II SA/Łd 928/13

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję Prezydenta Miasta B. o przyznaniu R. P. zasiłku celowego.

Jak wynika z akt sprawy wnioskiem z dnia 13 czerwca 2013 r. R. P. zwrócił się do Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. o udzielenie pomocy w formie zasiłku celowego na zakup leków przepisanych przez dermatologa, załączając do wniosku zaświadczenie lekarskie oraz kopię niezrealizowanej recepty.

Decyzją z dnia [...] nr [...] Prezydent Miasta B. przyznał wnioskodawcy zasiłek celowy w wysokości 34,99 zł, mający częściowo pokryć koszt niezrealizowanej recepty (wycenionej na kwotę 54,89 zł.), tj. koszt jednego z dwóch przepisanych leków (kremów) w związku z problemem dermatologicznym. Decyzji nadano rygor natychmiastowej wykonalności. Organ I instancji przeanalizował zebrany w sprawie materiał dowodowy pod kątem przepisu art. 39 ust. 1 i 2 i art. 8 ust. 3 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2013 r. poz. 182, z późn. zm) i ustalił, że R. P. prowadzi jednoosobowe gospodarstwo domowe, a jedynym jego źródłem dochodu w maju 2013 r. był zasiłek okresowy w wysokości 271 zł. Wnioskodawca nie pracuje zawodowo, jest zarejestrowany w Powiatowym Urzędzie Pracy w B. jako osoba bezrobotna bez prawa do zasiłku dla bezrobotnych. Od maja do dnia 17 czerwca 2013 r. wnioskodawca nie uzyskał żadnych dochodów z tytułu pracy dorywczej ani z tytułu zbierania surowców wtórnych, zgłasza problemy dermatologiczne oraz problemy z pamięcią na skutek długotrwałego nadużywania alkoholu. Zamieszkuje w przyczepie kempingowej, bez podstawowych wygód: brak przyłącza energii elektrycznej oraz instalacji grzewczej, brak bieżącej wody. W przyczepie pojawił się grzyb. Ostatnim miejscem stałego zameldowania wnioskodawcy jest mieszkanie na os. 1000-lecia w B., utrzymywane przez matkę wnioskodawcy a zamieszkiwane przez jego brata A. To dwupokojowe mieszkanie z kuchnią opuścił dobrowolnie i swą decyzję uzasadnia koniecznością odizolowania się od brata, nadużywającego alkoholu, bowiem sam od 8 lat utrzymuje abstynencję i obawia się nawrotu choroby alkoholowej. Strona pozostaje w konflikcie z bratem, który przesłuchany w charakterze świadka stwierdził, że proponował bratu wspólne zamieszkiwanie w okresie zimowym, ale on nie skorzystał z tej propozycji. W ocenie organu całoroczne zamieszkiwanie skarżącego w przyczepie kempingowej jest jego dobrowolnym wyborem, bowiem z uzyskanych informacji przez pracowników socjalnych wynika, że brat strony utrzymuje abstynencję od marca 2011 r. Strona nie wykorzystuje wszystkich własnych możliwości pozwalających na przebywanie w lepszych warunkach, a poprawę sytuacji wiąże wyłącznie z uzyskaniem świadczeń z pomocy społecznej. Organ nie podzielił zarzutów strony co do braku kompetencji pracowników MOPS w zakresie dokonywania oceny postawy życiowej strony. Podniósł natomiast, że osoba wnioskująca o udzielenie pomocy nie może ignorować wskazówek udzielanych jej w trakcie czynności mających na celu umożliwienie wyjścia z trudnej sytuacji życiowej. Organ dodał, że w trakcie przeprowadzania wywiadu środowiskowego strona została poinformowana, że MOPS realizuje recepty w aptece dla osób mających tendencję do nadużywania alkoholu. Niezwłocznie są tam realizowane recepty na leki ratujące życie i na antybiotyki, ale takiego charakteru nie mają przepisane skarżącemu leki. Jeden lek jest kremem przeznaczonym do skóry podrażnionej, mającym na celu zmniejszenie stanu zapalnego skóry, działającym przeciwbakteryjnie i przeciwgrzybiczno, a drugi służy do pielęgnacji skóry z widocznymi oznakami kruchości naczyń krwionośnych, przyczyniający się do poprawy stanu i wyglądu skóry całego ciała. Wskazał, że przyznana pomoc pokryje koszt zakupu leku o nazwie Viatella ictamo krem (34,99 zł), bowiem zakup kremu pielęgnacyjnego (Niverosin krem, 19,90 zł) nie wymaga natychmiastowej realizacji, nie jest lekiem ratującym życie, a zatem nie stanowi niezbędnej potrzeby bytowej, która winna być pokryta ze środków publicznych. Nie oznacza to jednak, że pracownik socjalny podważa wiarygodność i kompetencje dermatologa. Poza tym organ wyjaśnił, że decyzje w sprawach przyznawania zasiłków celowych są decyzjami uznaniowymi, a ograniczone środki finansowe na realizację zadań własnych w 2013 r. i rosnąca liczba osób uprawnionych do świadczeń powodują, że udzielane świadczenia oznaczają jedynie udział pomocy społecznej w pokonywaniu przez osoby i rodziny trudnych sytuacji życiowych i nie mogą zaspokajać wszystkich ich potrzeb.

