IV SA/Gl 582/13

Uzasadnienie

Zaskarżonym postanowieniem z dnia [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., działając na podstawie art. 2 ustawy z dnia 12 października 1994 r. o samorządowych kolegiach odwoławczych (tekst jedn. Dz. U. z 2001 r., nr 79, poz. 856 z późn. zm.) i § 1 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 17 listopada 2003 r. w sprawie obszarów właściwości miejscowej samorządowych kolegiów odwoławczych oraz art. 134 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (tekst jedn. Dz. U. z 2013 r. poz. 267, dalej: Kpa), w związku z odwołaniem Z. K. – pełnomocnika S. M. od decyzji Kierownika Działu Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Z., działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] Nr [...] przyznającej R. M. świadczenia z funduszu alimentacyjnego od dnia 1 października 2008 r. do dnia 30 września 2009 r. w kwocie 265 zł miesięcznie – stwierdziło niedopuszczalność odwołania.

Uzasadniając rozstrzygnięcie organ odwoławczy przybliżył dotychczasowy przebieg postępowania, według chronologii zdarzeń, wskazując przy tym prawne regulacje przedmiotu. W tych ramach odnotował, że Kierownik Działu Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Z., (dalej: MOPR), działając z upoważnienia Prezydenta Miasta Z. decyzją z dnia [...] (Nr[...]) przyznał D. M. prawo do świadczenia alimentacyjnego w okresie od dnia 1 października 2008 r. do dnia 31 grudnia 2008 r. w kwocie 260 zł miesięcznie.

Od decyzji tej, pismem z dnia 12 listopada 2012 r., odwołanie wniósł S. M. ojciec D. M., reprezentowany przez pełnomocnika Z. K., który podniósł, że decyzja została doręczona do jego rąk w dniu 9 listopada 2012 r. Tym samym zażądał wznowienia postępowania na mocy art. 145 § 1 ust. 1, 4, 5 i 6 oraz § 2 Kpa. Jednocześnie decyzji zarzucił naruszenie prawa materialnego i procesowego, tj. art. 156 § 1 ust. 6 i 7 Kpa, poprzez pozbawienie możliwości wniesienia w terminie odwołania, w jego ocenie, z winy urzędnika MOPR w Z. W obszernym uzasadnieniu odwołania wskazano ponadto na szereg innych uchybień popełnionych w związku z wydaniem decyzji z dnia [...] zawierając je na stronach od 1 do 3. W uzasadnieniu odwołania jego autor – co do zasady – wniósł o:

1) umorzenie S. M. zadłużenia alimentacyjnego

niewystępującego od 2009 r.,

przekazanie pismem do Komornika sądowego, w trybie pilnym i bez zbędnej zwłoki umorzenie postępowania egzekucyjnego oraz "zejście" z jego rachunku bankowego,

rozpoznanie jego pisma w zarówno w trybie wnioskowym jak i skargowym unormowanym w art. 227 Kpa.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. zaskarżonym postanowieniem z dnia 13 marca 2013 r. stwierdziło niedopuszczalność odwołania. Jako podstawę prawną wydanego rozstrzygnięcia organ wskazał art. 134 Kpa.

W motywach uzasadnienia Kolegium w pierwszej kolejności podniosło, że zgodnie z art. 134 Kpa, organ odwoławczy w postępowaniu wstępnym podejmuje czynności mające na celu ustalenie, czy odwołanie jest dopuszczalne. Niedopuszczalność odwołania może wynikać zarówno z przyczyn podmiotowych jak i przedmiotowych. Niedopuszczalność z przyczyn podmiotowych obejmuje m. in. sytuacje wniesienia środka zaskarżenia przez jednostkę nie mającą legitymacji do wniesienia tego środka zaskarżenia.

Organ odwoławczy stwierdził, że S. M. jako dłużnik alimentacyjny nie legitymuje się interesem prawnym lub obowiązkiem, który mógłby zostać skonkretyzowany w postępowaniu w sprawie przyznania świadczeń z funduszu alimentacyjnego.

