• I OZ 130/14 - Postanowien...
  29.03.2024

I OZ 130/14

Postanowienie
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-03-25

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Marek Stojanowski /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Marek Stojanowski po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia Zarządu O. w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 grudnia 2013 r. sygn. akt II SO/Rz 16/13 w sprawie ze skargi P. G. – redaktora naczelnego dziennika "L." o wymierzenia grzywny Zarządowi O. w T. z tytułu niezastosowania się do obowiązków określonych w art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2013 r., poz. 270 ze zm.) postanawia: uchylić zaskarżony wyrok i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 11 grudnia 2013 r. sygn. akt II SO/Rz 16/13 wymierzył Zarządowi O. w T. (dalej także, jako: "Zarząd") grzywnę w kwocie 1.000 (tysiąc) złotych oraz zasądził od Zarządu na rzecz skarżącego P. G. – redaktora naczelnego dziennika "L." kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

W sprawie Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny.

Przedmiotem wniosku, złożonego przez P. G. – redaktora naczelnego dziennika "L." (dalej także, jako: "wnioskodawca"), było wymierzenie Zarządowi O. w T. grzywny w trybie art. 55 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (dalej, jako: "P.p.s.a.").

Z akt sprawy zarejestrowanej pod sygn. II SA/Rz 812/13 wynika, że w dniu 22 sierpnia 2013 r. do Sądu wpłynęła skarga P. G. – redaktora naczelnego dziennika "L." na odmowę udzielenia przez Zarząd informacji prasowej. Wraz z odpowiedzią na skargę udzieloną przez Zarząd nie przekazano do Sądu kompletnych akt administracyjnych sprawy.

Z uwagi na powyższe Sąd pismem z dnia 22 sierpnia 2013 r. wezwał Zarząd do uzupełniania akt administracyjnych.

W odpowiedzi zawartej w piśmie z dnia 28 sierpnia 2013 r. Zarząd wyjaśnił, że całość akt administracyjnych została przekazana do Sądu wraz z odpowiedzią na skargę.

Pismem z dnia 3 września 2013 r. Sąd pouczył wnioskodawcę o treści art. 55 § 1 P.p.s.a, z którego wynika, że wobec nieprzekazania przez organ w sprawie II SA/Rz 812/13 kompletnych akt administracyjnych, o czym mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a., Sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny.

W odpowiedzi na powyższe pismo, w dniu 13 września 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie wpłynął wniosek P. G. – redaktora naczelnego dziennika "L." o nałożenie, na podstawie art. 55 § 1 P.p.s.a. na Zarząd grzywny wobec nieprzekazania sądowi kompletnych akt administracyjnych pismem z dnia 2 września 2013 r. W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał, że nieprzekazanie kompletnych akt administracyjnych naraziło skarżącego na zwłokę w rozpatrzeniu przez Sąd jego skargi i wydłużyło czas otrzymania odpowiedzi na postawione w trybie prasowym pytania. Zgodnie z art. 1 ustawy prawo prasowe i z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, prasa korzysta z wolności wypowiedzi i urzeczywistniania prawa obywateli do ich rzetelnego informowania, jawności życia publicznego oraz kontroli i krytyki społecznej. Naruszając art. 53 § 2 P.p.s.a. organ, co najmniej opóźnił dotarcie żądanej informacji do obywateli, utrudniając, a być może, ze względu na jej dezaktualizację uniemożliwiając społeczną kontrolę, jaką, między innymi, członkowie Polskiego Związku Łowieckiego sprawują nad jego organami

W odpowiedzi na wniosek o wymierzenie grzywny Zarząd wyjaśnił, że wniosek ten jest całkowicie bezzasadny wobec faktu, że przesłano do Sądu trwale połączone akta administracyjne, jakimi dysponował, w pełnym zasobie i kształcie. Tym samym nie uchybił obowiązkowi określonemu w art. 54 § 2 P.p.s.a. Przepisy tej ustawy nie znają instytucji "niekompletnych" akt administracyjnych, brak jest też przepisu, z którego wynikałoby jak powinny wyglądać i co zawierać akta administracyjne w niniejszej sprawie.

