• II GNP 1/14 - Wyrok Nacze...
  29.03.2024

II GNP 1/14

Wyrok
Naczelny Sąd Administracyjny
2014-04-10

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Janusz Zajda /przewodniczący sprawozdawca/
Ludmiła Jajkiewicz
Stanisław Gronowski

Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Janusz Zajda (spr.) sędzia NSA Stanisław Gronowski sędzia NSA Ludmiła Jajkiewicz po rozpoznaniu w dniu 10 kwietnia 2014 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Gospodarczej skargi T. A. o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 kwietnia 2013 r.; sygn. akt II GSK 246/12 oddalającego skargę kasacyjną T. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z dnia 4 października 2011 r.; sygn. akt. VI SA/Wa1258/11 w sprawie ze skargi T. A. na decyzję G. z dnia [...] marca 2011 r.; nr [...] w przedmiocie stwierdzenia wprowadzenia do obrotu partii produktu niezgodnej z przepisami, określenia terminu wycofania z obrotu oraz nałożenie opłaty sankcyjnej oddala skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku.

Uzasadnienie

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 19 kwietnia 2013 r., sygn. akt II GSK 246/12 oddalił skargę kasacyjną T. A. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w W. z 4 października 2011 r., sygn. akt. VI SA/Wa 1258/11, w sprawie ze skargi T. A. na decyzję G. z [...] marca 2011 r., nr [...] w przedmiocie wprowadzenia do obrotu środka wspomagającego uprawę roślin bez pozwolenia.

Od powyższego wyroku, który w chwili ogłoszenia stał się prawomocny, skarżąca wniosła skargę o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia, zaskarżając wskazany wyrok w całości i zarzucając mu rażące naruszenie prawa materialnego, tj.:

1. art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy z 10 lipca 2007 r. o nawozach i nawożeniu (Dz.U. z 2007 r., Nr 147, poz. 1033; dalej: ustawa o nawozach), poprzez jego niewłaściwą wykładnię i nieprawidłowe zastosowanie wyrażające się w nieprawidłowym zakwalifikowaniu nawozu Ekstrakt B. z dżdżownic R. H. of C. (dalej: B.) do kategorii środków wspomagających uprawę roślin, zamiast do grupy nawozów naturalnych, co w konsekwencji rażąco naruszyło normy prawa Unii Europejskiej, tj. art. 3 pkt 20, 22 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z 21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 (Dz.U. UE. L. z 2009 r., Nr 300, poz. 1; dalej: rozporządzenie z 21 października 2009 r.)

2. art. 2 ust.1 pkt 4 ustawy o nawozach poprzez jego niezastosowanie, czego skutkiem było błędne zakwalifikowanie nawozu B. do kategorii środków wspomagających uprawę roślin, zamiast do grupy nawozów naturalnych, co w konsekwencji rażąco naruszyło normy prawa Unii Europejskiej tj. art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej (Dz. U. z 2004 r., Nr 90, poz. 864/2), oraz art. 3 pkt 20, 22 rozporządzenia z 21 października 2009 r.

W uzasadnieniu wskazano, że Naczelny Sąd Administracyjny potwierdzając ustalenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, iż skarżąca wprowadziła do obrotu produkt będący środkiem wspomagającym rośliny, a więc powinna legitymować się stosownym zezwoleniem na wprowadzenie tego środka do obrotu - naruszył nie tylko art. 2 ust. 1 pkt 10, ale również art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o nawozach a także normy prawa Unii Europejskiej. Skarżąca stoi na stanowisku, że nawóz B. jest materiałem pochodzenia zwierzęcego złożonym tylko z obornika, który stanowią odchody bydlęce, końskie oraz odchody dżdżownic, zatem nie może być kwalifikowany, jako nawóz organiczny lub polepszacz gleby a jednocześnie musi być kwalifikowany jako obornik w myśl art. 3 pkt 20 rozporządzenia z 21 października 2009 r. Skarżąca podniosła, że stosownie do wyżej wymienionego rozporządzenia obornik oznacza kał i mocz zwierząt gospodarskich, którymi w myśl powołanej definicji są między innymi dżdżownice, jako zwierzęta hodowane przez człowieka do produkcji jakiegokolwiek produktu uzyskiwanego ze zwierząt lub w innych celach gospodarskich. W związku z powyższym rażący charakter naruszenia przepisów - w ocenie skarżącej - wynika przede wszystkim z błędnego zakwalifikowania nawozu B., jako środka wspomagającego uprawę roślin a nie jak podnosiła skarżąca - jako nawozu naturalnego.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 285a § 3 zd. 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej ppsa) od orzeczeń Naczelnego Sądu Administracyjnego nie przysługuje skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku, z wyjątkiem, gdy niezgodność z prawem wynika z rażącego naruszenia norm prawa Unii Europejskiej.

