• II SA/Kr 1536/13 - Wyrok ...
  28.03.2024

II SA/Kr 1536/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
2014-02-11

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Iwona Niżnik-Dobosz /sprawozdawca/
Mariusz Kotulski /przewodniczący/
Waldemar Michaldo

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Mariusz Kotulski Sędziowie WSA Iwona Niżnik-Dobosz / spr. / Waldemar Michaldo Protokolant Dorota Solarz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lutego 2014 r. sprawy ze skargi Zespołu Elektrowni [...] S.A. w N. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] z dnia 14 października 2013 r., znak: [...] w przedmiocie odmowy uchylenia ostatecznej decyzji o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] na rzecz strony skarżącej Zespołu Elektrowni [...] S.A. w N. kwotę 457/ czterysta pięćdziesiąt siedem / złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

II SA/Kr 1536/13

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 14 października 2013 r. znak [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 w związku z art. 145 § 1 pkt 4, art. 151 § 1 pkt 1 oraz art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. 2013 r., póz. 267) w związku z art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. Dz. U. 2010 r., Nr 102, poz. 651 ze zm.), utrzymało w mocy decyzję Wójta Gminy [...] z dnia 27 sierpnia 2013r, znak: [...], orzekającą o odmowie uchylenia ostatecznej decyzji Wójta Gminy [...] z dnia 14 lutego 2013 r. znak: [...] o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości położonej w miejscowości D., stanowiącej działki ewid. nr: [...], [...], [...] objęte księgą wieczystą nr [...], będącej własnością Skarbu Państwa.

Powyższe rozstrzygnięcie zapadło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 22 stycznia 2013 r. Starosta [...], działający w imieniu Skarbu Państwa jako właściciela złożył wniosek o podział nieruchomości objętej księgą wieczystą nr [...], utworzonej z działek nr: [...], [...], [...].

Wójt Gminy [...], działając na podstawie art. 93, art. 96, art. 97 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. Dz. U. 2010 r., Nr 102, póz. 651 ze zm.), decyzją z dnia 14 lutego 2013 r. znak: [...] zatwierdził projekt podziału nieruchomości wskazanej we wniosku.

W uzasadnieniu podał, że projekt został sporządzony przez geodetę uprawnionego, został pozytywnie zaopiniowany i jest zgodny z ustaleniami planu miejscowego zatwierdzonego uchwałą Rady Gminy Nowy Targ nr IX/87/07 z dnia 29 października 2007 r.

Pismem z dnia 25 marca 2013 r. Zespołu Elektrowni [...] S.A. (dalej jako Spółka) wystąpiła do Wójta Gminy [...] z wnioskiem o wznowienie postępowania zakończonego decyzją Wójta Gminy [...] z dnia 14 lutego 2013 r., znak: [...].

Postanowieniem z dnia 18 kwietnia 2013 r., znak: [...] Wójt Gminy [...] orzekł o odmowie wznowienia ww. postępowania, wyjaśniając, że Spółka nie ma tytułu prawnego do ww. nieruchomości, jej właścicielem jest bowiem Skarb Państwa. Organ stwierdził również, że Spółka wiedziała o toczącym się postępowaniu co najmniej od listopada 2012 r., a więc przed zakończeniem postępowania o zatwierdzenie projektu podziału.

W wyniku złożonego przez Spółkę zażalenia, postanowieniem z dnia 3 czerwca 2013 r., znak: [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] uchyliło ww. postanowienie i przekazało sprawę organowi l instancji do ponownego rozpatrzenia.

Kolegium wyjaśniło, że organ l instancji nie przeprowadził postępowania mającego na celu ustalenie, czy wniosek o wznowienie został złożony z zachowaniem terminu określonego w art. 148 § 2 K.p.a., a tym samym nie dopełnił podstawowego wymogu określonego w tym przepisie. Jednocześnie organ II instancji stwierdził, że powinność zbadania przyczyn wznowienia aktualizuje się dopiero w drugim etapie postępowania, a więc po wydaniu postanowienia wznawiającego postępowanie, które stanowi podstawę do przeprowadzania postępowania zarówno co do przyczyn wznowienia, jak i co do rozstrzygnięcia sprawy.

