II SAB/Kr 15/14

Uzasadnienie

W dniu 16 marca 2012 r. J. K. wystąpił do "T" S.A. Oddział w W. z wezwaniem do pojęcia negocjacji w przedmiocie ustanowienia za wynagrodzeniem służebności przesyłu oraz zapłaty wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez Spółkę "T" z jego nieruchomości położonej w B. oznaczonej jako działki ewidencyjne nr [...] i [...]. W piśmie tym wniesiono także o udostępnienie kserokopii decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych na wskazanych działkach.

W odpowiedzi na powyższe pismo Spółka w piśmie z dnia 20 kwietnia 2012 r. nie udzieliła odpowiedzi w przedmiocie udostepnienia żądanej informacji publicznej wskazując, że wnioskodawca musi przedłożyć w tym celu komplet dokumentów m.in. mapę sytuacyjno-wysokościową z zaznaczeniem granic nieruchomości oraz naniesionymi urządzeniami.

J. K. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na bezczynność "T" S.A. w K. dotyczącą nieudostępnienia informacji publicznej na wniosek z dnia 16 marca 2012 r. w terminie wskazanym w przepisie art. 13 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej, przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji publicznej zgodnie z przepisem art. 17 ust. 1 ustawy, z wnioskiem o stwierdzenie w zakresie tym bezczynności strony przeciwnej, przy jednoczesnym zobowiązaniu do udzielenia informacji w żądanym zakresie i w żądanej formie oraz zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że kwestią wymagającą komentarza na gruncie rozpatrywanej skargi jest zagadnienie obowiązku stosowania przez skarżoną spółkę prawa handlowego, zajmującą się dystrybucją energii elektrycznej, ustawy o dostępie do informacji publicznej. Argumentem jednoznacznie przemawiającym za słusznością takiego stanowiska jest, w ocenie skarżącego, brzmienie art. 4 ust.1 pkt 5 powołanej ustawy, który stanowi, że zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Skarżący wyjaśnił, że "zadania publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacja podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej są "zadaniami publicznymi".

W ocenie skarżącego z całą pewnością, w świetle powyższych rozważań, żądanie udostępnienia decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych dotyczy "sprawy publicznej" i nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy.

W dalszej kolejności skarżący wykazał, że niniejsza skarga jest dopuszczalna i nie jest wymagane poprzedzenie jej żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

Przechodząc do uzasadnienia faktycznego wskazano, że skarżący wystąpił do "T" S.A.. m.in. o udostępnienie kserokopii decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych. Skarżący podał, że do dnia sporządzenia niniejszej skargi nie otrzymał wnioskowanych dokumentów w żądanej formie, ani rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej, czy też w sprawie umorzenia postępowania o udostępnienie informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę "T" S.A. w K. wniosła o jej oddalenie oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

Spółka podniosła, że nie kwestionuje prawa skarżących do żądania udostępnienia przez nią informacji publicznej w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej. Jednak w jej ocenie skarga jest przedwczesna, bowiem Spółka nie zaprzeczyła twierdzeniom skarżącego. W odpowiedzi na wezwanie przedsiębiorca przesyłowy wniósł o przedłożenie map sytuacyjno-wysokościowych z oznaczonymi granicami działek w celu zidentyfikowania, jakie urządzenia energetyczne znajdują się na działkach skarżącego, a następnie ustalenie czy przedsiębiorstwo przesyłowe posiada dokumenty źródłowe dotyczące budowy tych urządzeń (pisma z dnia 20 kwietnia 2012 r.). W niniejszej sprawie brak jest zatem podstaw do uznania, że Spółka nie zajęła stanowiska w przedmiocie żądań skarżącego i że pozostaje w stanie bezczynności.

Podniesiono, że do dnia wniesienia skargi skarżący nie przedstawił właściwych map geodezyjnych celu naniesienia urządzeń energetycznych i ustalenia czy Spółka posiada dokumenty dotyczące budowy tych urządzeń, czy też zostały one wybudowane przed 1945 r. i przejęte zostały na podstawie dekretu z dnia 8 marca 1946 roku o majątkach opuszczonych i poniemieckich.

