• III SA/Wa 2586/13 - Wyrok...
  28.03.2024

III SA/Wa 2586/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-03-18

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Barbara Kołodziejczak-Osetek
Dariusz Kurkiewicz /sprawozdawca/
Marek Kraus /przewodniczący/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA del. Marek Kraus, Sędziowie sędzia WSA Barbara Kołodziejczak-Osetek, sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz (sprawozdawca), Protokolant st. sekretarz sądowy Iwona Mazek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 marca 2014 r. sprawy ze skargi M. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie orzeczenia o odpowiedzialności Prezesa Zarządu za zaległości podatkowe spółki oraz odsetki za zwłokę w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r. oddala skargę

Uzasadnienie

Dyrektor Izby Skarbowej w W. po rozpoznaniu odwołania M. P. (zwanego dalej “Skarżącym") z dnia 21 grudnia 2012 r. od decyzji Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] w sprawie odpowiedzialności podatkowej Skarżącego jako Prezesa Zarządu "P." Sp. z o.o. z siedzibą w G., za zaległość podatkową tej Spółki w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r. w kwocie 28.442 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 14.777 zł, decyzją z dnia [...] września 2013 r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu podatkowego pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji z dnia [...] września 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. wskazał, iż Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. postanowieniem z dnia [...] listopada 2012 r. nr [...], wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie odpowiedzialności podatkowej Skarżącego jako Prezesa Zarządu "P." Sp. z o.o. z siedzibą w G. za zaległość podatkową tej Spółki w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r. W następstwie ustaleń dokonanych we wskazanym postępowaniu, Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. wydał decyzję z dnia [...] grudnia 2012r. nr [...] orzekającą o odpowiedzialności podatkowej Skarżącego jako Prezesa Zarządu "P." Sp. z o.o., za zaległość podatkową tej Spółki w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r. w kwocie 28.442 zł wraz z odsetkami za zwłokę w kwocie 14.777 zł.

Skarżący zaskarżył następnie decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. z dnia [...] grudnia 2012 r. nr [...] wnosząc odwołanie w piśmie z dnia 21 grudnia 2012 r., w którym wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji lub uznanie, że zobowiązanie podatkowe, za które orzeczono odpowiedzialność, zostało uregulowane. W uzasadnieniu odwołania Skarżący podniósł, że wymieniona w decyzji należność podatkowa została uregulowana przelewem wierzytelności ze wskazaniem na beneficjenta, tj. urząd skarbowy. Skarżący poinformował, że wskazany przelew wierzytelności nigdy nie został zwrócony. A ponadto wierzytelność została zgłoszona do Dyrektora Generalnego Kancelarii Prezesa Rady Ministrów RP jako dług Skarbu Państwa wobec Skarżącego i nigdy w drodze żadnej decyzji nie została zakwestionowana.

Dyrektor Izby Skarbowej w W. po analizie akt sprawy oraz zarzutów zawartych w odwołaniu Skarżącego, przytaczając motywy swojego rozstrzygnięcia wskazał, iż orzekając o odpowiedzialności za zaległości podatkowe członków zarządu spółki z ograniczoną odpowiedzialnością na podstawie art. 116 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012r. poz. 749 z późn. zm.) – zwanej dalej: "O.p.", organy podatkowe obowiązane są wykazać, że w okresie sprawowania funkcji członka zarządu spółki kapitałowej przez osobę, która ma odpowiadać za zaległości podatkowe, powstała zaległość podatkowa oraz że egzekucja przeciwko spółce okazała się bezskuteczna. Natomiast wszelkie okoliczności uwalniające członka zarządu od odpowiedzialności obowiązany jest wykazać on sam. Okolicznościami tymi są podjęcie działań zwalniających odpowiedzialności za zaległości spółki, tj. zgłoszenie we właściwym czasie wniosku o ogłoszenie upadłości lub wszczęcie postępowania układowego, lub wykazanie, iż niedopełnienie ww. czynności nastąpiło bez winy członka zarządu, a także wskazanie mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części.

W dalszej części uzasadnienia przedmiotowej decyzji organ odwoławczy wskazał, że w aktach sprawy znajduje się potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia deklaracji VAT-7 za sierpień 2008r., złożonej przez "P." Sp. z o.o. w Urzędzie Skarbowym w C., w której ww. Spółka wykazała zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług w wysokości 55.566 zł. Deklaracja ta sporządzona została w dniu 22 września 2008 r. i podpisana przez Skarżącego. Wedle organu odwoławczego "P." Sp. z o.o. nie zapłaciła w terminie płatności określonym w art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2011r., Nr 177, poz. 1054 z późn. zm.) – zwanej dalej: "ustawą o VAT", tj. do dnia 26 września 2008 r., zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r., wobec czego przekształciło się ono stosownie do treści art. 51 § 1 O.p. w zaległość podatkową, od której naliczane są odsetki za zwłokę.