W odwołaniu od powyższej decyzji R. P. zarzucił błędne przekonanie pracowników MOPS jakoby nie wykorzystywał wszystkich możliwości i własnych zasobów, które mogłyby przyczynić się do mieszkania w lepszych warunkach. Na poparcie tego stwierdzenia powołał pismo z sierpnia 2012 roku, w którym zwracał się o przyznanie pomocy na zakup wersalki, pieca i opału oraz pieniędzy na naprawę drzwi w budynku Pana F. - rozpatrzoną decyzją odmowną i uchyloną przez Wojewódzki Sąd Administracyjny. Podniósł także, iż obowiązkiem organu było wykazanie w swej decyzji jakimi funduszami dysponuje na rok 2013 na daną formę pomocy i jaką część tych funduszy rozdysponował. Wyjaśnił, że o pomoc na wykupienie recepty wystąpił w sytuacji, gdy lekarz stwierdził, iż jego choroby nie można już wyleczyć, lecz jedynie zaleczyć, a on nie ma pieniędzy na wykupienie recepty. R. P. nie zgodził się z oceną organu, według której jeden z leków jest zbędny, nadto wniósł o sprawdzenie czy w ostatnim roku udzielano pomocy tylko na zakup leków ratujących życie lub antybiotyków, bo jego zdaniem takie badanie podważy wiarygodność pracowników MOPS.

Wspomnianą na wstępie decyzją z dnia [...] nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. utrzymało w mocy decyzję organu I instancji. Organ w uzasadnieniu wyjaśnił, że zasiłek celowy może być przyznany w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. Decyzje w tym zakresie wydawane są w ramach tzw. uznania administracyjnego. Podkreślił, że rolą organów administracji publicznej jest wyłącznie ograniczenie się do wspierania cudzych, uzasadnionych potrzebami, wysiłków. Stwierdził, że rozstrzygana sprawa jest jedną z czterech ostatnio wszczętych na wniosek R. P. o przyznanie zasiłków celowych tj. dotyczących także wymiany materacy w przyczepie kempingowej, czy zakupu gazu do jej ogrzewania. Stan faktyczny sprawy wskazuje, że wniosek o pokrycie kosztu realizacji recepty na leki dermatologiczne ściśle wiąże się z uporczywym postanowieniem wnioskodawcy do zamieszkiwania w przyczepie kempingowej, nawet zimą, bez względu na panujące mrozy. Wnioskodawca ma możliwość zamieszkiwania, szczególnie w okresie zimy, w miejscu swego ostatniego miejsca zameldowania, tj. w mieszkaniu matki, opłacanym przez nią, w którym przebywa jego brat. Trudne warunki bytowania niewątpliwie negatywnie wpływają na stan zdrowia wnioskodawcy, który jednak objęty jest systematyczną pomocą ośrodka pomocy społecznej od kilku lat. Organ wskazał, że pomoc ta w oczywisty sposób nie zapewnia spełnienia wszystkich potrzeb ze względu na rosnącą liczbę rodzin i osób wymagających pomocy, co jest sprawą powszechnie znaną. Podkreślił, że organ I instancji przedstawił dane o wysokości środków finansowych przeznaczonych na dany rodzaj pomocy i stopień ich wykorzystania dopiero w piśmie przekazującym odwołanie. Jednakże z jego ustaleń wynika, że zarezerwowana kwota w budżecie roku 2013 na świadczenia społeczne jest niewystarczająca do rosnących potrzeb mieszkańców na świadczenia określone w ustawy o pomocy społecznej. Jak wynika bowiem z aktualnego planu na realizację zadań własnych ze środków gminy, w którym mieszczą się zasiłki celowe, wynosi 1 276 216,04 zł, na zasiłki celowe przeznaczono kwotę 278 276,04 zł, w tym 230 000 zł na zakup opału. Są to środki przeznaczone na cały 2013 r. dla wszystkich osób ubiegających się o pomoc. Poza pomocą na zakup opału środki te wydatkowane są na pokrycie kosztu leków i leczenia oraz na zakup żywności dla osób, które nie spełniają kryterium uprawniającego do korzystania z programu "Pomoc państwa w zakresie dożywiania", a wymagają wsparcia z uwagi na szczególnie trudną sytuację w jakiej się znalazły i na zaspokajanie innych niezbędnych potrzeb zgłoszonych w trakcie prowadzonych postępowań. Posiadane środki nie pozwalają na zaspokajanie wszystkich, nawet uzasadnionych, potrzeb osób ubiegających się o pomoc. Kolegium uznało ponadto, że szczegółowa ocena leków poddana przez organ nie była potrzebna, bowiem pokrycie kosztu jednego z leków należy uznać za pokrycie części kosztu ich zakupu. Wymaganie częściowego i niewielkiego kwotowo pokrycia przez skarżącego kosztu przepisanego leku nie narusza, zdaniem Kolegium Odwoławczego, zasady uznania administracyjnego, przewidzianego w przepisie art. 39 ustawy o pomocy społecznej -w sytuacji, gdy jest on objęty systematyczną pomocą Ośrodka Pomocy Społecznej od kilku lat, a jego wiek i stan zdrowia umożliwiają mu podjęcie zarobkowania, w celu zaspokojenia chociażby podstawowych potrzeb życiowych. Zdaniem organu w trudniejszej od sytuacji strony znajdują się rodziny obarczone małymi dziećmi, dla których organ pierwszej instancji musi posiadać w rezerwie środki na nieprzewidziane w danej chwili wydatki.

