• III SA/Łd 1026/13 - Wyrok...
  28.03.2024

III SA/Łd 1026/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2014-02-05

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Teresa Rutkowska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Dnia 5 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak, Sędziowie Sędzia WSA Małgorzata Łuczyńska, Sędzia NSA Teresa Rutkowska (spr.), , Protokolant Pomocnik sekretarza – Bartosz Adamus, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 stycznia 2014 roku sprawy ze skargi A Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł. (obecnie B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w Ł.) na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia niezasadności zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

Postanowieniem z dnia [...] r., wydanym na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 144 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r. poz. 267) oraz art. 17 § 1, art. 18, art. 33 pkt 7, art. 34 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( t.j. Dz. U. z 2012 r. poz. 1015 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy postanowienie Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. z dnia [...] r. nr [...], stwierdzające niezasadność zgłoszonych przez "A." Spółkę z o.o. w Ł. zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 30 września 2011 r.

W sprawie ustalono następujący stan faktyczny:

[...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. wystawił w dniu 30 września 2011 r. na "A." Sp. z o.o. w Ł. tytuł wykonawczy nr [...], a następnie skierował go do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. celem przymusowej realizacji w trybie postępowania egzekucyjnego w administracji. Podstawę wystawienia ww. tytułu wykonawczego stanowiła decyzja [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. z dnia [...] r. [...] o nałożeniu na "A." Sp. z o.o. kary pieniężnej w oparciu o przepisy ustawy o transporcie drogowym. Zawiadomieniem z dnia 10 października 2011 r. organ egzekucyjny dokonał zajęcia prawa majątkowego stanowiącego wierzytelność z rachunku bankowego u dłużnika zajętej wierzytelności będącego bankiem, tj. w B. Zawiadomienie to doręczono dłużnikowi zajętej wierzytelności w dniu 19 października 2011 r., natomiast "A." Sp. z o.o. doręczono w dniu 13 października 2011 r. wraz z odpisem ww. tytułu wykonawczego

Pismem z dnia 17 października 2011 r. Spółka wniosła zarzuty w sprawie postępowania egzekucyjnego w administracji. Strona zarzuciła naruszenie art. 33 pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z § 3 ust. 1 i 2 oraz § 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i wniosła o: umorzenie postępowania egzekucyjnego i uchylenie dokonanych zajęć; wstrzymanie postępowania egzekucyjnego do czasu rozpatrzenia zarzutów; wydanie postanowienia w sprawie obciążenia wierzyciela kosztami postępowania egzekucyjnego z uwagi na fakt niezgodnego z prawem wszczęcia i prowadzenia egzekucji, o czym mowa w art. 64c § 7 ww. ustawy; zwrócenia zobowiązanemu należności pobranych niezgodnie z prawem wraz z naliczonymi od dnia ich pobrania odsetkami.

W uzasadnieniu zarzutów poniesiono, że obowiązkiem wierzyciela przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego jest wysłanie do zobowiązanego upomnienia, z zagrożeniem wszczęcia egzekucji po upływie siedmiu dni od dnia doręczenia upomnienia.. Wszelkie zaś wyjątki od tej zasady zostały enumeratywnie wymienione w § 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. W pkt 1 tego przepisu postanowiono, że postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia upomnienia w przypadku, gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu. Zdaniem skarżącej przepis ten nie dotyczy należności ustalonych w orzeczeniu. Pojęcie "należności pieniężne ustalone w orzeczeniu" nie jest tożsame z pojęciem "należności pieniężne określone w orzeczeniu". O tym, czy decyzja jest decyzją "ustalającą" czy też "określającą" decyduje uregulowany przez ustawodawcę dla danej należności sposób powstawania zobowiązania. Decyzja "ustalająca" ma charakter konstytutywny, a decyzja "określająca" ma natomiast charakter deklaratoryjny. Ustawa o transporcie drogowym stanowi, że kara pieniężna jest nakładana w drodze decyzji administracyjnej. W związku z tym decyzja ta ma charakter konstytutywny, tj powodujący powstanie zobowiązania po doręczeniu tej decyzji. W takim zaś przypadku wysłanie upomnienia przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego jest obowiązkowe.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł. przesłał ww. pismo zawierające zarzuty w sprawie postępowania egzekucyjnego do [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. celem zajęcia stanowiska w sprawie. [...] Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego w K. w dniu [...] r. wydał postanowienie nr [...]., którym stwierdził niezasadność zgłoszonego zarzutu.

