• II GSK 111/13 - Wyrok Nac...
  29.03.2024

II GSK 111/13

Wyrok
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-03-25

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Henryk Wach /przewodniczący/
Jan Bała
Joanna Sieńczyło - Chlabicz /sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Wach Sędziowie NSA Jan Bała Joanna Sieńczyło-Chlabicz (spr.) Protokolant Monika Tutak-Rutkowska po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. na rozprawie w Izbie Gospodarczej skargi kasacyjnej J. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi z dnia 10 października 2012 r. sygn. akt III SA/Łd 375/12 w sprawie ze skarg J. W. na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. z dnia [...] lutego 2012 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego oddala skargę kasacyjną

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi wyrokiem z dnia 10 października 2012, sygn. akt III SA/Łd 375/12 oddalił skargi [...] na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi [...] lutego 2012 roku nr [...] w przedmiocie nałożenia kar pieniężnych za zajęcie pasa drogowego.

Sąd I instancji za podstawę rozstrzygnięcia przyjął następujące ustalenia.

I

Decyzjami [...] lipca 2011 r., nr [...], wydanymi na podstawie art. 19 ust. 5, art. 20 pkt 8, art. 21 ust. 1 i 1a, art. 40 ust. 1 i 2 pkt 3, ust. 3, 6, 8, 11, 12, 13 i 15 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2007r., nr 19, poz. 115 ze zm.; dalej: ustawa o drogach publicznych lub u.d.p.), Prezydent Miasta Ł. nałożył na [...] (dalej: skarżącego) kary pieniężne w kwotach: [...] zł za samowolne zajęcie pasa drogowego drogi powiatowej w [...] o powierzchni 187,70 m2 ul. [...], dz. nr [...] - pod całoroczny obiekt usługowy - myjnię samochodową w okresie od [...] stycznia 2009 r. do [...] grudnia 2009 r., w okresie od [...] stycznia 2010 r. do [...] grudnia 2010 r. oraz w okresie od [...] stycznia 2011 r. do [...] maja 2011 r.

W uzasadnieniach powyższych decyzji organ I instancji wyjaśnił, że w dniu [...] września 1993 r. została zawarta pomiędzy Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w Łodzi a [...] umowa dzierżawy terenu działki nr [...], pod myjnię samochodową. Następnie legalność powstania myjni została potwierdzona zawiadomieniem o oddaniu obiektu budowlanego do użytku z dnia [...] maja 1994 r., wystawionym przez Referat Urbanistyki Delegatury [...] dla obiektu tymczasowego, na czas trwania umowy dzierżawy. Charakter tymczasowości obiektu został zaznaczony w umowie dzierżawy terenu pod myjnię samochodową - umowa nr [...] z dnia [...] września 1993 r. W powyższej umowie określono graniczny termin jej obowiązywania, tj. do dnia 31 grudnia 1997 r., co oznaczało, że po tym terminie umowa wygasa. Dokument budowlany przedłużenia użytkowania obiektu myjni wydany został przez Referat Urbanistyki Delegatury [...] z terminem ważności do dnia [...] grudnia 2000 r. i obarczony warunkiem posiadania zawartej umowy dzierżawy z zarządcą terenu. Ograniczenie w umowie terminu funkcjonowania myjni zostało jednak usunięte kolejnym, trzecim aneksem do umowy z dnia [...] sierpnia 1995 r., co nadało umowie charakter bezterminowy.

Następnie Zarząd Dróg i Transportu (dalej: ZDiT) pismem z dnia [...] kwietnia 2005 r. zawiadomił [...] o wypowiedzeniu umowy dzierżawy z dniem [...] kwietnia 2005 r., z terminem wypowiedzenia do dnia [...] lipca 2005 r. Poinformował jednocześnie, że po tym terminie prawne funkcjonowanie obiektu w pasie drogowym musi być usankcjonowane posiadaniem zezwolenia na zajęcie pasa drogowego w formie decyzji administracyjnej i wymaga złożenia stosownego wniosku do zarządcy drogi.

Organ I instancji wskazał, że w latach 2003 – 2011, pomimo skierowanych do strony wezwań i przeprowadzanych kontroli myjni samochodowej, [...] nie złożył wniosku o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, co uprawniało organ - stosownie do treści art. 40 ust. 12 pkt 1 u.d.p. - do nałożenia kar pieniężnych za samowolne zajęcie pasa drogowego obejmujących łącznie okres od dnia [...] lipca 2005 r. do dnia [...] maja 2011 r. z rozbiciem na decyzje cząstkowe z podziałem na poszczególne lata.

Orzekając na skutek odwołań skarżącego, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. decyzjami z dnia [...] lutego 2012 roku, nr [...] utrzymało zaskarżone decyzje pierwszoinstancyjne w mocy.

W uzasadnieniach powyższych decyzji organ odwoławczy odnosząc się do podniesionego przez skarżącego w odwołaniu zarzutu dotyczącego charakteru terenu pod działkę nr 1[...], tj. zarzutu, że teren usytuowania myjni samochodowej nie jest pasem drogowym, organ odwoławczy stwierdził, że oznaczenie terenu działki [...] w obrębie [...], jest zgodne z klasyfikacją użytków gruntowych według rozporządzenia Ministra Rozwoju Regionalnego i Budownictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji gruntów i budynków (Dz. U. z 2001r., Nr 38, poz. 454), gdzie tereny komunikacyjne - drogi - oznaczone są symbolem "dr". Z zapisu z ewidencji gruntów wynika, że działka o adresie ulica [...] - droga powiatowa [...] położona w obrębie [...], nosi nr ewidencyjny [...], dla której rodzaj użytek faktyczny stanowi droga (dr), gdzie znajdują się naniesienia (Bi - obiekty myjni) na terenie pasa drogowego. Teren gdzie usytuowana jest myjnia położony przy ul. [...] poprzednio oznaczony był jako działka nr 1/4 w obrębie [...] (obecnie działka o numerze ewidencyjnym [...]). Zmiana numeru ewidencyjnego działki nie miała wpływu na przeznaczenie terenu. Jest to nadal teren pasa drogowego, gdzie władającym jest Zarząd Dróg i Transportu w Ł. Potwierdza to stan prawny działki [...] w obrębie [...] uregulowany w księdze wieczystej nr [...] ze wskazaniem właściciela Gmina [...], władającego - Zarząd Dróg i Transportu w [...] Jako użytek faktyczny oznaczony jest symbolem "dr" i symbolem "Bi". Wobec powyższego działka gruntowa nr [...] posiadając wyraźnie oznaczone granice oraz powierzchnię stanowi pas drogowy jako wydzielony liniami granicznymi grunt, o jakim mowa w art. 4 pkt 1 u.d.p. Ustawienie obiektu tymczasowego myjni samochodowej potwierdza zawiadomienie z dnia [...] maja 1994 r. o oddaniu obiektu budowlanego do użytku wydane przez Referat Urbanistyki Delegatury [...] dla obiektu tymczasowego, na czas trwania umowy dzierżawy. Charakter tymczasowości obiektu zaznaczono w umowie dzierżawy terenu pod myjnię samochodową (umowa z dnia [...] września 1993 r.).

