II OSK 2270/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2012 r., sygn. akt I SA/Wa 2053/11 po rozpoznaniu sprawy ze skargi E. W. na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie odmowy stwierdzenia nieważności decyzji, uchylił zaskarżoną decyzję oraz decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] stycznia 2011 r. nr [...].

W uzasadnieniu wyroku Sąd pierwszej instancji powołał następujące okoliczności faktyczne i prawne.

E. W. wystąpiła o stwierdzenie nieważności decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. wpisującej do rejestru zabytków "[...] - założenie urbanistyczne" twierdząc, że decyzja ta zarówno w dniu wydania i obecnie jest niewykonalna z tego powodu, że nie określa w żaden sposób (ani metodą opisową, ani graficzną) granic obszaru podlegającego ochronie prawnej.

Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] stycznia 2011 r., odmówił stwierdzenia nieważności decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków

w W. z lipca 1965 r. nr [...], wpisującej do rejestru zabytków "[...] - Założenie urbanistyczne" z uwagi na brak spełnienia przesłanek z art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy złożyli E. W. oraz Muzeum Pałac w W. wskazując, iż wbrew twierdzeniom Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, decyzja Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. wpisująca do rejestru zabytków "[...] - założenie urbanistyczne" jest trwale niewykonalna z powodu braku określenia w niej granic zabytku.

Rozpoznając ponownie sprawę, Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. utrzymał powyższą decyzję w mocy.

W uzasadnieniu organ, przywołując treść art. 4 pkt 1, art. 5 pkt 1 oraz art. 14 ust. 1 pkt 1 obowiązującej w dniu wydania badanej decyzji ustawy o ochronie dóbr kultury i muzeach, wskazał, że decyzję o wpisie do rejestru zabytków można uznać za decyzję konstytutywną o pewnych cechach decyzji deklaratoryjnej. Jest decyzją konstytutywną, dlatego, że to na jej podstawie dochodzi do wpisu do rzeczonego rejestru, a tym samym do objęcia konkretnego obiektu prawną formą ochrony konserwatorskiej. Objęcie prawną ochroną, ze wszystkimi jej konsekwencjami, nie wynika zatem z mocy samego prawa, ale każdorazowo wymaga konkretyzacji w formie decyzji administracyjnej i następującej na jej podstawie czynności materialno-technicznej. Niezależnie od powyższego, decyzja o wpisie do rejestru zabytków ma pewne cechy decyzji deklaratoryjnej w tym znaczeniu, że stwierdza zabytkowość danego obiektu, tj. fakt, że stanowi zabytek w znaczeniu materialnym.

Z powyższego organ wywiódł, że wykonalność decyzji w sprawie wpisu do rejestru zabytków nie wiąże się bezpośrednio z podejmowaniem określonych działań przez właścicieli nieruchomości objętych wpisem do rejestru zabytków. Wszelkie prawa i obowiązki podmiotów zobowiązanych do sprawowania opieki nad zabytkami, jakkolwiek związane z faktem objęcia będących w ich dyspozycji nieruchomości wpisem do rejestru zabytków, wynikają z przepisów ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, przy czym ich konkretyzacja następuje w drodze decyzji wydawanych przez organy ochrony zabytków w ramach posiadanych kompetencji.

Zdaniem organu o niewykonalności decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. nie przesądza także fakt wydania przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowienia z dnia [...] stycznia 2011 r. stwierdzającego nieważność postanowienia nr [...] Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W. z dnia [...] października 2006 r., nr [...], wyjaśniającego w trybie art. 113 § 2 k.p.a., treść ww. decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w W.. Rozstrzygnięcie to, zdaniem organu, wskazuje jedynie na niemożność dokonania wykładni omawianej decyzji Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. w zakresie przebiegu granic ochrony konserwatorskiej, gdyż prowadziłoby to do uściślenia, konkretyzacji tej decyzji. Nie ulega natomiast wątpliwości, że do rejestru został wpisany zabytek - "[...] - założenie urbanistyczne".

