• VII SA/Wa 2242/13 - Wyrok...
  29.03.2024

VII SA/Wa 2242/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-02-13

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Krystyna Tomaszewska
Małgorzata Jarecka /przewodniczący sprawozdawca/
Włodzimierz Kowalczyk

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Małgorzata Jarecka (spr.), , Sędzia WSA Włodzimierz Kowalczyk, Sędzia WSA Krystyna Tomaszewska, Protokolant sekr. sąd. Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 13 lutego 2014 r. sprawy ze skargi H. Ż. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia (...) sierpnia 2013 r. znak (...) w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji skargę oddala

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] sierpnia 2013r., znak [...] Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013 r., poz. 267), dalej: "k.p.a.", po rozpatrzeniu odwołania H. Ż. od decyzji Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2012r., Nr [...], odmawiającej stwierdzenia, na wniosek H. Ż., nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004r" Nr [...], znak: [...] (zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Gminie [...] pozwolenia na przebudowę drogi gminnej o szerokości 3,5 m i długości 2200 m w miejscowości [...], gmina: [...], na działkach nr ew. [...], położonych w [...]), w części, dotyczącej przebiegu drogi w pobliżu działek o nr ewid.: [...]z obrębu: [...], gmina: [...], natomiast w pozostałej części umarzającej postępowanie wszczęte wnioskiem H. Ż. w przedmiotowej sprawie - uchylił zaskarżoną decyzję w całości i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004r., Nr [...], w zakresie przebudowy drogi gminnej w kilometrażu: od km 8+17,74 do km 8+50, 14 na działce o nr ewid. [...] w [...], natomiast w pozostałej części umorzył postępowanie organu pierwszej instancji w niniejszej sprawie.

Z akt sprawy wynika, że decyzją z dnia [...] grudnia 2004r., Nr [...] Starosta [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił Gminie [...] pozwolenia na przebudowę drogi gminnej o szerokości 3,5 m i długości 2200 m w miejscowości [...], gmina: [...], na działkach nrew. [...]z obrębu: [...].

Podaniem z dnia 5 listopada 2006r., uzupełnionym późniejszymi pismami, H. Ż., jako właścicielka działek o nr ewid. [...]z obrębu: [...], gmina: [...] (księga wieczysta o nr [...], prowadzona przez Sąd Rejonowy w [...], Wydział Ksiąg Wieczystych oraz pismo [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Geodezyjnego i Kartograficznego z dnia [...] grudnia 2006r., znak: [...]), które bezpośrednio sąsiadują ze sporną inwestycją - projektowaną przebudową drogi gminnej - wniosła o stwierdzenie nieważności wskazanej wyżej decyzji o pozwoleniu na budowę, wskazując, że została ona wydana z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a., bowiem wydano ją "w

oparciu o nieprawdziwe oświadczenie, o którym mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego".

Decyzją z dnia [...] marca 2012 roku, znak: [...], Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2012 roku, Nr [...], odmawiającą stwierdzenia nieważności, na wniosek H. Ż., decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004 roku, Nr [...], i wskazał, że z uwagi na fakt, iż projektowane roboty budowlane dotyczą drogi gminnej, interes H. Ż. należy ustalić w uwzględnieniem art. 43 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych.

Ponownie rozpoznając sprawę decyzją z dnia [...] sierpnia 2012 r., Nr [...], Wojewoda [...] odmówił stwierdzenia, na wniosek H. Ż., nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004r., Nr [...] (zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej Gminie [...] pozwolenia na przebudowę drogi gminnej o szerokości 3,5 m i długości 2200 m w miejscowości [...], gmina: [...], na działkach nr ew. [...], położonych w [...]), w części, dotyczącej przebiegu drogi w pobliżu działek o nr ewid.: [...] z obrębu: [...], gmina: [...], natomiast w pozostałej części umorzył postępowanie wszczęte wnioskiem H. Ż. w przedmiotowej sprawie.

W uzasadnieniu organ wskazał, że z materiału zgromadzonego w postępowaniu wyjaśniającym wynika, iż H. Ż. posiada prawo własności do działek o nr ewid. [...]. Pomimo wezwania wnioskodawczyni nie wykazała się interesem prawnym w stosunku do pozostałych 76 działek, tj. do żądania stwierdzenia nieważności ww. decyzji w całości.