Organ wskazał, że po wypowiedzeniu umowy dzierżawy strona nie wystąpiła z wnioskiem do zarządcy drogi o zezwolenie na zajęcie pasa drogowego dla umieszczenia obiektu tymczasowego – myjni samochodowej i nie miała od [...] lipca 2005 r. zezwolenia zarządcy drogi na zajęcie pasa drogowego.

Odnośnie wysokości kary pieniężnej Kolegium stwierdziło, że zarządca drogi prawidłowo obliczył jej wysokość. Zgodnie z § 1 pkt 3 i § 4 pkt 1c uchwały nr XXVIII/440/04 Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 7 kwietnia 2004 r. w sprawie ustalenia stawek opłat za zajęcie pasa drogowego (...) stawka opłat za każdy dzień zajęcia pasa drogowego zajętego przez rzut poziomy całorocznego obiektu handlowego lub usługowego w drodze powiatowej wynosi 0,50 zł/m2. Karę pieniężną ustala się jako iloczyn - powierzchni 187,70 m2, liczby dni zajmowania pasa bez zezwolenia oraz stawki za 1 dzień 0,50 zł/m2. Karę pieniężna stanowi 10-krotność opłaty.

Organ odwoławczy stwierdził, że wbrew podniesionym zarzutom organ I instancji szczegółowo ustalił stan faktyczny sprawy. Potwierdza to zgromadzona w toku postępowania dokumentacja w postaci kserokopii umowy dzierżawy, aneksów do umów, wypisu z rejestru gruntów, mapy z oznaczeniem granic prawnych działki, z oznaczeniem terenu usytuowania obiektu-myjni samochodowej, oznaczenie wymiarów obiektu myjni samochodowej i obliczenie powierzchni zajętej przez rzut poziomy obiektu, protokoły z kontroli i dokumentacja fotograficzna. Postępowanie prowadzone było wyłącznie w odniesieniu do myjni samochodowej usytuowanej przy [...] u zbiegu z [...], a dokumentacja załączona do akt sprawy - szkice sytuacyjne do protokołu kontroli identyfikują lokalizacje myjni stanowiącej przedmiot postępowania. Teren położony w sąsiedztwie, stanowiący własność prywatną skarżącego i jego żony, nie mógł być i nie był przedmiotem postępowania w niniejszej sprawie zarówno w 2005 r. jak i za lata 2006-2011.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonych decyzji w całości oraz poprzedzających je decyzji Prezydenta [...] . W piśmie procesowym z dnia [...] września 2012 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o zawieszenie postępowania na podstawie art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. z uwagi na to, że skarżący złożył do Sądu Rejonowego dla Łodzi – Śródmieścia w Łodzi powództwo w trybie art. 189 k.p.c. o ustalenie istnienia stosunku dzierżawy działki nr [...] położonej w [...] przy zbiegu ulic [...]

Postanowieniem wydanym na rozprawie w dniu [...] września 2012 r. Sąd połączył sprawę III SA/Łd 375/12 (dotyczącą skargi na decyzję SKO nr [...]) ze sprawą III SA/Łd 376/12 (dotyczącą skargi na decyzję [...]) celem ich łącznego rozpoznania i rozstrzygnięcia. Skargi na pozostałe decyzje SKO w Ł. rozpoznane zostały w sprawach pod sygn. III SA/Łd 371/12 i III SA/Łd 373/12.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi oddalając skargi [...] na powyższe decyzje stwierdził, że podstawowym zadaniem organu prowadzącego postępowanie w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia jest ustalenie w sposób prawidłowy i niewątpliwy, czy i w jakim okresie dany obiekt znalazł się w pasie drogowym bez zezwolenia oraz określenie powierzchni spornego zajęcia. W niniejszej sprawie, zarówno sam fakt zajęcia przez skarżącego pasa drogowego bez zezwolenia w okresie od [...] stycznia 2009r. do [...] grudnia 2009r., w okresie od [...] stycznia 2010r. do [...] grudnia 2010r. oraz w okresie od [...] stycznia 2011r. do [...] maja 2011r. jak również powierzchnia zajęcia tego pasa drogowego - zostały ustalone prawidłowo i znajdują potwierdzenie w zgromadzonym materialne dowodowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi, mając na uwadze, że sąd administracyjny orzeka biorąc za podstawę stan prawny i faktyczny sprawy, istniejący w dacie wydania zaskarżonej decyzji, oddalił wniosek pełnomocnika o zawieszenie postępowania sądowoadministracyjnego

Według Sądu zgodnie z niekwestionowanymi ustaleniami dokonanymi przez organy nie jest sporne to, że w dniu [...] września 1993 r. została zawarta pomiędzy Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...] a [...] umowa dzierżawy terenu działki nr [...], pod myjnię samochodową. Umowa określała termin obowiązywania do dnia 31 grudnia 1997 r. Aneksami do umowy powyższy termin został przedłużony bezterminowo.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2005 r. Zarząd Dróg i Transportu w [...] wypowiedział z dniem [...] kwietnia 2005 r. [...] ww. umowę dzierżawy. W powyższym piśmie Zarząd Dróg poinformował także, że od dnia [...] kwietnia 2005 r. biegnie 3 – miesięczny termin wypowiedzenia umowy dzierżawy, zgodnie z § 4 tej umowy, co skutkuje jej rozwiązaniem z dniem [...] lipca 2005 r. Oznacza to dla strony koniec obowiązywania umowy po tym terminie i tym samym obowiązek zwolnienia zajmowanego terenu z przekazaniem go zarządcy drogi zgodnie z zasadami określonymi w § 4 tej umowy. Jednocześnie Zarząd Dróg poinformował, że w przypadku wyrażenia woli dalszego użytkowania terenu pod myjnię strona obowiązana jest uzyskać zezwolenie na zajęcie pasa drogowego zgodnie z przepisami ustawy o drogach publicznych. Poinformował także, iż w przypadku dalszego zajmowania terenu pasa drogowego bez zezwolenia w myśl przepisów ustawy o drogach publicznych zarządca drogi obowiązany jest wystawić decyzję karną. O powyższym strona została poinformowana również pismem z dnia [...] maja 2005 r.