Następnie zacytował art. 28 Kpa, zgodnie z którym stroną postępowania administracyjnego jest ten, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek. Zatem, w jego ocenie, na gruncie ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów w sprawie świadczeń z funduszu alimentacyjnego stroną – poza osobą uprawnioną może być ten tylko, kto posiada chronione w płaszczyźnie prawnej uprawnienie do żądania przyznania świadczenia z funduszu bądź chroniony prawnie obowiązek związany z udzielonym świadczeniem. Brak takiego umocowania czyni interes w postępowaniu wyłącznie interesem faktycznym, a więc wykluczającym przymiot strony.

Biorąc pod uwagę powyższe stwierdził, że stroną postępowania jest D. M. jako osoba uprawniona do alimentów od rodzica na podstawie tytułu wykonawczego pochodzącego lub zatwierdzonego przez sąd, jeżeli egzekucja okazała się bezskuteczna.

W odniesieniu do wniosku o wznowienie postępowania Kolegium poinformowało, że zgodnie z art. 148 Kpa podanie o wznowienie postępowania wnosi się do organu administracji publicznej, który wydał w sprawie decyzję w pierwszej instancji. Z kolei w myśl art. 150 § 1 Kpa organem administracji publicznej właściwym w sprawie wznowienia postępowania jest organ, który wydał w sprawie decyzję w ostatniej instancji (w tej sprawie w I instancji).

We wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skardze S. M. zarzucił zaskarżonemu postanowieniu naruszenie zarówno prawa materialnego jak i procesowego, tj. art. 2 i 32 w zw. z art. 31 ust. 2 oraz art. 47 w zw. z art. 51 ust. 3 Konstytucji RP, a także art. 10 § 1, art. 30 § 2 i art. 33 w zw. z art. 28 Kpa.

Zważywszy na powyższe uchybienia skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. oraz uznanie wnoszonego odwołania przed organami władzy samorządowej I i II stopnia, poprzez zmianę zaskarżonych orzeczeń w ten sposób, że skarżący będzie miał prawo do zapoznania się z aktami sprawy na każdym etapie postępowania (art. 10 Kpa).

Uzasadniając skargę jej autor w pierwszej kolejności podkreślił, że w jego sprawie organy przyjęły błędną interpretację art. 28 Kpa. Następnie wskazał, że "osoba uprawniona" to osoba uprawniona do alimentów, natomiast ustawa nie przewiduje zakazu zapoznania się z aktami sprawy dłużnikowi alimentacyjnemu. Na koniec S. M. poinformował, że w wyniku działań organów był zmuszony zaprzestać prowadzenia działalności gospodarczej.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., podtrzymując argumentację zawartą w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia, wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sądy administracyjne, kierując się wspomnianym kryterium legalności, dokonują oceny zgodności treści zaskarżonego aktu oraz procesu jego wydania z normami prawnymi– ustrojowymi, proceduralnymi i materialnymi – przy czym ocena ta jest dokonywana według stanu prawnego i zasadniczo na podstawie akt sprawy istniejących w dniu wydania zaskarżonego aktu. W świetle art. 3 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 z późn. zm., dalej: P.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty. Stosownie do art. 134 § 1 P.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Powyższe oznacza, że Sąd bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze.

Przeprowadzona przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach kontrola legalności zaskarżonego rozstrzygnięcia wykazała, że skarga zasługuje na uwzględnienie z przyczyn, które Sąd wziął pod uwagę działając z urzędu.

W tym miejscu Sąd zwraca uwagę, że stanowisko zbieżne z prezentowanym wyraził WSA w Gliwicach w wyroku z dnia 2 kwietnia 2014 r., sygn. akt IV SA/Gl 581/14, nota bene zapadłym także w sprawie strony skarżącej.

