II SA/Łd 59/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2014-01-30Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Grosińska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II – Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od wpisu sądowego w sprawie ze skargi M.W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie zalegalizowania budynku gospodarczego postanawia odmówić skarżącej przyznania prawa pomocy. AG
Uzasadnienie
II SA/Łd 59/14
U z a s a d n i e n i e
W związku ze skargą na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie zalegalizowania budynku gospodarczego M.W. wystąpiła do tut. Sądu o zwolnienie od wpisu sądowego.
Ze złożonego oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym oraz dodatkowych informacji wynika, że skarżąca jest matką samotnie wychowującą dwoje dzieci w wieku szkolnym. Strona nie pracuje, nie posiada żadnych oszczędności. Od roku 2007 pozostaje w separacji faktycznej z mężem, utrzymuje się z dobrowolnych alimentów w łącznej kwocie 1000 zł. Posiada dom o powierzchni ok. 100 mkw. oraz mieszkanie o powierzchni 48 mkw.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) – dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Wskazać należy, iż zasadą wynikającą z art. 199 ustawy p.p.s.a. jest, iż każda ze stron ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Prawo pomocy jest zatem instytucją o charakterze wyjątkowym, która winna być stosowana jedynie w wypadkach uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, gdy wnioskodawca nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania (por. post. WSA w Olsztynie z dnia 7 września 2006 r., II SA/Ol 588/2006). Opłaty sądowe stanowią bowiem rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju świadczeń są zaś odstępstwem od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby czy osób na współobywateli. Strona musi zatem wykazać, iż jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej reguły (post. NSA z dnia 10 stycznia 2005 r., FZ 478/04).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że Referendarz sądowy nie miał podstaw do przyjęcia, iż wnioskodawczyni znajduje się w sytuacji materialnej, która uzasadniałaby przyznanie jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, tj. zwolnienia od kosztów sądowych.
Z treści wniosku wynika, że strona utrzymuje z dobrowolnych alimentów w kwocie 1000 zł siebie i dwoje dzieci w wieku szkolnym, pozostając od roku 2007 w faktycznej separacji z mężem.
Występując z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy i składając oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżąca nie wskazała na sytuację materialną męża. Skarżąca w sprawach o sygn. II SA/Łd 1015/13 i II SA/Łd 1016/13 została wezwana do określenia sytuacji materialnej męża, jednak takich informacji nie udzieliła, co stało się podstawą odmowy przyznania prawa pomocy (postanowieniem z dnia 24 stycznia 2014 r., II OZ 35/14 oddalił zażalenie na postanowienie WSA w Łodzi z dnia 3 grudnia 2013 r., II SA/Łd 1016/13). Nie ulega zatem wątpliwości, że posiadała ona wiedzę, iż oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku i dochodach powinno obejmować również męża, z którym pozostaje w faktycznej separacji.
W tym miejscu przypomnienia wymaga, iż w czasie trwania małżeństwa małżonkowie są ustawowo zobowiązani do wzajemnej pomocy na podstawie art. 23 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9 poz. 59 ze zm., dalej k.r.o.), a obowiązek ten istnieje niezależnie od ustroju małżeńskiego i obejmuje też sytuację pozostawania w separacji faktycznej (tak np. WSA w Białymstoku w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2010 r., I SA/Bk 49/10). A zatem bez względu na fakt istnienia separacji faktycznej między małżonkami - jak podaje skarżąca - i nieprowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego, okoliczność pozostawania w związku małżeńskim, stosownie do art. 27 k.r.o. skutkuje, tym, że oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Potrzeby rodziny mogą w konkretnych okolicznościach obejmować również zobowiązania względem Skarbu Państwa z tytułu kosztów sądowych w sprawach jednego z małżonków. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie m.in. w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 grudnia 2011 r., II OZ 1266/11.
Mając na uwadze, że wnioskodawczyni nie wykazała w sposób wyczerpujący wszystkich okoliczności pozwalających na ocenę zdolności płatniczych należało uznać, że wniosek skarżącej nie może zostać uwzględniony.
Wobec powyższego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w postanowieniu.
AG
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Agnieszka Grosińska /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi w Wydziale II – Agnieszka Grosińska po rozpoznaniu w dniu 30 stycznia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku M.W. o przyznanie prawa pomocy w zakresie zwolnienia od wpisu sądowego w sprawie ze skargi M.W. na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] r. Nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie zalegalizowania budynku gospodarczego postanawia odmówić skarżącej przyznania prawa pomocy. AG
Uzasadnienie
II SA/Łd 59/14
U z a s a d n i e n i e
W związku ze skargą na postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie zalegalizowania budynku gospodarczego M.W. wystąpiła do tut. Sądu o zwolnienie od wpisu sądowego.
Ze złożonego oświadczenia o stanie rodzinnym i majątkowym oraz dodatkowych informacji wynika, że skarżąca jest matką samotnie wychowującą dwoje dzieci w wieku szkolnym. Strona nie pracuje, nie posiada żadnych oszczędności. Od roku 2007 pozostaje w separacji faktycznej z mężem, utrzymuje się z dobrowolnych alimentów w łącznej kwocie 1000 zł. Posiada dom o powierzchni ok. 100 mkw. oraz mieszkanie o powierzchni 48 mkw.
Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Łodzi zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 243 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm.) – dalej p.p.s.a., prawo pomocy może być przyznane stronie na jej wniosek złożony przed wszczęciem postępowania lub w toku postępowania. Jednocześnie ustawodawca w art. 246 § 1 p.p.s.a. uzależnił przyznanie prawa pomocy od wykazania przez stronę, że nie ma ona środków na poniesienie jakichkolwiek kosztów postępowania (przyznanie prawa pomocy w zakresie całkowitym) lub że nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym).
Wskazać należy, iż zasadą wynikającą z art. 199 ustawy p.p.s.a. jest, iż każda ze stron ponosi koszty związane ze swoim udziałem w sprawie. Prawo pomocy jest zatem instytucją o charakterze wyjątkowym, która winna być stosowana jedynie w wypadkach uzasadnionych szczególnymi okolicznościami, gdy wnioskodawca nie posiada żadnych lub wystarczających możliwości sfinansowania kosztów postępowania (por. post. WSA w Olsztynie z dnia 7 września 2006 r., II SA/Ol 588/2006). Opłaty sądowe stanowią bowiem rodzaj danin publicznych. Zwolnienia od ponoszenia tego rodzaju świadczeń są zaś odstępstwem od konstytucyjnego obowiązku ich powszechnego i równego ponoszenia. Dlatego też muszą być stosowane w sytuacjach wyjątkowych, gdy istnieją uzasadnione powody do przerzucenia ciężaru dotyczącego danej osoby czy osób na współobywateli. Strona musi zatem wykazać, iż jej sytuacja materialna jest na tyle trudna, iż uzasadnia poczynienie odstępstwa od tej generalnej reguły (post. NSA z dnia 10 stycznia 2005 r., FZ 478/04).
Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy wskazać, że Referendarz sądowy nie miał podstaw do przyjęcia, iż wnioskodawczyni znajduje się w sytuacji materialnej, która uzasadniałaby przyznanie jej prawa pomocy we wnioskowanym zakresie, tj. zwolnienia od kosztów sądowych.
Z treści wniosku wynika, że strona utrzymuje z dobrowolnych alimentów w kwocie 1000 zł siebie i dwoje dzieci w wieku szkolnym, pozostając od roku 2007 w faktycznej separacji z mężem.
Występując z wnioskiem o przyznanie prawa pomocy i składając oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżąca nie wskazała na sytuację materialną męża. Skarżąca w sprawach o sygn. II SA/Łd 1015/13 i II SA/Łd 1016/13 została wezwana do określenia sytuacji materialnej męża, jednak takich informacji nie udzieliła, co stało się podstawą odmowy przyznania prawa pomocy (postanowieniem z dnia 24 stycznia 2014 r., II OZ 35/14 oddalił zażalenie na postanowienie WSA w Łodzi z dnia 3 grudnia 2013 r., II SA/Łd 1016/13). Nie ulega zatem wątpliwości, że posiadała ona wiedzę, iż oświadczenie o stanie rodzinnym, majątku i dochodach powinno obejmować również męża, z którym pozostaje w faktycznej separacji.
W tym miejscu przypomnienia wymaga, iż w czasie trwania małżeństwa małżonkowie są ustawowo zobowiązani do wzajemnej pomocy na podstawie art. 23 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. - Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9 poz. 59 ze zm., dalej k.r.o.), a obowiązek ten istnieje niezależnie od ustroju małżeńskiego i obejmuje też sytuację pozostawania w separacji faktycznej (tak np. WSA w Białymstoku w postanowieniu z dnia 9 czerwca 2010 r., I SA/Bk 49/10). A zatem bez względu na fakt istnienia separacji faktycznej między małżonkami - jak podaje skarżąca - i nieprowadzenia wspólnego gospodarstwa domowego, okoliczność pozostawania w związku małżeńskim, stosownie do art. 27 k.r.o. skutkuje, tym, że oboje małżonkowie obowiązani są, każdy według swych sił oraz swych możliwości zarobkowych i majątkowych, przyczyniać się do zaspokajania potrzeb rodziny, którą przez swój związek założyli. Potrzeby rodziny mogą w konkretnych okolicznościach obejmować również zobowiązania względem Skarbu Państwa z tytułu kosztów sądowych w sprawach jednego z małżonków. Powyższy pogląd znajduje potwierdzenie m.in. w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 grudnia 2011 r., II OZ 1266/11.
Mając na uwadze, że wnioskodawczyni nie wykazała w sposób wyczerpujący wszystkich okoliczności pozwalających na ocenę zdolności płatniczych należało uznać, że wniosek skarżącej nie może zostać uwzględniony.
Wobec powyższego, na podstawie art. 246 § 1 pkt 2 i art. 258 § 2 pkt 7 p.p.s.a., orzeczono jak w postanowieniu.
AG