Sąd I instancji podkreślił, że rację ma skarżący, że w treści pisma o wypowiedzeniu umowy z dnia [...] kwietnia 2005 r. błędnie wskazano, że wypowiedzenie dotyczy gruntu pod myjnię samochodową położoną przy ul. [...]. Jednak istotne jest to, że przedmiotowe wypowiedzenie dotyczyło umowy dzierżawy zawartej w dniu [...] września 1993 r. pomiędzy [...] a Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...]. Nie budzi zaś żadnych wątpliwości, że skarżący zawierał tylko jedną umowę dzierżawy w dniu [...] września 1993 r., a ta zgodnie z jej § 1 ust. 1 dotyczyła gruntu Skarbu Państwa położonego w [...]. W myśl § 2 tej umowy teren dzierżawca przeznaczył na tymczasowy obiekt handlowy – myjnię samochodową.

Niezasadne jest także stanowisko skarżącego, że stronami umowy dzierżawy z dnia [...] września 1993 r. był [...], a wypowiedzenie zostało adresowane tylko do [...], zatem umowa jest nadal obowiązująca w stosunku do drugiego z dzierżawców – [...]. Do akt sądowych została załączona potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia umowy dzierżawy z dnia [...] września 1993 r. Zgodnie z treścią tej umowy została ona zawarta pomiędzy Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...] reprezentowaną przez [...] działającego w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego w Łodzi zawartego w Porozumieniu z dnia [...] kwietnia 1992 r. (wydzierżawiającym) a [...] zwanym w dalszej części umowy dzierżawcą. Z § 9 powyższej umowy wynika, że została przez strony odczytana, przyjęta i podpisana oraz sporządzona w trzech jednobrzmiących egzemplarzach, z których 1 egz. otrzymał dzierżawca, 2 egz. pozostały u wydzierżawiającego. Umowa została podpisana przez [...].

Sąd I instancji zauważył, że obiekt handlowy - myjnia samochodowa została usytuowana przez skarżącego na działce nr [...], a cała działka położona jest w pasie drogi powiatowej – ul. [...]. Zatem skoro myjnia samochodowa prowadzona przez skarżącego usytuowana była na działce nr [...], będącej drogą powiatową, to była obiektem zajmującym pas drogowy, którego zajęcie wymaga zezwolenia zarządcy drogi. Do akt sprawy została załączona mapka sytuacyjna wykonana przez [...], na której zaznaczono granice pasa drogowego. Informacja zamieszczona na mapce – "zaznaczona granica pasa drogowego (z Ewidencji)" potwierdza, że mapka ta została sporządzona na podstawie dokumentacji geodezyjnej, przyjętej do zasobu geodezyjnego i kartograficznego. Granice pasa drogowego zostały wyraźnie zaznaczone liniami granicznymi na planie gruntu – mapce sytuacyjnej.

W ocenie Sądu, nieuprawniony jest zarzut skarżącego dotyczący naruszenia przez organy administracji przepisów prawa procesowego, w tym art. 7 k.p.a., 77 k.p.a., których naruszenie skarżący upatruje w błędnym przyjęciu przez organy, że umowa dzierżawy zawarta w dniu [...] września 1993 r. z [...] nie wiąże stron. Zdaniem Sądu, argumentacja skarżącego nie daje podstaw do uznania, że organy administracji dokonały nieprawidłowych ustaleń, przyjmując, że umowa dzierżawy z dnia [...] września 1993 r. została skarżącemu wypowiedziana przez Zarząd Dróg i Transportu w dniu [...] kwietnia 2005 r., oraz że skarżący zajmował pas drogowy pod tymczasowy obiekt handlowy - myjnię samochodową bez zezwolenia zarządcy drogi.

Zdaniem Sądu I instancji zajęcie pasa drogowego przez obiekt - myjnię samochodową zostało przez organy prawidłowo wykazane i udokumentowane. Ponadto, Sąd I instancji stwierdził, że prawidłowo ustalony został także okres, przez jaki pas drogowy był zajęty. Wydane decyzje karne dotyczą zajęcia pasa drogowego od [...] Zajęcie pasa drogowego przez obiekt - myjnię samochodową zostało wykazane i udokumentowane. Nie jest trafny zarzut skarżącego, że organ nie udowodnił czasu zajęcia pasa drogowego, bowiem organ dokumentował fakt zajęcia pasa drogowego w ww. okresie kilkakrotnie, sporządzając zdjęcia i protokoły kontroli. Było to wystarczające do przyjęcia, że myjnia samochodowa umieszczona była w tym miejscu przez cały ww. okres. Myjnia samochodowa jako obiekt tymczasowy została wybudowana na działce nr [...], na podstawie zezwolenia z dnia [...] października 1993 r. Charakter obiektu nie pozwalał na zmianę miejsca jego usytuowania. Sam skarżący, poza ogólnikowymi zarzutami, nie kwestionował samego funkcjonowania myjni samochodowej w ww. okresie i nie przedstawił na tę okoliczność żadnych dowodów.

II

[...] wniósł skargę kasacyjną od powyższego wyroku domagając się jego uchylenia w całości i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania WSA w Łodzi oraz zasądzenia wynagrodzenia z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej skarżącemu z urzędu w postępowaniu kasacyjnym.

Zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (DZ. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: p.p.s.a.) zarzucono:

1) naruszenie prawa materialnego:

a) art. 4 ust. 1 w związku z art. 34 ustawy z dnia 21 marca 1985 roku o drogach publicznych poprzez błędną wykładnię wskutek bezpodstawnego przyjęcia, iż działka o nr [...] obręb W ul. [...] w całości stanowi pas drogowy ul. [...], co skutkowało niewłaściwym ich zastosowaniem poprzez przyjęcie, iż myjnia samochodowa zlokalizowana została w granicach pasa drogowego, podczas gdy w aktach brak jest zasadniczej mapy geodezyjnej, na której zaznaczone byłyby linie graniczne pasa drogowego ul. [...] przebiegające przez działkę nr [...], na której to działce zlokalizowana jest myjnia samochodowa,

b) art. 40 ust. 1, ust. 2 pkt 3, ust. 12 ustawy o drogach publicznych poprzez niewłaściwe zastosowanie wskutek bezzasadnego przyjęcia, iż doszło do zajęcia pasa drogowego drogi powiatowej ul. [...] - w sytuacji, gdy w aktach sprawy brak jest dowodów, z których wynikałoby, iż myjnia samochodowa zlokalizowana na działce nr [...] obręb W zajmowała teren pasa drogowego ul. [...] z uwagi na brak w aktach sprawy mapy geodezyjnej, na której zaznaczone byłyby linie graniczne pasa drogowego wraz z zaznaczonym miejscem usytuowania myjni samochodowej zlokalizowanej na zajętym pasie drogowym,

c) art. 40 ust. 12 ustawy o drogach publicznych poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie polegające na uznaniu, że wydanie decyzji nakładającej karę pieniężną za zajęcie bez zezwolenia pasa drogowego było zasadne mimo braków odpowiednich dowodów, w szczególności wskutek bezpodstawnego przyjęcia, iż umowa dzierżawy działki nr [...] położonej w Łodzi przy ul. [...] w dniu [...] września 1993 roku z Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...] nie wiąże stron w sytuacji, gdy w/w umowa dzierżawy nie została skutecznie wypowiedziana przez Wydzierżawiającego,

d) art. 40 ust. 2 pkt 3 ustawy o drogach publicznych poprzez błędną wykładnię wskutek przyjęcia, iż myjnia samochodowa stanowi obiekt budowlany niezwiązany z potrzebami uczestników ruchu drogowego,

e) art. 22 ustawy o drogach publicznych poprzez wskutek nieuzasadnionego niezastosowanie wskutek błędnego przyjęcia, iż myjnia samochodowa stanowi obiekt budowlany niezwiązany z potrzebami uczestników ruchu drogowego, podczas gdy prawidłowa kwalifikacja myjni samochodowej jako obiektu związanego z potrzebami obsługi użytkowników ruchu uzasadnia zawarcie przez zarządcę drogi ze skarżącym umowy dzierżawy, najmu albo użyczenia, a nie wydania decyzji zezwalającej na zawarcie pasa drogowego;

2) naruszenie przepisów postępowania, które to uchybienie miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

a) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 3 ust. 1 oraz art. 134 § 1 p.p.s.a. przez niewłaściwą realizację funkcji kontrolnej sprawowanej przez sąd administracyjny i wydanie rozstrzygnięcia, które sankcjonuje uchybienia proceduralne popełnione w sprawie przez organy administracyjne, tj. nieuchylenie decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w [...] lutego 2012 roku pomimo naruszenia przez organ II instancji art. 7 i 77 § 1, art. 80 i 107 § 3 k.p.a., w szczególności:

- brak podstaw do uznania umowy dzierżawy zawartej przez [...] i [...] w dniu [...] września 1993 roku z Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...], aneksowanej [...] za skutecznie wypowiedzianą przez Wydzierżawiającego z dniem 20 kwietnia 2005 roku, co w konsekwencji spowodowało bezzasadne przystąpienie do nałożenia na Skarżącego kary pieniężnej za zajęcie pasa drogowego, co narusza art. 40 ustawy o drogach publicznych,

- brak podstaw do przyjęcia, iż myjnia samochodowa jest zlokalizowana w pasie drogowym ulicy [...] w sytuacji braku jednoznacznych dowodów wskazujących na powyższe - brak zasadniczej mapy geodezyjnej, na której wyrysowane byłyby granice pasa drogowego ulicy [...] oraz oparcie się w tym zakresie na protokołach kontrolnych, które zostały sporządzone z naruszeniem art. 68 k.p.a.,

b) art. 151 w związku z art. 135 p.p.s.a. poprzez błędne oddalenie wniesionych przez Skarżącego skarg na decyzje Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Łodzi nr [...] wskutek przyjęcia, iż ww. decyzje oraz poprzedzających je decyzji Prezydenta Miasta Łodzi nr [...] nie naruszają przepisów prawa materialnego oraz przepisów postępowania - art. 7, 10 § 1 k.p.a. 77 § 1, 107 § 1 i 3, k.p.a. oraz art. 40 ust. 9 ustawy o drogach publicznych w ten sposób, że mogło to mieć istotny wpływ na wynik sprawy,

c) art. 3 § 1 w związku z art. 141 § 4 p.p.s.a przez brak wszechstronnego uzasadnienia rozstrzygnięcia, w szczególności niepełne przedstawienie stanowiska strony skarżącej i brak wszechstronnego odniesienia się do zarzutów i argumentacji podnoszonych przez Skarżącego we wniesionych odwołaniach od decyzji Prezydenta [...] , zawartych w skardze oraz w piśmie procesowym z dnia [...] października 2012 roku,

d) art. 145 § 1 pkt 1 lit. c w zw. z art. 3 § 1 oraz w zw. z art. 151 p.p.s.a., przez bezpodstawne oddalenie skargi, w sytuacji gdy zachodziły podstawy do jej uwzględnienia w świetle podniesionego przez skarżącego zarzutu naruszenia granic swobodnej oceny dowodów w związku z uznaniem, iż Skarżący dokonał zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia, co w konsekwencji doprowadziło do nałożenia na niego kary pieniężnej, mimo braku ku temu podstaw faktycznych oraz w kontekście podniesionych przez skarżącego zarzutów naruszenia przez organy administracyjne art. 7,10 § 1, 77 § 1, 107 § 1 i 3 k.p.a., art. 4 pkt 1 w zw. z art. 22, 34 , 40 ust.1, ust.2 pkt 3, ust.9 ustawy o drogach publicznych, oraz wskutek bezpodstawnego uznania, że w stanie faktycznym sprawy zaistniały przesłanki do stwierdzenia zajęcia przez Skarżącego pasa drogowego bez zezwolenia, w sytuacji gdy umowa dzierżawy zawarta przez [...] w dniu 13 września 1993 roku z [...] nie została skutecznie wypowiedziana przez Wydzierżawiającego, zatem nadal wiąże strony, a nadto z uwagi na okoliczność, iż w aktach sprawy brak jest jednoznacznego materiału dowodowego wskazującego że myjnia samochodowa zlokalizowana jest w granicach pasa drogowego ul. [...],