Zarządzeniem z dnia 12 listopada 2013 r. wyznaczono termin rozprawy na dzień 11 grudnia 2013 r.

W piśmie z dnia 20 listopada 2013 r. pełnomocnik Zarządu zwrócił się o zmianę terminu rozprawy. Wskazał, że w dniu 11 grudnia 2013 r. ma wyznaczone rozprawy przed Sądem Apelacyjnym w L. oraz Sądem Okręgowym w L., dlatego niemożliwym jest spełnienie art. 10 pkt 2 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U. z 2010 r. nr 10, poz. 65 ze zm.) poprzez zapewnienie udziału radcy prawnego na rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 r.

Pismem z dnia 29 listopada 2013 r. pełnomocnik Zarządu ponowił wniosek o zmianę terminu posiedzenia. Wyjaśnił, że terminy rozpraw przed ww. Sądami zostały utrzymane. Dodatkowo podał, że okolicznością niemożliwą do przezwyciężenia jest fakt, że radca zatrudniony w Polskim Związku Łowieckim, mający zastąpić na rozprawie przed WSA w Rzeszowie w dniu 11 grudnia 2013 r. przedstawił zwolnienie lekarskie z dnia 27 listopada 2013 r., z treści którego wynika okres niezdolności do pracy od 25 listopada 2013 r. do 31 grudnia 2013 r.

Mając na uwadze powyższy stan faktyczny Sąd I instancji uznał, że spełnione są przesłanki formalne na podstawie art. 55 § 1 P.p.s.a. i wymierzył Zarządowi grzywnę wobec niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a.

Uzasadniając swoje stanowisko – w pierwszej kolejności – Sąd przedstawił przyczyny, dla których oddalił wniosek pełnomocnika Zarządu o zmianę terminu posiedzenia.

Sąd wskazał, że stosownie do treści art. 109 P.p.s.a. nieobecność strony lub jej pełnomocnika powoduje odroczenie rozprawy tylko wtedy, gdy nieobecność wywołana jest nadzwyczajnym wydarzeniem lub inną znaną sądowi przeszkodą, której nie można przezwyciężyć. Konstrukcja tego przepisu, jak i brzmienie art. 7 P.p.s.a. wyrażającego zasadę szybkości postępowania, wyklucza poddawanie go wykładni rozszerzającej. Pojęcie nadzwyczajnego wydarzenia i niemożliwej do przezwyciężenia przeszkody zobrazowane zostało orzecznictwem zarówno Sądu Najwyższego, jak i Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Za przyczynę uzasadniającą odroczenie rozprawy nie może zostać uznany udział pełnomocnika będącego radcą prawnym w tym samym dniu na rozprawie przed innym sądem. Należy tutaj wskazać, że z mocy art. 21 ust. 1 ustawy o radcach prawnych radca prawny może udzielić dalszego pełnomocnictwa (substytucji) radcy prawnemu lub adwokatowi. Takie nałożenie się terminów rozpraw wyznaczonych przez sądy jest wpisane w wykonywanie zawodu radcy pranego, a to dowodzi, że nie jest to okoliczność nadzwyczajnego charakteru w rozumieniu art. 109 P.p.s.a.