W skardze na powyższą decyzję R. P. podtrzymał stanowisko wyrażone w odwołaniu od decyzji organu I instancji. Stwierdził, że organ I instancji nie przedstawił w dostateczny sposób informacji na tematy sytuacji finansowej MOPS w B. Wskazał, że w chwili składania wniosku o przyznanie zasiłku celowego na leki nie został poinformowany o zasadach udzielania pomocy na leki obowiązujących w MOPS tj. zarządzeniu z dnia 31 grudnia 2010 r. nr 46/2010 w sprawie określenia zasad udzielania klientom MOPS w B. pomocy lekowej.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w P. wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację podniesioną w zaskarżonej decyzji. Organ wskazał, że nie można uznać, aby konieczne było precyzyjne wskazanie, w każdym przypadku, w uzasadnieniu decyzji w przedmiocie zasiłku celowego, możliwości finansowych organu pomocy społecznej. Taki obowiązek nie wynika bowiem z art. 39 ust. 1 i 2 oraz 3 ust. 4 ustawy o pomocy społecznej, czy też art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. W odniesieniu do zarzutów skargi wyjaśnił, że z kwestionariusza wywiadu środowiskowego z dnia 17 czerwca 2013 r., podpisanego przez skarżącego, wynika, że pracownik socjalny informował go o przyjętej przez MOPS polityce udzielania pomocy na ten cel, nadto decyzja organu I instancji wyjaśniła te zasady, przy czym skarżący nie kwestionował ich w odwołaniu.

W piśmie z dnia 11 lutego 2014 r. skarżący, działając poprzez swojego pełnomocnika, podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko, domagając się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji oraz zasądzenia kosztów pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu. W treści pisma zarzucił organowi nieuwzględnienie wszystkich okoliczności sprawy, a mianowicie podejmowania przez niego wszelkich działań zmierzających do poprawy warunków bytowych, faktu zamieszkiwania w okresie zimowym 2013 r. w przyczepie kempingowej z przyczyn od niego niezależnych (obawa przed powrotem do nałogu, konflikt z bratem) oraz faktu, że cofnął wniosek o przyznanie pomocy w formie posiłków w jadłodajni na skutek pouczenia przez pracownika MOPS w B., iż w razie uzyskania pomocy w tej formie nie uzyska zasiłku na zakup opału.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2).

Sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla zaskarżony akt w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność orzeczenia w całości lub części. Stwierdzenie wydania aktu z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.).

Po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p.p.s.a.).

Na wstępie wskazać należy, iż materialno – prawną podstawę rozstrzygnięcia stanowiły przepisy ustawy z dnia 12 marca 2004 roku o pomocy społecznej (t. j. Dz. U. z 2013 r. poz. 182; dalej: ustawa). Zgodnie z treścią art. 39 ust. 1 ustawy w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może być przyznany zasiłek celowy. Zasiłek celowy, może być przyznany w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów zakupu żywności, leków i leczenia, opału, odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu (art. 39 ust. 2 ustawy).