e) art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez odmowę zawieszenia postępowania sądowego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego toczącego się przed Sądem Rejonowym dla Łodzi- Śródmieścia w Łodzi za sygn. akt I C 1043/12 w sytuacji, gdy ww. postępowanie zostało wytoczone przez [...] przeciwko Gminie Miasto [...] w trybie art. 189 k.p.c. o ustalenie istnienia stosunku dzierżawy działki [...]. Orzeczenie, jakie zapadnie w toku tegoż postępowania będzie miało zasadniczy wpływ na tok niniejszego postępowania - w przypadku orzeczenia istnienia stosunku dzierżawy brak będzie podstaw do przyjęcia, iż doszło do samowolnego zajęcia pasa drogowego, a w konsekwencji brak będzie podstaw do nałożenia kary pieniężnej za samowolne zajęcie pasa drogowego przez [...],

f) art. 2 pkt 7 ustawy z dnia z dnia 17 maja 1989 r. Prawo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2010 r. Nr 193, poz. 1287 z późn. zm.) poprzez uznanie, iż złożone do akt sprawy mapki sytuacyjne wykonane przez Wydział Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta [...] stanowią zasadniczą mapę geodezyjną, podczas gdy mapki te nie spełniają wymogów określonych w Instrukcji Technicznej "K-1 Mapa zasadnicza", wprowadzonej do stosowania zarządzeniem Prezesa GUGiK z dnia 9 lutego 1979 r., zmienionej zarządzeniem nr 1 Prezesa GUGiK z dnia 24 lutego 1984 r. (Dz. Urz. GUGiK Nr 1, poz. 1), stanowiącej załącznik do rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 24 marca 1999 roku (Dz. U. nr 30, poz. 297), obowiązującej w dacie wydawania zaskarżonych decyzji.

Argumentację na poparcie zarzutów skarżący przedstawił w uzasadnieniu skargi kasacyjnej.

W piśmie procesowym z dnia [...] sierpnia 2013 r., skarżący uzupełnił zarzuty sformułowane w skardze kasacyjnej na okoliczność tego, że stronami umowy dzierżawy terenu pod myjnię samochodową byli [...], zaś ten fakt był znany organowi wydającemu decyzję.

III

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie ze względu na brak usprawiedliwionych podstaw.

Naczelny Sąd Administracyjny jest związany podstawami skargi kasacyjnej, bowiem stosownie do treści art. 183 § 1 p.p.s.a, rozpoznając sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze pod rozwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania, która zachodzi w przypadkach przewidzianych w § 2 tego artykułu. W niniejszej sprawie nie występują jednak żadne z wad wymienionych we wspomnianym przepisie, które powodowałyby nieważność postępowania prowadzonego przez Sąd I instancji.

Wniesiona skarga kasacyjna powołuje obydwie podstawy kasacyjne przewidziane w art. 174 p.p.s.a. Zarzuca się w niej Sądowi I instancji zarówno naruszenie prawa materialnego (pkt 1), jak i naruszenie przepisów prawa procesowego, które - w ocenie strony - miało istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2).

W pierwszej kolejności oceną Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w rozpoznawanej sprawie objęty został zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. - jego zasadność wykluczałaby bowiem możliwość merytorycznego odniesienia się do pozostałych, objętych zarzutami skargi kasacyjnej nieprawidłowości. Zarzut ten okazał się chybiony.

Zgodnie z utrwalonym już w tym względzie orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, zarzut naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. może stanowić samodzielną podstawę kasacyjną, jeżeli uzasadnienie wojewódzkiego sądu administracyjnego nie zawiera stanowiska co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia (wyrok NSA z dnia 11.05.2012 r., sygn. II OSK 335/11, Lex nr 1252022). Przepis art. 141 § 4 p.p.s.a. można naruszyć wtedy, gdy uzasadnienie orzeczenia nie pozwala jednoznacznie ustalić przesłanek, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie, a wada ta nie pozwala na kontrolę kasacyjną orzeczenia lub brak jest uzasadnienia któregokolwiek z rozstrzygnięć sądu albo gdy uzasadnienie obejmuje rozstrzygnięcie, którego nie ma w sentencji orzeczenia (wyrok NSA z dnia 10.07.2012 r., sygn. II GSK 1012/12, Lex nr 1225696). Zarzut naruszenia przepisu art. 141 § 4 p.p.s.a. może być skuteczny tylko wtedy, gdy uzasadnienie wyroku sporządzone jest w sposób uniemożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności gdy nie zawiera któregoś z elementów konstrukcyjnych wymienionych w powyższym przepisie (wyrok NSA z dnia 10.07.2012 r., sygn. II GSK 1807/11, Lex nr 1219231). I co najistotniejsze, za pomocą zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. nie można skutecznie zwalczać prawidłowości przyjętego przez sąd stanu faktycznego (por. wyrok NSA z dnia 01.08.2012 r., sygn. II OSK 2012/11, Lex nr 1225725).

Wbrew odmiennemu w tym względzie stanowisku skarżącej, Sąd I instancji nie naruszył art. 141 § 4 p.p.s.a. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku zostało sporządzone w sposób umożliwiający kontrolę instancyjną, w szczególności zawiera wszystkie elementy konstrukcyjne wymienione w powyższym przepisie prawa i pozwala jednoznacznie ustalić przesłanki, jakimi kierował się wojewódzki sąd administracyjny podejmując zaskarżone orzeczenie. Zauważyć należy, że w ramach zarzutu naruszenia art. 141 § 4 p.p.s.a. skarżąca w istocie polemizuje ze stanowiskiem Sądu I instancji co do stanu faktycznego przyjętego za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Polemika ta, z przyczyn wyżej wskazanych, nie może odnieść zamierzonego skutku.