Dyspozycji przepisu art. 109 P.p.s.a. nie wypełnia sytuacja, w której pełnomocnik nie wykazał, przeszkody do nieprzezwyciężenia, a w szczególności nie wykazał, że nie mógł skorzystać z prawa do swego zastępstwa, do czego upoważniała go treść pełnomocnictwa, niezawierającego jakichkolwiek ograniczeń w tym zakresie. Pełnomocnictwo z dnia 25 lipca 2013 r. udzielone przez Zarząd nie zawierało w szczególności ograniczenia do udzielenia substytucji w ramach radców prawnych zatrudnionych przez Polski Związek Łowiecki. Pełnomocnik nie wykazał przyczyn uniemożliwiających reprezentowanie strony na rozprawie, co czyni wniosek o jej odroczenie niespełniający przesłanek z art. 109 P.p.s.a. Dalej Sąd wskazał, że oceniając na gruncie niniejszej sprawy, czy warunki wskazane w art. 109 P.p.s.a. zostały spełnione należało mieć również na względzie uregulowanie zawarte w art. 45 ust. 1 Konstytucji RP nakazujące rozpatrywanie spraw bez nieuzasadnionej zwłoki. Na dzień 11 grudnia 2013 r. przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Rzeszowie wyznaczono 3 rozprawy z udziałem Zarządu w imieniu, którego działa ten sam radca prawny, a skarżącym jest redaktor naczelny dziennika "L." w G. Nadzwyczajne okoliczności skutkujące obowiązkiem odroczenia rozprawy nie dotyczyły pełnomocnika Zarządu. Nie może odnieść spodziewanego skutku w postaci odroczenia rozprawy, wywodzenie nadzwyczajnej okoliczności z choroby innego radcy prawnego, który mógł być potencjalnym substytutem pełnomocnika, wobec braku ograniczenia udzielenia substytucji wynikającej z pełnomocnictwa.

Dalej Sąd I instancji wskazał, że zgodnie z art. 54 § 1 P.p.s.a. skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Organ, o którym mowa w § 1, przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzi na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia (art. 54 § 2 P.p.s.a.). W razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym (art. 55 § 1 P.p.s.a).

Dokonując merytorycznej oceny zasadności wniosku o wymierzenie grzywny Sąd stwierdził, że akta, na które powołuje się pełnomocnik Zarządu znajdują się w sprawie zarejestrowanej pod sygn. akt II SA/Rz 812/13 i poczynając od skargi oznaczonej nr 9 –5 w prawym dolnym rogu (zgodnie z wyjaśnieniem pełnomocnika Zarządu), która jest przesłana w oryginale, pozostałe pisma oznaczone numerami od 1 do 4 przesłane są w nieuwierzytelnionych kserokopiach i niekompletne, co potwierdza również treść wezwania Sądu o wyjaśnienie, kiedy skarga wpłynęła do Zarządu, albo podanie daty wpływu. Skoro do Sądu wpłynęły tylko nieuwierzytelnione kserokopie części akt administracyjnych, oznacza to, że oryginalne akta nadal pozostawały w dyspozycji Zarządu i dlatego po stronie wezwanego istniały możliwości do przesłania akt administracyjnych sprawy w oryginale, albo w uwierzytelnionej przez radcę pranego kserokopiach. Nieprawdziwe jest twierdzenie pełnomocnika Zarządu, że nie mógł uczynić zadość treści wezwania Sądu z dnia 22 sierpnia 2013 r.

Przepisy ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi nie definiują pojęcia akt administracyjnych, ale będą je stanowiły wszystkie dokumenty obrazujące kolejne czynności formalne i merytoryczne wykonywane przez organy prowadzące postępowanie w danej sprawie. Akta przedkładane sądowi winny zawierać komplety oryginalnych dokumentów ułożonych chronologicznie, złączonych i ponumerowanych i wyposażonych w kartę przeglądową, czyli "spis treści". Akta winny zawierać oryginały wszystkich dokumentów stanowiących dowody w sprawie, w tym także formalnych, a szczególnie związanych z doręczaniem pism: pokwitowań pocztowych, kopert z pieczęciami, a w razie złożenia pisma bezpośrednio w kancelarii organu adnotacji urzędowej, potwierdzającej datę i okoliczność osobistego złożenia pisma (por. wyrok WSA w Krakowie z dnia 12.05.2011 r. sygn. akt II SA/Kr 1540/10 LEX nr 795669). Wyrażony pogląd nie stracił, zdaniem Sądu I instancji, na aktualności w stosunku do postępowań, które nie są prowadzone na podstawie Kodeksu postępowania administracyjnego, który zawiera własne uregulowania w art. 66 a w zakresie zasad kompletowania akt administracyjnych sprawy.

