• III SA/Po 119/14 - Postan...
  29.03.2024

III SA/Po 119/14

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu
2014-02-27

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Beata Sokołowska /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Dnia 27 lutego 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Beata Sokołowska po rozpoznaniu w dniu 27 lutego 2014 roku na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi S S i W S na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w L z dnia ... r., nr ... w przedmiocie ustalenia wysokości zobowiązania podatkowego w podatku od nieruchomości i w podatku rolnym za 2011 r. postanawia : odmówić przywrócenia terminu do wniesienia skargi

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w wydało w dniu ... r. decyzję adresowaną do W S i S S. Decyzję doręczono w dniu 4 listopada 2013 r. pełnoletniemu domownikowi ( M S – synowej stron ), który podjął się oddania pisma adresatom decyzji.

Pismem nadanym w dniu 16 grudnia 2013 r. pełnomocnik stron wniósł skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, składając jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi. W uzasadnieniu wniosku podniesiono, że w dacie doręczenia decyzji M S W S i S przebywali u rodziny poza miejscem zamieszkania. Po powrocie do domu nie zostali poinformowani o korespondencji z SKO w L. Dopiero w dniu 10 grudnia 2013 r. synowa poinformowała ich o doręczonej decyzji, a po zapoznaniu się z jej treścią strony ustaliły, że decyzję doręczono 4 listopada 2013 r. Treść decyzji strony otrzymały dopiero w dniu 10 grudnia 2013 r. i – zdaniem pełnomocnika stron – od tej daty zaczął biec 7 dniowy termin do wniesienia wniosku o przywrócenie terminu oraz do złożenia skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Zgodnie z art. 86 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz.U. z 2012 r., poz.270, p.p.s.a.), jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności w postępowaniu sądowym bez swojej winy, sąd na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. W myśl art. 87 § 1 i 2 p.p.s.a., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się do sądu, w którym czynność miała być dokonana, w ciągu siedmiu dni od czasu ustania przyczyny uchybienia terminu. W piśmie tym należy uprawdopodobnić okoliczności wskazujące na brak winy w uchybieniu terminu.

Instytucja przywrócenia terminu ma charakter wyjątkowy. Podstawową przesłanką przywrócenia terminu jest brak winy w jego uchybieniu. Brak winy powinien być oceniany w sposób uwzględniający obiektywny miernik staranności, jakiej można wymagać od strony dbającej należycie o własne interesy i przy braniu pod uwagę także uchybień spowodowanych nawet lekkim niedbalstwem (por. postanowienie SN z dnia 29 października 1999 r., sygn. akt I CKN 556/98, postanowienie SN z dnia 12 stycznia 1999 r., sygn. akt II UKN 667/98). Do okoliczności faktycznych uzasadniających brak winy w uchybieniu terminu zalicza się np. przerwę w komunikacji, nagłą chorobę, która nie pozwoliła na wyręczenie się inną osobą, powódź, pożar (por. wyrok NSA z dnia 19 września 2000 r., sygn. akt I SA 1072/00; wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 1999 r., sygn. akt I SA/Ka 1609/97). O braku winy w uchybieniu terminu można mówić jedynie wtedy, gdy strona nie mogła usunąć zaistniałej przeszkody nawet przy użyciu największego w danych warunkach wysiłku (por. postanowienie WSA w Warszawie z dnia 21 lutego 2006 r., sygn. akt I SAB/Wa 78/05 – publ. http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

W niniejszej sprawie strony wskazały, że nie dochowały terminu do wniesienia skargi bez winy, gdyż decyzja organu II instancji została doręczona synowej w dniu 4 listopada 2013 r. o czym poinformowała ona skarżących "przez przypadek" dopiero w dniu 10 grudnia 2010 r. Wskazać należy w tym miejscu , że doręczenie decyzji M S zostało dokonane w trybie art. 149 Ordynacji podatkowej, zgodnie z którym w przypadku nieobecności adresata w mieszkaniu pismo doręcza się za pokwitowaniem pełnoletniemu domownikowi, jeżeli podejmie się on oddania pisma adresatowi. Zgodnie z ugruntowanym poglądem orzecznictwa i doktryny okoliczność, że osoba, której wręczono pismo za pokwitowaniem, nie oddała go adresatowi, nie ma wpływu na skuteczność doręczenia oraz na bieg terminu do wniesienia odpowiedniego środka zaskarżenia. Tryb zastępczego doręczenia pisma opiera się bowiem na domniemaniu, że osoba wskazana na potwierdzeniu odbioru pisma jako domownik adresata i która pokwitowała odbiór pisma, przyjęła je w celu oddania go adresatowi oraz, że pismo to zostało mu doręczone. Datą doręczenia danego pisma adresatowi jest dzień odebrania go przez dorosłego domownika, nie jest to natomiast dzień faktycznego odebrania przez adresata pisma przekazanego przez tą osobę ( zob. m. in. wyrok NSA z 12 lutego 1997 r., sygn. akt I SA/Łd 163/96, niepubl.; wyrok NSA z dnia 14 marca 2007 r., sygn. akt II GSK 315/06, lex nr 321253; wyrok NSA z 22 marca 2000 r., sygn. akt I SA/Lu 1731/98, lex nr 40679; P. Pietrasz, komentarz do art. 149 Ordynacji podatkowej, lex 2014; A. Wróbel, komentarz do art. 43 kpa, lex 2014; G. Łaszczyca, A. Matan, Skutki prawne zastosowania doręczenia zastępczego [ w : ] Doręczenie w postępowaniu administracyjnym ogólnym i podatkowym, lex 2014 ).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie decyzja organu II instancji została doręczona prawidłowo w trybie art. 43 kpa dorosłemu domownikowi ( synowej stron ) w dniu 4 listopada 2013 r. i od tej daty zaczął biec ustawowy 30-dniowy termin do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Strony skarżące nie uprawdopodobniły przy tym , że przekroczenie terminu do wniesienia skargi nie wynikało z ich zawinienia. Jako osoby dbające należycie o swoje interesy prawne, mając świadomość bycia stroną przedmiotowego postępowania podatkowego ( prowadzonego na etapie postępowania odwoławczego ), winny interesować się w odpowiednim stopniu kwestią potencjalnej korespondencji, mogącej do nich przyjść od organu II instancji w okresie ich nieobecności w miejscu zamieszkania na początku listopada 2013 r. Synowa skarżących zobowiązała się do przekazania decyzji jej adresatom, a jej ewidentne ( niczym nieuzasadnione ) zaniechanie w tym zakresie nie może uzasadniać przywrócenia skarżącym terminu do wniesienia skargi.

Z tego względu Sąd postanowił jak w sentencji na podstawie art. 86 § 1 p. p. s. a.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...