Zdaniem organu w przedmiotowej sprawie nie zachodzą przesłanki wydania decyzji bez podstawy prawnej, ponieważ organ I instancji zastosował normy zawarte w ustawie z dnia 7 lipca 1994 roku Prawo budowlane, czyli art. 28, art. 33 ust. 1, art. 34 ust. 4 i art. 36 oraz powołał art. 104 kpa.

Organ wskazał, że z oświadczenia Wójta Gminy w [...] z dnia [...] grudnia 2004 r., wynika, iż w stosunku do działek oznaczonym numerami [...]stanowiącymi drogę publiczną w rozumieniu ustawy o drogach publicznych rozpoczęto proces komunalizacyjny na rzecz Gminy [...]. Proces ten został zakończony decyzją Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2008 r., znak: [...], która z dniem 12 lutego 2008 r. stała się ostateczna.

Z ustaleń organów wynika, że działki o nr ewid. [...]w m. [...] są drogami powszechnego korzystania i przeznaczone są pod drogę gminną zgodnie z ustaleniami miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego zatwierdzonego Uchwałą Nr [...]Rady Gminy w [...] z dnia [...] września 2003 r. w sprawie zmian miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gminy [...] ogłoszonego w Dzienniku Urzędowym Województwa [...] Nr [...], poz. 2628 z dnia 12 listopada 2003 r. Warunki wynikające z ustaleń miejscowego planu zagospodarowania zostały uwzględnione w badanej decyzji o pozwoleniu na budowę, w zakresie jej przebiegu w pobliżu działek o nr ewid. [...], należących do wnioskodawczyni.

Inwestor spełnił wymagania określone w art. 32 ust. 4 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego.

Organ orzekający przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę właściwie ocenił, że przedłożony wniosek z załączonym projektem budowlanym spełnia wymagania określone w art. 35 Prawa budowlanego.

Reasumując Wojewoda nie stwierdził, aby kontrolowana w trybie nieważnościowym decyzja została dotknięta jedną z wad określonych w art. 156 § 1 pkt 1- 7 k.p.a., stanowiących podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004 r., Nr [...], w części dotyczącej przebiegu drogi podlegającej przebudowie w pobliżu działek o nr ewid. [...], w pozostałej części umorzyć postępowanie wszczęte wnioskiem H. Ż., jako bezprzedmiotowe.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego po rozpatrzeniu odwołania H. Ż., decyzją z dnia [...] sierpnia 2013r., znak [...], uchylił zaskarżoną decyzję Wojewody [...] z dnia [...] sierpnia 2012r., Nr [...]w całości i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004r., Nr [...], w zakresie przebudowy drogi gminnej w kilometrażu: od km 8+17,74 do km 8+50, 14 na działce o nr ewid. [...]w [...], natomiast w pozostałej części umorzył postępowanie organu pierwszej instancji w niniejszej sprawie.

Organ odwoławczy, oceniając działania organu wojewódzkiego, uznał, że prawidłowo wszczęto postępowanie nieważnościowe na wniosek H. Ż., jednak wadliwe określono granice interesu prawnego wnioskodawczyni w stosunku do spornej inwestycji liniowej, określając je jako "przebieg drogi w pobliżu działek o nr ewid. [...]". Takie określenie nie wskazuje dokładnej części przebudowywanej drogi

gminnej - a więc nie precyzuje tej części decyzji Starosty [...] - której stwierdzenia nieważności odmówiono, jednocześnie nie wskazując dokładnie, którą część wcześniej wszczętego postępowania umorzono.

Organ II instancji ustalił, że H. Ż. posiada interes prawny w niniejszej sprawie jedynie w odniesieniu do działki o nr ewid[...]z obrębu: [...], na której została zaprojektowana przebudowa drogi gminnej (ulicy [...]) w kilometrażu: od km 8+17,74 do km 8+50, 14, wyznaczonym w oparciu o art. 28 ust. 2 Prawa budowlanego w związku z art. 43 ust. 1 ustawy o drogach publicznych.