Na decyzję Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego z dnia [...] sierpnia 2011 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła E. W.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznając skargę za zasadną, wskazał, że w świetle przepisów ustawy z dnia 15 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach (Dz. U. Nr 10, poz. 48 ze zm.), stanowiących podstawę do wydania decyzji z lipca 1965 r., dopuszczalne było objęcie ochroną konserwatorską poprzez wpis do rejestru zabytków nie tylko poszczególnych obiektów stanowiących np. dzieła architektury i budownictwa, ale także obszarów posiadających wartości zabytkowe jako całość np. układów (założeń) urbanistycznych. Wpis zabytku nieruchomego do rejestru skutkował (tak, jak pod rządami obecnie obowiązującej ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami) szeregiem ograniczeń w sposobie wykonywania praw do nieruchomości, a w szczególności dla działań mających wpływ na zabytek, które musiały uzyskiwać akceptację konserwatorską. Wykonywanie decyzji o wpisie zabytku do rejestru polegało i polega nie tylko na uwidocznieniu wpisu w księdze rejestru, ale przede wszystkim na podejmowaniu przez właścicieli i posiadaczy zabytków nieruchomych oraz nieruchomości stanowiących elementy układów urbanistycznych, postępowań w celu uzyskania akceptacji dla planowanych działań inwestycyjnych. Obowiązkom właścicieli i posiadaczy zabytków odpowiadają, zarówno obecnie, jak i w dniu wydania decyzji o wpisie do rejestru zabytków "[...] - założenia urbanistycznego", uprawnienia organów ochrony zabytków do kontroli zgodności wykonywanych działań z przepisami o ochronie zabytków. Nie może być zatem żadnych wątpliwości co do tego, że warunkiem wykonywania decyzji o wpisie zabytku nieruchomego do rejestru, indywidualnie lub decyzją "obszarową", jest precyzyjne określenie przedmiotu wpisu.

Sąd wywodził dalej, że w odniesieniu do takich zabytków, jak układy urbanistyczne, warunkiem wykonania decyzji o ich wpisie do rejestru jest określenie granic obszaru objętego wpisem. Z zebranego materiału dokumentacyjnego znajdującego się w aktach przedmiotowej sprawy bezspornie wynika, że decyzja Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. nie posiada załącznika graficznego z zaznaczonymi granicami obszaru założenia urbanistycznego wpisanego do rejestru zabytków. Przebieg tych granic nie został także w żaden sposób opisany w sentencji tej decyzji, ani też w jej uzasadnieniu. Zdaniem Sądu określenie granic zabytku jakim jest "[...]-założenie urbanistyczne" jest natomiast niezbędne, ponieważ decyzja ta narzuca określone rygory. Na tym terenie znajduje się wielu użytkowników, w tym osób fizycznych, będących właścicielami działek. A zatem jeśli istnieje niezbędność ustalenia strefy ochronnej, to musi zostać uzasadniona konieczność włączenia w jej zasięg określonych nieruchomości. Chodzi o to, że decyzja o wpisaniu do rejestru zabytków ogranicza możliwość swobodnego korzystania z przedmiotu wpisu. W związku z tym Sąd podzielił zasadność zarzutów strony skarżącej co do jasnego określenia obszaru objętego ochroną nie mają znaczenia. Jeśli zatem wpisuje się do rejestru zabytków założenia urbanistyczne, to organ powinien w sposób precyzyjny określić wielkość tego obszaru chronionego. Wielkość takiej ochrony konserwatorskiej nie może być, zdaniem Sądu, określona dowolnie i bez podania granic. Nieokreślenie granic zabytku powoduje, że skarżąca posiadająca działkę budowlaną położoną w W. przy ulicy [...], na której chce zbudować dom zgodnie z uzyskanym pozwoleniem, zgodnie z planem zagospodarowania przestrzennego, nie może zrealizować tego projektu z powodu braku zgody Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w W..