Sąd podał także, że obowiązek, o którym mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a. spoczywa nie tylko na organie administracji publicznej w sensie ustrojowym, lecz również na podmiotach, które z uwagi na nałożone na nie przepisami prawa administracyjnego kompetencje, należy uznać za organy administracji w sensie funkcjonalnym (postanowienie NSA w Warszawie z dnia 8 sierpnia 2012 r. sygn. akt I OZ 560/12; LEX nr 1223841).

Analizując kompetencje Polskiego Związku Łowieckiego wynikające między innymi z art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. nr 127.1066 ze zm.) Sąd stwierdził, że ustawodawca przekazał mu do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Zadania te wynikają z art. 34 tej ustawy. O publicznoprawnym charakterze działalności Polskiego Związku Łowieckiego świadczy także konieczność odbycia przez osoby ubiegające się o uprawnienia do polowania, szkolenia prowadzonego przez Związek (art. 42 ust. 4 – 7).

Przepisy jednoznacznie wskazują, że na organie ciążył obowiązek przekazania akt administracyjnych wraz z ich wykazem, koniecznym dla Sądu, ale również, dla organu, czy po ich wykorzystaniu Sąd zwrócił akta administracyjne kompletne. Skarga wnoszona za pośrednictwem organu i odpowiedź organu na skargę są przeznaczone dla Sądu i nie podlegają zwrotowi.

Bez wpływu na wynik sprawy pozostaje, zdaniem Sądu I instancji, okoliczność, że finalnie akta administracyjne zostały uzupełnione przez Zarząd w wyniku kolejnego wezwania Sądu z dnia 15 października 2013 r., ale nastąpiło to już po złożeniu wniosku przez redaktora naczelnego dziennika "L.", który wpłynął do Sądu w dniu 13 września 2013 r. Kopia wniosku o wymierzenie grzywny w dyspozycji pełnomocnika O. w T. była w dniu 4 października 2013 r.

Dalej Sąd wyjaśnił, że orzeczona kwota grzywny nie jest nadmiernie wygórowana w stosunku do zaniechania ustawowych obowiązków przekazania kompletnych akt administracyjnych, od którego pomimo wezwana Sądu uchylił się pełnomocnik Zarządu. Okolicznością, która miała wpływ na wysokość grzywny było również to, że oryginale dokumenty były w posiadaniu organu w czasie, w którym o ich przekazanie występował Sąd. Wymierzona grzywna nie stanowi nawet 1/3 jednokrotności przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej w roku poprzednim, które zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 18 stycznia 2013 r., w sprawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw w 2012 r. wynosiło 3.728,36 zł (Dz. Urz. GUS z 2013 r., poz. 4).

Zażalenie na powyższe orzeczenie złożył Zarząd O. w T., wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i oddalenie wniosku o wymierzenie grzywny.

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucono naruszenie przepisów postępowania mających wpływ na wynik sprawy oraz naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię (niewłaściwe zastosowanie), tj.:

1. naruszenie art. 109 P.p.s.a. polegające na braku odroczenia rozprawy wyznaczonej na dzień 11 grudnia 2013 r. pomimo zajścia przesłanek do jej odroczenia, co spowodowało brak możliwości obrony przed Sądem, a co wpłynęło na błędne ustalenie stanu faktycznego sprawy;

2. błędne ustalenie stanu faktycznego, skutkujące naruszeniem art. 54 § 2 P.p.s.a. oraz art. 55 § 1 P.p.s.a. poprzez przyjęcie, iż istnieją podstawy do wymierzenia grzywny wobec Zarządu.