Oceniając złożone przez inwestora - Gminę [...] oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z dnia [...] grudnia 2004r. organ stwierdził, że oświadczenie to w zakresie działki o nr ewid. [...] było nieprawidłowo wypełnione, a nie - jak twierdzi H. Ż. - nieprawdziwe. Inwestor wskazał, że posiada tytuł własności do działki o nr ewid. [...], to jednak nie podał dokumentu, z którego wynika jego prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Uchybienia tego nie zmienia także, znajdujące się w aktach Starosty [...], pismo pod nazwą "Oświadczenie" Wójta Gminy w [...] z dnia [...] grudnia 2004r. wskazujące, że Gmina [...] wywodzi swój tytuł własności, między innymi, do działki o nr ewid. [...] w [...], na podstawie art. 73 ust. 1 ustawy wprowadzającej ustawy reformujące administrację publiczną z dnia 13 października 1998r. (tekst jednolity: Dz. U. z 1998r., Nr 133, poz. 872 ze zm.) oraz informujące, że Gmina [...] jest w trakcie procesu komunalizacyjnego, dotyczącego ww. działki i spodziewa się otrzymać decyzję od Wojewody w II kwartale 2005r. Oznacza to, że w dniu 30 grudnia 2004r. Gmina [...] twierdziła jedynie, że jest właścicielem działki o nr ewid. [...] w [...], natomiast nie posiadała dokumentu potwierdzającego to twierdzenie.

Zdaniem organu odwoławczego nieprawidłowe wypełnienie oświadczenia przez inwestora spowodowało wydanie decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004r., Nr [...] z naruszeniem art. 32 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego, jednakże naruszenie to nie miało charakteru rażącego z uwagi na brak skutków społeczno - gospodarczych wywołanych tym uchybieniem. Chociaż w dacie wydania kontrolowanego pozwolenia na budowę tj. w dniu 30 grudnia 2004 r. inwestor nie posiadał dokumentu potwierdzającego jego prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane w zakresie ww. działki o nr ewid. [...] w [...], to jednak obecnie od dnia 12 lutego 2008 r. posiada ostateczną decyzję Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2008r., znak: [...], stwierdzającą nieodpłatne

nabycie z dniem 27 maja 1990 r. przez Gminę [...] z mocy prawa własności nieruchomości położonej w gminie [...] w miejscowości [...] i oznaczoną nr ewid. gruntów jako działka [...]. Tym samym Gmina [...] była właścicielem ww. działki w dacie wydania decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004 r.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła H. Ż., dochodząc uchylenia zaskarżonej decyzji i stwierdzenia nieważności decyzji Starosty [...].

Skarżąca podniosła, że droga biegnie przez jej podwórko, ponieważ wkracza 0,5 m na całej szerokości jej działek w jej prawo własności, oddzielając studnię od zabudowań.

Zarzuciła organom nierozważenie kwestii nieważności przez pryzmat pominięcia jej w postępowaniu poprzedzającym wydanie decyzji Starosty [...] oraz nieodniesienie się do osoby M. K., który będąc zatrudnionym na % etatu w Starostwie Powiatowym w [...] przygotował projekt decyzji, a jednocześnie pracował dla inwestora - w Urzędzie Gminy w [...].

W kwestii złożonego przez inwestora oświadczenia, skarżąca podniosła, że bezczynność Wojewody [...] w prowadzeniu postępowania miała na celu i umożliwiła inwestorowi okazanie dokumentu potwierdzającego jego prawo do dysponowania nieruchomością. Dodatkowo wskazała, że oświadczenie wywodzi tytuł prawny do działki nr [...] z art. 73 ust. 1 ustawy reformującej administrację publiczną, mimo że status drogi gminnej działka ta nabyła w połowie 2007 r., zaś inwestor pod koniec października 2005 r. wystąpił do sądu o stwierdzenie zasiedzenia tej działki.