Po ponownym rozpatrzeniu sprawy postanowieniem z dnia 13 czerwca 2013 r., znak: [...] Wójt Gminy [...], stwierdziwszy, że wniosek Zespołu Elektrowni [...] S.A. N.. o wznowienie postępowania wpłynął w ustawowym terminie, wznowił postępowanie w sprawie zakończonej ostateczną decyzją z dnia 14 lutego 2013 r., znak: [...] o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości położonej w miejscowości Dębno, stanowiącej działki ew. nr: [...], [...], [...] objęte księgą wieczystą nr [...], będącej własnością Skarbu Państwa.

Następnie w dniu 27 sierpnia 2013 r. decyzją znak: [...] Wójt Gminy [...] odmówił uchylenia decyzji własnej z dnia 14 lutego 2013 r., znak: [...] o zatwierdzeniu projektu podziału przedmiotowej nieruchomości.

W uzasadnieniu swojego rozstrzygnięcia organ l instancji wyjaśnił, że w trakcie postępowania ustalono, iż Spółka nie jest właścicielem ww. działek, gdyż stanowią one własność Skarbu Państwa. Działki będące przedmiotem podziału Spółka otrzymała jako aport od Skarbu Państwa, o czym świadczą dowody przedstawione przez Spółkę - akt zawiązania spółki statut jednoosobowej spółki Skarbu Państwa.

Zdaniem organu l instancji, Spółka nie ma tytułu prawnego do ww. nieruchomości, lecz przysługuje jej jedynie roszczenie wobec właściciela, z którym łączy ją stosunek obligacyjny. Nie tworzy to jednak w jego ocenie tytułu prawnego w postaci prawa rzeczowego do ww. do nieruchomości, które pozwoliłoby uzyskać Spółce przymiot strony w postępowaniu dotyczącym zatwierdzenia podziału ww. nieruchomości.

Odwołanie od powyższej decyzji wniosła Spółka, zarzucając, że narusza ona art. 28 K.p.a. w związku z art. 97 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez ich błędną wykładnię i uznanie, ze odwołująca się Spółka nie miała interesu prawnego do występowania w charakterze strony w postępowaniu o podział ww. nieruchomości, pomimo iż zostały one przekazane Spółce jako aport od Skarbu Państwa, a Spółka jest ich samoistnym posiadaczem i faktycznie nimi rozporządza na podstawie umowy obligacyjnej (umowy spółki) i mimo iż spółce przysługuje roszczenie o przeniesienie prawa własności wskazanych działek.

Spółka zarzuciła również naruszenie art. 103 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez jego niezastosowanie, pomimo iż przepis ten powinien zostać zastosowany na zasadzie analogii.

Zaskarżoną w niniejszej sprawie decyzją z dnia 14 października 2013 r. znak [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w [...] utrzymało w mocy rozstrzygnięcie organu l instancji.

W jego ocenie, organ l instancji wykazał, że w sprawie nie zaistniała okoliczność określona w art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a., a uzasadniająca uchylenie decyzji Wójta Gminy [...] z dnia 14 lutego 2013 r., znak: [...] o zatwierdzeniu projektu podziału nieruchomości, gdyż Spółka nie była i nie jest stroną postępowania zakończonego ww. decyzją, a zatem nie miało miejsca naruszenie prawa strony do czynnego udziału w postępowaniu.

Organ odwoławczy wskazał, że stroną w myśl art. 28 K.p.a. jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. O tym czy określonemu podmiotowi przysługuje uprawnienie strony przesądzają zatem przepisy prawa materialnego. Definiując pojęcie strony postępowania administracyjnego, ustawodawca wskazał na powiązanie danego podmiotu z konkretnym interesem, prawnym.