Co do zasady, prawo do świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej przysługuje osobie samotnie gospodarującej, której dochód nie przekracza kwoty 542 zł (tzw. kryterium dochodowe osoby samotnie gospodarującej - art. 8 ust. 1 pkt 1 ustawy w związku z § 1 pkt 1 lit. a rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2012 r. w sprawie zweryfikowanych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń pieniężnych z pomocy społecznej - Dz. U. z 2012 r. poz. 823) przy jednoczesnym wystąpieniu co najmniej jednego z powodów wymienionych w art. 7 pkt 2 – 15 lub innych okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy społecznej.

Zasiłek celowy jest świadczeniem pieniężnym o charakterze doraźnym, powiązanym z zaspokojeniem niezbędnej potrzeby życiowej i należy do fakultatywnych form pomocy społecznej. Oznacza to, że organ w przypadku ustalenia, że występują przesłanki wymienione w art. 39 ustawy o pomocy społecznej może, lecz nie musi go przyznać. Rozpatrując wniosek o przyznanie pomocy społecznej, organ winien brać pod uwagę zarówno cele pomocy społecznej określone w ustawie, jak i możliwości finansowe w zakresie udzielenia pomocy. Warunkiem korzystania z pomocy społecznej, w pierwszej kolejności jest, aby jej udzielenie nastąpiło w ściśle określonym celu, jakim jest przezwyciężenie trudnej sytuacji życiowej, po drugie, aby miało to miejsce w konkretnych okolicznościach, tj. w sytuacji, gdy własne uprawnienia, zasoby i możliwości osoby wnioskującej o pomoc uniemożliwiają jej to przezwyciężenie.

Z niekwestionowanych ustaleń organu wynika, że skarżący samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe, a jego dochód stanowi zasiłek okresowy w wysokości 271 złotych miesięcznie. Spełnia więc kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej. Wypełnia też warunki z art. 7 ustawy o pomocy społecznej, w tym ubóstwa (pkt 1) oraz bezrobocia (pkt 4), bowiem jest zarejestrowany w urzędzie pracy jako osoba bezrobotna, bez prawa do zasiłku. Wnosząc o przyznanie zasiłku celowego, skarżący wskazał na usprawiedliwioną potrzebę wymagającą zaspokojenia ze względu na ochronę dóbr podstawowych, takich jak zdrowie i życie człowieka, a organ pomocowy potwierdził jej istnienie (przeprowadzając wywiad środowiskowy w miejscu zamieszkania strony) i uczynił jej zadość zaspokajając tę potrzebę w części. Organ wyjaśnił przy tym okoliczności, którymi kierował się przyznając pomoc w takiej, a nie innej wysokości. Wskazał przy tym na cele i możliwości organów pomocy społecznej. Co prawda organ I instancji powołał się w sposób ogólny na brak wystarczających funduszy na realizację zadań własnych w 2013 r., to organ II instancji w odpowiedzi na wątpliwości skarżącego przytoczył szczegółowe dane o wysokości środków, które pozostają w dyspozycji ośrodka pomocowego we wspomnianym okresie. Mimo to, zarzut skarżącego w zakresie braku wyszczególnienia danych o wysokości środków finansowych przeznaczonych na dany rodzaj pomocy i stopnia ich wykorzystania i tak nie mógł wpłynąć na ocenę wydanych w sprawie rozstrzygnięć. W orzecznictwie administracyjnym ugruntowane już orzecznictwo wskazuje na brak konieczności wskazania w każdym przypadku w uzasadnieniu decyzji w sprawie zasiłku celowego precyzyjnie możliwości finansowych organu pomocy społecznej. Taki obowiązek nie wynika z norm art. 3 ust. 4, art. 39 ust. 1 i 2 ustawy czy też art. 77 § 1 i art. 107 § 3 k.p.a. Kontrola sądowa decyzji uznaniowych w przedmiocie pomocy społecznej, nie może nadto sięgać do okoliczności z zakresu celowości wydatkowania świadczeń z pomocy społecznej (por. wyrok NSA z dnia 28 kwietnia 2010 r. sygn. akt I OSK 116/10 publ. LEX nr 594935, wyrok NSA z dnia 2 czerwca 2011 r. sygn. akt I OSK 107/11 publ. LEX nr 950873, wyrok WSA we Wrocławiu z dnia 15 listopada 2011 r. sygn. akt IV SA/Wr 483/11 publ. LEX nr 1097543). Z kolei zarzut strony skarżącej dotyczący nieuwzględnienia przez organ wszystkich okoliczności sprawy (m.in. braku możliwości zamieszkiwania z bratem, cofnięcia wniosku o przyznanie mu pomocy w formie posiłków czy podejmowania działań zmierzających do poprawy swoich warunków bytowych) o tyle nie był zasadny, że organ okoliczności te ocenił, ustosunkował się do nich i dał temu wyraz w uzasadnieniu decyzji. Nadto, w zestawieniu tych okoliczności z możliwościami finansowymi ośrodka pomocy społecznej przyznał skarżącemu zasiłek we wskazanej wysokości. Ograniczone środki finansowe ośrodka pomocy społecznej, przy ogromnych potrzebach ciągle wzrastającej liczby uprawnionych do świadczeń pomocowych, co potwierdza materiał zgromadzony w sprawie, uzasadniają przyznanie skarżącemu zasiłku celowego w kwocie 34,99 złotych na częściowe pokrycie kosztów zakupu leków (kremów) i nie przekraczają granic tzw. uznania administracyjnego. Uznanie administracyjne, w ramach którego działają organy administracyjne, oznacza posiadanie swobody działania i możliwości wyboru określonego sposobu załatwienia sprawy, w tym prawo do oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb, które należy ustalać w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc, a także wysokości środków jakimi dysponują ośrodki pomocy społecznej. Jak już wspomniano, sądowa kontrola decyzji uznaniowych w przedmiocie pomocy społecznej nie sięga do okoliczności z zakresu celowości wydatkowania świadczeń z pomocy społecznej. Kontrola możliwości finansowych organu, jak również sposobu rozdysponowywania środków wykracza bowiem poza kognicję Sądu wyznaczoną przepisem art. 3 § 1 i 2 pkt 1 p.p.s.a. oraz art. 1 § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych.

