• II OSK 2364/12 - Wyrok Na...
  29.03.2024

II OSK 2364/12

Wyrok
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-03-11

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Żak
Maria Czapska - Górnikiewicz /sprawozdawca/
Roman Hauser /przewodniczący/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Roman Hauser Sędziowie sędzia NSA Maria Czapska-Górnikiewicz /spr./ sędzia del. NSA Anna Żak Protokolant starszy inspektor sądowy Marcin Sikorski po rozpoznaniu w dniu 11 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej L. S. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 8 maja 2012 r. sygn. akt VII SA/Wa 171/12 w sprawie ze skargi L. S. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

II OSK 2364 / 12

UZASADNIENIE

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 8 maja 2012 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę L. S. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] listopada 2011 r., utrzymującą w mocy decyzję organu I instancji z dnia [...] września 2011 r. w przedmiocie nakazu rozbiórki.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd pierwszej instancji wskazał, iż na skutek interwencji K. i J. M., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dla m. st. Warszawy przeprowadził w dniu 7 września 2010 r. oględziny na nieruchomości przy Al. D. w W., w trakcie których stwierdził, że na nieruchomości tej, przy granicy z sąsiednią działką została wybudowana w warunkach samowoli budowlanej wiata konstrukcji blaszanej o wymiarach 6 x 6,35 m. Jej dach i ściany zabudowane są blachą trapezową. Postanowieniem z dnia [...] stycznia 2011 r. organ wstrzymał prowadzenie robót budowlanych i nałożył na L. S. obowiązek przedłożenia dokumentów, o których mowa w art. 48 ust. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 243, poz. 1623 ze zm.- zwanej dalej Prawem budowlanym). W związku z nie złożeniem przez inwestora wymaganych dokumentów decyzją z dnia [...] września 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 48 ust. 1 w zw. z art. 48 ust. 4 Prawa budowlanego nakazał dokonanie całkowitej rozbiórki wiaty blaszanej o konstrukcji stalowej o wym. 6,00 x 6,35 m usytuowanej na nieruchomości przy Al. [...] w W.

Na skutek wniesionego przez L. S. odwołania, Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Jak wskazał organ odwoławczy, w związku z twierdzeniem skarżącego, iż przedmiotowa wiata powstała w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku strony zostały wezwane do złożenia zeznań. W dniu 4 listopada 2011 r. K. M., pouczona przez organ o treści art. 233 K.k., oświadczyła, że wiata została wybudowana po 2004 r. i jednocześnie przedłożyła kopię aktu notarialnego rep. A Nr [...] z dnia 1 czerwca 2004 r. będącego umową darowizny, a opisującego stan zagospodarowania działki. Skarżący zeznań nie złożył, jak również w toku postępowania nie przedłożył żadnego dowodu na poparcie swoich twierdzeń. Nadto organ odwoławczy wskazał, iż obiekt gospodarczy znajdujący się w miejscu przedmiotowej wiaty, widniejący na projekcie zagospodarowania działki z 1998 r. ma inne wymiary niż wiata. Zgodnie zaś z pisemnymi wyjaśnieniami K. M. (pismo z dnia 9 września 2010 r.) wiata wybudowana w latach osiemdziesiątych została rozebrana i po 2004 r. odbudowana. Ponieważ na realizację przedmiotowej wiaty wymagane było pozwolenie na budowę, zaś inwestor nie wykonał postanowienia z dnia [...] września 2011 r. prawidłowo został nałożony na niego nakaz rozbiórki.

Skargę na powyższą decyzję złożył L. S., zarzucając jej naruszenie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., art. 7 i art. 77 K.p.a. w zw. z art. 135 K.p.a. oraz art. 10 K.p.a. w zw. z art. 135 K.p.a. Zdaniem skarżącego organy błędnie ustaliły, iż w dacie budowy wiaty wymagane było pozwolenie na budowę oraz wadliwie uznały za wiarygodne zeznania K. M.

W odpowiedzi na skargę Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego wniósł o jej oddalenie.

Rozpoznając powyższą skargę, Wojewódzki Sąd Administracyjny uznał, iż zaskarżona decyzja wydana została zgodnie z prawem, podzielając ustalenia dokonane przez organ administracyjny.

