III SA/Wa 3213/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-02-26Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Kołodziejczak-Osetek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, , po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A.K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie sprawy ze skargi A.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec, czerwiec, okres od sierpnia do października i grudzień 2009 r., oraz określenia nadwyżki podatku naliczonego na należnym do przeniesienia na następny okres za listopad 2009 r. postanawia: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji
Uzasadnienie
Skarżący – A. K. złożył w dniu 26 listopada 2013 r. skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec, czerwiec, okres od sierpnia do października i grudzień 2009 r., oraz określenia nadwyżki podatku naliczonego na należnym do przeniesienia na następny okres za listopad 2009 r.
W piśmie tym Skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i wskazał, że jej wykonanie i utrzymanej nią w mocy decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...] kwietnia 2013 r., spowoduje, konieczność ogłoszenia upadłości lub nawet likwidacji prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej. Skarżący, w ramach prowadzonej działalności zatrudnia w chwili obecnej 16 pracowników. Obroty roczne prowadzonego przedsiębiorstwa kształtują się na poziomie ok. 6.000.000,00 zł, przy czym dochód skarżącego w roku 2012 zamknął się kwotą 89.648,04 zł, a w roku 2011, kwotą 42.017,33 zł. Skarżący podkreślił, że od roku 2009 nie korzysta z nowych kredytów, lecz koszty działalności firmy pokrywa z wypracowanych przez nią środków. Także finansowanie prowadzonych przez Skarżącego prac budowlanych odbywa się w ostatnich latach ze środków własnych. Powyższe wymaga posiadania płynnych środków finansowych, które w razie potrzeby mogą być przeznaczone na bieżące wydatki. Poza powyższym, w chwili obecnej Skarżący spłaca raty kredytów, a także raty leasingowe 2 pojazdów.
Skarżący podkreślił, że w dobie kryzysu i trudnej sytuacji na rynku budowlanym, wyrównanie straty spowodowanej jednorazowym ściągnięciem tak znacznej kwoty, może nie być wykonalne. Oczywistym jest zatem, że skutki wykonania objętej skargą decyzji byłyby niezmiernie trudne do odwrócenia, a z pewnością, w obecnej sytuacji gospodarczej, nie byłby możliwe w takim przedziale czasowym, który dałby się pogodzić z prowadzoną działalnością. Na potwierdzenie swojej argumentacji przedstawił zestawienie zaciągniętych kredytów i zestawienie uzyskanych zarobków.
W piśmie z 15 stycznia 2013 r. Skarżący wskazał ponadto, że organ podatkowy dokonał już zajęcia na rachunku bankowym skarżącego znacznych sum pieniężnych, a z informacji uzyskanych od organu wynika, że planowane są kolejne czynności egzekucyjne. Zajęcie kwot znajdujących się na rachunku bankowym Skarżącego uniemożliwia swobodne nimi dysponowanie, co w sytuacji gdy przedsiębiorstwo skarżącego funkcjonuje na zasadzie samofinansowania, wywołuje daleko idące skutki. Skarżący zaznaczył, że nierozpoznanie przedmiotowego wniosku wprowadza dla Skarżącego stan niepewności co do kształtu jego przyszłych finansów. Skarżący nie jest w związku z powyższym w chwili obecnej w stanie podejmować decyzji istotnych z punktu widzenia dalszej działalności i rozwoju przedsiębiorstwa. Przede wszystkim, z uwagi na niepewne możliwości finansowania, znacznie utrudnione jest podejmowanie decyzji o zaangażowaniu w nowe inwestycje i o przyjmowaniu nowych zleceń. W konsekwencji Skarżący zmuszony jest do funkcjonowania w pewnego rodzaju zawieszeniu, co ma oczywisty wpływ na wyniki finansowe prowadzonej działalności.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu Skarżący przy piśmie z 5 lutego 2014 r. nadesłał zeznania podatkowe za lata 2011-2012, wyciągi z rachunku bankowego od października 2013 r. do stycznia 2014 r., umowy kredytowe i leasingowe, listę płac i wezwania do zapłaty wystawione na Skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z przepisem art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) dalej "p.p.s.a." Sąd może na wniosek strony wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Z powyższego przepisu wynikają dwa rodzaje obowiązków. Z jednej strony wskazany przepis obciąża wnioskodawcę ciężarem uprawdopodobnienia przesłanek w nim określonych. Z drugiej zaś nakłada na Sąd obowiązek dokonania wszechstronnej i rzetelnej oceny, czy zostały spełnione przesłanki wstrzymania zaskarżonego aktu w oparciu o analizę wniosku strony oraz dokumentów zebranych w aktach sprawy, które pozwalają domniemywać, że wskazane okoliczności mieszczą się w hipotezie art. 61 § 3 p.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z dnia 15 grudnia 2005 r., sygn. akt I FZ 633/05, z dnia 15 września 2010 r. sygn. akt II FZ 417/10).