Zgodnie z art. 97 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami, podziału nieruchomości dokonuje się na wniosek i koszt osoby, która ma w tym interes prawny. Stronami postępowania podziałowego są zatem właściciele (współwłaściciele) oraz użytkownicy wieczyści (współużytkownicy wieczyści). W żadnym zaś razie stronami postępowania nie są osoby, które nie mają do nieruchomości żadnego tytułu prawnego. Podziału nieruchomości można zatem dokonać na wniosek osoby posiadającej tytuł prawny do nieruchomości, a osoba nieposiadająca takiego tytułu nie może skutecznie żądać czynności w sprawie podziału nieruchomości.

Organ II instancji powołał się przy tym na przykłady z orzecznictwa sądów administracyjnych, wskazujące, że osoba niebędąca właścicielem lub użytkownikiem wieczystym nie może być stroną postępowania podziałowego, a zatem nie może skutecznie ani uczestniczyć w tym postępowaniu, ani przeciwdziałać zatwierdzeniu projektu podziału (por. np. wyroki NSA: z dnia 21 października 2011 r., sygn. akt I OSK 669/10, z dnia 7 grudnia 2011 r., sygn. akt l OSK 82/11).

W ocenie organu, stosunek obligacyjny w postaci umowy spółki, na który powołuje się Spółka oraz związane z nim roszczenie o przeniesienie prawa własności na obecnym etapie postępowania nie stwarza po stronie odwołującej się Spółki interesu prawnego upoważniającego do występowaniu w postępowaniu o podział ww. nieruchomości w charakterze strony. Do uznania konkretnej osoby za stronę postępowania o podział nieruchomości nie jest wystarczające przekonanie, że być może, w przyszłości, osoba ta stanie się właścicielem lub użytkownikiem wieczystym tej określonej nieruchomości, lecz istnieć musi wyraźna norma prawa materialnego, z którego podmiot ten wywodzi swoje prawa.

Organ odwoławczy uznał także za nieuprawnione i niezgodne z wolą ustawodawcy stosowanie w przedmiotowej sprawie w drodze analogii regulacji art. 103 ustawy o gospodarce gruntami, wskazującego na samoistnych posiadaczy nieruchomości objętych scaleniem i podziałem jako uczestników postępowania w sprawie scalenia i podziału.

Skargę na powyższą decyzję złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie Spółka, działająca przez pełnomocnika, wnosząc o uchylenie jej oraz poprzedzającej ją decyzji organu l instancji.

Decyzji zarzuciła naruszenie następujących przepisów:

art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. poprzez wydanie decyzji utrzymującej zaskarżoną decyzję w mocy, podczas gdy w sprawie zachodziły przesłanki do wydania decyzji reformatoryjnej,

art. 28 K.p.a. w zw. z art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami poprzez błędną wykładnie i uznanie, że Spółka nie miała interesu prawnego do występowania w charakterze strony w postępowaniu o podział nieruchomości, pomimo że nieruchomości stanowiące przedmiot podziału zostały Spółce przekazane jako aport od Skarbu Państwa oraz spółka faktycznie nim włada na podstawie umowy obligacyjnej (umowy spółki) oraz pomimo tego, że spółce przysługuje roszczenie o prawo własności wskazanych działek,

art. 103 ustawy o gospodarce nieruchomościami poprzez jego niezastosowanie, pomimo tego, iż przepis ten winien mieć w sprawie zastosowanie na zasadzie analogii.

W uzasadnieniu Spółka podniosła, że wbrew stanowisku organów administracji, posiada interes prawny w postępowaniu o podział nieruchomości wynikający ze stosunku obligacyjnego umowy spółki. Spółka faktycznie włada tymi nieruchomościami na skutek wniesienia ich aportem do spółki i tym samym weszły one w skład składników majątkowych spółki.