Zaskarżonym w przedmiotowej sprawie postanowieniem Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K. stwierdziło niedopuszczalność odwołania S. M. od decyzji Zastępcy Kierownika Działu Świadczeń Rodzinnych Miejskiego Ośrodka Pomocy Rodzinie w Z., działającego z upoważnienia Prezydenta Miasta Z. z dnia [...] (nr[...]) przyznającej D. M. świadczenia z funduszu alimentacyjnego.

Kolegium swoje rozstrzygnięcie uzasadniło tym, że S. M. jako dłużnik alimentacyjny nie legitymuje się chronionym w płaszczyźnie normatywnej interesem prawnym lub obowiązkiem, który mógłby zostać skonkretyzowany w postępowaniu w sprawie przyznania świadczenia alimentacyjnego. Organ uznał, że oceny czy S. M. jako dłużnik alimentacyjny posiada status strony w postępowaniu administracyjnym o przyznanie świadczenia z funduszu alimentacyjnego powinno dokonać się w oparciu o art. 28 Kpa, zgodnie z którym stroną jest każdy czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie, albo kto żąda czynności organu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek.

Zaznaczyć należy, że badanie, czyjego interesu prawnego lub obowiązku dotyczy postępowanie w sprawie o świadczenia z funduszu alimentacyjnego albo kto żąda czynności organu w tym postępowaniu ze względu na swój interes prawny lub obowiązek powinno się oceniać uwzględniwszy przepisy ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimentów.

Jedną z przesłanek uzyskania statusu strony w myśl art. 28 Kpa jest posiadanie interesu prawnego w postępowaniu. Związek normatywny między interesem prawnym lub obowiązkiem danego podmiotu a postępowaniem administracyjnym wyraża się w tym, że postępowanie "dotyczy" interesu prawnego lub obowiązku tego podmiotu. Postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku konkretnego podmiotu w tym sensie, że w wyniku takiego postępowania wydaje się decyzję, która rozstrzyga o prawach lub obowiązkach tej osoby lub rozstrzygnięcie o prawach i obowiązkach jednego podmiotu wpływa na prawa i obowiązki innego podmiotu. W pierwszym wypadku postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku danego podmiotu w sposób bezpośredni w tym znaczeniu, że decyzja administracyjna rozstrzyga o jego prawach i obowiązkach, w drugim postępowanie dotyczy interesu prawnego lub obowiązku innego podmiotu w sposób pośredni, bowiem decyzja nie rozstrzyga wprost o jego prawach i obowiązkach, lecz jedynie oddziaływa na jego prawa i obowiązki wskutek powiązania sytuacji prawnej adresata decyzji z tym podmiotem (Jaśkowiak M., Wróbel A., Komentarz aktualizowany do ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. kodeks postępowania administracyjnego, Lex/el. 2013).

Niemniej jednak mając na uwadze zarysowany w sprawie spór w pierwszej kolejności wskazać należy, że w rozpatrywanej sprawie skarżący w sposób nieprecyzyjny i wieloznaczny złożył do SKO w K. za pośrednictwem MOPR w Z. pismo z dnia 12 listopada 2012 r., które zatytułował "odwołanie". Podniósł w nim, szereg okoliczności i żądań w tym:

o wznowienie postępowania,

o stwierdzenie nieważności decyzji z dnia [...]

o umorzenie zadłużenia alimentacyjnego, a także

wnioski w trybie art. 227 Kpa,

Niejednoznaczność treści żądania skarżącego może sugerować, że domagał się wszczęcia postępowania w przedmiocie legalności decyzji ostatecznej bądź wznowienia postępowania, jak również zbadania decyzji pod kątem stwierdzenia jej nieważności. W tym przypadku sam organ nie może zastąpić czy wyręczyć skarżącego w określeniu żądania, a brak wezwania w tym zakresie o jego sprecyzowanie uniemożliwia prawidłowe rozpatrzenie niniejszej sprawy. Należy mieć na względzie, że organ w drodze pouczenia skarżącego i wezwania do jednoznacznego sprecyzowania żądania przywołanego wniosku winien powyższe wątpliwości rozstrzygnąć.