W uzasadnieniu Zarząd w pierwszej kolejności wskazał, że Sąd I instancji w sposób mylny przyjął, że nie zaszły przeszkody, które uniemożliwiają wzięcie udziału pełnomocnika w rozprawie w dniu 11 grudnia 2013 r. w ten sposób, że nie można ich przezwyciężyć. Przeszkody te zostały wskazane w pismach kierowanych do Sądu. W dniu 11 grudnia 2013 r. pełnomocnik Zarządu zobowiązany był, oprócz sprawy przed WSA w Rzeszowie, do uczestnictwa w trzech rozprawach przed sądami powszechnymi. Pełnomocnik podjął wszelkie możliwe czynności, aby móc uczestniczyć w rozprawie przed WSA w Rzeszowie. Przede wszystkim zwrócił się do wszystkich sądów (wobec kolizji terminów) o zmianę terminów rozpraw. Żaden z sądów nie zgodził się na zamianę terminu. Pełnomocnik zapewnił sobie możliwość zastępstwa procesowego, albowiem udzielił dalszego pełnomocnictwa innemu radcy prawnemu będącego pracownikiem Polskiego Związku Łowieckiego, który jednak przedstawił zwolnienie lekarskie przypadające m.in. na dzień 11 grudnia 2013 r. Niemożliwym jednak stało się znalezienie innego pełnomocnika, który mógłby zastąpić pełnomocnika Zarządu i który miałby wiedzę z zakresu prawa prasowego oraz znał stan sprawy. Naruszenie art. 109 P.p.s.a. miało istotny wpływ na wynik sprawy, chociażby skutkujący błędnym ustaleniem stanu faktycznego.

Otóż Zarząd bezsprzecznie wywiązał się z obowiązku wynikającego z art. 54 § 2 P.p.s.a. W piśmie z 28 sierpnia 2013 r. Zarząd wskazał, że przesłał pełna akta administracyjne, jakie posiada. Akta te były trwale połączone dwoma zszywkami, ułożone chronologicznie oraz ponumerowane w dolnym prawym rogu. Dotychczas w postępowaniach przed sądami administracyjnymi (zarówno I instancji, jak i przed Naczelnym Sądem Administracyjnym) akta administracyjne wyglądały identycznie. W niniejszej sprawie jedyną różnicą był fakt, że przesłane akta były zszyte, a nie znajdowały się w żółtym skoroszycie. Spowodowane to było faktem, iż skarg P. G. było już kilkadziesiąt, a żółte skoroszyty po prostu się skończyły w dacie przesyłania akt administracyjnych. Zarząd z żądanych przez Sąd dokumentów nie przesłał jedynie karty przeglądowej, której nie sposób było sporządzić z uwagi na fakt, iż akta zostały przesłane już do WSA w Rzeszowie, a Zarząd nie pozostawił sobie ich kopii.

Dalej Zarząd wskazał, że z żadnego aktu prawnego nie wynika jak powinny wyglądać akta administracyjne. Skoro Sąd stwierdził, że przesłane akta nie spełniają wymogów, jakie stawia się aktom administracyjnym, to powinien wyraźnie wskazać przepis prawa, z którego te wymogi wynikają. Zdaniem Zarządu przepis art. 54 § 2 P.p.s.a. zobowiązuje do przesłania akt, w takiej formie jak i zawartości, jakimi dysponuje organ. Sformułowanie użyte w art. 54 § 2 P.p.s.a. "akta sprawy" nie jest tożsame ze sformułowaniem "akta administracyjne". W tym miejscu Zarząd wskazał, że nie jest organem administracji rządowej czy samorządowej. Zarząd O. jest organizacją non profit zrzeszającą myśliwych. Nie posiada osobowości prawnej oraz zasobów (aparatu) takich jak organy administracji państwowej, zatem zrównywanie tych organizacji, co do wymogów formalnych obiegu dokumentów (czy też tworzenia akt administracyjnych) pozbawione jest racjonalnego argumentu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W pierwszej kolejności wskazać należy, że zaskarżony wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 grudnia 2013 r. dotyczy wymierzenia grzywny organowi w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a.

Zgodnie z art. 54 § 1 P.p.s.a., skargę do sądu administracyjnego wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi. Organ przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie trzydziestu dni od dnia jej wniesienia (art. 54 § 2 P.p.s.a.). Stosownie do art. 55 § 1 P.p.s.a. w razie niezastosowania się do obowiązków, o których mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art.154 § 6 P.p.s.a. Postanowienie może być wydane na posiedzeniu niejawnym. Z kolei stosowanie do art. 16 § 2 P.p.s.a. sąd administracyjny na posiedzeniu niejawnym orzeka w składzie jednego sędziego.

