III SA/Lu 878/13

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2008 r. (nr [...]) Dyrektor Izby Skarbowej w L. udzielił T. [...] Sp. z o.o. z siedzibą w C. (dalej jako Spółka) zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa lubelskiego.

Wnioskiem z dnia 12 marca 2009 r. Spółka wystąpiła z wnioskiem o dokonanie zmiany w/w zezwolenia w części dotyczącej lokalizacji niektórych punktów.

Dyrektor Izby Celnej w B. P. decyzją z dnia [...] lutego 2010 r. (nr [...]) odmówił zmiany decyzji z [...] sierpnia 2008 r., powołując się na treść art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych z dnia 19 listopada 2009 r. (Dz. U. Nr 201, poz. 1540; dalej: u.g.h.). Przepis ten zabrania dokonywania zmian zezwolenia polegających na zmianie lokalizacji miejsc urządzania gier na automatach o niskich wygranych. Po rozpatrzeniu odwołania Spółki Dyrektor Izby Celnej w B. P. decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. (Nr [...]) utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Od decyzji Spółka nie wniosła skargi do sądu administracyjnego.

Na wniosek Spółki z dnia 15 października 2012 r. Dyrektor Izby Celnej w B. P., postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. (znak: [...]) wznowił postępowanie zakończone decyzją ostateczną z dnia [...] kwietnia 2010 r. Po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego, decyzją z dnia [...] grudnia 2012 r. (nr [...]) Dyrektor Izby Celnej w B. P. odmówił uchylenia decyzji dotychczasowej w całości.

Po rozpatrzeniu odwołania Spółki, decyzją z dnia [...] września 2013 r., nr [...], Dyrektor Izby Celnej w B. P. utrzymał w mocy swoją decyzję z dnia [...] grudnia 2012 r. W ocenie organu w sprawie nie zachodzi podstawa do wznowienia postępowania określona w art. 240 § 1 pkt 11 Ordynacji podatkowej, gdyż powołany przez Spółkę w uzasadnieniu wniosku o wznowienie postępowania wyrok Trybunału Sprawiedliwości UE z dnia 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C- 214/11 i C-217/11 (Fortuna i inni), nie miał wpływu na treść wydanej w tej sprawie decyzji. Dokonując analizy przepisów przejściowych ustawy o grach hazardowych, organ uznał, że nie można przypisać im charakteru technicznego w rozumieniu dyrektywy 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Dz. Urz. UE, seria L, nr 204, s. 37, ze zm.). W konsekwencji nie było podstaw do notyfikacji przepisów krajowych Komisji Europejskiej, nie można zatem mówić, że przepisy u.g.h. naruszają dyrektywę.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższą decyzję Spółka T. [...] podniosła zarzuty naruszenia ustawy o grach hazardowych, dyrektywy 98/34/WE, art. 267 Traktatu o Funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz szeregu przepisów postępowania podatkowego.

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 20 lutego 2014 r. pełnomocnik skarżącej spółki wystąpił o zawieszenie postępowania do czasu rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny skargi kasacyjnej od wyroku wydanego przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w sprawie o sygn. akt: III SA/Gd 560/12. Pełnomocnik organu przychylił się do wniosku o zawieszenie postępowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, ze zm.; dalej jako: p.p.s.a.) sąd może zawiesić postępowanie z urzędu jeżeli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym.

W ocenie sądu taki związek zachodzi pomiędzy postępowaniem prowadzonym w niniejszej sprawie, a postępowaniem prowadzonym przez WSA w Gdańsku w sprawie o sygn. akt III SA/Gd 560/12. W zapadłym w tej sprawie wyroku z dnia 19 listopada 2012 r. Sąd uchylił decyzje Dyrektora Izby Celnej w G., odmawiające zmiany w przedmiocie zezwolenia na urządzanie i prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych – w zakresie "proponowanego miejsca urządzania gier". Podstawą prawną tych decyzji był art. 135 ust. 2 u.g.h., a więc przepis tożsamy z podstawą prawną wydanej w badanej sprawie decyzji Dyrektora Izby Celnej w B. P. [...] lutego 2010 r. i utrzymującej ją decyzji tego samego organu z dnia [...] kwietnia 2010 r. Weryfikacja tych decyzji w trybie wznowienia postępowania stała się podstawą sporu prawnego między skarżącą Spółką a organem, który to spór musi rozstrzygnąc sąd w niniejszej sprawie.

W przytaczanym wyroku WSA w Gdańsku wyraził pogląd, zgodnie z którym "ustawa o grach hazardowych w takiej części, w jakiej zawiera ona przepisy istotnie ograniczające, a nawet stopniowo uniemożliwiające prowadzenie gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, podlegała notyfikacji Komisji w trybie przepisu art. 8 ust. 1 dyrektywy. Do przepisów takich należy art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych. Skoro procedury notyfikacyjnej nie przeprowadzono, to przepis ten nie mógł być stosowany w stosunku do podmiotów gospodarczych i innych jednostek przez organy administracji publicznej".

Wyrok jest nieprawomocny, gdyż została od niego wniesiona skarga kasacyjna.

Przesądzenie kwestii, czy mające w sprawie zastosowanie przepisy u.g.h. (zwłaszcza art. 135 ust. 2) mają charakter techniczny czy też nie, jest kluczowe dla oceny zgodności z prawem decyzji kontrolowanej w niniejszym postępowaniu. Z uwagi na bardzo dużą liczbę spraw o analogicznym stanie prawnym i faktycznym konieczne jest zachowanie jednolitości poglądów w orzecznictwie sądów administracyjnych w tej fundamentalnej kwestii. Zasadne jest wobec tego powstrzymanie się od formułowania ocen przesądzających w niniejszej sprawie do czasu zapadnięcia wyroku NSA rozpoznającego skargę kasacyjną od wyroku w sprawie III SA/Gd 560/12.

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a., sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.