Sąd zwrócił ponadto uwagę, że z art. 20 w zw. z art. 5 pkt 1 ustawy z 1962 r., także z § 4 pkt 5 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1963 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków i centralnej ewidencji zabytków (Dz. U. z 6 maja 1963 r., Nr 19 poz. 101) obowiązującego w dacie wydawania decyzji z lipca 1965 r., w sposób wyraźny wynika, iż ochronie podlega określony obszar, a w każdym dziale rejestr powinien zawierać miejsce gdzie znajduje się zabytek, a dla zabytku nieruchomego także opis jego granic. Mazowiecki Wojewódzki Konserwator Zabytków zdając sobie sprawę z niewykonalności decyzji z lipca 1965 r. postanowieniem z dnia [...] października 2006 r. nr [...] próbował "wyjaśnić" treść powyższej decyzji, jednak Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego postanowieniem z dnia [...] stycznia 2011 r. stwierdził jego nieważność słusznie uznając, że wyjaśnienie wątpliwości co do treści decyzji odnosić się może wyłącznie do tego, co stanowiło jej treść w chwili wydania, a z uwagi na to, że decyzja z 1965 r. nie wskazuje zakresu wpisu, wyjaśnienie granic ochrony konserwatorskiej w taki sposób, jak uczynił to organ w postanowieniu z [...] października 2006 r. rażąco narusza art. 113 § 2 k.p.a.

Powyższe oznacza, w ocenie Sądu, że decyzja o wpisie do rejestru zabytków w. założenia urbanistycznego była niewykonalna już w dniu jej wydania i niewykonalność ta ma charakter trwały. Nie można bowiem wykonywać decyzji, która nie precyzje w swej treści granic terenu poddanego ochronie prawnej, ani nie posiada załącznika graficznego, który precyzowałby granice tego obszaru. Udowodnienie przez organ właściwy do wydania, np. pozwolenia konserwatorskiego, że posiada on kompetencje do orzekania w stosunku do danej nieruchomości, jako położonej na terenie założenia (układu) urbanistycznego W. wpisanego do rejestru zabytku, jest, wobec nieokreślenia granic tego założenia, niemożliwe.

Sąd uznał również za słuszne stanowisko skarżącej, że organ ochrony zabytków stosując zawiłą argumentację prawną, próbuje uzasadnić niezbędność podtrzymania stanu ewidencyjnej niemożności ochrony w. założenia urbanistycznego.

Konkludując Sąd stwierdził, że decyzja Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. wpisująca do rejestru zabytków "[...]-założenie urbanistyczne" bez podania granic zabytku rażąco naruszyła prawo spełniając przesłanki art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a., jako że była niewykonalna zarówno w dacie jej wydania jak i obecnie.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego, podnosząc zarzuty naruszenia przepisów postępowania, tj.:

- art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. poprzez przyjęcie, że decyzja o wpisaniu do rejestru zabytków obszaru nieokreślająca w sposób umożliwiający po kilkudziesięciu latach poszczególnym właścicielom obszaru stwierdzenie, czy znajdują się w sferze ochrony konserwatorskiej czy nie, była niewykonana w dniu jej wydania i jej niewykonalność ma charakter trwały, podczas gdy decyzja była wykonalna, a jej wykonalność z biegiem lat uległa i nadal ulega utrudnieniu,

- art. 20 w zw. z art. 5 pkt 1 ustawy z 1962 r. i § 4 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1963 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków i centralnej ewidencji zabytków (DZ. U. z 6 maja 1963 r., Nr 19 poz. 101) poprzez przyjęcie, że treść rejestru stanowi jednocześnie treść decyzji i brak przewidzianej prawem treści rejestru stanowi automatycznie wadę decyzji.

Skarżący kasacyjnie w oparciu o powyższe zarzuty wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego.