Niezasadny jest również zarzut naruszenia przepisów postępowania sformułowany w punkcie 2 lit. e petitum skargi kasacyjnej, tj. zarzut naruszenia art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. poprzez odmowę zawieszenia postępowania sądowego do czasu prawomocnego zakończenia postępowania sądowego w trybie art. 189 k.p.c. o ustalenie istnienia stosunku dzierżawy działki nr [...] położonej w Łodzi przy zbiegu ulic [...], gdyż zdaniem skarżącego w przypadku orzeczenia istnienia stosunku dzierżawy brak będzie podstaw do przyjęcia, iż doszło do samowolnego zajęcia pasa drogowego, a w konsekwencji brak będzie podstaw do nałożenia kary pieniężnej na skarżącego za samowolne zajęcie pasa drogowego.

Należy stwierdzić, że przepis art. 125 § 1 pkt 1 p.p.s.a. wskazuje na przesłankę, która umożliwia sądowi zawieszenie postępowania z urzędu z uwagi na prejudycjalność innego toczącego się postępowania, którego wynik będzie miał wpływ na rozstrzygnięcie sprawy. Warunkiem skorzystania z tej podstawy, mającej związek z wynikiem innego postępowania (administracyjnego, sądowoadministracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym), jest wystąpienie sytuacji, w której to inne postępowanie jest już rozpoczęte. Zawieszenie postępowania na podstawie wskazanego przepisu ma charakter fakultatywny, a więc zależy od uznania sądu, który powinien rozważyć, czy w danym wypadku jest celowe wstrzymywanie biegu sprawy z uwagi na opisane okoliczności. Użycie w tekście ustawy wyrażenia "może", prowadzi zgodnie z zasadami wykładni literalnej do jednoznacznego wniosku, że wystąpienie przesłanek wskazanych w tym przepisie nie powoduje powstania po stronie sądu obowiązku zawieszenia postępowania. Zawieszenie postępowania na podstawie art. 125 p.p.s.a. ma charakter uznaniowy i to od decyzji sądu zależy zastosowanie omawianego środka procesowego. Uznaniowy charakter rozstrzygnięcia sądu pierwszej instancji w powyższym zakresie musi zostać także uwzględniony w trakcie kontroli legalności postępowania pierwszoinstancyjnego.

Skoro Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi rozpoznał wniosek skarżącego w sprawie zawieszenia postępowania (s. 11 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) i uznał, że zawieszenie postępowania w sprawie jest niecelowe, uprawniony był, korzystając z przyznanej przez ustawodawcę swobody decyzyjnej, do oddalenia wniosku. Z powyższych przyczyn zarzut naruszenia przez Sąd I instancji art. 125 p.p.s.a. nie mógł zostać uwzględniony.

Z uwagi na to, że zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego ściśle wiążą się z pozostałymi zarzutami naruszenia przepisów prawa procesowego, sformułowanymi w punkcie 2 lit. a, b, d petitum skargi kasacyjnej, dlatego zarówno zasadne, jak i celowe jest łączne odniesienie się do tych zarzutów.

W istocie zarzuty naruszenia prawa materialnego wskazane w punkcie 1 lit. a-e petitum skargi kasacyjnej powiązane są bowiem z zarzutami naruszenia przepisów postępowania, które sprowadzają się w istocie do: niewykazania przez organy, że myjnia samochodowa skarżącego jest położona w granicach pasa drogowego; braku w aktach zasadniczej mapy geodezyjnej, na której zaznaczone byłyby linie graniczne pasa drogowego ul. [...], przebiegającej przez działkę nr [...], na której jest położona myjnia samochodowa skarżącego; bezpodstawnego przyjęcia, że umowa dzierżawy działki nr [...] położonej w [...] zawarta w dniu [...] września 1993 r. z Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...] - została skutecznie wypowiedziana.

Ustosunkowując się do zarzutów naruszenia prawa materialnego, należy na wstępie przypomnieć, iż zgodnie z art. 4 pkt 1 u.d.p. pasem drogowym jest wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Zajęcie pasa drogowego na cele inne, niż wskazane wyżej, możliwe jest po uzyskaniu zezwolenia zarządcy drogi wydanego w drodze decyzji administracyjnej (art. 40 ust. 1 u.d.p.). Zezwolenie to dotyczy m. in. umieszczania w pasie drogowym reklam (art. 40 ust. 2 pkt 3 u.d.p.) i skutkuje, stosownie do ust. 3 cyt. artykułu, pobraniem opłaty. Przepis art. 40 ust. 12 pkt 1 u.d.p. stanowi, że za zajęcie pasa drogowego bez zezwolenia zarządca drogi wymierza w drodze decyzji administracyjnej karę pieniężną, której wysokość stanowi 10-krotność opłaty ustalonej zgodnie z ust. 4 – 6. Jak wynika z powołanych przepisów, zarządca drogi, w sytuacji ustalenia niedozwolonego zajęcia pasa drogowego, obowiązany jest wymierzyć karę pieniężną. Związanie właściwego organu dyspozycją przepisu art. 40 ust. 12 u.d.p. uzależnione jest od stwierdzenia określonego przepisem stanu faktycznego, w konkretnym przypadku zajęcia pasa drogowego bez zezwolenia. Dokonując tego ustalenia organ nie bada przyczyny, dla której nastąpił stan nieakceptowalny przez obowiązujące przepisy, poza jego zainteresowaniem pozostaje również stopień winy strony przy zajęciu pasa drogowego, nie ma też możliwości miarkowania kary pieniężnej.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie podziela stanowisko Sądu I instancji i organów, że myjnia samochodowa zajmowała pas drogowy.

Myjnia samochodowa była bowiem usytuowana na terenie działki nr [...], położonej w [...] jest bez wątpienia drogą powiatową nr [...]. Informacja taka dostępna jest na stronach internetowych Zarządu Dróg i Transportu w Łodzi, na których publikowane są wykazy ulic zaliczonych do poszczególnych kategorii dróg. Ponadto - jak słusznie stwierdził Sąd I instancji - z załączonego do akt sprawy wydruku komputerowego z operatu ewidencji gruntów wynika, że działka nr [...], położona jest w pasie drogi powiatowej nr 1124 E, przy ul. Milionowej. Właścicielem działki jest Gmina [...], władającym zaś - Zarząd Dróg i Transportu. Cała działka nr [...] zaliczana jest do drogi oznaczonej symbolem "dr". W wydruku z ewidencji gruntów część działki nr [...] została oznaczona symbolem "Bi", co nie przesądza, że całość nie jest drogą. Ten zapis ewidencji dotyczy bowiem użytku faktycznego, tj. obiektu myjni. Podkreślić należy, że zmiana danych ewidencyjnych dotyczących przedmiotowej działki zawartych w operacie ewidencyjnym dotyczy tylko numeru tej działki. Obecnie jest to działka nr [...], dawniej działka 1/4 .