Rozpoznając wniosek Skarżącego należy przede wszystkim zwrócić uwagę, iż wymieniony w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania danego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Ustawodawca szczegółowo i rygorystycznie wyznaczył podstawy wstrzymania wykonania decyzji, uzależniając tę możliwość od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Niewykonywanie ostatecznych aktów administracyjnych jest bowiem stanem niepożądanym, zaś prawo wnoszenia skarg do sądu administracyjnego nie może zakłócać prawidłowego funkcjonowania procesu stosowania i realizowania norm prawa administracyjnego. Oznacza to zatem, iż o wstrzymaniu wykonania decyzji sąd może orzec tylko wtedy, jeżeli wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż jak wskazuje Skarżący wykonanie zaskarżonej decyzji i ściągnięcie od Skarżącego kwoty zobowiązania podatkowego określonego mocą zaskarżonej decyzji w istotny sposób zaburzy przepływy finansowe w prowadzonym przez Skarżącego przedsiębiorstwie i w prosty sposób pozbawi go płynnych aktywów koniecznych do bieżącego finansowania działalności.
Podkreślić należy, iż instytucja wstrzymania wykonania decyzji powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mogłaby dla strony wywołać taka decyzja, zanim zostanie zbadana przez sąd administracyjny pod kątem legalności. Wniesienie wniosku nie oznacza jednak automatyzmu w blokowaniu realizacji praw i obowiązków wynikających z decyzji administracyjnej. Sąd ocenia jedynie, czy podane przez stronę okoliczności w istocie wskazują na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Analiza powołanych przez Skarżącego we wniosku okoliczności daje podstawy do stwierdzenia, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki wskazane w art. 61 § 3 p.p.s.a., umożliwiające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Dokonując oceny zasadności wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, Sąd wziął pod uwagę powyższe okoliczności w tym wysokość zobowiązania wynikającą ze obu zaskarżonych do sądu decyzji, jak również faktu, że wyegzekwowanie należności w wysoce prawdopodobny sposób przyczyni się do ograniczenia lub nawet zakończenia działalności prowadzonej przez Skarżącego. Może zatem prowadzić do powstania u Skarżącego nieodwracalnych szkód. Powyższe prowadzi do wniosku, iż realizacja decyzji w kontekście stwierdzonych okoliczności faktycznych mogłaby spowodować poważne konsekwencje finansowe w majątku Skarżącego i negatywnie wpłynąć na jego egzystencję. Tym samym wykonanie zaskarżonej decyzji mogło być uznane za okoliczność powodującą powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków dla Skarżącego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 61 § 3 oraz § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Barbara Kołodziejczak-Osetek /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, , po rozpoznaniu w dniu 26 lutego 2014 r. na posiedzeniu niejawnym wniosku A.K. o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji w sprawie sprawy ze skargi A.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] października 2013 r. nr [...] w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec, czerwiec, okres od sierpnia do października i grudzień 2009 r., oraz określenia nadwyżki podatku naliczonego na należnym do przeniesienia na następny okres za listopad 2009 r. postanawia: wstrzymać wykonanie zaskarżonej decyzji
Uzasadnienie
Skarżący – A. K. złożył w dniu 26 listopada 2013 r. skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie określenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za marzec, czerwiec, okres od sierpnia do października i grudzień 2009 r., oraz określenia nadwyżki podatku naliczonego na należnym do przeniesienia na następny okres za listopad 2009 r.