Sytuacja życiowa i finansowa skarżącego jest niewątpliwie trudna, jednakże skarżący nie jest pozbawiony pomocy ze strony właściwych organów. W okresie maj-czerwiec 2013 r. otrzymał zasiłek okresowy w wysokości 271 zł oraz zasiłek celowy na zakup posiłków w wysokości 80 zł. Nie może on także oczekiwać, że pomoc społeczna zapewni mu środki utrzymania w żądanej wysokości. Rolą pomocy społecznej jest bowiem udzielenie beneficjentom pomocy i swego rodzaju wsparcia w dążeniu do przezwyciężenia trudnych sytuacji życiowych, których nie są oni w stanie samodzielnie pokonać. Świadczenia z pomocy społecznej nie mogą być natomiast traktowane jako stałe źródło dochodu, bowiem zasiłek celowy nie jest przyznawany na pokrywanie pełnych całomiesięcznych kosztów utrzymania osoby objętej pomocą, lecz ma charakter jedynie pomocy doraźnej, ukierunkowanej na konkretny cel bytowy.

Nie budzą też wątpliwości wyjaśnienia organu dotyczące zasad wydawania klientom MOPS leków z apteki, na podstawie zarządzenia Zastępcy Dyrektora ds. Pomocy Środowiskowej Miejskiego Ośrodka Pomocy Społecznej w B. z dnia 31 grudnia 2010 r. nr 46/2010 w sprawie określenia zasad udzielania klientom MOPS w B. pomocy lekowej. Jak wynika z akt sprawy (wywiadu środowiskowego z dnia 17 czerwca 2013 r.) skarżący był informowany o sposobie i warunkach realizowania recept w aptece, z którą ośrodek pomocy społecznej ma podpisaną umowę. Jak wynika z treści powołanego zarządzenia realizacja recept w takiej aptece następuje w innym trybie, na wniosek wypełniony przez pracownika socjalnego (wg. wzoru stanowiącego załącznik do zarządzenia) i w przypadkach wymagających niezwłocznego przyjęcia danego leku. W aktach sprawy brak jest jednak informacji o konieczności niezwłocznego przyjęcia przepisanych skarżącemu leków.

Podsumowując powyższe rozważania, Sąd uznał działanie organów administracji za zgodne z regulacją prawa materialnego i nie dopatrzył się naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec tego, na podstawie art. 151 p.p.s.a., orzekł o oddaleniu skargi.

Na podstawie art. 250 p.p.s.a. w związku z § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (t.j. Dz. U. z 2013 r., poz. 490), orzekł o przyznaniu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu.

A. P.