Zatem z uwagi na to, iż myjnia samochodowa prowadzona przez skarżącego usytuowana była na działce nr [...], będącej drogą powiatową, to zgodnie z definicją legalną zawartą w art. 4 pkt 1 u.d.p. była obiektem zajmującym pas drogowy, którego zajęcie wymaga zezwolenia zarządcy drogi.

Wbrew twierdzeniu autora skargi kasacyjnej do akt sprawy została załączona mapka sytuacyjna wykonana przez Wydział Urbanistyki i Architektury Urzędu Miasta Łodzi, na której wyraźnie zaznaczono granice pasa drogowego, co istotne - z ewidencji (zapis w górnej części mapki) oraz miejsce usytuowania myjni samochodowej. Informacja zamieszczona na mapce – "zaznaczona granica pasa drogowego z ewidencji" potwierdza, że mapka ta została sporządzona na podstawie dokumentacji geodezyjnej, przyjętej do zasobu geodezyjnego i kartograficznego. A zatem mapka ta jest niczym innym jak mapą geodezyjną, której brak bezpodstawnie zarzuca skarżący. Ponadto podkreślić należy, że granice pasa drogowego zostały wyraźnie zaznaczone liniami granicznymi na planie gruntu – mapce sytuacyjnej. Wydruk komputerowy z ewidencji gruntów, mapka sytuacyjna sporządzona na podstawie dokumentacji geodezyjnej stanowią więc urzędowe dokumenty geodezyjne, potwierdzające usytuowanie myjni samochodowej w granicach pasa drogowego.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego orzekającego w rozpoznawanej sprawie Sąd I instancji zasadnie uznał, iż organy nie naruszyły w toku prowadzonego w tej sprawie przepisów postępowania art. 7, art. 8, art. 77 § 1, art. 80 i art. 107 k.p.a. Należy dodać, iż ustalając prawdę obiektywną organ administracji może się posłużyć wszystkimi dopuszczalnymi w postępowaniu administracyjnym rodzajami dowodów. Stosownie do art. 75 § 1 k.p.a. w postępowaniu jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. W szczególności dowodem mogą być dokumenty, zeznania świadków, opinie biegłych oraz oględziny. W przedmiotowej sprawie organy nie dopuściły się naruszeń wskazanych przepisów k.p.a., co słusznie podkreślił Sąd I instancji. Wbrew zarzutom skargi kasacyjnej nie można zasadnie zarzucić Sądowi I instancji zaakceptowania tego, iż organy w tej sprawie nie zebrały wystarczających dowodów i oparły decyzje na domniemaniach i domysłach. Zebrany w sprawie i poddany wnikliwej analizie materiał dowodowy, szczegółowo wskazany wyżej, doprowadził organy do słusznych i logicznych wniosków, co słusznie zaakceptował Sąd I instancji. W konsekwencji, wbrew twierdzeniom skarżącego kasacyjnie, nie doszło do naruszenia przepisów postępowania, wskazanych w punkcie 2 lit. a, d i f petitum skargi kasacyjnej oraz nie doszło do powiązanych z nimi naruszeń dotyczących przepisów prawa materialnego, wskazanych w punkcie 1 lit. a i b petitum skargi kasacyjnej.

Nie są również zasadne zarzuty naruszenia przepisów postępowania określone w punkcie 2 lit. a i d petitum skargi kasacyjnej w powiązaniu z zarzutami prawa materialnego, wskazanymi w punkcie 1 lit. c i e petitum skargi kasacyjnej. Zarzuty te sprowadzają się do bezpodstawnego w opinii skarżącego przyjęcia, że umowa dzierżawy działki nr [...] zawarta w dniu [...] przez skarżącego z Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w Łodzi - została skutecznie wypowiedziana.

Na wstępie wymaga podkreślenia, że przepisy art. 40 ust. 1 i art. 22 ust. 2 u.d.p. nie wykluczają się wzajemnie. Dają on natomiast zarządcy drogi możliwość wyboru trybu udostępniania pasa drogowego przedsiębiorcom: może to być tryb cywilnoprawny (art. 22 ust. 2) lub tryb administracyjny (art. 40). Zastosowanie jednej z tych metod wyklucza drugą. Natomiast wybór drogi administracyjnej, tzn. zgoda (w formie decyzji administracyjnej) na umieszczenie w pasie drogowym urządzenia nie związanego z funkcjonowaniem drogi łączy się z pobieraniem opłat przewidzianych w rozporządzeniu, jak również z możliwością pobierania kar pieniężnych za niedotrzymanie warunków określonych w zezwoleniu lub zajęcie pasa bez zezwolenia (por. wyrok WSA w Warszawie z 19 stycznia 2005 r., sygn. akt VI SA/Wa 316/2004).

Z ustalonego przez organy i zaakceptowanego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wynika, że skarżący otrzymał wypowiedzenie umowy dzierżawy, bowiem pismem z dnia [...] maja 2005 r. zwrócił się do Prezydenta Miasta [...] o jego cofnięcie. W piśmie podnosił, że wypowiedzenie doprowadzi do nadmiernego obciążenia opłatami za zajęcie pasa drogowego zawyżonymi stawkami opłat wynikających z uchwały Rady Miejskiej w Łodzi z dnia 7 kwietnia 2004 r. oraz z dnia 14 lipca 2004 r. Nie budzi zaś żadnych wątpliwości, że skarżący zawierał tylko jedną umowę dzierżawy w dniu 13 września 1993 r., a ta zgodnie z jej § 1 ust. 1 dotyczyła gruntu Skarbu Państwa położonego w [...] ul. [...] . W myśl § 2 tej umowy teren będący przedmiotem dzierżawy skarżący przeznaczył na tymczasowy obiekt handlowy, tj. myjnię samochodową.