W toku postępowania administracyjnego organy administracji są zobligowane do rozstrzygania sprawy w myśl naczelnych zasad postępowania administracyjnego, a w szczególności zasady prawdy obiektywnej i praworządności.

Stosownie do treści art. 7 Kpa stanowiącego o powyższych obowiązkach organów administracji publicznej organ ten odpowiedzialny jest za wyjaśnienie istotnych dla sprawy okoliczności, do których należy również ustalenie, czego w istocie domaga się obywatel występujący do organu. Zasadą postępowania administracyjnego, wyrażoną między innymi także w art. 63, 65, 128 i 140 Kpa , jest zasada ograniczonego formalizmu w zakresie formy i treści podania.

Ponad wskazania zawarte w przytoczonych powyżej przepisach zostały nałożone na stronę postępowania administracyjnego szczególne wymogi procesowe po to, by sprawa mogła być rozpoznana zgodnie z intencją i interesem strony bez zbędnego formalizmu.

Każde pismo kierowane przez stronę postępowania winno być zatem, w myśl przywołanych zasad rządzących postępowaniem administracyjnym, należycie wyjaśnione i ocenione nie tylko przy użyciu wykładni literalnej ale również przy dokładnym ustaleniu woli strony postępowania w zakresie skutków jakie chciałaby osiągnąć przez zwrócenie się na drogę postępowania administracyjnego. Taki tok postępowania nakazuje nie tylko zasada prawdy obiektywnej, wyrażona w art. 7 Kpa ale także wynikający z art. 9 Kpa obowiązek należytego i wyczerpującego informowania strony o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ich prawa i obowiązki będące przedmiotem postępowania. Obowiązek wynikający z art. 9 Kpa powinien być rozumiany tak szeroko, jak jest to tylko możliwe, zaś jego naruszenie traktować należy jako wystarczającą przesłankę do uchylenia decyzji.

W zależności od okoliczności sprawy, mimo, iż pismo strony jednoznacznie wyraźnego wniosku nie zawiera, organ administracji publicznej mając na względzie słuszny interes strony, dbając by nie poniosła ona szkody z powodu nieznajomości prawa, winien rozważyć wszystkie możliwe środki, które dopuszcza ustawa, a które mogłyby służyć należytemu załatwieniu sprawy. Podkreślić należy, że na organie administracji ciąży obowiązek zmierzający do wyjaśnienia rzeczywistej woli strony, jeżeli charakter pisma wniesionego przez nią może budzić wątpliwości. Kodeks postępowania administracyjnego nakłada na organy administracji obowiązek prowadzenia postępowania w taki sposób, aby pogłębić zaufanie do organów państwa (art. 8 Kpa ). Z zasadą tą pozostaje w związku zasada udzielania informacji określona w art. 9 Kpa , zgodnie z którą organy administracji są zobowiązane do należytego wyczerpującego informowana stron o okolicznościach faktycznych i prawnych, które mogą mieć wpływ na ustalenie ich praw i obowiązków, będących przedmiotem postępowania. Zatem strony postępowania winny być informowane w takim zakresie, w jakim konieczne jest, by z powodu nieznajomości prawa nie poniosły szkody, co istotne jest zwłaszcza w sprawach, których okoliczności dają podstawę do wniosku, że strona pierwszy raz zetknęła się z takimi problemami faktycznymi i prawnymi.

