• VI SA/Wa 3354/13 - Wyrok ...
  28.03.2024

VI SA/Wa 3354/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-04-16

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Dariusz Zalewski
Pamela Kuraś-Dębecka /przewodniczący sprawozdawca/
Sławomir Kozik

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Pamela Kuraś-Dębecka (spr.) Sędziowie Sędzia WSA Sławomir Kozik Sędzia WSA Dariusz Zalewski Protokolant st. ref. Renata Lewandowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 16 kwietnia 2014 r. sprawy ze skargi "[...]" Sp. z o.o. z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Celnej w W. z dnia [...] września 2013 r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania oddala skargę

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z [...] września 2013 r. Dyrektor Izby Celnej w [...] (dalej DIC) uchylił swoją wcześniejszą decyzję z [...] listopada 2012 r., którą odmówił F. Sp. z o.o. z siedzibą w [...] (dalej skarżąca) zmiany zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa mazowieckiego, w części dotyczącej zmiany lokalizacji punktu gier i umorzył postępowanie w sprawie. Jako podstawę zaskarżonej decyzji wskazano art. 233 § 1 pkt 2 lit. a) w zw. z art. 208 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.), dalej o.p. w zw. z art. 8 oraz art. 129 ust. 1 ustawy z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. nr 201, poz. 1540 ze zm.), dalej u.g.h.

Do wydania tych decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu [...] lutego 2007 r. Dyrektor Izby Skarbowej w [...] udzielił skarżącej na okres 6 lat zezwolenia na prowadzenie działalności w zakresie gier na automatach o niskich wygranych na terenie województwa [...]. Jak wynika z pkt VI zezwolenia ważność jego wygasa z dniem 12 lutego 2013 r.

We wrześniu 2012 r. skarżąca zwróciła się o zmianę ww. zezwolenia w części dotyczącej zmiany lokalizacji punktu gry na automatach o niskich wygranych w ten sposób, że miejsce lokalizacji w Pubie [...],[...],[...]-[...] M. zastąpić lokalizacją; w "H." Bar, [...],[...]-[...] O.

Dyrektor Izby Celnej odmówił zmiany zezwolenia bowiem wypełniając żądanie skarżącej, naruszyłby zakaz wynikający z art. 135 ust. 2 u.g.h., który jednoznacznie stanowi, że zmiana zezwolenia nie może polegać na zmianie miejsca urządzania gier, z wyjątkiem zmniejszenia liczby punktów gier.

Skarżąca wniosła o ponowne rozpatrzenie sprawy podnosząc, że przedmiotem sporu w tej sprawie jest ocena normy art. 135 ust. 2 u.g.h., w zakresie jego technicznego charakteru w rozumieniu Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustalającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (DZ. U.UE.L. z 1998 r., nr 204 poz. 37 ze zm.), dalej Dyrektywa nr 98/34/WE. Skarżąca uważa, że brak notyfikacji tego przepisu technicznego eliminuje go z obrotu prawnego i powoduje, że nie może on być podstawą decyzji administracyjnej. Wobec tego wniosła o dokonanie żądanej przez nią zmiany.

W uzasadnieniu zaskarżonej decyzji Dyrektor Izby Celnej wyjaśnił, że dnia 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa o grach hazardowych, która w art. 8 stanowi, że do postępowań w sprawach określonych w niej stosuje się odpowiednio przepisy ustawy - Ordynacja podatkowa, chyba że ustawa stanowi inaczej. Przywołując zatem art. 208 § 1 o.p. organ wskazał, że dopuszcza się umorzenie postępowania, gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe.