Normy prawa Unii Europejskiej to normy prawa wynikające ze źródeł prawa Unii Europejskiej, zwłaszcza z przepisów prawnych wydawanych na podstawie obowiązujących traktatów, tj. Traktatu o Unii Europejskiej, Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz Traktatu ustanawiającego Europejską Wspólnotę Energii Atomowej. Zgodnie z art. 288 Traktatu o Unii Europejskiej aktami prawnymi Unii Europejskiej są: rozporządzenia, dyrektywy, decyzje - mające charakter wiążący oraz zalecenia i opinie - mające charakter niewiążący (por. B. Dauter, R. Hauser, Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego, Materiały szkoleniowe 2010, nr 9, str. 26; A. Wróbel (red.), Stosowanie prawa Unii Europejskiej przez sądy, Warszawa 2005, str. 76).

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego w objętym skargą wyroku nie doszło do wskazywanego przez stronę naruszenia prawa wspólnotowego.

Skarga o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia jest nadzwyczajnym środkiem prawnym o charakterze procesowym, służącym zaskarżeniu prawomocnego orzeczenia niezgodnego z prawem. Istotą tego środka prawnego jest wykazanie, że kwestionowane orzeczenie zostało wydane niezgodnie z prawem i z tej bezprawności wynika szkoda, jednak decydujące znaczenie ma wykazanie, że kwestionowane orzeczenie jest niezgodne z prawem. Przesłanki bezprawności, o których mowa w art. 285a § 3 ppsa zostały ograniczone do norm prawa Unii Europejskiej i do przypadków rażącego ich naruszenia. Przez rażące naruszenie należy rozumieć oczywiste, bezsporne, ewidentne, odbiegające od danej normy pozostawanie w sprzeczności z treścią przepisu.

Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną zastosował przepis art. 2 ust. 1 pkt 10 ustawy o nawozach opierając się na prawidłowo ustalonym przez organy administracji i zaakceptowanym przez sądy administracyjne stanie faktycznym sprawy. Prawidłowo też ocenił, że przepis ten nie został - w świetle materiału dowodowego - naruszony.

Odnosząc się do zarzutów skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że sporny produkt jest środkiem wspomagającym uprawę roślin, czyli środkiem poprawiającym właściwości gleby. Powyższe stwierdzenie zostało oparte na materiale dowodowym, którym dysponował zarówno organ odwoławczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oraz rozpoznający sprawę Naczelny Sąd Administracyjny.

Zanim doszło do zakwalifikowania spornego nawozu do grupy środków wspomagających uprawę roślin zasięgnięto w tym zakresie opinii biegłych. Została przeprowadzona szczególna analiza przedmiotowego produktu w aspekcie klasyfikacji do określonej kategorii środków nawozowych. W konsekwencji powyższego kolejne opinie biegłych nie pozostawiały wątpliwości, że spornego nawozu nie można zakwalifikować jako nawozu naturalnego, gdyż jest on nowym produktem posiadającym inny skład chemiczny niż oborniki, z których został wyprodukowany. Ponadto, jak wykazały badania, produkt ten zawiera znacznie mniej składników pokarmowych i substancji organicznej aniżeli nawozy naturalne. Mając powyższe na uwadze, rozpoznając skargę kasacyjną Naczelny Sąd Administracyjny trafnie uznał, że brak jest podstaw do przyjęcia, iż dany produkt jest nawozem naturalnym, a jednocześnie nie zaistniały przesłanki do zastosowania art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy o nawozach.

Zarzuty skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego wyroku sprowadzają się do wytknięcia naruszenia przez Naczelny Sąd Administracyjny art. 3 pkt 20 i 22 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1069/2009 z 21 października 2009 r. określającego przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego, nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi. Przepis ten określa definicje, jakie mają zastosowanie w tym rozporządzeniu z wyszczególnieniem definicji obornika, nawozu organicznego a także ściśle z nimi powiązaną definicję zwierząt gospodarskich. W ocenie skarżącej produkowany przez skarżącą B. w świetle powyższych definicji stanowi nawóz naturalny - obornik - wyprodukowany z odchodów zwierząt gospodarskich, którymi są m.in. dżdżownice, jako zwierzęta hodowane przez człowieka do produkcji jakiegokolwiek produktu uzyskiwanego ze zwierząt lub w innych celach gospodarskich.

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego, uznanie dżdżownic, jako zwierząt gospodarskich, zgodnie z definicją zawartą w powyższym rozporządzeniu, stanowi zbyt rozszerzającą wykładnię przepisu. Mając powyższe na uwadze nie można stwierdzić, że Naczelny Sąd Administracyjny przyjmując inną interpretację niż skarżąca, opartą na wiedzy specjalnej w danym zakresie - doprowadził do rażącego naruszenia norm prawa wspólnotowego w postaci art. 3 rozporządzenia z 21 października 2009 r, a także art. 288 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej.

Reasumując należy stwierdzić, że w rozpoznawanej sprawie nie doszło do rażącego naruszenia prawa wspólnotowego. Z powyższych względów, na podstawie art. 285k § 1 w zw. z art. 285a § 3 ppsa, Naczelny Sąd Administracyjny orzekł jak w sentencji wyroku.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...