepisy pod rządami których budynek został wzniesiony. Przy takim założeniu przytoczony przepis można jednak odczytać w dwojaki sposób. Według jednej wykładni do stwierdzenia wzniesienia budynku zgodnie z Prawem budowlanym z 1994 r. oraz wydanymi na jego podstawie aktami wykonawczymi wystarczy ustalenie, że budynek ten został wzniesiony na podstawie ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę oraz że ostateczną decyzją udzielono pozwolenia na użytkowanie takiego budynku. Dalej idąca wykładnia § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. wymagałaby w celu oceny, czy kryteria określone w § 16 ust. 2 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. mają zastosowanie, samodzielnego zbadania przez organ, czy rzeczywiście dany budynek został wzniesiony zgodnie z obowiązującym w dacie jego budowy Prawem budowlanym z 1994 r. oraz zgodnie z wydanymi na jego podstawie aktami wykonawczymi.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy stwierdzić, że nawet przy zastosowaniu tej ostatniej, restrykcyjniejszej dla inwestorów wykładni, nie można by przyjąć, aby przedmiotowy budynek został wzniesiony niezgodnie z Prawem budowlanym z 1994 r. oraz wydanymi na jego podstawie aktami wykonawczymi. Wniosek taki wynika z następującego rozumowania.

W toku przeprowadzonego postępowania organy administracji, z naruszeniem art. 7, art. 77 § 1 i art. 107 § 3 kpa, nie ustaliły i nie przedstawiły w uzasadnieniu swych decyzji, czy w przedmiotowym budynku jest jedno tylko dojście ewakuacyjne z części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego przy ulicy [...] w K., czy też tych dojść jest więcej. Organ II instancji próbował uzupełnić brakujące ustalenia przedstawiając w odpowiedzi na skargę pełniejszą informację na temat ilości i długości dojść ewakuacyjnych w przedmiotowym budynku, co jednak nie może zastępować wadliwego uzasadnienia zaskarżonej decyzji (por. wyrok NSA z dnia 8 lutego 2011 r., II GSK 237/10, LEX nr 992343).

Przyjmując jednak nawet wyjaśnienia organu zawarte w odpowiedzi na skargę, dotyczące istnienia w przedmiotowym budynku dwóch dojść ewakuacyjnych z pomieszczeń usytuowanych w części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego przy ulicy [...] 10 w K. (tj. pierwszego dojścia długości 23,50 m korytarzem do klatki schodowej, a następnie poprzez tę klatkę do wyjścia ewakuacyjnego znajdującego się na parterze budynku oraz drugiego dojścia o długości 22,30 m korytarzem do łącznika łączącego budynek administracyjno-mieszkalny z budynkiem głównym, a następnie poprzez łącznik do wejścia do budynku głównego zamkniętego drzwiami przeciwpożarowymi EI60, stanowiącego inną strefę pożarową), które to ustalenia są jednak kwestionowane w skardze przez co będą wymagały weryfikacji, należy zauważyć, że powodem, dla którego organ II instancji uznał, że takie dwa dojścia nie spełniają wymogów określonych w § 256 ust. 3 i ust. 4 rozporządzenia w/s warunków techn. jest to, że obie te drogi pokrywają się na odcinku około 7 metrów, tj. od wyjścia z pomieszczeń mieszkalnych usytuowanych na końcu korytarza do zakrętu na klatkę schodową, co ma skutkować przyjęciem, że w kontrolowanym obiekcie nie ma dwóch kierunków ewakuacji. Podstawą prawną takiego poglądu organu jest treść odnośnika ze znaczkiem ¹) do będącej częścią § 256 ust. 3 rozporządzenia w/s warunków technicznych tabeli określającej długości dojść ewakuacyjnych zależne od rodzaju strefy pożarowej oraz tego, czy w danym obiekcie istnieje jedno dojście, czy też co najmniej 2 dojścia. Według tego odnośnika bowiem, dla strefy pożarowej ZL II przy co najmniej 2 dojściach, ich długość może wynosić 40 metrów dla dojścia najkrótszego, z dopuszczeniem dla drugiego dojścia długości większej o 100% od najkrótszego, ale pod warunkiem, że dojścia te nie pokrywają się ani się nie krzyżują. Dokonując takiej wykładni organ II instancji nie dostrzegł jednak, że powołany przepis § 256 ust. 3 rozporządzenia w/s warunków technicznych wszedł w życie w dniu 16 grudnia 2002 r. Wcześniej obowiązujące stare rozporządzenia w/s warunków techn., również w § 256 ust. 3 będącym odpowiednikiem analizowanego wyżej przepisu § 256 ust. 3 nowego rozporządzenia w/s warunków techn., nie przewidywało żadnych ograniczeń związanych z krzyżowaniem się lub pokrywaniem wielu dojść ewakuacyjnych znajdujących się w obiekcie budowlanym. Ponieważ pozwolenie na budowę przedmiotowego obiektu budowlanego zostało udzielone decyzją z dnia [...] 2000 r., a więc pod rządami starego rozporządzenia w/s warunków techn., nałożenie obowiązku spełnienia w tym budynku warunków dotyczących długości dojść ewakuacyjnych określonych w rozporządzeniu w/s warunków techn. z 2002 r. wydaje się nieuprawnione. W konsekwencji należałoby uznać (przy założeniu, że wyjaśnienia organu zawarte w odpowiedzi na skargę znajdą potwierdzenie w kompletnych ustaleniach organów), że w przedmiotowym budynku znajdują się co najmniej dwa dojścia ewakuacyjne z pomieszczeń usytuowanych w części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego, a ich długość mieści się w granicach wyznaczonych w § 256 ust. 3 starego rozporządzenia, gdzie określono ją na 30 metrów dla obiektów kategorii ZL II.

