IV SA/Wa 2225/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z [...] lipca 2013 r. Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, dalej GDOŚ, na podstawie art. 138 § 1 pkt 1, art. 127 § 3 i art. 126 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. 2013, poz. 267), dalej K.p.a., po rozpoznaniu zażalenia J. B., A. S. i B. Z., na postanowienie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w L., dalej RDOŚ, z dnia [...] stycznia 2013 r. znak: [...], o umorzeniu postępowania wznowieniowego w sprawie uzgodnienia warunków środowiskowych realizacji przedsięwzięcia pod nazwą "Stacja demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przy ulicy [...] w B.", dalej inwestycja, utrzymał je w mocy.

Powyższe rozstrzygnięcie było wynikiem następujących ustaleń faktycznych i oceny prawnej organu.

Wnioskiem z 5 października 2012 r. J. B., A. S. i B. Z., wniosły o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem RDOŚ w L. z [...] lipca 2009 r. znak: [...] w przedmiocie uzgodnienia środowiskowych warunków realizacji przedsięwzięcia pod nazwą "Stacja demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji przy ulicy [...] w B.". Jako podstawę wznowienia wskazały, że postanowienie zostało oparte na fałszywych dowodach oraz że wyszły na jaw nowe, istotne w sprawie okoliczności faktyczne i nowe dowody nie znane organowi który wydawał postanowienie tj. fakt, że J. i S. B., których działka graniczy z działką inwestycyjną uzyskali w dniu [...] października 2007 r. decyzję o pozwoleniu na budowę budynku mieszkalnego na działce [...], [...] i [...]. Budynek ten jest obecnie wykończony i jest usytuowany w odległości 4 m od nieruchomości inwestycyjnej, w tym waga samochodowa na fundamencie betonowym. Budowa stacji ma negatywny wpływ na nieruchomość skarżących. Okoliczność ta nie była badana w toku postępowania w tym nie badano jaki wpływ na otoczenie ma hałas związany z prowadzeniem stacji.

Postanowieniem z [...] listopada 2012 r. znak: [...] wznowił postępowanie w sprawie a następnie, po przeprowadzeniu postępowania administracyjnego je umorzył na podstawie art. 105 k.p.a., uznając, że budynek istniał w toku procedowania przez RDOŚ. W odniesieniu do przekraczania norm hałasu wskazał na badania z raportu uzupełniającego z których wynikało, że normy te nie zostaną w dzień przekroczone (55 dB(A).

Poza tym organ wskazał, że postanowienie objęte wnioskiem o wznowienie jest postanowieniem niezaskarżalnym, co jest podstawą do odmowy wznowienia postępowania w świetle art. 126 k.p.a.

Na skutek zażalenia J. B., A. S. i B. Z., GDOŚ, postanowieniem z [...] lipca 2013r., utrzymał w mocy postanowienie organu I instancji.

Wskazał, że ustawodawca w art. 126 K.p.a ograniczył możliwość prowadzenia postępowania na podstawie art. 145-154 K.p.a. (wznowienie) wyłącznie do postanowień, na które przysługuje zażalenie. Ponieważ na postanowienie RDOŚ w L. z [...] lipca 2009 r. nie służył środek zaskarżenia, co wynika z art. 153 ust. 2a ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U. Nr 199, poz. 1227 ze zm.), dalej ustawa o ocenach, brak było podstawy prawnej do prowadzenia postępowania wznowieniowego. Organ stwierdził, że z uwagi na przedmiot rozstrzygnięcia jakim jest orzeczenie o charakterze proceduralnym, nie może odnieść się merytorycznie do zarzutów zażalenia.

Na powyższe rozstrzygnięcie skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wywiodły J. B., A. S. i B. Z. ,wnosząc o uchylenie zaskarżonego postanowienia oraz postanowienia I instancji i zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi wskazały, że zachodzą podstawy do wznowienia postępowania na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 i 5 K.p.a. jak i stwierdzenie nieważności postanowienia z mocy art. 156 § 1 pkt 2 i 7 K.p.a.

Powtórzyli argumenty wniosku dotyczące negatywnego wpływu inwestycji na ich nieruchomość, przekraczanie norm hałasu, nie wzięcie pod uwagę uzyskania przez nich pozwolenia na budowę, nie dokonanie oględzin sąsiednich nieruchomości, kierowanie się przez organ tylko dobrem R. L. (inwestora), niekompletność raportu in. W. A.

Organ wniósł o oddalenie skargi.

Postanowieniem z 17 grudnia 2013 r. WSA odrzucił skargę A. S.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje.

Skarga nie jest zasadna.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej. Ocenie podlega konkretna sprawa, rozpoznawana wcześniej przez organ administracji publicznej, pod kątem prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa i trafności rozstrzygnięcia.

Kompetencje sądu administracyjnego nakładają na niego obowiązek oceny przebiegu postępowania administracyjnego i to zarówno czynności podejmowanych w toku tego postępowania jak i treści i podstaw wydanej decyzji administracyjnej. Działanie sądu ma bowiem na celu ewentualne wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji czy postanowienia, które w jakikolwiek sposób naruszałyby obowiązujące prawo. (por. wyrok NSA Warszawa z 20 stycznia 2010 r. I GSK 982/08 LEX nr 594803).

W niniejszej sprawie przedmiotem rozstrzygnięcia organu był wniosek o wznowienie postępowania zakończonego postanowieniem o w sprawie uzgodnienia warunków środowiskowych realizacji przedsięwzięcia w postaci stacji demontażu pojazdów.

Organ prawidłowo uznał, że brak było podstaw do wszczęcia tego postępowania.

Generalnie zgodnie z art. 145 § 1 K.p.a wznowienia postępowania można domagać się wyłącznie w sprawie zakończonej decyzją administracyjną a więc nie postanowieniem. Wyjątki od tej zasady odkreśla art. 126 K.p.a. Zgodnie z jego brzmieniem przepisy art. 145-152 K.p.a dotyczące procedury wznowieniowej stosuje się wyłącznie do postanowień od których przysługuje zażalenie. Z kolei na postanowienia uzgadniające warunki środowiskowe, zgodnie z art. 153 ust. 2a ustawy ocenowej zażalenie nie przysługuje. Brak było zatem podstawy do wszczęcia postępowania o wznowienie.

W związku z tym wcześniej wszczęte postępowanie wznowieniowe należało umorzyć na podstawie art. 105 K.p.a.

Okoliczność ta powoduje niemożność merytorycznego odnoszenia się do wniosku o wznowienie i związane tym zarzuty skargi. Skutkuje to także brakiem podstaw prawnych do oceny żądań skargi w zakresie zarzutów stricte merytorycznych.

Kwestia związana z wnioskiem o stwierdzenie nieważności postępowania była przedmiotem sprawy IV SA/WA 2224/13 i wydanych rozstrzygnięć administracyjnych.

Na marginesie tylko wskazać należy, że brak było podstaw do jednoczesnego prowadzenia postępowania o jego wznowienie i o stwierdzenie nieważności postanowienia uzgodnieniowego. W takiej sytuacji toczące się postępowanie nieważnościowe miało pierwszeństwo przed postępowaniem o wznowienie, które na podstawie art. 97 § 1 pkt 4 k.p.a. należało zawiesić. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na treść rozstrzygnięcia.

Z tych względów na podstawie art. 151 p.p.s.a. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (D.U. z 2012 r. poz. 270) Wojewódzki Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.