I SA/Ol 230/14

Uzasadnienie

J. P. we wniesionej skardze na decyzję Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 14 stycznia 2014r. w przedmiocie przyznania płatności rolnośrodowiskowej w pomniejszonej wysokości na rok 2010, zawarł wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący nie przedstawił żadnego uzasadnienia tego wniosku. Podał natomiast, że decyzja organu jest wadliwa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 61 § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012r., poz. 270 ze zm.), dalej: p.p.s.a., po przekazaniu sądowi skargi sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wystąpienia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów niemających zastosowania w niniejszej sprawie. Odmowa wstrzymania wykonania aktu lub czynności przez organ nie pozbawia skarżącego złożenia wniosku do sądu. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach tej samej sprawy.

Rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji Sąd ma na uwadze, że oprócz warunków wskazanych w art. 61 § 3 p.p.s.a., przesłanką niezbędną do przyznania ochrony tymczasowej jest możliwość wykonania aktu, którego wniosek dotyczy. Co do zasady, z przymiotu wykonalności nie korzystają wszelkie akty administracyjne odmowne oraz te spośród konstytutywnych aktów uprawniających, które dla spowodowania stanu prawnego lub faktycznego w nich określonego nie wymagają żadnych działań ze strony podmiotów uprawnionych (J.P. Tarno, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, LexisNexis Wyd. 3, 2008, str. 216). Problem wykonania aktu administracyjnego dotyczy zatem aktów zobowiązujących.

Przedmiotem wniosku o wstrzymanie wykonania jest decyzja z dnia 14 stycznia 2014r. w przedmiocie przyznania płatności rolnośrodowiskowej w pomniejszonej wysokości. Pomniejszenie w stosunku do kwoty ustalonej pierwotnie w decyzji z dnia 13 stycznia 2011r. nr "[...]" wiązało się z wynikami kontroli przeprowadzonej w gospodarstwie skarżącego i stwierdzeniu, że skarżący we wniosku o płatność w sposób nieuprawniony zwiększył zobowiązanie rolnośrodowiskowe w trakcie realizacji, poprzez zadeklarowanie większej powierzchni niż przy zawieraniu pięcioletniego zobowiązania.

Na tym tle należy wskazać, że orzeczenie o obowiązku zwrotu otrzymanych przez skarżącego płatności może nastąpić w osobnym akcie, wydanym na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy z dnia 9 maja 2008r. o Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (Dz.U. nr 98, poz. 634 ze zm.). W tym zakresie Kierownik Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa poinformował skarżącego w piśmie z 27 czerwca 2012r. o możliwości dokonania zwrotu nienależnie pobranych płatności. Wskazał również, że w przeciwnym razie organ będzie obowiązany do wszczęcia urzędu postępowania administracyjnego w sprawie nadmiernie pobranych środków finansowych (karta nr 21/1 akt administracyjnych).

Zatem bez względu na to, czy kwota zwrotu nie została już w przepisanej prawem formie ustalona, zaskarżona w niniejszej sprawie decyzja Dyrektora Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa z dnia 14 stycznia 2014r. nie jest decyzją zobowiązującą do zwrotu uzyskanych płatności. Tym samym wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji dotyczył aktu nieposiadającego charakteru zobowiązującego, który ustalałby nakaz powinnego zachowania jego adresata, i nie mógł zostać uwzględniony na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a. (por. postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 stycznia 2009r. sygn. akt II GZ 334/08, dostępne w Internecie pod adresem Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://orzeczenia.nsa.gov.pl/).

Natomiast na tle oceny skarżącego, że decyzja organu jest wadliwa Sąd dodatkowo zauważa, że rozpoznając wniosek w przedmiocie wstrzymania wykonania decyzji nie dokonuje oceny zasadności skargi, lecz bada, czy wystąpiły przesłanki zawarte w art. 61 § 3 u.p.p.s.a., uzasadniające przyznanie przedmiotowej ochrony tymczasowej. W innym przypadku Sąd, rozpoznając wniosek o wstrzymanie wykonania decyzji i oceniając jednocześnie wagę postawionych w skardze zarzutów, dokonałby kontroli legalności decyzji administracyjnej, do czego na tym etapie postępowania sądowego nie jest uprawniony. Z kolei skarżący zgłaszając wniosek nie przedstawił żadnych okoliczności przemawiających za tym, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody, jak też czy występują okoliczności powodujące, że wykonanie zaskarżonej decyzji spowoduje trudne do odwrócenia skutki. Powoduje to, że Sąd, mając nawet możliwość rozpatrywania wniosku o udzielenie ochrony tymczasowej, nie mógłby dokonać jego merytorycznej oceny. Powoływane przez skarżącego stanowisko organów może być przedmiotem merytorycznej kontroli zaskarżonej decyzji przez Sąd, natomiast podstawę wstrzymania wykonania aktu stanowią jedynie ww. przesłanki art. 61 § 3 p.p.s.a. Takiej argumentacji skarżący nie powołał w uzasadnieniu swojego wniosku. Niemniej w niniejszej sprawie zaskarżona decyzja nie posiada charakteru zobowiązującego, zatem argumentacja wniosku o wstrzymanie wykonania nie ma znaczenia.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 61 § 3 i § 5 p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji postanowienia.