W ocenie strony skarżącej, również podmioty, którym przysługuje roszczenie o prawo własności mogą powoływać się na interes prawny we wszczęciu postępowania podziałowego. Tym bardziej zatem mogą one występować w jego toku w charakterze strony.

W odpowiedzi na skargę organ administracji wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zarówno zaskarżona decyzja, jak i poprzedzająca ją decyzja organu l instancji zostały wydane z naruszeniem przepisów prawa.

W myśl art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn. Dz. U. 2012 r., póz. 270 ze zm., dalej w skrócie P.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w treści ustawy. Kryterium kontroli wykonywanej przez te sądy określa art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, póz. 1269 ze zm.), stanowiący, że jest ona sprawowana pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zatem kontrola sądów polega na zbadaniu, czy kwestionowana decyzja nie uchybia przepisom prawa materialnego lub procesowego w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy albo dającym podstawę do wznowienia postępowania bądź mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sądy administracyjne - w myśl art. 134 § 1 P.p.s.a. rozstrzygają w granicach danej sprawy, nie będąc związanymi zarzutami i wnioskami skargi, a zatem oceniają legalność decyzji z urzędu.

Z brzmienia art. 145 § 1 P.p.s.a. wynika natomiast, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi bądź to naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź to naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź wreszcie inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub w części, albo stwierdza ich nieważność bądź niezgodność z prawem. Cytowana regulacja prawna nie pozostawia zatem wątpliwości co do tego, że zaskarżona decyzja lub postanowienie mogą ulec uchyleniu tylko wtedy, gdy organom administracji publicznej można postawić uzasadniony zarzut naruszenia prawa, czy to materialnego, czy to procesowego, jeżeli naruszenie to miało, bądź mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie była decyzja Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...], utrzymująca w mocy decyzję Wójta Gminy [...], podjętą po wznowieniu postępowania administracyjnego, orzekającą o odmowie uchylenia decyzji zatwierdzającej podział nieruchomości. W ocenie organów obu instancji, skarżącej Spółce nie przysługiwał w sprawie o podział nieruchomości przymiot uczestnika postępowania, stąd nie zachodziły przesłanki uzasadniające uchylenie dotychczasowej decyzji.

Spółka natomiast wyprowadzała swój przymiot uczestnika z okoliczności sprawy, z których wynika, że jest samoistnym posiadaczem nieruchomości będącej przedmiotem postępowania podziałowego, a nadto posiada roszczenie o przeniesienie jej własności, wynikające z aktu zawiązania jednoosobowej spółki Skarbu Państwa i statutu objętego aktem notarialnym Rep. [...] sporządzonym w dniu 24 listopada 1997 r. przed notariuszem w K. M. C., zmienionego aktem notarialnym Rep. [...] sporządzonym w dniu 14 września 2011 r. przez notariusza w W. P. B..

W pierwszej kolejności wskazać należy, że matenalnoprawną podstawą wydania zaskarżonej decyzji był przepis art. 97 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. jedn. Dz. U. 2010 r., Nr 102, póz. 651 ze zm., dalej w skrócie "u.g.n."), zgodnie z którym podziału nieruchomości dokonuje się na wniosek i koszt osoby, która ma w tym interes prawny.

Treść powołanego przepisu nie przesądza kręgu uczestników postępowania, wskazując jedynie osobę wnioskodawcy, który musi legitymować się interesem prawnym.

Zachodzi zatem konieczność sięgnięcia do przepisu art. 28 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. jedn. Dz. U. 2013 r., póz. 267, dalej w skrócie K.p.a.), w myśl którego stroną jest każdy, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Pojęcie interesu prawnego, użyte w powołanym przepisie, w bezpośrednim rozumieniu oznacza interes oparty na prawie lub chroniony przez prawo. Związek normatywny między interesem prawnym lub obowiązkiem danego podmiotu a postępowaniem administracyjnym wyraża się w tym, że postępowanie "dotyczy" interesu prawnego lub obowiązku tego podmiotu.

Postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku konkretnego podmiotu w tym sensie, że w wyniku takiego postępowania wydaje się decyzję, która rozstrzyga o prawach lub obowiązkach tej osoby lub rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach jednego podmiotu wpływa na prawa i obowiązki innego podmiotu. W pierwszym wypadku postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku danego podmiotu w sposób bezpośredni w tym znaczeniu, że decyzja administracyjna rozstrzyga o jego prawach i obowiązkach, w drugim - postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku innego podmiotu w sposób pośredni, bowiem decyzja nie rozstrzyga wprost o jego prawach i obowiązkach, lecz jedynie oddziaływa na jego prawa i obowiązki wskutek powiązania sytuacji prawnej adresata decyzji z tym podmiotem.

Jak zauważył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 7 czerwca 2013 r., sygn. akt l OSK 2226/12, "pojęcie "interes prawny", na którym oparta jest legitymacja procesowa strony w postępowaniu administracyjnym, należy ustalać według norm prawa materialnego. Mieć interes prawny znaczy to samo, co ustalić powszechnie obowiązujący przepis prawa, na którego podstawie można skutecznie żądać czynności organu z zamiarem zaspokojenia jakiejś potrzeby, albo żądać zaniechania lub ograniczenia czynności organu sprzecznych z potrzebami danego podmiotu - strony postępowania (art. 28 k.p.a.)".

Stwierdzenie istnienia interesu prawnego wymaga ustalenia związku o charakterze materialnoprawnym między obowiązującą normą prawa, a sytuacją prawną konkretnego podmiotu prawa, polegającego na tym, że akt stosowania tej normy (decyzja administracyjna) może mieć wpływ na sytuację prawną tego podmiotu w zakresie prawa materialnego. Interes taki powinien być bezpośredni, konkretny, realny i znajdować potwierdzenie w okolicznościach faktycznych, które uzasadniają zastosowanie normy prawa materialnego (por. wyrok WSA w Łodzi z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Łd 26/13).

Przenosząc powyższe uwagi na grunt niniejszej sprawy wskazać należy, że uzasadnione są zarzuty skargi, wskazujące na wadliwe zastosowanie przez organy administracji obu instancji przepisu art. 28 K.p.a. poprzez nieprzyznanie skarżącej Spółce przymiotu uczestnika postępowania w sprawie z wniosku Starosty [...], reprezentującego Skarb Państwa, dotyczącej zatwierdzenia podziału nieruchomości.

W ocenie Sądu rozpoznającego niniejszą sprawę, Spółka posiada interes prawny w tym postępowaniu, a jej pominięcie jako uczestnika stanowi podstawę jego wznowienia w myśl art. 145 § 1 pkt 4 K.p.a.

W sprawie bezspornym jest, że skarżąca Spółka jest samoistnym posiadaczem nieruchomości objętej księgą wieczystą nr [...], utworzonej z działek [...], [...], [...], [...] obręb ewidencyjny D.. Posiadanie to znajduje m.in. oparcie w okoliczności, iż Skarb Państwa - podmiot zawiązujący spółkę akcyjną pod aktualną firmą Zespół Elektrowni [...] S.A. - przekazał nowotworzonej spółce tytułem aportu na pokrycie wszystkich przysługujących mu akcji prawo własności przedmiotowej nieruchomości, co wynika ze statutu Spółki (§ 8 ust. 2 pkt 13). Statut spółki akcyjnej jest elementem umowy założycielskiej, obejmującej także oświadczenia woli podmiotów tworzących spółkę (por. A. Kidyba, Komentarz aktualizowany do art. 301 K.s.h., Lex Omega). W specyficznej sytuacji jednoosobowej spółki akcyjnej Skarbu Państwa umowa założycielska ma charakter aktu zawiązania spółki, nie zmienia to jednak faktu, że powołanie także i takiej spółki kapitałowej następuje w drodze umowy.