Zgodnie z kolei z uchwałą Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 7 kwietnia 2008 r., sygn. akt II FPS 1/08, od postanowienia, o którym mowa w art. 55 § 1 zdanie drugie P.p.s.a., zgodnie z art. 173 § 1 in fine P.p.s.a. w zw. z art. 194 § 1 pkt 10 tej ustawy służy stronie zażalenie a nie skarga kasacyjna. Ogólna moc wiążąca uchwały powoduje, że wiąże ona sądy administracyjne we wszystkich sprawach, w których miałby być stosowany interpretowany przepis.

Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, że chociaż Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wniosek o wymierzenie grzywny w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a. rozstrzygnął wyrokiem, to w istocie jest to postanowienie, na które przysługuje zażalenie. Należy bowiem wskazać, że błędne oznaczenie przez sąd administracyjny formy orzeczenia nie może powodować, że stronie przysługuje inny środek odwoławczy niż wynika to z przepisów ustawy. W okolicznościach niniejszej sprawy skarga kasacyjna nie przysługiwała - mimo, że Sąd I instancji pouczył strony o takim środku odwoławczym - a przysługiwał środek zaskarżenia w postaci zażalenia. Prawidłowo, zatem Zarząd O. w T. złożył zażalenie, skarżąc orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 11 grudnia 2013 r.

Przechodząc to dalszej oceny zaskarżonego orzeczenia wskazać trzeba, że w orzecznictwie sądów administracyjnych utrwalony jest pogląd, który Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznający sprawę niniejszą podziela, że wymierzenie grzywny w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a. nastąpić może wyłącznie w stosunku do podmiotu, który nie przesłał do wojewódzkiego sądu administracyjnego skargi (wniesionej za jego pośrednictwem) wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy, zgodnie z obowiązkiem wynikającym z art. 54 § 2 P.p.s.a. Obowiązek taki spoczywa nie tylko na organie administracji publicznej w znaczeniu ustrojowym, lecz również na podmiotach, które z uwagi na nałożone na nie przepisami praw administracyjnego kompetencje, należy uznać za organy administracji w znaczeniu funkcjonalnym (por. np. postanowienie NSA z dnia 22 maja 2012 r., I OZ 344/12).

Wychodząc z powyższego założenia słusznie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, analizując kompetencje Polskiego Związku Łowieckiego wynikające między innymi z art. 34 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie, stwierdził, że ustawodawca przekazał mu do realizacji zadania z zakresu administracji publicznej. Jest on, zatem organem, o jakim mowa w art. 54 § 2 P.p.s.a. zobowiązanym do przekazania Sądowi administracyjnemu skargi wniesionej za jego pośrednictwem, odpowiedzi na skargę i akt sprawy.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, Sąd I instancji nieprawidłowo jednak ustalił stan faktyczny sprawy.

Zauważyć, bowiem należy, że nie jest prawdą, że dokumenty nadesłane do WSA w Rzeszowie oznaczone jako karty od 1 do 9, stanowiły w części, tj. od nr 4 do 1 akta administracyjne nadesłane przez organ. Jak wynika ze skargi oznaczonej nr od 9 do 5 w prawym dolnym rogu, dokumenty oznaczone jako karty nr 4 do 2 stanowią załączniki do tej skargi. Nie stanowią, zatem akt administracyjnych skompletowanych i przesłanych do Sądu przez Zarząd, a stanowią nieuwierzytelnione kserokopie dokumentów, załączone przez skarżącego do skargi jako jej załączniki. Jedynie pismo z dnia 6 marca 2012 r. oznaczone jako karta 1 stanowi niepotwierdzoną za zgodność z oryginałem kserokopię dokumentu, która, najprawdopodobniej została przesłana przez organ, jako akta sprawy. Jednocześnie z akt sprawy, w tym w szczególności z prezentaty sądu dokumentującej wpływ skargi wraz z odpowiedzią na skargę do WSA w Rzeszowie, nie wynika czy w ogóle jakiekolwiek dokumenty stanowiące akta sprawy zostały w istocie przez Zarząd nadesłane. Brak również rozdzielnika w odpowiedzi na skargę, z którego wynikałoby, powyższe informacje.