W uzasadnieniu ww. postanowienia wierzyciel zaznaczył, iż organ inspekcji dokonuje jedynie stwierdzenia faktów i jeśli związane są one z naruszeniem prawa ma obowiązek zastosowania ściśle określonych sankcji. Wskazał również, iż inspekcja jedynie określa w drodze decyzji wskazaną w ustawie karę pieniężną, dlatego też w oparciu o § 13 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji nie jest zobowiązana do przesłania zobowiązanemu upomnienia przed wystawieniem tytułu wykonawczego.

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł. - z uwagi na wniesienie przez "A." Sp. z o.o. zażalenia na ww. rozstrzygnięcie zawierające stanowisko wierzyciela - zawiesił postępowanie w sprawie zarzutów zgłoszonych przez Spółkę.

Postanowieniem z dnia [...] r. nr [...] Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. z dnia [...] r.

Na powyższe postanowienie skarżąca spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który wyrokiem z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I SA/Łd 641/12 oddalił skargę. (wyrok uprawomocnił się w dniu 9 października 2012 r.).

Natomiast w dniu [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł. wydał postanowienie, w którym stwierdził niezasadność zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia [...] r. nr [...] wystawionego przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. na "A." Sp. z o.o. w Ł.

Wskutek rozpatrzenia wniesionego zażalenia Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. postanowieniem z dnia [...] r. utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

Powyższe postanowienie spółka zaskarżyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, który wyrokiem z dnia 10 stycznia 2013 r., sygn. akt III SA/Łd 421/12 uchylił zaskarżone postanowienie oraz poprzedzające je postanowienie organu I instancji. W uzasadnieniu Sąd wskazał, że organy egzekucyjne wydały rozstrzygnięcie w przedmiocie zarzutów w czasie gdy postępowanie egzekucyjne było zawieszone. Stanowiło to naruszenie art. 57 u.p.e.a. i miało istotny wpływ na wynik sprawy

Postanowieniem z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w Ł. podjął zawieszone postępowanie administracyjne.

Następnie postanowieniem z dnia [...] r. , nr [...] stwierdził niezasadność zarzutów w sprawie postępowania egzekucyjnego prowadzonego na podstawie tytułu wykonawczego z dnia 30 września 2011 r. nr [...] wystawionego przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. na "A." Sp. z o.o. w Ł. W uzasadnieniu ww. rozstrzygnięcia organ egzekucyjny wskazał, że zgodnie z art. 93 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym (w brzmieniu obowiązującym sprzed nowelizacji z dnia 1 stycznia 2012 r.) uprawnieni do kontroli, o których mowa w art. 89 ust. 1, mają prawo nałożyć na wykonującego przewozy drogowe lub inne czynności związane z tym przewozem, karę pieniężną w drodze decyzji administracyjnej. Kara pieniężna jest należnością pieniężną, a decyzja o jej nałożeniu orzeczeniem, dlatego też w przedmiotowej sprawie ma zastosowanie art. 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, zwalniający z obowiązku doręczenia zobowiązanemu upomnienia przed wystawieniem tytułu wykonawczego.

Na powyższe rozstrzygnięcie Spółka złożyła zażalenie.