Zdaniem Sądu przedwcześnie organ odwoławczy uznał, że w sprawie wystąpiła niedopuszczalność odwołania z przyczyn podmiotowych. Stosownie do art. 134 Kodeksu postępowania administracyjnego organ odwoławczy stwierdza w drodze postanowienia niedopuszczalność odwołania oraz uchybienie terminu do wniesienia odwołania. Postanowienie w tej sprawie jest ostateczne. Ponieważ przepis ten stanowił podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, wyjaśnić w tym miejscu należy, że powoływany przepis nie określa jakie warunki decydują o dopuszczalności bądź niedopuszczalności odwołania. Wynikają one jednak z innych przepisów procesowych stanowiących o przedmiocie zaskarżenia i toku postępowania. Regulacja ta wyznacza zakres postępowania organu drugoinstancyjnego określanego w doktrynie mianem wstępnego, rozpoczynającego działanie organu wyższego stopnia od badania zaistnienia przesłanek formalnych dopuszczalności odwołania. Na tym etapie postępowania organ drugoinstancyjny jest obowiązany ocenić

po pierwsze – czy odwołanie jest dopuszczalne i

po drugie – czy zostało wniesione w terminie.

Jeżeli czynności postępowania wstępnego ujawnią brak formalnych przesłanek odwołania, to obowiązkiem organu jest wydanie postanowienia, kończącego ostatecznie postępowanie w sprawie. Akt ten nie tylko kończy zatem etap postępowania wstępnego, lecz jednocześnie całe postępowanie drugoinstancyjne. Dopiero pozytywny rezultat wskazanych czynności stanowi podstawę prawną i jednocześnie obowiązek organu II instancji do zbadania sprawy i jej rozstrzygnięcia. Ten etap nazywany jest w literaturze przedmiotu postępowaniem rozpoznawczym, podczas którego przeprowadzane jest postępowanie wyjaśniające co do merytorycznych aspektów sprawy. Oznacza to, że jedynie po ustaleniu przez organ wyższego stopnia, że środek zaskarżenia został skutecznie wniesiony, może on badać kwestie materialnoprawne sprawy. Wyjaśnić też trzeba, że omawiany przepis wskazuje kolejność czynności organu odwoławczego, ma on najpierw zbadać dopuszczalność odwołania. Terminowość zaś jego wniesienia organ bada tylko w przypadku pozytywnych ustaleń w tym względzie. Przy czym badanie drugiej z nich warunkowane jest spełnieniem pierwszej. Stanowisko zbieżne z powyższym wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w wyroku z dnia 5 kwietnia 2011 r., sygn. akt II SA/Ol 138/11.

Resumując – niedopuszczalność odwołania może wynikać z przyczyn o charakterze przedmiotowym, jak i podmiotowym. Niedopuszczalność odwołania z przyczyn przedmiotowych obejmuje przypadki braku przedmiotu zaskarżenia oraz przypadki wyłączenia przez przepisy prawa możliwości zaskarżenia decyzji w toku instancji. Natomiast przesłanka podmiotowa oznacza złożenie odwołania przez legitymowany podmiot – stronę postępowania w sprawie. Pogląd zbieżny z powyższym prezentowany jest także w orzecznictwie sądowo administracyjnym oraz literaturze przedmiotu, por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 11 września 1997 r., sygn. akt II SA/Gd 538/96, a także B. Adamiak, J. Borkowski, Polskie postępowanie administracyjne i sądowoadministracyjny, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis Wyd. 8 str. 243..

Konstatując powtórzenia wymaga, że przepis art. 134 Kpa obliguje organ odwoławczy do badania, w pierwszej kolejności, dopuszczalności odwołania. Dopuszczalność odwołania jest zaś określana przesłankami podmiotowymi i przedmiotowymi. Przesłanki podmiotowe to złożenie odwołania przez legitymowany podmiot, przesłanki przedmiotowe natomiast – to wniesienie odwołania od orzeczenia, którego zaskarżenie przewidują przepisy prawa. (por. np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 10 marca 2009 r., sygn. akt II OSK 316/08, oraz Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 25 września 2008 r., sygn. akt II SA/GI 209/08).