Zdaniem Sądu bezsporne w sprawie jest, że wiata powstała w warunkach samowoli budowlanej, co potwierdził sam skarżący podczas oględzin w dniu 7 września 2010 r. Odnosząc się do ustalenia daty powstania wiaty, Sąd uznał, że skoro w notarialnym akcie darowizny z dnia 1 czerwca 2004 r. nie zapisano, aby działka o nr ewid. [...] o powierzchni 180 m2 była w dniu jego sporządzania (1 czerwca 2004 r.) zabudowana, to należy przyjąć, że nie istniały na niej żadne zabudowania. Ponadto notariusz sporządzający akt notarialny potwierdził, że oświadczenia złożone przez strony, są zgodne z treścią wpisów w księdze wieczystej. Zatem, organy prawidłowo uznały, iż wiata nie powstała - jak wskazał skarżący - w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku, lecz po dniu 1 czerwca 2004 r., a tym samym twierdzenia K. M. zasadnie organ uznał za wiarygodne.

Z ustaleń poczynionych przez organy jednoznacznie wynika, że zastosowanie w niniejszej sprawie będą miały przepisy Prawa budowlanego. Wskazując na treść art. 28 oraz wyjątek z art. 29 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 30 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego, Sąd pierwszej instancji przyjął, że na postawienie takiej wiaty jak przedmiotowa wymagane jest pozwolenie na budowę, a nie zgłoszenie z uwagi na jej wymiary. Organy obu instancji dokonały, zatem prawidłowego ustalenia stanu faktycznego, iż skarżący wybudował ją w warunkach samowoli budowlanej, a więc bez uzyskania wymaganego prawem pozwolenia na budowę, naruszając tym przepis art. 28 ww. ustawy. W następstwie poczynionych ustaleń organy właściwie zastosowały art. 48 tej ustawy, najpierw wstrzymując prowadzone roboty budowlane i wzywając do złożenia dokumentów umożliwiających legalizację samowolnie zrealizowanego obiektu budowlanego, a następnie w efekcie nie wykonania wezwania, orzekły nakaz jego rozbiórki. Tym samym jako nieuzasadnione zakwalifikował Sąd zarzuty naruszenia art. 7 i art. 77 w zw. z art. 135 K.p.a. poprzez uznanie za wiarygodne zeznań K. M. dotyczących daty postawienia wiaty oraz zarzut błędnego ustalenia przez organy, że w dacie budowy wiaty wymagane było pozwolenie na budowę.

Odnosząc się do pozostałych zarzutów skargi, Sąd pierwszej instancji również nie uznał, że zasługują one na uwzględnienie. Skarżący nie został pozbawiony możliwości obrony swoich praw, ponieważ wiedział o toczącym się postępowaniu, był informowany o wszystkich czynnościach organu, a przed wydaniem decyzji mógł zapoznać się z zebranym materiałem i wypowiedzieć się, co do niego. Z akt sprawy wynika, że przed wydaniem decyzji przez organ I instancji skarżący złożył pisma z dnia 26 sierpnia 2011 r. i z dnia 2 września 2011 r., w których przedstawił swoje stanowisko. Natomiast wnosząc odwołanie ani na późniejszym etapie postępowania przed organem II instancji, jak również wnosząc skargę mimo, że miał taką możliwość, to nie przedstawił żadnych dowodów świadczących o wybudowaniu wiaty w latach osiemdziesiątych ubiegłego wieku. Chybiony, zdaniem Sądu, pozostawał również zarzut niepodjęcia z urzędu wszelkich działań zmierzających do rzetelnego i wszechstronnego wyjaśnienia sprawy przez organ odwoławczy, ponieważ organ ten wezwał strony do osobistego stawienia się i złożenia zeznań w przedmiotowej sprawie.

Z powyższych przyczyn Wojewódzki Sąd Administracyjny na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.- zwanej dalej P.p.s.a.) oddalił skargę.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożył L. S., zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie przepisów postępowania mające istotny wpływ na wynik sprawy, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. przez jego niezastosowanie i oddalenie skargi, pomimo zaistnienia przed organami obu instancji naruszenia przepisów art. 7 K.p.a. i art. 77 K.p.a. oraz art. 80 K.p.a., co przejawiło się w braku przeprowadzenia z urzędu postępowania zmierzającego do ustalenia daty wzniesienia przedmiotowej wiaty oraz daty rzekomego nakazu rozbiórki wiaty powstałej w latach 80-tych XX w., co doprowadziło do wadliwego oparcia się przez organ na odpisie aktu notarialnego oraz zeznaniach K. M. co do daty jej powstania, w konsekwencji uznania bezprawności jej wzniesienia.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

W uzasadnieniu wniesionej kasacji powołano się na potoczne rozumienie pojęcia działki niezabudowanej oraz podkreślono konieczność weryfikacji prawdziwości oświadczenia złożonego przez K. M.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna jest pozbawiona usprawiedliwionych podstaw.