Uzasadnienie zarzutu wadliwej wykładni art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. Minister oparł na wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 27 czerwca 2011 r., sygn. akt IV SA/Wa 822/11, podnosząc, iż w wyroku tym wydanym na tle decyzji wpisującej chroniony obszar w analogiczny sposób, jak W., Sąd zaaprobował wykonanie takiej decyzji w ten sposób, że organy konserwatorskie badają aktualnie na podstawie dokumentów historycznych, archiwów, stanu zachowania granice chronionego obszaru.

Wskazano ponadto, że wpisy obszarowe pałaców i parków z lat sześćdziesiątych są, co do zasady prawidłowe, ponieważ pozwalają na zdefiniowanie chronionego obszaru w oparciu o stwierdzenie, jaki zabytek podlega ochronie i w oparciu o analizę historyczną, archiwalną oraz oględziny w zakresie zakresu wartości zabytkowych (w istocie - granic parku). Wykonalność takich decyzji stała się utrudniona z biegiem lat, a problem zakresu ochrony wobec coraz intensywniejszej zabudowy stał się nabrzmiały, jednak nie prowadzi to do wniosku o niewykonalności decyzji, które były z pewnością wykonalne w dniu ich wydania i - mimo utrudnień - wykonalne pozostały. Decyzje te prawidłowo funkcjonują w obrocie prawnym od niemal pół wieku i to bieg czasu, a nie wada samej decyzji, spowodował utrudnienia ich wykonania.

Odnośnie zarzutu wadliwej wykładni art. 20 w zw. z art. 5 pkt 1 ustawy z 1962 r. i § 4 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie prowadzenia rejestru zabytków i centralnej ewidencji zabytków, zdaniem Ministra, Wojewódzki Sąd Administracyjny przywiązał w zaskarżonym wyroku nadmierne znaczenie do wskazanych norm prawnych. Nie modyfikują one postanowień o zakresie elementów decyzji administracyjnej wynikającym z procedury administracyjnej. Niewykonanie lub nieprawidłowe wykonanie tych przepisów nie powoduje samo przez się żadnej wadliwości wydanej decyzji administracyjnej. Tego rodzaju naruszenie musi być rozpatrywane w innej płaszczyźnie i usuwane w inny sposób niż poprzez usuwanie decyzji, z którymi związane jest prowadzenie rejestru, z obrotu prawnego.

Odpowiedź na skargę kasacyjną wniosła E. W., wnosząc o jej oddalenie i zasądzenie kosztów postępowania kasacyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

W pierwszej kolejności zauważyć należy, że w skardze kasacyjnej powołując się na podstawę określoną w art.174 pkt 2 p.p.s.a., jej autor wskazał, iż zarzuca naruszenie przepisów postępowania, podczas gdy w istocie podniósł zarzuty naruszenia prawa materialnego. To uchybienie nie stoi jednak na przeszkodzie rozpoznaniu skargi kasacyjnej.

Według autora skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji dokonał wadliwej wykładni art.156 § 1 pkt 5 k.p.a. Przed przystąpieniem do oceny podniesionego zarzutu wymaga przypomnienia, że wskazany przepis stanowi podstawę stwierdzenia nieważności decyzji z uwagi na jej niewykonalność, istniejącą w dniu jej wydania i mającą charakter trwały. W literaturze przedmiotu prezentowano dwa stanowiska w kwestii charakteru niewykonalności decyzji. Według niektórych przedstawicieli doktryny we wskazanym przepisie chodzi o niewykonalność tak faktyczną, jak też niewykonalność prawną. Pierwsza z nich ma miejsce wówczas, gdy nie ma możliwości technicznych wykonania decyzji, druga - gdy istnieją prawne nakazy lub zakazy stwarzające nieusuwalną przeszkodę w wykonaniu praw i obowiązków wynikających z decyzji (tak. B. Adamiak, J. Borkowski. Kodeks postępowania administracyjnego. Komentarz, 2012, s. 640). Prezentowane jest także stanowisko, że art. 156 § 1 pkt 5 k.p.a. obejmuje tylko przypadki niewykonalności faktycznej, gdyż niewykonalność prawna, a więc wydanie decyzji wbrew nakazowi lub zakazowi prawnemu, jest działaniem pozbawionym podstawy prawnej bądź też rażąco naruszającym prawo, a więc mieszczącym się w przesłankach art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a. ( tak. M. Jaśkowska. Komentarz do Kodeksu postępowania administracyjnego, Wyd. Wolters Kluwer Polska Sp. z o.o., Warszawa 2009, s.823).