W piśmie tym Skarżący wniósł o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji i wskazał, że jej wykonanie i utrzymanej nią w mocy decyzji Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w B. z [...] kwietnia 2013 r., spowoduje, konieczność ogłoszenia upadłości lub nawet likwidacji prowadzonej przez Skarżącego działalności gospodarczej. Skarżący, w ramach prowadzonej działalności zatrudnia w chwili obecnej 16 pracowników. Obroty roczne prowadzonego przedsiębiorstwa kształtują się na poziomie ok. 6.000.000,00 zł, przy czym dochód skarżącego w roku 2012 zamknął się kwotą 89.648,04 zł, a w roku 2011, kwotą 42.017,33 zł. Skarżący podkreślił, że od roku 2009 nie korzysta z nowych kredytów, lecz koszty działalności firmy pokrywa z wypracowanych przez nią środków. Także finansowanie prowadzonych przez Skarżącego prac budowlanych odbywa się w ostatnich latach ze środków własnych. Powyższe wymaga posiadania płynnych środków finansowych, które w razie potrzeby mogą być przeznaczone na bieżące wydatki. Poza powyższym, w chwili obecnej Skarżący spłaca raty kredytów, a także raty leasingowe 2 pojazdów.
Skarżący podkreślił, że w dobie kryzysu i trudnej sytuacji na rynku budowlanym, wyrównanie straty spowodowanej jednorazowym ściągnięciem tak znacznej kwoty, może nie być wykonalne. Oczywistym jest zatem, że skutki wykonania objętej skargą decyzji byłyby niezmiernie trudne do odwrócenia, a z pewnością, w obecnej sytuacji gospodarczej, nie byłby możliwe w takim przedziale czasowym, który dałby się pogodzić z prowadzoną działalnością. Na potwierdzenie swojej argumentacji przedstawił zestawienie zaciągniętych kredytów i zestawienie uzyskanych zarobków.
W piśmie z 15 stycznia 2013 r. Skarżący wskazał ponadto, że organ podatkowy dokonał już zajęcia na rachunku bankowym skarżącego znacznych sum pieniężnych, a z informacji uzyskanych od organu wynika, że planowane są kolejne czynności egzekucyjne. Zajęcie kwot znajdujących się na rachunku bankowym Skarżącego uniemożliwia swobodne nimi dysponowanie, co w sytuacji gdy przedsiębiorstwo skarżącego funkcjonuje na zasadzie samofinansowania, wywołuje daleko idące skutki. Skarżący zaznaczył, że nierozpoznanie przedmiotowego wniosku wprowadza dla Skarżącego stan niepewności co do kształtu jego przyszłych finansów. Skarżący nie jest w związku z powyższym w chwili obecnej w stanie podejmować decyzji istotnych z punktu widzenia dalszej działalności i rozwoju przedsiębiorstwa. Przede wszystkim, z uwagi na niepewne możliwości finansowania, znacznie utrudnione jest podejmowanie decyzji o zaangażowaniu w nowe inwestycje i o przyjmowaniu nowych zleceń. W konsekwencji Skarżący zmuszony jest do funkcjonowania w pewnego rodzaju zawieszeniu, co ma oczywisty wpływ na wyniki finansowe prowadzonej działalności.
W odpowiedzi na wezwanie Sądu Skarżący przy piśmie z 5 lutego 2014 r. nadesłał zeznania podatkowe za lata 2011-2012, wyciągi z rachunku bankowego od października 2013 r. do stycznia 2014 r., umowy kredytowe i leasingowe, listę płac i wezwania do zapłaty wystawione na Skarżącego.
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:
Wniosek zasługuje na uwzględnienie.
Zgodnie z przepisem art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 z późn. zm.) dalej "p.p.s.a." Sąd może na wniosek strony wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania zaskarżonego aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia skarżącemu znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.