W uzasadnieniu swojej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w W. odniósł się też do zarzutu Skarżącego, iż wymieniona w decyzji o odpowiedzialności należność podatkowa została uregulowana przelewem wierzytelności ze wskazaniem na beneficjenta tj. urząd skarbowy, wskazując że stanowisko Skarżącego w tej kwestii nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym. Organ odwoławczy wskazał, iż w związku z powoływaniem się przez Skarżącego na wierzytelności wobec Skarbu Państwa, przejęte przez Skarżącego w drodze cesji od M. S., Naczelnik Urzędu Skarbowego w C. pismami z dnia 29 września 2008 r. skierował zapytania do naczelnych organów administracji państwowej, takich jak: Prezes Rady Ministrów, Minister Skarbu Państwa i Minister Finansów - co do istnienia i wymagalności takich wierzytelności, w wyniku czego nie uzyskał potwierdzenia podnoszonej przez Skarżącego okoliczności. Organ odwoławczy zauważył również, że nadesłany przez Skarżącego wypis z aktu notarialnego z dnia [...] maja 2013 r. Rep. A nr [...], zawierający w istocie jedynie oświadczenie złożone przez Skarżącego przed notariuszem, nie jest dowodem na istnienie przedmiotowych wierzytelności. W tym stanie rzeczy zdaniem organu odwoławczego, powoływanie się Skarżącego na istnienie majątku "P." Sp. z o.o. w postaci wierzytelności wobec Skarbu Państwa, jest bezpodstawne i w niniejszej sprawie nie może być uznane ani za skutkujące przyjęciem, iż zaległości podatkowe ww. Spółki zostały uregulowane przelewem wierzytelności, ani za wskazanie mienia w aspekcie jednej z przesłanek uwalniających członka zarządu od odpowiedzialności wymienionych w art. 116 § 1 pkt 2 O.p.

W dalszej części uzasadnienia decyzji z dnia [...] września 2013 r. Dyrektor Izby Skarbowej w W. dokonując analizy przesłanek odpowiedzialności Skarżącego opartej na przepisie art. 116 § 1 O.p. wskazał, że zgodnie ze znajdującym się w aktach sprawy odpisem aktualnym z Krajowego Rejestru Sądowego KRS [...] według stanu na dzień 27 listopada 2008 r. Skarżący w tej dacie pełnił nieprzerwanie od dnia 29 lipca 2002 r. funkcję prezesa w jednoosobowym zarządzie "P." Sp. z o.o. Powyższe wedle organu odwoławczego potwierdza, że w terminie płatności podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r. Skarżący był członkiem zarządu ww. Spółki, a tym samym została spełniona przesłanka odpowiedzialności członka zarządu wymieniona w art. 116 § 2 O.p. Organ odwoławczy w dalszej części uzasadnienia swojej decyzji dokonał również analizy kolejnej przesłanki, której wystąpienie jest konieczne do orzeczenia o odpowiedzialności podatkowej członka zarządu spółki kapitałowej i którą obowiązany jest wykazać organ podatkowy, tj. bezskuteczności egzekucji z majątku Spółki. Organ odwoławczy zauważył w tym zakresie, że pojęcie bezskuteczności egzekucji nie zostało zdefiniowane w przepisach prawa podatkowego, przepisach o postępowaniu egzekucyjnym w administracji i kodeksie postępowania cywilnego, a zatem należy je rozumieć stosownie do reguł języka potocznego, jako działanie nie przynoszące pożądanych rezultatów. Organ odwoławczy odnotował również, że zgodnie z poglądem wyrażonym w orzecznictwie sądów administracyjnych stwierdzenie przez organ podatkowy bezskuteczności egzekucji, o której mowa w art. 116 § 1 O.p. powinno być dokonane po przeprowadzeniu postępowania egzekucyjnego. Ustala się je na podstawie każdego prawnie dopuszczalnego dowodu, zaś wymóg formalnego zakończenia postępowania egzekucyjnego na potrzeby stwierdzenia jego bezskuteczności w rozumieniu art. 116 § 1 O.p. nie znajduje uzasadnienia w przepisach prawa. Organ odwoławczy wymienił również w tym miejscu czynności egzekucyjne jakie zostały podjęte przez organ egzekucyjny wobec "P." Sp. z o.o. po wszczęciu wobec niej postępowania egzekucyjnego, które zmierzały do wyegzekwowania zaległości podatkowych, wskazując iż wobec braku możliwości ustalenia jakiegokolwiek majątku ww. Spółki innego niż wierzytelność wobec firmy Zakład Budowlany J. D., z którego mogłyby zostać wyegzekwowane dochodzone należności podatkowe, przymusowa realizacja zaległości podatkowej w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r. w trybie przepisów o postępowaniu egzekucyjnym w administracji okazała się niemożliwa, a egzekucja z majątku tejże Spółki bezskuteczna w części.