W dalszym ciągu należałoby przyjąć, że zgodnie z mającym w sprawie zastosowaniem przepisem § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż., do przedmiotowego obiektu wzniesionego zgodnie z Prawem budowlanym i aktami wykonawczymi wydanymi na jego podstawie, nie stosuje się kryteriów określonych w § 16 ust. 2 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. Stosować można natomiast ogólne kryterium określone w § 16 ust. 1 tego rozporządzenia, który dla uznania, że użytkowany budynek istniejący nie zagraża życiu ludzi, wymaga jedynie, aby zapewniono w nim warunki techniczne zapewniające możliwość ewakuacji ludzi, bez określania szczegółowych parametrów dojść ewakuacyjnych. Skoro tak, to nie można by przyjmować, że warunki występujące w przedmiotowym, bezspornie istniejącym i użytkowanym od kilku lat budynku, nie zapewniają możliwości ewakuacji ludzi, skoro są w nim co najmniej dwa dojścia ewakuacyjne zapewniające taką możliwość. W konsekwencji nie można by uznać przedmiotowego budynku za zagrażający życiu ludzi w rozumieniu § 16 ust. 1 rozporządzenia w/s ochrony ppoż. oraz § 207 ust. 3 rozporządzenia w/s warunków techn. Dlatego obecnie obowiązujących przepisów rozporządzenia w/s warunków techn. dotyczących bezpieczeństwa pożarowego, w tym w szczególności jego § 256 ust. 3, nie można stosować do przedmiotowego, istniejącego i użytkowanego budynku. Dlatego utrzymany w mocy zaskarżoną decyzją nakaz dostosowanie w terminie do dnia 31 marca 2014 r. długości dojścia ewakuacyjnego z części I piętra budynku biurowo-mieszkalnego Domu Pomocy Społecznej w K. przy ulicy [...], do wymagań § 256 rozporządzenia w/s warunków techn. – nie mógłby być uznany za zgodny z prawem.

Wskazane wyżej naruszenia przepisów postępowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy (co wynika z przedstawionej wyżej wykładni przepisów prawa materialnego), spowodowały konieczność uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji w zaskarżonej części dotyczącej nałożenia obowiązku określonego w punkcie 1 decyzji Komendanta Miejskiego Państwowej Straży Pożarnej z dnia [...] , o czym Sąd orzekł na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c). w zw. z art. 135 p.p.s.a.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy obowiązkiem organu I instancji będzie poprawne ustalenie wskazanych wyżej istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności faktycznych dotyczących ilości i długości dojść ewakuacyjnych znajdujących się w przedmiotowym budynku, danie wyrazu takim kompletnym ustaleniom w uzasadnieniu wydanej decyzji, a następnie wydanie stosownej decyzji przy uwzględnieniu treści i przedstawionej wyżej wykładni przepisów § 2 ust. 1, § 207 ust. 2, § 256 ust. 3 rozporządzenia w/s warunków techn., § 256 ust. 3 starego rozporządzenia w/s warunków techn. oraz § 16 ust. 1, ust. 2 pkt 2 i § 45 rozporządzenia w/s ochrony ppoż.

Orzeczenie zawarte w punkcie III wyroku oparte zostało na treści art. 152 p.p.s.a.

Na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 1 p.p.s.a. sąd zasądził od organu na rzecz skarżącego 457 zł. tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego. Na kwotę tę złożył się uiszczony przez stronę skarżącą wpis od skargi, wynagrodzenie reprezentującego ją adwokata oraz zwrot wydatków w postaci opłaty skarbowej od udzielonego temu adwokatowi pełnomocnictwa.