Z powyższego przepisu wynikają dwa rodzaje obowiązków. Z jednej strony wskazany przepis obciąża wnioskodawcę ciężarem uprawdopodobnienia przesłanek w nim określonych. Z drugiej zaś nakłada na Sąd obowiązek dokonania wszechstronnej i rzetelnej oceny, czy zostały spełnione przesłanki wstrzymania zaskarżonego aktu w oparciu o analizę wniosku strony oraz dokumentów zebranych w aktach sprawy, które pozwalają domniemywać, że wskazane okoliczności mieszczą się w hipotezie art. 61 § 3 p.p.s.a. (zob. postanowienie NSA z dnia 15 grudnia 2005 r., sygn. akt I FZ 633/05, z dnia 15 września 2010 r. sygn. akt II FZ 417/10).
Rozpoznając wniosek Skarżącego należy przede wszystkim zwrócić uwagę, iż wymieniony w powyższym przepisie katalog przesłanek warunkujących wstrzymanie wykonania danego rozstrzygnięcia jest zamknięty. Ustawodawca szczegółowo i rygorystycznie wyznaczył podstawy wstrzymania wykonania decyzji, uzależniając tę możliwość od wykazania istnienia niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Niewykonywanie ostatecznych aktów administracyjnych jest bowiem stanem niepożądanym, zaś prawo wnoszenia skarg do sądu administracyjnego nie może zakłócać prawidłowego funkcjonowania procesu stosowania i realizowania norm prawa administracyjnego. Oznacza to zatem, iż o wstrzymaniu wykonania decyzji sąd może orzec tylko wtedy, jeżeli wykonanie tej decyzji rodzi niebezpieczeństwo spowodowania szkody (majątkowej, a także niemajątkowej), która nie będzie mogła być wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia, ani też nie będzie możliwe przywrócenie rzeczy do stanu pierwotnego.
Przenosząc powyższe rozważania na grunt przedmiotowej sprawy należy stwierdzić, iż jak wskazuje Skarżący wykonanie zaskarżonej decyzji i ściągnięcie od Skarżącego kwoty zobowiązania podatkowego określonego mocą zaskarżonej decyzji w istotny sposób zaburzy przepływy finansowe w prowadzonym przez Skarżącego przedsiębiorstwie i w prosty sposób pozbawi go płynnych aktywów koniecznych do bieżącego finansowania działalności.
Podkreślić należy, iż instytucja wstrzymania wykonania decyzji powołana została do tymczasowej ochrony przed negatywnymi i nieodwracalnymi skutkami, jakie mogłaby dla strony wywołać taka decyzja, zanim zostanie zbadana przez sąd administracyjny pod kątem legalności. Wniesienie wniosku nie oznacza jednak automatyzmu w blokowaniu realizacji praw i obowiązków wynikających z decyzji administracyjnej. Sąd ocenia jedynie, czy podane przez stronę okoliczności w istocie wskazują na niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków.
Analiza powołanych przez Skarżącego we wniosku okoliczności daje podstawy do stwierdzenia, iż w niniejszej sprawie zachodzą przesłanki wskazane w art. 61 § 3 p.p.s.a., umożliwiające wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.
Dokonując oceny zasadności wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, Sąd wziął pod uwagę powyższe okoliczności w tym wysokość zobowiązania wynikającą ze obu zaskarżonych do sądu decyzji, jak również faktu, że wyegzekwowanie należności w wysoce prawdopodobny sposób przyczyni się do ograniczenia lub nawet zakończenia działalności prowadzonej przez Skarżącego. Może zatem prowadzić do powstania u Skarżącego nieodwracalnych szkód. Powyższe prowadzi do wniosku, iż realizacja decyzji w kontekście stwierdzonych okoliczności faktycznych mogłaby spowodować poważne konsekwencje finansowe w majątku Skarżącego i negatywnie wpłynąć na jego egzystencję. Tym samym wykonanie zaskarżonej decyzji mogło być uznane za okoliczność powodującą powstanie niebezpieczeństwa wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków dla Skarżącego.
Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie art. 61 § 3 oraz § 5 p.p.s.a., orzekł jak w sentencji.