Nieprawidłowe jest, zatem stwierdzenie Sądu I instancji, że Zarząd przesłał do WSA w Rzeszowie nieuwierzytelnione kserokopie pism oznaczonych numerami od 1 do 4, mające stanowić akta sprawy.

Dalej stwierdzić należy, że Sąd I instancji zarządzeniem z 22 sierpnia 2013 r. wezwał Zarząd – w terminie 7 dni - do:

1. nadesłania akt administracyjnych trwale połączonych ze sobą, chronologicznie uporządkowanych i ponumerowanych, zaopatrzone w kartę przeglądową uwzględniające systematykę akt;

2. udzielenia informacji, kiedy wpłynęła skarga do organu, względnie o nadesłanie koperty, w której została nadana w placówce pocztowej;

3. przesłanie 1 egzemplarza odpisu odpowiedzi na skargę.

W odpowiedzi na wezwanie Sądu, Zarząd przy piśmie z dnia 28 sierpnia 2013 r. przesłał żądany 1 egzemplarz odpisu odpowiedzi na skargę oraz poinformował, że prowadzone akta administracyjne zostały przesłane razem z odpowiedzią na skargę. Akta były trwale połączone ze sobą dwoma zszywkami oraz ponumerowane w prawym dolnym rogu. Wskazano dalej, że innych akt Zarząd nie posiada, a z racji przesłania tych dokumentów do WSA w Krakowie, nie jest możliwe sporządzenie karty przeglądowej akt. Wyjaśniono też, że zgodnie z prezentatą skarga do Zarządu wpłynęła w dniu 26 lipca 2013 r.

Już z powyższego wyłaniają się kolejne wątpliwości, albowiem na egzemplarzu skargi dołączonej trwale do akt sprawy nie widnieje prezentata Zarządu, dokumentująca jej wpływ w dniu 26 lipca 2013 r. Jedyną prezentatą na tej skardze jest pieczęć WSA w Rzeszowie, wskazująca, że skarga wpłynęła do Sądu w dniu 22 sierpnia 2013 r. Tym samym zachodzi uzasadniona wątpliwość czy Zarząd w ogóle przesłał oryginał skargi (tj. ten egzemplarz, na którym jest prezentata Zarządu) i czy w związku z tym w aktach sprawy znajduje oryginał tej skargi.

W reakcji na oświadczenie Zarządu z dnia 28 sierpnia 2013 r., Sąd - pismem z dnia 3 września 2013 r. - pouczył skarżącego o treści art. 55 § 1 P.p.s.a., nie żądał jednak dalej akt sprawy, nie precyzował wezwania, nie wyjaśniał wskazanych wątpliwości. Sąd dalej procedował w sprawie, pomijając milczeniem oświadczenie Zarządu z dnia 28 sierpnia 2013 r. Wezwano m.in. o dokumenty wskazujące na prawidłowe umocowanie do działania w imieniu Zarządu przez jego Przewodniczącego, podpisanego pod odpowiedzią na skargę (zarządzenie z 13 września 2013 r.). Dopiero zarządzeniem z dnia 15 października 2013 r. Sąd wezwał Zarząd o nadesłanie:

1. oryginału pisma z dnia 6 marca 2012 r. stanowiącego wniosek o udzielenie informacji prasowej;

1. oryginału pisma z dnia 16 lipca 2013 r. L.Dz. [...] stanowiącego odpowiedź Zarządu na wniosek o udzielenie informacji prasowej;

2. oryginału pisma z dnia 9 lipca 2013 r. skierowanego przez skarżącego do Zarządu, stanowiące wezwanie do wykonania wyroku WSA w Rzeszowie sygn. akt II SA/Rz 542/12.