Nadto Spółka wskazała, że mapy sytuacyjno-wysokościowe są sporządzane przez uprawnionych geodetów i do zadań właściwego starosty należy prowadzenie zasobu geodezyjnego, w tym geodezyjnej sieci uzbrojenia terenu. Przedsiębiorstwo przesyłowe aktualizuje taką mapę lub nanosi na niej urządzenia przesyłowe na wniosek np. właścicieli działek.

W ocenie spółki uzasadnione jest jej stanowisko, że przed udostępnieniem informacji publicznej skarżącym, konieczne jest zidentyfikowanie tych urządzeń na podstawie map sytuacyjno-wysokościowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Właściwym do rozpoznania niniejszej skargi jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, który w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., uprawniony jest do badania, czy w tej sprawie zachodzi bezczynność w zakresie braku udostępnienia informacji publicznej

W pierwszej kolejności należy wskazać, że spełnione zostały warunki formalne do wystąpienia ze skargą do sądu administracyjnego na bezczynność organu, gdyż skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 24 maja 2006 r., sygn. akt I OSK 601/05, opub. w LEX nr 236545).

Przedmiotem rozpoznania była sprawa ze skargi na bezczynność Spółki "T" S.A. Oddział w W. w udzieleniu informacji publicznej wnioskowanej w piśmie skarżącego z dnia 16 marca 2012 r.

Z uwagi na przedmiot zaskarżenia należy mieć na uwadze przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112, poz. 1198 z późn. zm.), zwanej dalej w skrócie "u.d.i.p.". Powołana ustawa reguluje zakres podmiotowy i przedmiotowy jej stosowania, a także tryb i procedurę udostępniania informacji publicznej.

Skarżący w swoim wniosku z dnia 16 marca 2012 r. w oparciu o art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit.a tired pierwsze u.d.i.p. zwróciła się do Spółki "T" S.A. o udostępnienie informacji publicznej, tj. kserokopii wszelkich ewentualnych decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych na działkach nr [...] i [...] w miejscowości B.

Na powyższy wniosek skarżącego Spółka "T" zwróciła się z wnioskiem o przedstawienie map sytuacyjno-wysokościowych niezbędnych celem ustalenia zakresu infrastruktury znajdującej się na działkach skarżącego.

Kwestia statusu prawnego przedsiębiorstwa energetycznego, a konkretnie Spółki "T" S.A. w kontekście ustaleń, czy przedsiębiorstwo takie jest podmiotem obowiązanym do udzielania informacji publicznej była badana w orzecznictwie sądowoadministracyjnym. Z treści art. 4 ust. 1 u.d.i.p. wynika, że obowiązek udostępnienia informacji publicznej nałożony został na "władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w całości pogląd wyrażony w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 sierpnia 2010 r., sygn. akt I OSK 851/10, opub. w LEX nr 737513, że termin "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od terminu "zadania władzy publicznej" (art. 61 Konstytucji RP). Pojęcia te różnią się przede wszystkim zakresem podmiotowym bowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy tej władzy lub podmioty, którym zadania te zostały powierzone w oparciu o konkretne i wyrażone unormowania ustawowe. Pojęcie "zadanie publiczne" użyte w art. 4 u.d.i.p. zamiast pojęcia "zadanie władzy publicznej" użytego w art. 61 Konstytucji RP ignoruje element podmiotowy i oznacza, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadanie publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji lub ustawie. Wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Obowiązki operatora systemu dystrybucyjnego wymienia art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego i z pewnością działalność przedsiębiorstwa energetycznego w tym zakresie dotyczy spraw publicznych w rozumieniu art. 4 u.d.i.p. Jednak dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP są "zadaniami publicznymi" i jedynie działalność przedsiębiorstwa energetycznego nie mieszcząca się w katalogu wymienionym w art. 9c ust. 3 Prawa energetycznego jeżeli dotyczy "sprawy publicznej" nakłada na przedsiębiorstwo obowiązek udzielenia informacji dotyczącej tej sprawy. O obowiązku udostępniania przez przedsiębiorstwa energetyczne żądanej informacji decyduje zatem to czy dotyczy ona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Nie budzi wątpliwości, że przedsiębiorstwo energetyczne, do którego skarżący zwrócił się z wnioskiem z dnia 16 marca 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej ciążył obowiązek rozpoznania tego wniosku w przewidzianej prawem formie w zależności od tego, czy wnioskowana informacja miała charakter informacji publicznej.

Bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej ma miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie podmiot ten nie podjął czynności w sprawie lub prowadził postępowanie w sprawie, ale mimo istnienia ustawowego obowiązku nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu, albo nie podjął stosownej czynności. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność wskazująca na powody, dla których określony akt nie został podjęty lub czynność dokonana a w szczególności, czy bezczynność została spowodowana zawinioną lub też niezawinioną opieszałością podmiotu, czy też wiąże się z jego przeświadczeniem, że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, przy czym w postępowaniu sądowoadministracyjnym wywołanym wniesieniem skargi na bezczynność możliwe są różne rozstrzygnięcia. Uwzględnienie skargi na bezczynność organów w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 - przy jej zasadności, prowadzi zgodnie z art. 149 § 1 P.p.s.a. do zobowiązania podmiotu do wydania w określonym terminie aktu lub w innych przypadkach, do dokonania czynności lub stwierdzenia, albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. W wyroku uwzględniającym skargę na bezczynność sąd nie może jednak określić, w jaki sposób powinna być rozpoznana sprawa, w której dany podmiot pozostaje w bezczynności, nie może bowiem nakazywać temu podmiotowi wydania decyzji, postanowienia lub podjęcia czynności określonej treści.

Prawo do informacji zostało zagwarantowane w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Obejmuje ono, między innymi, dostęp do dokumentów. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji). W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, tryb udzielania informacji, o których mowa w tym artykule określają ustawy i realizację powyższego przepisu stanowi właśnie ustawa o dostępie do informacji publicznej.

Zgodnie z art. 1 tej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie, jednak przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 listopada 2004 r., sygn. akt II SAB/Wa 166/04, opub. w LEX nr 164699). Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane i jakiej sprawy dotyczą (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 31 sierpnia 2005 r., sygn. akt II SA/Wa 1009/05, opub. w LEX nr 188310). Informację publiczną stanowi treść wszelkiego rodzaju dokumentów odnoszących się do podmiotu wykonującego zadania publiczne. Informacją publiczną będą nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez taki podmiot, ale przymiot taki będą posiadać także te, których podmiot zobowiązany używa do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Bez znaczenia jest również i to w jaki sposób znalazły się one w posiadaniu organu i jakiej sprawy dotyczą. Ważne natomiast jest to, by dokumenty takie służyły realizowaniu zadań publicznych przez dany podmiot i odnosiły się do niego bezpośrednio. Innymi słowy, dokumenty takie muszą wiązać się ze sferą faktów zaistniałych po stronie podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji publicznej (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 stycznia 2006 r., sygn. akt II SA/Wa 2043/05, opub. w LEX nr 196314). Informacją publiczną są zarówno treści dokumentów bezpośrednio przez nie wytworzonych, jak i te, których używają przy realizacji przewidzianych prawem zadań (także te, które tylko w części ich dotyczą), nawet gdy nie pochodzą wprost od nich.

Niewątpliwie w piśmie skarżącego z dnia 16 marca 2012 r., w którym powołuje się on na treść art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 3 lit.a tired pierwsze u.d.i.p. i w którym domaga się kserokopii wszelkich ewentualnych decyzji stanowiących podstawę do lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych usytuowanych na działkach nr [...] i [...] w miejscowości B.

W ocenie Sądu sporządzenie kopii określonych konkretnych dokumentów ma charakter informacji publicznej. Jak już wyżej wskazano informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań publicznych i stanowią ją nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i technicznie wytworzone przez dany podmiot, lecz również te, których używa on do zrealizowania powierzonych prawem zadań. Niewątpliwie decyzje stanowiące podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych są dokumentem, w którego posiadaniu pozostaje inwestor, a jeżeli inwestorem jest podmiot realizujący zadania publiczne, to i decyzje te służą realizowaniu zadań publicznych przez taki podmiot. Z tego względu dostęp do tego dokumentu należy traktować jako dostęp do informacji publicznej. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym ugruntowany jest pogląd, że dokumentacja związana z procesami inwestycyjnymi (w tym decyzje administracyjne, operaty szacunkowe i inne dokumenty) są dokumentami, do których dostęp gwarantuje ustawa o dostępie do informacji publicznej jeżeli znajdują się one w posiadaniu organu, do którego kierowany jest wniosek o taką informację (wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 29 maja 2008 r., sygn. akt IV SA/Po 545/07, opub. w LEX nr 516697; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 19 grudnia 2007 r., sygn. akt IV SA/Po 652/07, opub. w LEX nr 460751; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wielkopolskim z dnia 6 grudnia 2007 r., sygn. akt II SA/Go 595/07, opub. w LEX nr 459987).