Dalej organ podał, że zezwolenie skarżącej zostało udzielone na okres 6 lat i wygasło z dniem 12 lutego 2013 r. Wobec tego nie mógł ponownie rozpatrzeć zawisłej przed nim sprawy odmowy zmiany ww. zezwolenia. Zdaniem organu wygaśnięcie zezwolenia spowodowało brak prawnej i faktycznej podstawy orzekania gdyż zezwolenie zostało wyeliminowane z obrotu prawnego, więc organ nie był kompetentny do decydowania w przedmiocie zmiany zezwolenia. DIC uznał więc za niecelowe odnoszenie się do zarzutów przedstawionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

Skarżąca zaskarżyła powyższe rozstrzygnięcie do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, zarzucając naruszenie:

1. art. 187 § 1 i 3 o.p. w powiązaniu z art. 210 § 1 pkt. 6 o.p. przez brak zebrania i rozważenia całokształtu materiału dowodowego, w uwzględnieniem okoliczności faktycznych znanych organowi z urzędu, a w szczególności brak ustalenia (i przestawienia ustaleń faktycznych w uzasadnieniu decyzji), na jakim etapie znajduje się sprawa zainicjowana wnioskiem skarżącej w sprawie przedłużenia ww. zezwolenia, podczas gdy ustalenie tej okoliczności mogło mieć wpływ na ustalenie, czy postępowanie w niniejszej sprawie pozostaje nadal przedmiotowe;

2. art. 210 § 1 pkt. 6 i art. 210 § 4 o.p. oraz art. 124 i art. 127 o.p., polegające na braku przedstawienia uzasadnienia prawnego słusznego rozstrzygnięcia organu o uchyleniu zaskarżonej decyzji organu I instancji, a w szczególności braku wyjaśnienia, czy organ I instancji miał prawo wydać decyzję na podstawie art. 135 ust. 2 u.g.h. w kontekście wykładni art. 1 pkt. 4 i 11 Dyrektywy nr 98/34/WE, podanej w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "TSUE") z dnia 19 lipca 2012 r. w połączonych sprawach C-213/11, C-214/11, C-217/11 w sytuacji braku notyfikacji przepisu art. 135 ust. 2 u.g.h. Komisji Europejskiej, podczas gdy zgodnie z art. 127 o.p. rolą organu odwoławczego było nie tylko rozpoznanie sprawy na nowo w drugiej instancji, ale także ocena prawna decyzji organu I instancji z uwzględnieniem stanu faktycznego i prawnego w dacie jej wydania, a skarżąca miała interes prawny, aby organ II instancji dokonał takiej oceny prawnej, nawet gdyby na etapie postępowania odwoławczego, stało się ono bezprzedmiotowe.

Mając na uwadze powyższe wniosła o uchylenie w całości zaskarżonej decyzji.

Dyrektor Izby Celnej w [...] w odpowiedzi na skargę wniósł o oddalenie skargi, podtrzymując stanowisko zajęte w uzasadnieniu skarżonej decyzji. Nadto organ wskazał, że decyzją z [...] stycznia 2013 r. odmówił skarżącej przedłużenia ww. zezwolenia i decyzja ta była dla niego wiążąca od momentu jej doręczenia skarżącej. DIC stwierdził, że kwestia przedłużenia owego zezwolenia nie miała związku z niniejszą sprawą oraz wpływu na jej rozstrzygnięcie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym w świetle paragrafu drugiego powołanego wyżej artykułu kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn. zm.- dalej jako: p.p.s.a.).

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie albowiem zaskarżona decyzja nie narusza prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia.

W rozpoznawanej sprawie bezspornym jest, że w dniu 1 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540). Stosownie do art. 8 ww. ustawy do postępowań w sprawach określonych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa. Jak stanowi art. 208 § 1 gdy postępowanie z jakiejkolwiek przyczyny stało się bezprzedmiotowe, w szczególności w razie przedawnienia zobowiązania podatkowego, organ podatkowy wydaje decyzję o umorzeniu postępowania.