Zarząd wykonał powyższe wezwanie przy piśmie z dnia 28 października 2013 r. i te trzy oryginały dokumentów stały się faktycznie aktami sprawy.

WSA w Rzeszowie wyznaczył termin rozprawy i w dniu 11 grudnia 2013 r. wydał wyrok (postanowienie).

Jednakże skarżący – zgodnie z pouczeniem Sądu z dnia 3 września 2013 r. – złożył w dniu 11 września 2013 r. (data nadania pisma w urzędzie pocztowym) wniosek w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a. o wymierzenie grzywny Zarządowi, który został przez WSA w Rzeszowie uwzględniony zaskarżonym obecnie wyrokiem.

Przedstawione działania WSA w Rzeszowie zmierzające do uzyskania akt sprawy (akt administracyjnych) poczynione w sprawie o sygn. II SA/Rz 812/13 nie czynią jednak zadość przepisom postępowania. Zarząd, po złożeniu wyjaśnień w dniu 28 sierpnia 2013 r., nie został ponownie wezwany do uzupełnienia akt, Sąd nie kwestionował prawidłowości wykonania wezwania, co w mniemaniu Zarządu mogło świadczyć o tym, że uczynił zadość wezwaniu Sądu. WSA w Rzeszowie w sprawie o sygn. akt II SA/Rz 812/13 dopiero zarządzeniem z 15 października 2013 r. wezwał do uzupełnienia akt sprawy, wskazując konkretnie, o jakie dokumenty chodzi. Zarząd tak sformułowane wezwanie wykonał w zakreślonym terminie. WSA w Rzeszowie po pierwszym wezwaniu, sięgnął po środek w postaci grzywny, o której mowa w art. 55 § 1 P.p.s.a., pouczając skarżącego o treści tego przepisu. Tymczasem z chwilą wpływu do WSA w Rzeszowie skargi Zarządu wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy (choćby szczątkowymi) i zarejestrowania jej pod sygn. akt II SA/Rz 812/13, należało procedować już tylko w tej sprawie. Niezasadne było spowodowanie wszczęcia nowego, odrębnego postępowania w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a. Jeżeli Sąd orzekający uznał, że nadesłane akta sprawy są niekompletne to winien był dyscyplinować Zarząd w trybie art. 112 P.p.s.a. Wszystkie działania zmierzające do uzyskania kompletnych akt sprawy należało podejmować w ramach sprawy o sygn. akt II SA/Rz 812/13.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, na podstawie akt sprawy o sygn. II SA/Rz 812/13 nie można ustalić bezsprzecznie stanu faktycznego. Jak wyżej wykazano z akt nie wynika jednoznacznie, jakie akta i czy w ogóle jakiekolwiek zostały przez Zarząd nadesłane do WSA w Rzeszowie wraz ze skargą i odpowiedzi na skargą. Jednocześnie sam Sąd nie poczynił prawidłowych ustaleń w tym zakresie, jak też w toku postępowania nie podejmował prawidłowo czynności zmierzających do uzupełnienia akt sprawy (choć ostatecznie akta zostały nadesłane, a sprawa o sygn. II SA/Rz 812/13 zakończona wyrokiem z dnia 11 grudnia 2013 r.).

Wobec niemożności ustalenia obecnie stanu faktycznego w kwestiach istotnych dla orzeczenia grzywny, nie jest możliwe uwzględnienie wniosku skarżącego złożonego w trybie art. 55 § 1 P.p.s.a.

Wobec uchylenia zaskarżonego wyroku bezcelowe stało się rozstrzyganie o naruszeniu przez WSA w Rzeszowie art. 109 P.p.s.a. skoro Sąd I Instancji będzie zobowiązany do ponownego rozpoznania sprawy, zgodnie z wskazaniami Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonymi w niniejszym postanowieniu.

W tych okolicznościach Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 185 § 1 w związku z art. 197 § 2 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji postanowienia.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...