Wobec powyższego uznać należało, że skarżącej Spółce przysługuje roszczenie o przeniesienie prawa własności nieruchomości, która była przedmiotem zakończonego decyzją Wójta Gminy [...] z dnia 14 lutego 2013 r. znak: [...] postępowania o zatwierdzenie projektu podziału nieruchomości położonej w miejscowości D., stanowiącej działki ewid. nr: [...], [...], [...], objętej księgą wieczystą nr [...].

Trafnie przy tym podnosi skarżąca Spółka, że jej roszczenie kierowane do Skarbu Państwa oparte jest na przepisach ustawy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. jedn. Dz. U. 2013 r., póz. 1030), z których wynika, że akcjonariusz ma bezwzględny obowiązek wniesienia pełnego wkładu na akcje (art. 329 § 1 K.s.h.). Skoro zatem Spółka uprawniona jest do żądania od akcjonariusza przeniesienia własności nieruchomości, stanowiącej przedmiot postępowania podziałowego, to uznać należy, że legitymuje się interesem prawnym, uzasadniającym jej udział w tym postępowaniu na prawach strony. Ewentualny podział nieruchomości może mieć bowiem wpływ na zakres praw Spółki i jej interes gospodarczy, stanowiąc utrudnienie w dochodzeniu roszczenia o przeniesienie własności nieruchomości tytułem aportu, zwłaszcza że roszczenie to nie zostało ujawnione w treści księgi wieczystej i nie jest objęte rękojmią wiary publicznej ksiąg wieczystych.

W konsekwencji, Sąd podziela pogląd wyrażony m.in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 stycznia 2008 r., sygn. akt l OSK 1894/06, zgodnie z którym "w postępowaniu o podział nieruchomości (...) tytuł prawny do nieruchomości może mieć charakter prawnorzeczowy (własność użytkowanie wieczyste), jak i obligacyjny (dzierżawa). W obu przypadkach musi być wykazany interes w uzyskaniu decyzji podziałowej".

Ponadto, zgodnie z poglądami doktryny, źródłem interesu prawnego w rozumieniu art. 28 K.p.a. może być umowa notarialna zobowiązująca do przeniesienia na nabywcę własności nieruchomości, której dotyczy postępowanie" (Komentarz do Kodeksu postępowania administracyjnego pod redakcją prof. B. Adamiak, wydanie 8, Warszawa 2006, s. 231).

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę, skarżąca Spółka posiada interes prawny, uprawniający ją do udziału w postępowaniu podziałowym, a wynika on z treści art. 329 § 1 K.s.h. i polega na konieczności ochrony przysługującego Spółce roszczenia o przeniesienie prawa własności dzielonej nieruchomości tytułem aportu na pokrycie akcji obejmowanych w Spółce przez Skarb Państwa.

Stanowisko organów administracji, które w oparciu o treść art. 97 ust. 1 u.g.n. w związku z art. 28 K.p.a. odmówiły stronie skarżącej przymiotu uczestnika postępowania, było zatem wadliwe i miało istotny wpływ na wynik sprawy ze względu na pozbawienie skarżącej Spółki możliwości ochrony swych praw w postępowaniu o wznowienie postępowania w przedmiocie zatwierdzenia decyzji podziałowej.

Mając powyższe na uwadze, Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt ł sentencji wyroku.

O kosztach Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 200 P.p.s.a., zgodnie z którym w razie uwzględnienia skargi przez sąd pierwszej instancji przysługuje skarżącemu od organu, który wydał zaskarżony akt zwrot kosztów postępowania niezbędnych do celowego dochodzenia praw. Na podstawie art. 205 P.p.s.a. zasądzono zwrot kosztów obejmujący wpis od skargi, wynagrodzenie pełnomocnika ustalone w wysokości określonej w § 18 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. 2013, póz. 461) oraz opłatę skarbową od pełnomocnictwa.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...