Należy zauważyć, że obligatoryjną przesłanką do umorzenia postępowania jest jego bezprzedmiotowość. W tym zakresie organ podatkowy nie może działać w ramach tzw. uznania administracyjnego. Decyzja taka posiada bowiem wszelkie znamiona decyzji związanej. Decyzja umarzająca wydana na podstawie art. 208 Ordynacji podatkowej nie ma charakteru decyzji merytorycznej, nie orzeka co do istoty sprawy, lecz wywołuje skutek procesowy polegający na przerwaniu stosunku procesowego pomiędzy stroną a organem (wyrok WSA w Kielcach, I SA/Ke 43/09, LEX nr 507146). W wyroku z dnia 24 kwietnia 2003 r. NSA wyjaśnił, że przesłanka bezprzedmiotowości występuje, gdy brak jest podstaw prawnych do merytorycznego rozstrzygnięcia danej sprawy w ogóle, bądź nie było podstaw do jej rozpoznania w drodze postępowania administracyjnego. Bezprzedmiotowość postępowania oznacza brak któregoś z elementów stosunku materialnoprawnego, skutkującego tym, iż nie można załatwić sprawy przez rozstrzygnięcie jej co do istoty. Jest to orzeczenie formalne, kończące postępowanie bez jego merytorycznego rozstrzygnięcia. Bezprzedmiotowość postępowania administracyjnego to brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu (wyrok NSA z dnia 24 kwietnia 2003 r., III SA 2225/01, Biul. Skarb. 2003, nr 6, s. 25). W orzeczeniu z dnia 4 listopada 2009 r. WSA w Lublinie podkreślał, że "bezprzedmiotowość może wynikać z przyczyn podmiotowych lub przedmiotowych, ale zawsze oznacza brak przedmiotu postępowania. Tym przedmiotem jest zaś konkretna sprawa, w której organ administracji państwowej jest władny i jednocześnie zobowiązany rozstrzygnąć na podstawie przepisów prawa materialnego o uprawnieniach lub obowiązkach indywidualnego podmiotu" (wyrok WSA w Lublinie, I SA/Lu 451/09, LEX nr 532454). Bezprzedmiotowość zachodzi wówczas, gdy w sposób oczywisty organ stwierdził brak podstaw prawnych i faktycznych do merytorycznego rozpatrzenia sprawy. Należy nadto podkreślić, że jak stanowi art. 212 o.p. organ, który wydał decyzję, jest nią związany od chwili jej doręczenia. (wyrok NSA z dnia 20 kwietnia 2000 r., I SA/Wr 613/98, LEX nr 43034).

Decyzja wchodzi do obrotu prawnego jako akt administracyjny załatwiający konkretną sprawę indywidualnego podmiotu w dacie jej doręczenia i od tej daty jakakolwiek zmiana decyzji pod względem treści lub formy może nastąpić tylko na zasadach i w trybie przewidzianym przepisami postępowania podatkowego. Doręczenie powoduje utrwalenie treści i formy załatwienia sprawy, organ nie może wycofać się z zajętego w decyzji stanowiska co do załatwienia sprawy czynnościami pozaprocesowymi, lecz może to nastąpić tylko w ramach przepisów procesowych (wyrok NSA z dnia 19 października 2005 r., I FSK 132/05, LEX nr 173287). Związanie organu decyzją doręczoną stronie trwa przez cały okres pozostawania jej w obrocie prawnym, a więc do chwili jej zmiany, uchylenia, stwierdzenia nieważności czy też wygaśnięcia.

Przedmiotem wniosku skarżącej z dnia [...] września 2012 r. była zmiana decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w [...] z [...] lutego 2007 r. w części dotyczącej punktu gry na automatach o niskich wygranych w ten sposób, że lokalizację w Pubie [...],[...],[...]-[...] M. zastąpić lokalizacją; w "H." [...], [...],[...]-[...] O.