Z art. 10 u.d.i.p. wynika, że informacja publiczna, która nie została udostępniona w Biuletynie Informacji Publicznej lub centralnym repozytorium, jest udostępniana na wniosek w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Z kolei zgodnie z art. 17 ust. 1 i ust. 2 u.d.i.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio, a wnioskodawca może wystąpić do takiego podmiotu o ponowne rozpatrzenie sprawy. Skoro więc, według art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej przez organ władzy publicznej następuje w drodze decyzji, to również odmowa udzielenia informacji publicznej przez inny podmiot zobowiązany następuje w drodze decyzji.

Wniosek skarżącego z dnia 16 marca 2012 r. zainicjował postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej. Postępowanie to zostało uregulowane przepisami ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Postępowanie to ma charakter postępowania administracyjnego, które obejmuje zarówno postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej, jak i postępowanie w sprawie odmowy udzielenia takiej informacji. Okoliczność, że tylko odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 następują w drodze decyzji, do których stosuje się przepisy kodeksu postępowania administracyjnego (art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p.), nie uprawnia do twierdzenia, że pierwszy etap postępowania w sprawie udzielenia informacji publicznej, tj. do momentu wszczęcia postępowania w sprawie jej odmowy, nie ma charakteru postępowania administracyjnego. W doktrynie wskazuje się zasadnie, że artykuł 16 u.d.i.p. wprowadza regulację drugiego, obok postępowania w sprawie udostępnienia informacji, postępowania administracyjnego: postępowania w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Jest ono wszczynane z urzędu przez podmiot, który był adresatem wniosku złożonego na podstawie art. 10 u.d.i.p. i stanowi kontynuację postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej (M. Jaśkowska: Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 59-60, M. Kłaczyński, S. Szuster, Komentarz do art.16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, LEX/el 2003). Postępowanie w sprawie udzielenia informacji publicznej jest zatem postępowaniem administracyjnym, uregulowanym zasadniczo przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, do którego – w określonym zakresie mają również zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Nie jest zasadne stanowisko, że postępowaniem administracyjnym można nazwać jedynie takie postępowanie, o jakim mowa w art. 1 i 2 K.p.a. Art. 1 i 2 K.p.a. wskazują na postępowania, w których ma zastosowanie Kodeks postępowania administracyjnego, z czego nie można wyprowadzać wniosku, że są to jedyne postępowania administracyjne. Jako przykład można wskazać, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem i poglądami doktryny postępowanie w sprawie uchwalenia miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego ma charakter postępowania administracyjnego, do którego nie mają zastosowania przepisy kodeksu postępowania administracyjnego. Podobnie, do postępowań administracyjnych w sprawach podatkowych nie stosuje się kodeksu postępowania administracyjnego.

Powyższe oznacza, że Spółka "T" S.A. powinna zakończyć wszczęte z wniosku z dnia 16 marca 2012 r. postępowanie w sposób przewidziany prawem, tj. zasadniczo albo udzielić informacji publicznej albo wydać decyzję o jej odmowie bądź też w razie uznania, że żądana informacja nie ma charakteru informacji publicznej – udzielić wnioskodawcy odpowiedzi w formie zwykłego pisma.

Sąd nie podziela stanowiska Spółki "T" S.A., jakoby podjęła ta Spółka wszelkich działań celem wykonania wezwania o udostępnienie informacji publicznej.

Skoro już do wniosku skarżącego z 16 marca 2012 r. dołączono i mapę ewidencyjną i kopie wypisu z ewidencji gruntów oraz odpisu z księgi wieczystej, to takie informacje powinny umożliwić Spółce "T" udzielenie odpowiedzi. Dodatkowe poszukiwanie map sytuacyjno-wysokościowych nie powinno stanowić przeszkody przed ustaleniem o jaka nieruchomość chodzi i także ustalenie, czy na tej nieruchomości znajduje się fragment sieci elektroenergetycznej. Skarżący nie domagał się nanoszenia sieci elektroenergetycznych na mapy geodezyjne, ale decyzji dotyczących budowy tychże sieci w zakresie działek nr [...] i [...]. Dywagacje Spółki "T" o tym, że samo ustalenie posiadania przez Spółkę decyzji wymaga udostępnienia map geodezyjnych nie znajdują żadnego uzasadnienia. Wątpliwe, aby z takich map wynikało również i to, kiedy wybudowano te linie. Takie informacje winna posiadać Spółka "T".