W uzasadnieniu przedmiotowej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w W. dokonał również oceny wystąpienia przesłanek egzoneracyjnych wymienionych w art. 116 § 1 pkt 1 lit. a i b oraz pkt 2 O.p., wskazując iż ich wykazanie z woli ustawodawcy obciąża samego Skarżącego, który mógłby w ten sposób uwolnić się od odpowiedzialności opartej na przepisie art. 116 § 1 O.p. Organ odwoławczy wskazał, iż strona chcąc uwolnić się od odpowiedzialności za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, której członkiem zarządu pozostawała w czasie powstania zaległości podatkowych, powinna wykazać, że stosowny wniosek o ogłoszenie upadłości zarządzanego podmiotu lub o wszczęcie postępowania układowego został złożony w terminie, bądź też, że nie ponosi winy w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęciu postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości albo powinna wskazać mienie zarządzanej spółki pozwalające na zaspokojenie dochodzonych należności. Organ odwoławczy zauważył następnie, iż zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. z 2003r., Nr 60, poz. 535 z późn. zm.), upadłość ogłasza się w stosunku do dłużnika, który stał się niewypłacalny. Art. 11 ust. 1 i 2 tejże ustawy stanowi zaś, iż dłużnik jest niewypłacalny, jeżeli nie wykonuje swoich wymagalnych zobowiązań. Dłużnika będącego osobą prawną uważa się za niewypłacalnego także wtedy, gdy jego zobowiązania przekroczą wartość jego majątku, nawet wówczas, gdy na bieżąco te zobowiązania wykonuje. W ocenie organu odwoławczego zgromadzony w niniejszej sprawie materiał dowodowy daje podstawę do przyjęcia, iż w 2008 r. "P." Sp. z o.o. zaprzestała płacenia wymagalnych zobowiązań w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy Prawo upadłościowe i naprawcze, gdyż zalegała z zapłatą podatku od towarów i usług, podatku dochodowego od osób prawnych oraz składek na ubezpieczenie społeczne, zdrowotne i wpłaty na rzecz FGŚP. Stan niewypłacalności stanowiący podstawę do ogłoszenia upadłości, o którym mowa w ww. przepisie, nie jest wedle organu odwoławczego tożsamy ze stanem majątku dłużnika, ale z jego zachowaniem polegającym na zaprzestaniu płacenia długów. Organ odwoławczy zauważył następnie, iż pomimo wystąpienia przesłanki do ogłoszenia upadłości ww. Spółki, Skarżący będąc w tym czasie nieprzerwanie jej Prezesem Zarządu nie wystąpił z wnioskiem o ogłoszenie jej upadłości. Skarżący nie wykazał też takich okoliczności, które świadczyłyby o tym, że nie miał on wpływu na możliwość złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości "P." Sp. z o.o. Podobnie Skarżący nie wskazał też wedle organu odwoławczego mienia ww. Spółki, które pozwoliłoby na skuteczne zaspokojenie należności Skarbu Państwa.