Oceniając wniesioną kasację w granicach określonych treścią art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst. jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) i nie dostrzegając przy tym przesłanek nieważności postępowania, o których mowa w § 2 tego przepisu, za bezzasadny należało uznać przedstawiony w niej zarzut naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 7, art. 77 i art. 80 K.p.a. Zauważyć trzeba, iż wyrażona w art. 7 K.p.a. zasada prawdy obiektywnej odnosi się w równym stopniu do zakresu i wnikliwości postępowania wyjaśniającego i dowodowego, jak i do stosowania norm prawa materialnego, to jest do całokształtu przepisów prawnych służących załatwieniu sprawy. Organy administracji publicznej mają obowiązek działać wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do załatwienia sprawy (art. 12 § 1 K.p.a.), a także obowiązek podejmowania wszelkich kroków niezbędnych do jej wyjaśnienia i załatwienia zgodnie z art. 7 i art. 77 § 1 K.p.a. Oznacza to obowiązek podjęcia działań celowych, zmierzających do rozpatrzenia wniosku strony. Z zasady prawdy obiektywnej, wyrażonej w art. 7 K.p.a., będącej naczelną zasadą postępowania administracyjnego, wynika, iż organy administracji publicznej prowadzące postępowanie mają obowiązek zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w taki sposób, aby ustalić stan faktyczny sprawy zgodny z rzeczywistością, a zwłaszcza mają obowiązek dokonać wszechstronnej oceny okoliczności konkretnej sprawy na podstawie analizy całego materiału dowodowego i swoje stanowisko wyrazić w uzasadnieniu podjętej decyzji.

Wyczerpująco zebrany materiał dowodowy (art. 7 i 77 § 1 K.p.a.) podlega swobodnej ocenie organu administracji publicznej (art. 80 K.p.a.). Organ prowadzący postępowanie ocenia wartość dowodową poszczególnych środków dowodowych według swojej wiedzy, doświadczenia oraz wewnętrznego przekonania, wpływ udowodnienia jednej okoliczności na inne okoliczności. Oceniając wyniki postępowania dowodowego (wiarygodność i moc dowodów), organ powinien uwzględnić treść wszystkich przeprowadzonych i rozpatrzonych dowodów, wskazując w uzasadnieniu decyzji fakty, które uznał za udowodnione, dowody, na których się oparł oraz przyczyny, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej. Nie może jednak zostać uznana za skuteczną polemika z tą oceną, o ile jest ona oparta tylko na odmiennej ocenie. Konieczne w takim względzie jest wskazanie, jakich uchybień dopuścił się organ i na czym one polegają.

Wskazując na powyższe, należało przyjąć, iż przeprowadzone przez organy administracyjne postępowanie w niniejszej sprawie spełnia ww. cechy i odpowiada wskazanym w analizowanym zarzucie normom, co Sąd pierwszej instancji prawidłowo zaakceptował. Podkreślić należało, iż wbrew twierdzeniom autora kasacji, organy administracyjne nie ustalały "daty rzekomego nakazu rozbiórki wiaty powstałej w latach 80-tych XX w.", ale jedynie stwierdzały, iż przedmiotowa wiata znajduje się w miejscu poprzedniej. Twierdzenia zaś przedstawione przez stronę skarżącą dotyczą w istocie własnej wersji stanu faktycznego są polemiką ze stanem faktycznym ustalonym przez organy w sprawie i przyjętym w skarżonym wyroku, opartą tylko i wyłącznie na twierdzeniach strony skarżącej. Jak słusznie zwrócił uwagę Sąd pierwszej instancji ani w toku postępowania administracyjnego, ani sądowego skarżący nie przedstawił żadnego dowodu, który podważałby ustalony w sprawie stan faktyczny. Argumentacja kasacji sprowadzająca się jedynie do odmiennego rozumienia znaczenia słowa "niezabudowana" nie podważa ustalenia daty wybudowania wiaty tym bardziej, że fakt ten znajduje swoje potwierdzenie zarówno w zeznaniu K. M. złożonym do protokołu pod rygorem odpowiedzialności określonej w art. 233 K.k., jak i w projekcie zagospodarowania przedmiotowej działki z 1998 r. Wbrew także twierdzeniom autora kasacji nie było w warunkach niniejszej sprawy koniecznym bardziej precyzyjne ustalenie daty wybudowania obiektu budowlanego, bowiem jej określenie służyło przede wszystkim ustaleniu właściwych do zastosowania w sprawie przepisów Prawa budowlanego.

Mając powyższe okoliczności na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 P.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...