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] r. Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. utrzymał w mocy rozstrzygnięcie organu I instancji. Uzasadniając wyjaśnił, że strona zgłosiła zarzut o którym mowa w art. 33 pkt 7 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, tj. braku doręczenia zobowiązanemu upomnienia. Wypowiedź wierzyciela w zakresie zarzutu zgłoszonego na podstawie art. 33 pkt 7 ww. ustawy - choć niezbędna z formalnego punktu widzenia - nie ma charakteru wiążącego dla organu egzekucyjnego. Organ odwoławczy, powołując treść art. 15 zd. 1 oraz art. 27 § 3 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, stwierdził, że niedoręczenie dłużnikowi upomnienia co do zasady powoduje, że postępowanie egzekucyjne nie może być wszczęte. Istnieją jednak pewne rodzaje należności, w odniesieniu do których wierzyciel może wszcząć postępowanie egzekucyjne bez uprzedniego doręczenia upomnienia. Należności te zostały wymienione w § 13 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2001 r. nr 137, poz. 1541 ze zm.). Przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i akty wykonawcze do niej mają zastosowanie nie tylko do egzekucji obowiązków wynikających z decyzji podatkowych oraz nie wprowadzają podziału na sposób powstania należności, określając tylko i wyłącznie, że obowiązek przesłania upomnienia zobowiązanemu nie jest wymagany, w sytuacji gdy egzekucja dotyczy należności pieniężnej określonej w orzeczeniu. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Ł., ani przepis art. 15 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, który stanowił podstawę regulacji zawartej w § 13 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów, ani też wskazany § 13 pkt 1 nie wprowadzają żadnego podziału na decyzje określające i ustalające. Organ stwierdził więc, że kara pieniężna nałożona na "A." Sp. z o.o. przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego w K. mieści się w kategorii należności pieniężnych określanych w orzeczeniu, o których mowa w § 13 pkt 1 ww. rozporządzenia.

Organ odwoławczy wyjaśnił, że postanowienie wierzyciela z dnia [...] r. nr [...] zostało utrzymane w mocy postanowieniem Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...], które jest ostateczne w administracyjnym toku instancji. Ponadto zasadność wyrażonego stanowiska potwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi prawomocnym wyrokiem z dnia 6 września 2012 r., sygn. akt I Sa/Łd 641/12. Zarzut strony w zakresie błędnego sformułowania sentencji ww. postanowienia pozostaje poza oceną w przedmiotowym rozstrzygnięciu, ponieważ został on rozstrzygnięty w odrębnym postępowaniu prowadzonym przez Głównego Inspektora Transportu Drogowego.

Spółka "A." wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi. W skardze zarzuciła naruszenie § 13 pkt 1 w zw. z § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji w związku z art. 15 § 1 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i art. 93 ust. 1, 3 i 4 ustawy o transporcie drogowym poprzez błędną ich wykładnię skutkującą uznaniem, że należność wynikająca z decyzji w przedmiocie kary pieniężnej została w niej określona i nie ma obowiązku uprzedniego doręczenia upomnienia. Ponadto strona skarżąca zarzuciła naruszenie art. 107 § 1 i § 3 w związku z art. 126 k.p.a. oraz art. 18 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji poprzez niedostateczne uzasadnienie prawne i faktyczne zaskarżonego postanowienia. Spółka wniosła o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia, poprzedzającego go postanowienia organu I instancji oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej w Ł. wnosił o jej oddalenie.

Na rozprawie pełnomocnik skarżącej spółki popierał skargę i oświadczył, że 20 listopada 2013 r. nastąpiła zmiana nazwy spółki na C. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ł.– złożył aktualny odpis KRS ( k- 29 i nast.)

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej [art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.)].

Sąd administracyjny ocenia, czy orzeczenie organu jest zgodne z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz z prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej. Analiza w tym zakresie dokonywana jest według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania zaskarżonej decyzji (postanowienia), a sąd rozpatrując skargę rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną ( art. 134 § 1 i 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (j.t. Dz. U. z 2012 poz. 270 ) [dalej p.p.s.a.].