Skarżący zaskarżył następnie decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] wnosząc skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie w piśmie z dnia 12 września 2013 r., w której powołując się na art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji organu odwoławczego i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia temu organowi. W uzasadnieniu swojej skargi Skarżący wskazał, iż w jego ocenie zaskarżona decyzja organu odwoławczego została wydana z naruszeniem prawa, w tym Konstytucji RP. Organ odwoławczy wydając zaskarżoną decyzję zupełnie pominął istnienie trzech prawomocnych decyzji organów państwa, które wskazują na dopuszczalność regulowania zobowiązań wobec Skarbu Państwa w taki sposób jak to czynił podatnik, tzn. przelewem wierzytelności ze wskazaniem na beneficjenta - Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. Ponadto organ odwoławczy nie wziął pod uwagę wymienionych przez Skarżącego prawomocnych wyroków Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, które jak wskazuje Skarżący mają bezpośredni związek z przedmiotowymi wierzytelnościami. W uzasadnieniu swojej skargi Skarżący wniósł też o włączenie do akt sprawy jako dowód powołanych przez niego wyroków oraz dokumentów, które zostały przekazane przez Skarżącego w dniu 10 września 2013 r. do Sądu Okręgowego w P. V Wydział Karny do sprawy o sygn. akt [...], które w ocenie Skarżącego poświadczają istnienie przedmiotowych wierzytelności. Skarżący podniósł też, że wszelkie jego zobowiązania, jak też zobowiązania Spółki "P." zostały uregulowane prawnie w sposób taki jak to określały wskazane wcześniej decyzje organów Państwa dostarczone uprzednio organowi podatkowemu, jak też stanowisko Wydziału Informacji Sądowej Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie którego numer został wykazany w akcie notarialnym z dnia 23 maja 2013 r., Rep. A nr [...]. Nie zachodziła zatem zdaniem Skarżącego potrzeba aby podejmować jakiekolwiek działania zmierzające do ogłoszenia upadłości ww. Spółki, bowiem posiada ona wykazane w dokumentach księgowych wierzytelności od Skarbu Państwa w wysokości co najmniej 5.000.000 zł.

W piśmie z dnia 15 października 2013 r. stanowiącym odpowiedź na powyższą skargę Dyrektor Izby Skarbowej w W. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując jednocześnie zaprezentowane wcześniej stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje.

Skarga nie jest uzasadniona.

Na wstępie rozważań należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Z kolei przepis art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz.270 ze zm.) - dalej jako "P.p.s.a." - stanowi, że kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na decyzje administracyjne.

W wyniku takiej kontroli decyzja może zostać uchylona w razie stwierdzenia, że naruszono przepisy prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy lub doszło do takiego naruszenia przepisów prawa procesowego, które mogłoby w istotny sposób wpłynąć na wynik sprawy, ewentualnie w razie wystąpienia okoliczności mogących być podstawą wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a), b) i c) P.p.s.a.).

Z przepisu art. 134 § 1 P.p.s.a. wynika z kolei, że Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Zgodnie z art. 116 § 1 O.p. za zaległości podatkowe spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w organizacji, spółki akcyjnej lub spółki akcyjnej w organizacji odpowiadają solidarnie całym swoim majątkiem członkowie jej zarządu, jeżeli egzekucja z majątku spółki okazała się w całości lub w części bezskuteczna, a członek zarządu:

1) nie wykazał, że:

a) we właściwym czasie zgłoszono wniosek o ogłoszenie upadłości lub wszczęto postępowanie zapobiegające ogłoszeniu upadłości (postępowanie układowe) albo

b) niezgłoszenie wniosku o ogłoszenie upadłości lub niewszczęcie postępowania zapobiegającego ogłoszeniu upadłości (postępowania układowego) nastąpiło bez jego winy;

2) nie wskazuje mienia spółki, z którego egzekucja umożliwi zaspokojenie zaległości podatkowych spółki w znacznej części.

Powyższy przepis dla skutecznego przeniesienia odpowiedzialności podatkowej na osobę trzecią wymaga wystąpienia wskazanych przesłanek pozytywnych oraz braku przesłanek negatywnych.