Sąd na tym etapie rozpoznawania sprawy nie może w sposób jednoznaczny przesądzić, czy Spółka "T" S.A. ma udostępnić wnioskowaną informację, czy też wydać decyzję o odmowie jej udostępnienia, jeżeli istniałyby ku temu podstawy prawne. Kierowane do skarżącego pismo nie spełnia tego wymogu, a zwłaszcza nie ma charakteru decyzji administracyjnej.

Oznacza to, że Spółka "T" S.A. do dnia rozprawy przed sądem administracyjnym nie zakończyła postępowania zainicjowanego wnioskiem z dnia 16 marca 2012 r. w żadnej z prawem przewidzianych form. Należy zatem stwierdzić, że podmiot ten pozostaje w bezczynności w kwestii rozpatrzenia wniosku z dnia 16 marca 2012 r. znak: [...] udostępnienie informacji publicznej.

Skoro wniosek skarżącego nie został załatwiony w sposób wskazany w ustawie, zaś bezczynność nie ustała także po wniesieniu skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w punkcie 1 sentencji wyroku, biorąc za podstawę art. 149 § 1 P.p.s.a., tj. uwzględnił skargę zobowiązując Spółkę "T" S.A.. wydania w terminie 7 dni aktu lub podjęcia czynności w sprawie z wniosku J. K. z dnia 16 marca 2012 r. o udostępnienie informacji publicznej.

Mając na uwadze okoliczność, że wniosek strony skarżącego z dnia 16 marca 2012 r. nie został rozpatrzony w ustawowym terminie wynoszącym co do zasady 14 dni (a maksymalnie i wyjątkowo 2 miesiące – art. 13 u.d.i.p.), a do dnia rozprawy minęło ponad dwadzieścia dwa miesiące od dnia złożenia wniosku o udostępnienie informacji publicznej, Sąd stwierdził, że bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a. Sąd z urzędu nałożył na Spółkę "T" S.A. grzywnę w wysokości 200 złotych. Sąd wziął bowiem pod uwagę podjęte w tej sprawie czynności przez Spółkę "T", które sprowadziły się w istocie do jednozdaniowej odpowiedzi wskazującej na brak udzielenia wnioskowanej informacji publicznej z powodu braku przedłożenia map geodezyjnych (mimo dołączenia ich do wniosku), a także brak wskazania podstawy prawnej co do tak zajętego stanowiska oraz znane Sądowi z urzędu powtarzające się działanie Spółki "T" w tego typu sprawach, które sprowadza się do braku wykazania należytej staranności w załatwianiu takich wniosków.

W związku z tym, że wpis od skargi w tej sprawie nie został pobrany, Sąd na podstawie art. 223 § 2 P.p.s.a. zobowiązał Spółkę "T" S.A. także do uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa-Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie kwoty 100 zł. Zgodnie z powołanym przepisem w przypadku, gdy nie została uiszczona należna opłata sąd w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji nakaże ściągnąć tę opłatę od strony, która obowiązana była ją uiścić albo od innej strony, gdy z orzeczenia tego wynika obowiązek poniesienia kosztów postępowania przez tę stronę. Skoro w przypadku orzeczenia o zobowiązaniu Spółki "T" S.A. do wydania w określonym terminie aktu lub udostepnienia czynności w zakresie informacji publicznej, taka właśnie strona byłaby zobowiązana do zwrotu pełnych kosztów postępowania (w tym także kwoty uiszczonego przez stronę skarżącą wpisu), tym samym zasadnym jest zasądzenie od Spółki "T" S.A. także kwoty wpisu, która to kwota stanowi część kosztów postępowania. Ponieważ skarżący w tej sprawie nie uiścił kwoty wpisu, Sąd nie zasądził na rzecz skarżącego kosztów w zakresie obejmującym kwotę wpisu.

Rozstrzygnięcie o pozostałych kosztach objętych pkt IV wyroku nastąpiło na podstawie art. 200 P.p.s.a.