Odnosząc powyższe na grunt rozpoznawanej sprawy należy rozważyć, czy okoliczność nieokreślenia granic i nieoznaczenia obszaru objętego wpisem do rejestru zabytków, jako założenia urbanistycznego stanowi niewykonalność decyzji o wpisie do rejestru zabytków. Należy mieć przy tym na uwadze, że chodzi o niewykonalność w dniu wydania kwestionowanej decyzji i taką niewykonalność, która ma charakter trwały.

Decyzja Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. została wydana na podstawie ustawy z dnia 16 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach ( Dz.U. Nr 10, poz. 48 ze zm.). Przedmiotem ochrony – w myśl art.5 pkt 1 wskazanej ustawy – mogą być dzieła budownictwa, urbanistyki i architektury, niezależnie od ich stanu zachowania, jak historyczne założenia urbanistyczne miast i osiedli, parki i ogrody dekoracyjne, cmentarze, budowle i ich wnętrza wraz z otoczeniem oraz zespoły budowlane o wartości architektonicznej, a także budowle mające znaczenie dla historii budownictwa. Jak trafnie zauważył Sąd pierwszej instancji wpis do rejestru zabytków W., jako założenia urbanistycznego miał swoje następstwa określone w art.20 i art. 21 wymienionej ustawy. Zgodnie z tymi przepisami ( w brzmieniu obowiązującym w 1965 r.) ze względu na ochronę zabytkowych układów urbanistycznych i zabytkowych zespołów budowlanych, wpisanych do rejestru zabytków, organy służby konserwatorskiej w porozumieniu z wojewódzkimi organami państwowego nadzoru budowlanego mogą określić warunki działalności budowlanej na ich terenie lub zarządzić usunięcie, uporządkowanie albo przebudowę poszczególnych budynków lub wydawać inne stosowne zarządzenia. Wszelkie prace i roboty przy zabytkach oraz prace wykopaliskowe wolno prowadzić tylko za zezwoleniem właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków. Na podstawie delegacji ustawowej zamieszczonej w art.21 ust.2 wskazanej ustawy Minister Kultury i Sztuki wydał w dniu 24 sierpnia 1964 r. rozporządzenie w sprawie zezwoleń na prowadzenie prac konserwatorskich przy zabytkach i archeologicznych prac wykopaliskowych (Dz.U. Nr 31, poz.197), w którym wskazał, że przed przystąpieniem do prac konserwatorskich właściciel, użytkownik lub posiadacz zabytku nieruchomego lub ruchomego albo wykonawca tych prac obowiązany jest uzyskać zezwolenie ( § 2 ust.1). Z kolei w myśl art. 27 ust.1 i 2 omawianej ustawy bez zezwolenia właściwego wojewódzkiego konserwatora zabytków nie wolno zabytków burzyć, niszczyć, przerabiać, odnawiać, rekonstruować, konserwować, zabudowywać, odbudowywać, zdobić, uzupełniać, rozkopywać ani dokonywać żadnych innych zmian, nie wolno także przemieszczać zabytków nieruchomych z naruszeniem skomponowanego lub ustalonego tradycją układu terenowego ani też przenosić lub wynosić zabytków ruchomych z naruszeniem skomponowanych lub ustalonych tradycją wnętrz budownictwa świeckiego i sakralnego.

W świetle wskazanych regulacji decyzja o dokonaniu wpisu w rejestrze zabytków oddziaływała w dacie jej wydania i nadal wpływa ( zgodnie z obecnie obowiązującą ustawą z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami) na prawa i obowiązki właścicieli nieruchomości, które znalazły się w granicach zabytku.