Oceniając zgodność z prawem zaskarżonego postanowienia stwierdzić należy, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. W rozpatrywanej sprawie istotą sporu była wykładnia rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 listopada 2001r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji ( Dz. U. z 2001 nr 137, poz. 1541 ze zm.)[dalej rozporządzenie]. W ocenie strony skarżącej postępowanie egzekucyjne wszczęte na podstawie tytułu wykonawczego wystawionego przez [...] Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego powinno zostać umorzone, gdyż wierzyciel mimo obowiązku wynikającego z art. 15 § 1 u.p.e.a., nie wysłał do niej upomnienia przed wystawieniem tytułu wykonawczego, a organ egzekucyjny wszczynając egzekucję na podstawie tego tytułu wykonawczego błędnie uznał, że w tym wypadku wymóg uprzedniego doręczenia upomnienia nie obowiązywał z uwagi na treść § 13 pkt 1 rozporządzenia.

W związku z tym wskazać należy, że jak stanowi art. 15 § 1 u.p.e.a egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej stanowią. Postępowanie egzekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie 7 dni od dnia doręczenia tego upomnienia.

Czynność upominawcza jest obowiązkowym etapem poprzedzającym egzekucję administracyjną. Brak przesłania upomnienia ( jak również brak dowodu przesłania upomnienia ) stanowi poważne uchybienie i zgodnie z art. 33 pkt 7 u.p.e.a. jest podstawą do zgłoszenia zarzutów, a następnie podstawą do umorzenia postępowania na podstawie art. 59 § 1 pkt 7u.p.e.a., jeżeli obowiązek taki ciążył na wierzycielu.

W art. 15 § 5 u.p.e.a. ustawodawca upoważnił jednak ministra właściwego do spraw finansów publicznych do określenia, w drodze rozporządzenia, należności pieniężnych, których egzekucja może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia. Określając należności, których egzekucja może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia minister kieruje się rodzajem należności oraz sposobem ich powstania.

We wskazanym na wstępie rozporządzeniu z dnia 22 listopada 2001 r. w § 13 w pkt 1-4 zostały określone należności pieniężne, których egzekucja może być wszczęta bez uprzedniego doręczenia upomnienia.

W rozpatrywanej sprawie przedmiotem sporu jest wykładnia § 13 pkt 1 rozporządzenia, który stanowi, że postępowanie egzekucyjne może być wszczęte bez uprzedniego doręczenia upomnienia w przypadku, gdy należność pieniężna została określona w orzeczeniu

Rozbieżności w ocenie znaczenia pojęcia "należność pieniężna określona w orzeczeniu" legły u podstaw skierowania sprawy na drogę postępowania.

Argumentacja taka, jaką zawarła strona skarżąca w zarzutach w sprawie postępowania egzekucyjnego i skardze do sądu, dotycząca konieczności rozróżnienia między pojęciem "należności pieniężne określone w orzeczeniu"( decyzja deklaratoryjna ), a pojęciem "należności pieniężne ustalone w orzeczeniu"(decyzja konstytutywna) nie znalazła powszechnej akceptacji w doktrynie i orzecznictwie i Sąd w składzie rozpoznającym skargę również jej nie podziela.

W ocenie Sądu, zakreślając w § 13 pkt 1 rozporządzenia zakres zwolnienia z obowiązku doręczenia upomnienia dłużnikowi, nie powiązano tej kwestii w żaden sposób z charakterem decyzji, z której wynika egzekwowany obowiązek. Przepisy ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i przepisy rozporządzenia nie wprowadzają podziału z uwagi na sposób powstania należności, określając tylko i wyłącznie, że obowiązek przesłania upomnienia zobowiązanemu nie jest wymagany, w sytuacji gdy egzekucja dotyczy należności pieniężnej określonej w orzeczeniu. Takiego rozumienia treści § 13 pkt 1 rozporządzenia nie podważa, wbrew zarzutom skargi, treść § 9 ust. 1b rozporządzenia, który dotyczy aktualizacji tytułu wykonawczego w przypadku wydania w trakcie postępowania egzekucyjnego orzeczenia określającego lub ustalającego inną wysokość należności pieniężnej niż objęta tytułem wykonawczym. Także w tym przepisie istotna jest "wysokość należności pieniężnej" , a nie to czy zmiana tej wysokości ,powodująca konieczność aktualizacji tytułu wykonawczego, wynika z orzeczenia określającego czy ustalającego.