W tej sytuacji, ze względu na to, że niniejsza skarga dotyczy postanowienia o charakterze formalnym i do rozstrzygnięcia przez organ pozostaje kwestia prawa do wniesienia środka odwoławczego (zażalenia), Sąd nie może badać na tym etapie merytorycznych zagadnień podnoszonych w skardze.

Zdaniem Sądu, organ drugoinstancyjny naruszył zasady określone w Kodeksie postępowania administracyjnego, albowiem nie podjął on niezbędnych i wszelkich – prawem dopuszczonych w tego rodzaju postępowaniach – działań w sprecyzowania żądania strony i dogłębnego wyjaśnienia stanu prawnego.

W konsekwencji, zaskarżone orzeczenie uznać należy za przedwczesne i w związku z tym naruszające przepisy postępowania w sposób mogący mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co tym samym obliguje Sąd do jego uchylenia. Bez wątpienia, sformułowania zawarte w piśmie strony skarżącej zatytułowanym "odwołanie", świadczą o konieczności wyjaśnienia rzeczywistego charakteru zawartego w nim żądania – czy intencją strony było odwołanie się od decyzji organu I instancji, czy też, pismo to stanowi wniosek o wznowienie postępowania administracyjnego, której to kwestii wydaje się w istocie dotyczyć merytoryczna treść tego pisma.

Wypełniając dyspozycje przywołanych wyżej przepisów organ administracji publicznej powinien w tej sytuacji zwrócić się do skarżącego o zajęcie przez niego jednoznacznego stanowiska i sprecyzowanie, w jakim trybie wystąpił do organu w kwestii decyzji organu I instancji z dnia [...].

Pogląd taki znajduje uzasadnienie w utrwalonym orzecznictwie. Nie można bowiem przyjąć, że jeżeli żądanie jest zredagowane niezręcznie i mało zrozumiale, to organ administracji publicznej jest uprawniony do sprecyzowania treści żądania. Jest to niedopuszczalne chociażby dlatego, że mogłoby to doprowadzić do niedopuszczalnej zmiany żądania, wbrew intencji osoby wnoszącej podanie. O tym, jaki jest charakter i zakres żądania zawarty w piśmie wniesionym przez stronę w postępowaniu administracyjnym, decyduje ostatecznie strona, a nie organ, do którego pismo zostało skierowane – por. wyrok WSA Krakowie z dnia 27 marca 2013 r. , sygn. akt II SA/Kr 46/13 (wszystkie orzeczenia dostępne w internetowej bazie orzeczeń CBOSA). Odstąpienie od tej czynności stanowiło naruszenie wskazanych wyżej przepisów postępowania administracyjnego, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy. Wobec niedokładnego wyjaśnienia sprawy (art. 7 Kpa) i niedostatecznego poinformowania strony o okolicznościach mających istotny wpływ na jej obowiązek (art. 9 Kpa), należało uznać, że jest to naruszenie przepisów postępowania administracyjnego mające istotny wpływ na jego wynik.

Ponownie rozważając sprawę organ odwoławczy wnikliwie zbada przedmiot wniosku skarżącego, następnie, w zależności od poczynionych ustaleń, podejmie właściwe, należycie uzasadnione rozstrzygnięcie.

Jednocześnie Sąd podkreśla, że uchylając zaskarżone orzeczenie nie przesądza prawidłowości zastosowania w sprawie skarżącego art. 37 ustawy o pomocy społecznej, bowiem wobec stwierdzonego uchybienia jednoznaczne w tej mierze twierdzenia byłyby nieuprawnione. Ponownie rozpoznając sprawę organ orzekający, kierując się normą zawartą w art. 153 P.p.s.a. uwzględni wskazania zawarte w niniejszym uzasadnieniu.

W świetle przedstawionych wyżej wywodów, należało uwzględnić skargę na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. i orzec, jak w sentencji. O zwrocie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej orzeczono na podstawie art. 205 § 2 P.p.s.a.