Niezasadne jest także stanowisko skarżącego, że stronami umowy dzierżawy z dnia [...] września 1883 r. był skarżący i jego żona - [...], a wypowiedzenie zostało adresowane tylko do skarżącego, zatem umowa jest nadal obowiązująca w stosunku do drugiego z dzierżawców, tj. [...]. Do akt sądowych została załączona potwierdzona za zgodność z oryginałem kopia umowy dzierżawy z dnia [...] września 1993 r. Zgodnie z treścią tej umowy została ona zawarta pomiędzy Wojewódzką Dyrekcją Dróg Miejskich w [...] reprezentowaną przez [...] działającego w imieniu i na rzecz Skarbu Państwa z upoważnienia Kierownika Urzędu Rejonowego w [...] zawartego w porozumieniu z dnia [...] kwietnia 1992 r. (wydzierżawiającym) a [...], zwanym w dalszej części umowy dzierżawcą. Z § 9 powyższej umowy wynika, że została przez strony odczytana, przyjęta i podpisana oraz sporządzona w trzech jednobrzmiących egzemplarzach, z których 1 egz. otrzymał dzierżawca, 2 egz. pozostały u wydzierżawiającego. Umowa dzierżawy została podpisana przez [...].

Za niezasadny należy również uznać zarzut sformułowany w punkcie 2 lit. a petitum skargi kasacyjnej dotyczący naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 68 k.p.a. poprzez zaaprobowanie przez Sąd I instancji ustaleń organów, że myjnia samochodowa znajdowała się w pasie drogowym według protokołów kontroli, które zostały sporządzone z naruszeniem art. 68 k.p.a.

Naczelny Sąd Administracyjny orzekający w rozpoznawanej sprawie stwierdza, iż Sąd I instancji prawidłowo przyjął, że kontrole były przeprowadzone na terenie myjni samochodowej położonej w [...]. Nieprawidłowe oznaczenie w ww. protokołach adresu działki nie miało istotnego wpływu na wynik sprawy. Załączniki do tych protokołów, tj. dokumentacja fotograficzna oraz szkice sytuacyjne położenia obiektów myjni nie pozostawiają żadnych wątpliwości, jaki obiekt był kontrolowany. Podczas tych kontroli kontrolujący powiadamiali skarżącego o fakcie bezprawnego zajęcia pasa drogowego oraz o tym, że zostanie wydana decyzja karna. Podkreślenia wymaga, że skarżący miał możliwość wypowiedzenia się oraz zakwestionowania czynności kontrolnych, jednakże tego nie uczynił.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji trafnie oddalił skargi skarżącego i zaakceptował stanowisko organów, gdyż w rozpoznawanej sprawie nie stwierdził takiego naruszenia prawa procesowego, którego dawałoby podstawę do uwzględnienia skargi. Sąd nie podzielił zarzutów skargi akcentujących niedostateczne zebranie i rozpatrzenie materiału dowodowego. Stan faktyczny zaakceptowany przez Sąd I instancji nie został przez skarżącego skutecznie podważony. Sąd nie stwierdził też naruszenia przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy. Podkreślenia wymaga – co słusznie podkreślił Sąd I instancji - że skarżący miał możliwość zgłaszania wniosków dowodowych na potwierdzenie istnienia stosunku dzierżawy w toku postępowania administracyjnego, jak również przed jego wszczęciem, gdy był informowany przez osoby przeprowadzające kontrolę myjni samochodowej o zajmowaniu pasa drogowego bez zezwolenia zarządcy drogi. Nie powołał się jednak na żadne dowody mogące ewentualnie zanegować poczynione przez organ ustalenia. Nie podjął żadnych czynności procesowych zmierzających do ochrony jego interesów prawnych. Ponadto, pomimo skierowanych przez organ I instancji do skarżącego wezwań i przeprowadzanych kontroli myjni samochodowej w latach 2003–2011, skarżący nie złożył wniosku o wydanie zezwolenia na zajęcie pasa drogowego, co uprawniało organ - co trafnie stwierdził Sąd I instancji - stosownie do art. 40 ust. 12 pkt 1 u.d.p. do nałożenia kar pieniężnych za samowolne zajęcie pasa drogowego, a zatem nie doszło do wskazanego w punkcie 1 lit. c petitum skargi kasacyjnej naruszenia art. 40 ust. 12 pkt 1 u.d.p. (omyłkowo autor skargi kasacyjnej wskazał w petitum art. 40 ust. 12 u.d.p. zamiast art. 40 ust. 12 pkt 1 u.d.p.).

Z uwagi na powyższe, nie doszło do naruszenia przez Sąd I instancji wskazanych w punkcie 2 lit. b przepisów postępowania.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. oddalił skargę kasacyjną.

Naczelny Sąd Administracyjny nie rozpoznał wniosku ustanowionego dla skarżącej pełnomocnika z urzędu o przyznania wynagrodzenia z tytułu udzielonej pomocy prawnej, gdyż o przyznaniu lub odmowie przyznania pełnomocnikowi z urzędu wynagrodzenia orzeka w drodze odrębnego postanowienia, wydanego na posiedzeniu niejawnym, referendarz sądowy (art. 258 § 2 pkt 8 p.p.s.a.) albo sąd w składzie jednego sędziego (art. 16 § 2 p.p.s.a). Na postanowienie wydane w przedmiocie wynagrodzenia pełnomocnika ustanowionego z urzędu przysługuje odpowiednio sprzeciw (art. 259 § 1 i §2 p.p.s.a.) lub zażalenie (art. 227 p.p.s.a.). W orzecznictwie zwrócono również uwagę, że sprawa o ustalenie i przyznanie wynagrodzenia pełnomocnikowi z urzędu w ramach przyznanego i skonsumowanego prawa pomocy jest sprawą między tymże pełnomocnikiem a sądem, który przyznaje należne wynagrodzenie ze Skarbu Państwa. Tylko zatem konkretny pełnomocnik, niezadowolony z przyznanego mu wynagrodzenia, może składać sprzeciw od postanowienia referendarza w tym przedmiocie, a w dalszej kolejności zażalenie na postanowienie sądu. Takie środki odwoławcze nie przysługują natomiast skarżącemu, na którego rzecz działał profesjonalny pełnomocnik (postanowienie NSA z dnia 14 stycznia 2009 r., I OZ 957/08, LEX nr 551911). W związku z tym Naczelny Sąd Administracyjny uprawniony jest do orzekania w przedmiocie wynagrodzenia dla pełnomocnika ustanowionego z urzędu, w sprawach należących do właściwości wojewódzkich sądów administracyjnych, w ramach kontroli instancyjnej postanowień rozstrzygających wspomnianą kwestię.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...