W niniejszej sprawie wystąpiły wszystkie konieczne przesłanki pozytywne. Mianowicie Skarżący w okresie, kiedy upływał termin płatności zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za sierpień 2008 r., to jest 25 września 2008 r., pełnił funkcję członka jej zarządu. Jest to zresztą okoliczność bezsporna – Skarżący nie próbował nawet faktu tego zakwestionować. Pełnił nieprzerwanie tę funkcję od 29 lipca 2002 r. do dnia wydania zaskarżonej decyzji (9 września 2013 r.), zgodnie z danymi Rejestru Przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego KRS 0000125029 (k.80, tom 2 akt administracyjnych). Ponadto w ocenie Sądu prowadzone w stosunku do Spółki postępowanie egzekucyjne obejmujące zaległości objęte zaskarżoną decyzją okazało się w części bezskuteczne. Postępowanie to zostało wszczęte w dniu 10 listopada 2008 r. (k. 5, tom 1 akt administracyjnych), a organ egzekucyjny podjął próbę zastosowania szeregu środków egzekucyjnych takich jak: zajęcia rachunków bankowych ( Bank [...]., B. S.A., I. S.A., B. S.A.), zajęcia ruchomości - samochodu Opel Kadett 1,3, które jednak nie przyniosły jakichkolwiek efektów. Poborca skarbowy kilkukrotnie próbował dokonać czynności egzekucyjnych pod adresem siedziby Spółki, co również okazało się niemożliwe. Skutecznym środkiem egzekucyjnym okazało się wyłącznie zajęcie wierzytelności w Zakładzie Budowlanym J. D., która częściowo zaspokoiła roszczenia wierzyciela. Zatem uzasadnionym jest stanowisko organów podatkowych, iż egzekucja w przedmiotowej sprawie była w części bezskuteczna. Faktu tego nie podważa podnoszona przez Skarżącego okoliczność jakoby Spółce przysługiwały wierzytelności w stosunku do Skarbu Państwa. Organ egzekucyjny nie stwierdził bowiem istnienia takich wierzytelności.

W ocenie Sądu Skarżący nie uwolnił się również od odpowiedzialności za zaległości podatkowe Spółki poprzez wykazanie wystąpienia okoliczności wymienionych w pkt. 1 i 2 cytowanego wyżej przepisu. Także w tym w zakresie nie można zdaniem Sądu przyjąć, iż powoływanie się przez Skarżącego na przysługujące Spółce wierzytelności stanowi o braku podstaw do złożenia wniosku o ogłoszenie upadłości Spółki jak również umożliwiało zaspokojenie jej zaległości podatkowych.

Sąd zauważa w tym, iż generalnie argumentacja Skarżącego dotycząca niezasadności orzeczenia o jego odpowiedzialności za zaległości podatkowe Spółki odwołuje się do istnienia wierzytelności, o których wyżej mowa. Skarżący wywodzi bowiem, iż poprzez ich przelew zostały uregulowane zobowiązania podatkowe zarówno Skarżącego jak i Spółki. Skarżący uzasadniając swe stanowisko w toku postępowania podatkowego wskazał, że nabył wzmiankowane wierzytelności od Pana M.S. i uregulował zobowiązania wobec Skarbu Państwa przelewem wierzytelności ze wskazaniem jako beneficjenta Naczelnika Urzędu Skarbowego w C. Jednakże jak wynika z akt sprawy Kancelaria Prezesa Rady Ministrów, Ministerstwo Skarbu Państwa, Ministerstwo Sprawiedliwości oraz Ministerstwo Finansów udzieliły organowi podatkowemu I instancji informacji, że wierzytelności, o których wyżej mowa nie istnieją (k. od 69 do 72, tom 1 akt administracyjnych) . Przy czym w piśmie Dyrektora Generalnego Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 21 października 2008 r. wskazano, że od 2006 r. do Kancelarii Prezesa Rady Ministrów kierowane są pisma od wielu osób o cesji wierzytelności Skarbu Państwa dokonywanych przez Pana M. S., w związku z czym toczy się postępowanie karne wszczęte przez Prokuraturę Okręgową w W. dotyczące przestępstwa określonego w art. 286 § 1 Kodeksu karnego (oszustwo). Istnienia wzmiankowanych wierzytelności nie może zdaniem Sądu dokumentować akt notarialny sporządzony w dniu 23 maja 2013 r. w Kancelarii Notarialnej J. G. w W. (rep. A nr [...]), albowiem jego treść stanowi jedynie oświadczenie Skarżącego dotyczące ich istnienia. Skarżący nie przedstawił również jakichkolwiek orzeczeń sądów potwierdzających jego roszczenia względem Skarbu Państwa. A zatem z zebrany w postępowaniu podatkowym materiał dowodowy nie potwierdza istnienia roszczeń Skarżącego, z których możliwe byłoby zaspokojenie należności podatkowych stanowiących przedmiot niniejszego postępowania podatkowego. W konsekwencji nie znajduje uzasadnienia twierdzenie Skarżącego, iż Spółka posiadała wykazane w dokumentach księgowych wierzytelności od Skarbu Państwa w wysokości co najmniej 5.000.000 zł., co miałoby wskazywać na brak podstaw do zgłoszenia wniosku o ogłoszenie jej upadłości. Wierzytelności rzekomo będące w posiadaniu Spółki są przez Skarżącego utożsamiane z wierzytelnościami nabytymi przez niego od Pana M. S., a takie jak wyżej wskazano nie istniały. Tym samym Skarżący zdaniem Sądu nie uwolnił się skutecznie od odpowiedzialności za zaległości podatkowe Spółki, o której mowa w art. 116 O.p. poprzez wykazanie braku winy w niezgłoszeniu wniosku o ogłoszenie upadłości jak również wskazanie mienia Spółki, z którego egzekucja umożliwiłaby zaspokojenie zaległości podatkowych.