Naczelny Sąd Administracyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 27 maja 2011 r. sygn. II FSK 149/10 ( LEX nr 1081261), stwierdził wprawdzie, że wykładnia gramatyczna § 13 pkt 1 rozporządzenia może rodzić pewne wątpliwości, jednakże sięgając w związku z tym do innych rodzajów wykładni, w szczególności wykładni logicznej /../ można ustalić prawidłowo treść normy prawnej. Wyjaśnił, że sformułowanie zawarte w § 13 pkt 1 "należność określona w orzeczeniu" dotyczy jedynie rodzaju aktu administracyjnego, z którego ta należność wynika, a ustawodawca posłużył się terminem "określona" w znaczeniu potocznym, abstrahując od znaczenia, jakie zostało nadane temu pojęciu na gruncie innych aktów prawnych, takich jak chociażby ustawa - Ordynacja podatkowa, która wyraźnie rozróżnia decyzje określające – jako decyzje deklaratoryjne i decyzje ustalające – jako decyzje o charakterze konstytutywnym. ( podobnie np. wyrok NSA z 19.02.2010 r. sygn. II FSK 7/10, wyrok NSA z 21.11. 2011 r. sygn. II FSK 897/10 , wyrok NSA z 18.10.2011 r. sygn. II FSK797/10 , wyrok WSA w Krakowie z 12.09. 2013 r. sygn. I SA/Kr 1111/13 i z 7.11.2013 r. sygn. I SA/Kr 1436/13 , wyrok WSA w Opolu z 11.12.2009 r. sygn. I SA/Op 426/09 ).

Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą skargę w pełni podziela przedstawione powyżej poglądy. Zdaniem sądu, biorąc pod uwagę cel, jakiemu służy postępowanie egzekucyjne, na etapie wystawiania tytułu wykonawczego i wszczynania postępowania egzekucyjnego nie ma już istotnego znaczenia, jaki charakter ma decyzja podlegająca przymusowemu wykonaniu, której zobowiązany nie wykonuje dobrowolnie mimo istnienia takiego obowiązku. Ważne jest natomiast, aby jednoznacznie określała ona kwotę jaką zobowiązany ma uiścić, gdyż tylko wtedy, w przypadku gdy zobowiązany nie realizuje swojego obowiązku, organ ma obowiązek wszczęcia egzekucji i może to uczynić bez wcześniejszego wysyłania upomnienia. W tym zakresie regulacje wydanego na podstawie art. 15 § 5 u.p.e.a. rozporządzenia mieszczą się , zdaniem sądu, w zakresie upoważnienia ustawowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpatrywanej sprawy należy uznać, że kara pieniężna nałożona na stronę skarżącą na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym ( art. 93 ust. 1 i 4 ), mieści się w pojęciu "należność pieniężna określona w orzeczeniu". Przez należność pieniężną określoną w orzeczeniu należy rozumieć taką należność, której wysokość wynika z treści tego orzeczenia bez względu na to czy ma ona konstytutywny czy deklaratoryjny charakter.

Zatem fakt, że decyzja nakładająca na stronę skarżącą obowiązek zapłaty kary pieniężnej w określonej wysokości na podstawie przepisów ustawy o transporcie drogowym, jest decyzją o charakterze konstytutywnym, nie powodował przed wszczęciem postępowania egzekucyjnego obowiązku doręczenia stronie upomnienia. Oznacza to, że zarzut oparty na art. 33 pkt 7 u.p.e.a. jest niezasadny, gdyż w sprawie nie doszło do naruszenia § 13 pkt 1 w zw. § 3 ust. 1 i 2 rozporządzenia i w zw. art. 15 § 1 u.p.e.a.

Sąd nie stwierdził też takiego naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. W ocenie Sądu uzasadnienie zaskarżonego postanowienia spełnia wszystkie niezbędne wymogi i nie narusza art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w zw. z art. 126 k.p.a. i w zw. z art. 18 u.p.e.a..

Z powyższych względów Sąd na podstawie art. 151 ustawy p.p.s.a. oddalił skargę.

e.o.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...