Na koniec w skardze zarzucono organom nieodniesienie się do obowiązku dołączenia do dokumentacji projektowej opinii geologicznej z uwagi na charakter podłoża.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie podtrzymując dotychczasowe ustalenia faktyczne i prawne oraz argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U, Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej

pod względem zgodności z prawem. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej zw. "p.p.s.a.") sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W zaskarżonej decyzji Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił w całości decyzję organu I -ej instancji wyjaśniając, iż badając interes prawny Skarżącej uznał, że nie może ona być stroną postępowania w sprawie dotyczącej całości decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004 r., nr [...], albowiem jej interes prawny jest ograniczony i wynika z prawa własności dwóch działek [...]z obrębu [...], gmina [...], sąsiadujących z przebudowywaną drogą w kilometrażu od 8+ 17,74 do 8+50, 14 na działce ew. [...] z obrębu [...].

Dalej organ rozstrzygnął w przedmiocie wniosku Skarżącej i odmówił stwierdzenia nieważności decyzji w zakresie przebudowy drogi gminnej w kilometrażu od 8+ 17,74 do 8+50, 14 na działce o nr ew. [...] z obrębu [...], w pozostałym zakresie umorzył postępowanie.

Rozstrzygnięcie organu jest zgodne z prawem.

W swoim wniosku z dnia 5 listopada 2006 r. o stwierdzenie nieważności decyzji Starosty [...] z dnia [...] grudnia 2004 r. Nr [...]Skarżąca wskazała, że składając konieczne do wydania decyzji o pozwoleniu na budowę dokumenty, Wójt Gminy [...] złożył nieprawdziwe oświadczenie o prawie do dysponowania nieruchomością ( art. 34 ust. 4 pkt 2 Prawa budowlanego). Z załączonego do dokumentacji wypisu z ewidencji gruntów wynika bowiem, że właścicielem działek jest Skarb Państwa, a nie Gmina [...], która w tym wypisie figuruje jako władający.

Rozstrzygając w sprawie, organ odniósł się do zarzutu Skarżącej i wyjaśnił, iż sytuacja, jaka miała miejsce w sprawie nie może prowadzić do stwierdzenia nieważności decyzji.

W ocenie organu, działka stała się własnością Gminy z mocy prawa już w roku 1990, o czym świadczy wydana przez Wojewodę [...] w dniu [...] stycznia 2008 r. decyzja znak [...]stwierdzająca nabycie z dniem 27 maja 1990 r. przez Gminę [...] z mocy prawa własności nieruchomości położonej w Gminie [...] w miejscowości [...] oznaczonej nr ew. gruntów jako działka [...].

Organ uznał, że złożone przez Wójta oświadczenie, było prawdziwe, lecz niepotwierdzone stosownymi dokumentami, bowiem w 2004 r. Wójt nie dysponował decyzją stwierdzającą nabycie przez Gminę tejże nieruchomości. Powyższe, w ocenie organu, nie może prowadzić do uznania, iż oświadczenie Wójta było nieprawdziwe, a w konsekwencji do stwierdzenia nieważności decyzji z uwagi na rażące naruszenie prawa w rozumieniu art.. 156 §1 pkt 2 k.p.a .

Organ wyjaśnił, że o rażącym naruszeniu prawa może być mowa tylko wówczas, gdy jest ono oczywiste i niedopogodzenia z zasadą praworządności. Przy ocenie rażącego naruszenia prawa należy mieć na uwadze charakter naruszonego przepisu, oczywistość naruszenia, a także skutki społeczno - ekonomiczne lub gospodarcze, które wywołuje taka wadliwa decyzja.

W ocenie Sądu rozstrzygnięcie organu jest prawidłowe, aczkolwiek uzasadnienie decyzji w części dotyczącej oceny prawa do dysponowania nieruchomością nie jest poprawne.

Jak wynika z materiału dowodowego w aktach sprawy znajduje się oświadczenie Wójta Gminy [...] z dnia 28 grudnia 2004 r. o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością oznaczoną w ewidencji gruntów i budynków jako działka [...]w obrębie ewidencyjnym [...]. Jest także drugi dokument zatytułowany "oświadczenie", w którym Wójt oświadcza, że zgodnie z art. 73 ust. 1 ustawy a dnia 13 października 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną ( Dzu.U. Nr 133, poz. 872 z późn. zm.), nieruchomości nie stanowiące w dniu 31 grudnia 1998 r. własności Skarbu Państwa albo jednostek samorządu terytorialnego, a zajęte do tego dnia pod drogi publiczne stają się z mocy prawa z dniem 1 stycznia 1999 r. własnością Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego. Wskazał, że działki oznaczone numerami [...] stają stanowią drogę publiczną oraz, że w stosunku do wymienionych działek rozpoczęto proces komunalizacji.

