III SA/Wr 55/14

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] r. skarżący wniósł skargę na opisaną w osnowie niniejszego postanowienia decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej w kwocie [...] zł.

W skardze zawarto wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji ze względu na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody. Na uzasadnienie wniosku podano, że względem skarżącego toczy się postępowanie egzekucyjne w administracji, na podstawie tytułu wykonawczego (tj. decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...] r. o nr [...], od której wniesiono odwołanie, a następnie skargę do WSA we Wrocławiu, sygn. akt III SA/Wr 568/13), w świetle którego organ egzekucyjny egzekwuje od skarżącego administracyjną karę pieniężną w wysokości [...] zł. Kara ta całkowicie uniemożliwia skarżącemu prowadzenie działalności. Podkreślono, że skarżący nie posiada środków na zapłatę nałożonej kary, tym bardziej nie posiada środków na zapłatę kary, o której mowa w obecnie zaskarżanej decyzji z dnia [...] r. Zajęcie rachunku bankowego, jak podkreślił skarżący, uniemożliwi mu regulowanie bieżących opłat związanych z działalnością gospodarczą (opłat publicznoprawnych, czynszu najmu, rachunków za paliwo), która to działalność stanowi jego jedyne źródło utrzymania. Wskazano ponadto, że skarżący samodzielnie dokuje konserwacji urządzeń do gier, co wymaga niejednokrotnie wielogodzinnych podróży po całej Polsce. W konsekwencji nagłego zablokowania środków niezbędnych na prowadzenie działalności skarżący – jak podał – będzie zmuszony zawiesić prowadzenie działalności gospodarczej. Mając na uwadze, iż dochód z działalności gospodarczej stanowi jedyne źródło utrzymania jego oraz żony, taki stan rzeczy z pewnością wyrządzi skarżącemu i jego rodzinie znaczną szkodę. Dalszą konsekwencją zaprzestania prowadzenia działalności gospodarczej i braku płynności finansowej będzie, w ocenie skarżącego, utrata zaufania i konkurencyjności w branży.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 61 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270, dalej "p.p.s.a."), wniesienie skargi nie wstrzymuje wykonania aktu lub czynności. Jednakże, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., Sąd na wniosek strony może wydać postanowienie o wstrzymaniu w całości lub w części aktu lub czynności, będących przedmiotem zaskarżenia, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Instytucja ta ma charakter wyjątku od zasady przewidującej, że ostateczna decyzja korzysta z domniemania zgodności z prawem i podlega wykonaniu.

Zgodnie z ugruntowanym stanowiskiem Naczelnego Sądu Administracyjnego, wyrażonym m.in. w postanowieniu NSA z dnia 20 grudnia 2004 r. (sygn. akt GZ 138/2004), podstawową przesłanką wstrzymania wykonania decyzji, stosownie do treści art. 61 § 3 p.p.s.a., jest wykazanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Oznacza to, że chodzi o taką szkodę (majątkową, a także niemajątkową), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego. Będzie to miało miejsce w takich wypadkach, gdy grozi utrata przedmiotu świadczenia, który wskutek swych właściwości nie może być zastąpiony jakimś innym przedmiotem, a jego wartość pieniężna nie przedstawiałaby znaczenia dla skarżącego lub gdyby zachodziło niebezpieczeństwo poniesienia straty na życiu i zdrowiu.

W nawiązaniu do wniosku skarżącego o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji należy podnieść, że w ocenie Sądu nie zasługuje on na uwzględnienie.

Przede wszystkim należy wskazać, że skarżący, co prawda szeroko uzasadnił wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, jednak na poparcie tych twierdzeń nie przedstawił żadnych dokumentów obrazujących jego aktualną sytuację finansową.

Tymczasem, w orzecznictwie sądów administracyjnych podkreśla się, iż do wykazania, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, nie jest wystarczający sam wywód strony. Uzasadnienie wniosku powinno się bowiem odnosić do konkretnych okoliczności pozwalających wywieść, że wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji jest zasadne w stosunku do wnioskodawcy. Jego twierdzenia powinny być poparte dokumentami źródłowymi, zwłaszcza dotyczącymi jego sytuacji finansowej. Natomiast brak wyczerpującego uzasadnienia wniosku uniemożliwia jego merytoryczną ocenę (por. post. NSA z 30 listopada 2004 r. GZ 120/04, post. NSA z dnia 18 maja 2004 r. FZ 65/04).

Podkreślić należy, iż w judykaturze utrwalony jest już pogląd, iż podmiot występujący o ochronę tymczasową nie może oczekiwać od sądu, aby ten wyręczając go, niejako z urzędu, poszukiwał usprawiedliwienia dla złożonego wniosku. Brak należytego uzasadnienia żądania o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wyklucza dokonywanie jego merytorycznej oceny (por. post. NSA: z dnia 25 kwietnia 2012 r. II FSK 498/12, z dnia 10 maja 2011 r. II FZ 106/11, z dnia 9 września 2011 r. II FSK 1501/11, z dnia 28 września 2011 I FZ 219/11, z dnia 26 listopada 2007 II FZ 338/07).

Mając na uwadze wskazane okoliczności, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu postanowił jak w sentencji.