Sąd zauważa również, iż zasadności twierdzeń Skarżącego dotyczących istnienia wierzytelności w stosunku do Skarbu Państwa nie potwierdzają przywołane w skardze wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie. I tak wyrok z dnia 9 października 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 266/12 uchylający postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w przedmiocie stwierdzenia niedopuszczalności zarzutu zgłoszonego do postępowania egzekucyjnego w ogóle nie odnosił się do kwestii istnienia wskazanych wyżej wierzytelności. W jego uzasadnieniu wskazano natomiast na niezasadność braku rozpoznania zarzutu dotyczącego nieistnienia egzekwowanego obowiązku. W wyroku z dnia 14 maja 2010 r., sygn. akt III SA/Wa 2125/09 oddalającym skargę Skarżącego na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w W. w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania podatkowego wyjaśniono, iż brak było podstaw do wszczęcia postępowania podatkowego na żądanie zapłaty świadczenia o charakterze cywilnoprawnym. Natomiast wyrok z dnia 20 czerwca 2013 r., sygn. akt III SA/Wa 3261/12 uchylający postanowienie Ministra Finansów w przedmiocie skargi na czynności egzekucyjne wskazuje, że organy orzekające w tej sprawie błędnie zakwalifikowały pismo Skarżącego z dnia 29 czerwca 2011 r., jako skargę na czynność egzekucyjną złożoną w trybie art. 54 ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w administracji. Sąd jeszcze raz podkreśla, iż z żadnego z przywołanych wyżej wyroków nie wynika choćby pośrednio akceptacja stanowiska Skarżącego co do istnienia wierzytelności w stosunku do Skarbu Państwa.

Nie może również skutkować uchyleniem zaskarżonej decyzji okoliczność wskazana w skardze, a dotycząca treści dokumentów, które zostały przekazane przez Skarżącego w dniu 10 września 2013 r. do Sądu Okręgowego w P. V Wydział Karny do sprawy o sygn. akt V [...]. Zgodnie bowiem z art. 133 § 1 P.p.s.a. sąd wydaje wyrok po zamknięciu rozprawy na podstawie akt sprawy. Przyjęcie w tym przepisie zasady, że sąd administracyjny orzeka na podstawie akt sprawy, oznacza, że sąd ten rozpatruje sprawę na podstawie stanu faktycznego i prawnego istniejącego w dniu wydania zaskarżonego aktu (czynności). Zmiana stanu faktycznego lub prawnego, która nastąpiła po wydaniu zaskarżonego aktu (czynności), zasadniczo nie podlega uwzględnieniu - A. Kabat, Komentarz do art. 133 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, LEX 2013. Skoro zatem zaskarżona decyzja wydana została w dniu 9 września 2013 r., to złożone po tym terminie dokumenty przed innym organem (sądem) nie wpływają na rozstrzygnięcie w niniejszym postępowaniu sądowoadministracyjnym.

Jako niezasadny Sąd uznał również zarzut strony skarżącej dotyczący naruszenia art. 13 KONWENCJI O OCHRONIE PRAW CZŁOWIEKA I PODSTAWOWYCH WOLNOŚCI (Dz. U. z 1993 r., Nr 61, poz. 284). Zgodnie z tym przepisem każdy, czyje prawa i wolności zawarte w niniejszej konwencji zostały naruszone, ma prawo do skutecznego środka odwoławczego do właściwego organu państwowego także wówczas, gdy naruszenia dokonały osoby wykonujące swoje funkcje urzędowe. Jednakże w ocenie Sądu w niniejszej sprawie zapewniono prawo do złożenia środka odwoławczego od decyzji organu I instancji, z którego to Skarżący skorzystał. A zatem w ocenie Sądu prawo określone w cytowanym wyżej przepisie nie zostało naruszone.

Mając powyższe na uwadze Sąd uznaje zarzuty skargi za nieuzasadnione.

W tym stanie rzeczy Sąd na podstawie art. 151 P.p.s.a. skargę oddalił.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...