II SA/Lu 1072/13
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie
2014-03-05Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Joanna Cylc-Malec /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. J. na decyzję Starosty z dnia [...] znak: w przedmiocie prawa do udziału we wspólnocie gruntowej p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Uzasadnienie
Skarżący J. J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Starosty Powiatowego z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie prawa do udziału we wspólnocie gruntowej.
Sąd zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej P.p.s.a.
Obowiązujące przepisy przewidują bowiem dwuinstancyjną kontrolę rozstrzygnięć wydawanych przez organy administracyjne. Zgodnie z art. 127 § 1 i 2 K.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji, przy czym do rozpatrzenia odwołania właściwy jest organ administracyjny wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy.
Sądowa kontrola orzeczeń wydanych przez organy administracyjne jest natomiast dopuszczalna dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji. (art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a.).
Obowiązek wyczerpania toku kontroli instancyjnej oznacza, że sąd administracyjny nie jest uprawniony do oceny zgodności z prawem orzeczenia organu I instancji bez jednoczesnej kontroli orzeczenia organu II instancji, wydanego wskutek wniesienia właściwego środka zaskarżenia. Oznacza to, że w każdym przypadku, gdy stronie przysługuje prawo wniesienia środka zaskarżenia (odwołania, zażalenia) od orzeczenia organu pierwszej instancji do organu odwoławczego, kontrola sądowa orzeczenia organu pierwszej instancji jest dopuszczalna tylko łącznie z kontrolą decyzji wydanej przez organ drugiej instancji, a więc tylko wówczas, gdy przedmiotem skargi do sądu administracyjnego jest decyzja organu odwoławczego.
W świetle powyższego, skoro od zaskarżonej decyzji wydanej przez Starostę Powiatowego, działającego jako organ pierwszej instancji, przysługiwało (na podstawie powołanego art. 127 § 1 i 2 K.p.a.) odwołanie do organu wyższej instancji, to jest do Samorządowego Kolegium Odwoławczego , to kontrola legalności tej decyzji byłaby dopuszczalna tylko w razie zaskarżenia również decyzji organu wyższego stopnia, wydanej po rozpoznaniu odwołania, a sytuacja taka nie zachodzi w niniejszej sprawie.
W konsekwencji skarga, której przedmiotem jest wyłącznie decyzja organu pierwszej instancji nie może być merytorycznie rozpoznana przez Sąd i jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu na podstawie powołanego wyżej art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Joanna Cylc-Malec /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Joanna Cylc - Malec po rozpoznaniu w dniu 5 marca 2014r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi J. J. na decyzję Starosty z dnia [...] znak: w przedmiocie prawa do udziału we wspólnocie gruntowej p o s t a n a w i a odrzucić skargę
Uzasadnienie
Skarżący J. J. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie skargę na decyzję Starosty Powiatowego z dnia [...]., nr [...] w przedmiocie prawa do udziału we wspólnocie gruntowej.
Sąd zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 sierpnia 2012r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), zwanej P.p.s.a.
Obowiązujące przepisy przewidują bowiem dwuinstancyjną kontrolę rozstrzygnięć wydawanych przez organy administracyjne. Zgodnie z art. 127 § 1 i 2 K.p.a. od decyzji wydanej w pierwszej instancji służy stronie odwołanie tylko do jednej instancji, przy czym do rozpatrzenia odwołania właściwy jest organ administracyjny wyższego stopnia, chyba że ustawa przewiduje inny organ odwoławczy.
Sądowa kontrola orzeczeń wydanych przez organy administracyjne jest natomiast dopuszczalna dopiero po wyczerpaniu środków zaskarżenia, jakie służyły skarżącemu w postępowaniu przed organem administracji. (art. 52 § 1 i 2 P.p.s.a.).
Obowiązek wyczerpania toku kontroli instancyjnej oznacza, że sąd administracyjny nie jest uprawniony do oceny zgodności z prawem orzeczenia organu I instancji bez jednoczesnej kontroli orzeczenia organu II instancji, wydanego wskutek wniesienia właściwego środka zaskarżenia. Oznacza to, że w każdym przypadku, gdy stronie przysługuje prawo wniesienia środka zaskarżenia (odwołania, zażalenia) od orzeczenia organu pierwszej instancji do organu odwoławczego, kontrola sądowa orzeczenia organu pierwszej instancji jest dopuszczalna tylko łącznie z kontrolą decyzji wydanej przez organ drugiej instancji, a więc tylko wówczas, gdy przedmiotem skargi do sądu administracyjnego jest decyzja organu odwoławczego.
W świetle powyższego, skoro od zaskarżonej decyzji wydanej przez Starostę Powiatowego, działającego jako organ pierwszej instancji, przysługiwało (na podstawie powołanego art. 127 § 1 i 2 K.p.a.) odwołanie do organu wyższej instancji, to jest do Samorządowego Kolegium Odwoławczego , to kontrola legalności tej decyzji byłaby dopuszczalna tylko w razie zaskarżenia również decyzji organu wyższego stopnia, wydanej po rozpoznaniu odwołania, a sytuacja taka nie zachodzi w niniejszej sprawie.
W konsekwencji skarga, której przedmiotem jest wyłącznie decyzja organu pierwszej instancji nie może być merytorycznie rozpoznana przez Sąd i jako niedopuszczalna podlega odrzuceniu na podstawie powołanego wyżej art. 58 § 1 pkt 6 P.p.s.a.
Z tych względów orzeczono, jak w sentencji