Poza sporem jest okoliczność, że decyzja Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. nie określała granic obszaru założenia urbanistycznego ani w sentencji, ani w uzasadnieniu, nie posiadała także załącznika graficznego. Nie wiadomo zatem, jaki obszar był i jest zabytkiem określonym, jako W. – założenie urbanistyczne. Czyni to kwestionowaną w postępowaniu nadzorczym decyzję niewykonalną. Organy ochrony zabytków podejmowały próby " naprawienia" decyzji przez wyjaśnienie jej treści w trybie art.113 §2 k.p.a., lecz były to próby nieskuteczne z uwagi na niewłaściwy tryb. Niewątpliwie kwestionowana decyzja dotknięta jest wadą, o której mowa w art.156 §1 pkt 5 k.p.a. Stanowisko Sądu pierwszej instancji Naczelny Sąd Administracyjny podziela. Przedstawiona natomiast w uzasadnieniu skargi kasacyjnej argumentacja dotyczy decyzji o wpisie do rejestru zabytków pałaców i parków, przy czym zauważyć trzeba, że – jak wynika z akt sprawy - pałac w W. i inne obiekty zabytkowe W. wpisane są do rejestru zabytków odrębnymi decyzjami. Przywołany w skardze kasacyjnej wyrok WSA w Warszawie z dnia 27 czerwca 2011 r., sygn. IV SA/Wa 822/11 został uchylony wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 6 maja 2013 r., sygn. II OSK 2405/11. Ponadto wyrok ten dotyczył terenu historycznego parku, wpisanego odrębną decyzją do rejestru zabytków. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny zwrócił uwagę, że " decyzja o wpisaniu parku do rejestru zabytków nie zawierała, wbrew wymogom obowiązującego w tym czasie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1963 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków i centralnej ewidencji zabytków (Dz.U. Nr 19, poz. 101), wszystkich wymaganych tym aktem prawnym danych, przede wszystkim zaś opisu granic parku i nieruchomości wchodzących w jego skład określonych w sposób niebudzący wątpliwości.

O ile w sprawie przywołanej w skardze kasacyjnej organ prowadzący postępowanie odwoływał się do historycznych dokumentów powstałych jeszcze w XVIII wieku w postaci mapy, planu założeń ogrodowych i powstałych w tym czasie rycin, to w rozpoznawanej sprawie taki nawet sposób określenia granic nie daje się wywieść ani z treści kwestionowanej decyzji, ani z jej uzasadnienia. Natomiast podnoszony w skardze kasacyjnej zasadniczy argument, że wadliwe decyzje funkcjonują w obrocie prawnym niemal pół wieku i to bieg czasu, a nie wada samej decyzji spowodowała utrudnienia w ich wykonaniu nie jest możliwy do zaakceptowania. Kontrolowana w postępowaniu nadzorczym decyzja Miejskiego Konserwatora Zabytków w W. z lipca 1965 r. była wadliwa od początku, od dnia jej wydania. Nawiązując do przywołanych na wstępie rozważań poglądów, co do niewykonalności faktycznej i prawnej stwierdzić należy, że decyzja kwestionowana w rozpoznawanej sprawie dotknięta jest wadą niewykonalności zarówno w znaczeniu niewykonalności faktycznej, jak i prawnej ( co w ocenie niektórych przedstawicieli doktryny wypełnia dyspozycję normy zawartej w art.156 §1 pkt 2 k.p.a.).

Sąd pierwszej instancji, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, dokonał trafnej wykładni art.20 w zw. z art.5 pkt 1 ustawy z dnia 16 lutego 1962 r. o ochronie dóbr kultury i o muzeach, jak również § 4 pkt 5 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 kwietnia 1963 r. w sprawie prowadzenia rejestru zabytków i centralnej ewidencji zabytków. Wykładnię tę podziela Naczelny Sąd Administracyjny.

Mając na uwadze powyższe Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art.184 p.p.s.a., oddalił skargę kasacyjną. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 2 p.p.s.a.

.

| |