W aktach sprawy znajduje się także postanowienie Sądu Rejonowego z dnia [...] lipca 2006 r. stwierdzające zasiedzenie z dniem 1 stycznia 1985 r. działki 59 położonej w [...] gm. [...] oraz ostateczna decyzja Wojewody [...] z dnia [...] stycznia 2008 r. stwierdzająca na podstawie art. 18 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.)nieodpłatne nabycie z dniem 1 stycznia 1990 r. działki 59.

Powyższe dowodzi, że działka o nr ew. [...] rzeczywiście z mocy prawa w dniu 27 maja 1990 r. stała sie własnością Gminy. W ocenie Sądu, do czasu wydania w/wym decyzji, Gmina nie mogła ze swojego prawa korzystać.

Jak wskazał w wyroku z dnia 26 sierpnia 2008 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi sygn. akt I SA/Łd 1328/07 " Decyzja komunalizacyjna ma charakter deklaratoryjny i potwierdza jedynie to, co nastąpiło z mocy prawa. Bez decyzji komunalizacyjnej gmina nie jest legitymowana do wypowiadania się na zewnątrz w stosunku do mienia podlegającego komunalizacji."

Z dotychczasowego orzecznictwa sądowego wynika, że nieuzyskanie decyzji komunalizacyjnej uniemożliwia Gminie skuteczne powoływanie się na nabycie mienia. W postanowieniu z dnia 24 lutego 2010 r. sygn. III CSK 144/09 Sąd Najwyższy wyjaśnił, że "na podstawie art. 18 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 10 maja 1990 r. - Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym i pracownikach samorządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191 ze zm.) wojewoda wydaje decyzję w sprawie stwierdzenia nabycia przez gminę z mocy prawa mienia ogólnonarodowego, która jest wiążąca także w postępowaniu sądowym (por. uchwałę składu siedmiu sędziów Sądu Najwyższego z dnia 9 października 2007 r., III CZP 46/07, OSNC 2008/3/30). Decyzja ta ma deklaratoryjny charakter, ale stanowi jedyny dowód nabycia mienia. Wynika stąd, że nieuzyskanie decyzji uniemożliwia skuteczne powoływanie się na nabycie".

Analogicznie w wyroku z dnia 6 lutego 2004r., sygn. akt II CK 404/02 Sąd Najwyższy ponownie wyjaśnił, że "w orzecznictwie Sądu Najwyższego (por. przede wszystkim uchwały z dnia 29 lipca 1993 r., III CZP 64/93, OSNC 1993/12/209 i z dnia 2 sierpnia 1994 r., III CZP 94/94, OSNC 1995/1/9) wyjaśniono, a w piśmiennictwie tę interpretację zaaprobowano, że chociaż nabycie własności na podstawie art. 5 ust. 1 powołanej ustawy następuje z mocy prawa z chwilą wejścia ustawy w życie, to stwierdzenie owego przejścia prawa należy, stosownie do art. 18 ust. 1, do kompetencji organu administracji państwowej - wymaga decyzji wojewody. Decyzja ta stanowi akt deklaratoryjny, ale konieczny i zawierający sui generis element konstytutywny, dopiero bowiem od chwili jej wydania (a ściśle - uprawomocnienia) gmina może skutecznie powoływać się w obrocie na swoje prawo, i prawem tym rozporządzać. Do tego czasu gmina nie może powoływać się na samo brzmienie wymienionego art. 5 ustawy, gdyż decyzja wojewody stanowi sformalizowany i jedyny dowód nabycia przez gminę składników będących mieniem państwowym. Sytuacja ta powoduje w istocie czasowe wyłączenie uprawnień właścicielskich"

A zatem, w ocenie Sądu Wojewódzkiego, nie jest prawidłowe stwierdzenie organu, iż w okresie do czasu uzyskania prawomocnej decyzji administracyjnej Gmina [...] miała prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Gmina w istocie prawa takiego jeszcze nie miała, uzyskała je dopiero z chwilą uprawomocnienia się decyzji komunalizacyjnej. Jej sytuacja prawna, analogicznie, jak wskazał w wym orzeczeniu Sąd Najwyższy, była w stanie "zawieszenia", w którym żadne czynności dotyczące nieruchomości nie powinny być podejmowane.