Z akt sprawy wynika, że zezwolenie skarżącej zostało udzielone na okres 6 lat i wygasło z dniem [...] lutego 2013 r. W tej sytuacji istniała formalne przeszkoda do procedowania w sprawie zmiany zezwolenia skoro wygasło ono z upływem czasu na jaki zostało udzielone. Orzekanie merytoryczne w przedmiocie zmiany zezwolenia, które wygasło oznaczałoby de facto procedowanie w stosunku do przedmiotu postępowania, który nie istnieje. Należy zatem przyjąć, że rozpatrzenie wniosku spółki o zmianę zezwolenia zależy od pozostawania w obrocie prawnym decyzji zezwalającej, gdyż po jej wyeliminowaniu ze zbioru obowiązujących aktów wszelkie zmiany zezwolenia byłyby już niemożliwe, co prowadziłoby wprost do umorzenia postępowania wszczętego wnioskiem spółki (art. 208 § 1 o.p.). Tak też się stało w rozpoznawanej sprawie.

Stanowisko organu celnego znajduje wsparcie zarówno w judykaturze, jak i w piśmiennictwie. Decyzja, której ustawodawca nadał przymiot ostateczności, korzysta z domniemania jej "prawidłowości" (tak np. stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach w 2. tezie wyroku z dnia 31 marca 2011 r., I SA/Ke 164/11), czy też - inaczej rzecz ujmując - domniemania jej "zgodności z prawem" (takiego określenia użył Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 9 kwietnia 2008 r., I FSK 558/07) i tak długo, jak pozostaje w obrocie prawnym, wiąże zarówno organ, który ją wydał, jak i strony, a to według zasady trwałości decyzji ostatecznych ujętej w art. 128 o.p.

Nie sposób przy tym pominąć i tego, że w odniesieniu do orzeczeń organów administracji publicznej, przepisy ordynacji podatkowej nie posługują się pojęciem prawomocności. Zostało natomiast zdefiniowane pojęcie ostateczności (art. 128 o.p.). W piśmiennictwie wskazano natomiast, że prawomocność decyzji występuje wówczas, gdy nie przysługuje na nią skarga albo też skarga została prawomocnie oddalona lub odrzucona przez sąd administracyjny (zob. B. Gruszczyński w: S. Babiarz, B. Dauter, B. Gruszczyński, R. Hauser, A. Kabat, M. Niezgódka-Medek, Ordynacja podatkowa. Komentarz, s. 487).

Logiczną konsekwencją poczynionych wywodów jest dopuszczalność umorzenia postępowania (art. 208 § 1 o.p.) wszczętego wnioskiem strony skarżącej. Skoro nie ma już aktu, tj. zezwolenia na urządzanie i prowadzenie gier na automatach, który miałby podlegać ewentualnej zmianie, bezprzedmiotowe staje się orzekanie w sprawie jakiejkolwiek modyfikacji takiego orzeczenia. Nie bez znaczenia jest także i to, że art. 208 § 1 o.p. nie wskazuje zamkniętego katalogu przyczyn obligatoryjnego umorzenia postępowania. Dlatego też, w kontekście tego przepisu, utrwalone zostało stanowisko o konieczności umorzenia każdego postępowania, które z jakichkolwiek przyczyn stało się bezprzedmiotowe.

Mając na uwadze pozostałe zarzuty podniesione przez skarżącą, Sąd uznał, że wydając zaskarżoną decyzję o umorzeniu postępowania wszczętego wnioskiem skarżącej nie naruszono obowiązującego prawa, a tym samym uznał za niecelowe prowadzenie rozważań na temat pozostałych kwestii zarzuconych w skardze.

Zdaniem Sądu stanowisko organu należy uznać za prawidłowe, organ dokonał właściwej interpretacji przepisów stwierdzając, że w zaistniałej sytuacji faktycznej nie ma możliwości prowadzenia postępowania wszczętego żądaniem skarżącej.

Wobec niezasadności zarzutów skargi oraz niestwierdzenia przez Sąd z urzędu tego rodzaju uchybień, które mogłyby mieć wpływ na treść rozstrzygnięcia, które sąd ma obowiązek badać z urzędu - skargę należało oddalić.

Z tych względów Wojewódzki Sąd Administracyjny na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...