Pomimo to, w zaistniałej sytuacji, nie można, inaczej niż organ uznać, iż nie doszło przy wydawaniu decyzji do rażącego naruszenia prawa. W sprawie, na co zasadnie powołuje się organ, wobec wydania decyzji komunalizacyjnej w dniu 30 grudnia 2008 r. prawo własności Gminy do tej nieruchomości zostało potwierdzone i oznacza, iż w istocie na skutek wadliwego oświadczenia Wójta negatywne skutki społeczno - gospodarcze kontrolowanej decyzji nie wystąpiły. A zatem w zaistniałej sytuacji nie można mówić o rażącym naruszeniu prawa.

W sprawie, jak twierdzi Skarżąca, zwykłą polną drogę przebiegającą przez wieś uznano za drogę gminną. Jej przebudowa spowodowała przecięcie należących do niej nieruchomości na dwie części uniemożliwiając dostęp do studni, która znajduje się po drugiej stronie drogi. Budowa drogi spowodowała uszkodzenie jej budynku. Nadto "zawłaszczono", bez odszkodowania, część należącej do niej nieruchomości. Skarżąca podnosi, iż na budowę drogi powinna wyrazić zgodę, tymczasem, jak twierdzi nie brała udziału w postępowaniu administracyjnym, a powinna być o nim powiadomiona już na etapie wszczęcia.

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, iż kwestia uczestnictwa w postępowaniu w charakterze strony podmiotu, który ma stosowne prawo, nie może być badana w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji, albowiem przepis art. 156 §1 k.p.a. wskazuje jako przesłanki powodujące nieważność decyzji:

1) wydanie decyzji z naruszeniem przepisów o właściwości,

2) wydanie decyzji bez podstawy prawnej lub z rażącym naruszeniem prawa,

3) decyzja dotyczy sprawy już poprzednio rozstrzygniętej inną decyzją ostateczną

4) decyzja została skierowana do osoby nie będącej stroną w sprawie,

5) była niewykonalna w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały,

6) w razie jej wykonania wywołałaby czyn zagrożony karą,

7) zawiera wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa.

Należy nadmienić, iż organ w swojej decyzji odniósł się do przesłanek wymienionych w art. 156 §1 k p a. i stwierdził, że takie nie zachodzą. Uznał także, że okoliczności dotyczące sposobu prowadzenia postępowania (zarzut Skarżącej celowej przewlekłości postępowania przez urzędników, by Gmina uzyskała decyzję komunalizacyjną) nie mają wpływu na treść rozstrzygnięcia w postępowaniu o stwierdzenie nieważności decyzji.

Organ natomiast nie badał zarzutu, czy Skarżąca brała udział w postępowaniu o wydanie kontrolowanej decyzji w sprawie przebudowy drogi. Okoliczność ta nie może być bowiem przedmiotem postępowania w sprawie o stwierdzenie nieważności. Może być badana tylko w postępowaniu wznowieniowym. Zgodnie z art. 145 § 1 pkt 4 k.p.a. (stanowiącym o przesłankach wznowienia postępowania), strona, która bez własnej winy nie brała udziału w postępowaniu, może domagać się jego wznowienia. Odnosząc się do zarzutów dotyczących naruszenia prawa własności Skarżącej i ustalenia granic nieruchomości, należy stwierdzić, że kwestia ta może być przedmiotem ustaleń w postępowaniu cywilnym, przed sądem powszechnym.

Mając powyższe na uwadze, Sąd uznał, iż zaskarżone rozstrzygnięcie nie narusza prawa i na podstawie art. 151 p.p.s.a skargę oddalił.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...