VIII SA/Wa 168/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] stycznia 2014 r., nr [...], po rozpatrzeniu odwołania wspólnika spółki cywilnej [...] z siedzibą w B. – P. M. (dalej: "skarżący", "strona"), Dyrektor [...] Oddziału Regionalnego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w W. (dalej: "Dyrektor ARiMR", "organ odwoławczy", "organ II instancji") utrzymał w mocy decyzję z dnia [...] sierpnia 2013 r. Kierownika Biura Powiatowego Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w B (dalej: "Kierownik ARiMR" lub "organ I instancji"). Przedmiotem tych decyzji była odmowa przyznania ww. spółce cywilnej płatności z tytułu realizacji przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt na rok 2009.

W uzasadnieniu decyzji organ odwoławczy wskazał, że postępowanie zostało zainicjowane wnioskiem złożonym przez spółkę w dniu [...] maja 2009 r., w którym żądała przyznania płatności w ramach realizacji wariantów:

- Rolnictwo ekologiczne – wariant S02b02 – Trwałe użytki zielone (z certyfikatem zgodności) na powierzchni [...] ha;

- Rolnictwo ekologiczne – wariant S02a02 – Uprawy rolnicze (z certyfikatem zgodności) na powierzchni [...] ha;

- Utrzymanie łąk ekstensywnych – wariant P01a01 – Półnaturalne łąki jednokośne – wykaszanie ręczne na powierzchni [...] ha.

Decyzją z dnia [...] grudnia 2009 r. Kierownik ARiMR umorzył postępowanie wszczęte na wniosek producenta, z uwagi na brak podmiotowości po stronie spółki cywilnej. Na skutek odwołania skarżącej, Dyrektor ARiMR decyzją z dnia [...] kwietnia 2010 r. utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Następnie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpatrzeniu skargi strony, wyrokiem z dnia 13 kwietnia 2011 r. w sprawie VIII SA/Wa 230/11 uchylił zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję, bowiem uznał, że organ I instancji powinien wezwać wspólników spółki cywilnej do złożenia wyjaśnień (poprawienia wniosku) przez wskazanie jednego z nich jako osoby uprawnionej do otrzymania płatności. Spółka cywilna, w ówczesnej ocenie sądu I instancji, nie posiada osobowości prawnej i nie ma przepisu szczególnego, który by jej przyznawał zdolność prawną w rozumieniu art. 29 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.

z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.; dalej: "k.p.a."), a przez to pozwalał ubiegać się

o płatności rolnicze.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 listopada 2012 r. w sprawie

II GSK 2179/11 oddalił skargę kasacyjną skarżącego, akceptując w całości uchwałę składu 7 sędziów NSA z dnia 30 maja 2012 r., wydaną w sprawie II GPS 2/12 (publ. ONSAiWSA z 2012 r., nr 4, poz. 63), że w przypadku grupy osób związanych umową spółki cywilnej, status producenta rolnego w rozumieniu art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o krajowym systemie ewidencji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji wniosków o przyznanie płatności (Dz. U. z 2004 r. Nr 10, poz. 76 ze zm.; dalej: "ustawa o systemie ewidencji producentów") przysługuje spółce cywilnej.

W związku z powyższymi ustaleniami sądowymi, Kierownik ARiMR uznał stronę postępowania jako producenta rolnego, a następnie podjął czynności kontrolne

w zakresie spełnienia przez wnioskodawcę warunków do otrzymania wnioskowanej płatności. Pismem z dnia [...] kwietnia 2013 r. wezwał skarżącego do złożenia w terminie 30 dni wyjaśnień co do okoliczności: kto wykonywał prace polowe na gruntach

w 2009 r., nadto do przedstawienia dokumentów potwierdzających posiadanie gruntów deklarowanych do płatności w 2009 roku.

W dniu [...] maja 2013 r. do organu I instancji wpłynęło pismo strony z dnia [...] maja 2013 r. wraz z wyjaśnieniami, że prace rolne wykonywane na zlecenie i rzecz spółki cywilnej w 2008 r. realizowane były przez odrębny podmiot zewnętrzny Przedsiębiorstwo [...] na podstawie umów cywilnoprawnych. Ponadto niektóre czynności i operacje na gruntach były prowadzone przez inne osoby w ramach wzajemnej pomocy lub współpracy. Zlecenia dla usługobiorców zewnętrznych dokumentowane były dodatkowo protokołem, a wykonanie prac weryfikowane było przez przedstawicieli Spółki poprzez lustrację w terenie. Fakt ten również był udokumentowany stosowną adnotacją umieszczoną na protokołach zleceń. Dodatkową weryfikację faktycznego wykonania prac rolnych na gruntach deklarowanych do płatności każdorazowo przeprowadzał inspektor akredytowanej przez Ministra Rolnictwa jednostki certyfikującej z zakresu rolnictwa ekologicznego. Do pisma skarżący dołączył kserokopie wymaganych dokumentów. W ww. piśmie z dnia [...] maja 2013 r. skarżący wniósł również o przesłuchanie w charakterze świadków osób uczestniczących w istotnych czynnościach spółki, tj. P. M., M. D. i M. P. (dyrektora zarządzającego) na okoliczność posiadania, użytkowania i sposobu zarządzania przez spółkę zgłoszonego do płatności gospodarstwa oraz ewentualnie przesłuchanie inspektorów jednostki certyfikującej na okoliczność wykazania na czyją rzecz, na czyj rachunek oraz w imieniu kogo gospodarstwo zgłoszone we wnioskach było prowadzone.

Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2013 r. Kierownik ARiMR odmówił przeprowadzenia dowodu w postaci przesłuchania w charakterze świadków ww. osób uznając, że wniosek dowodowy zgłoszony został jedynie w celu przewleczenia sprawy, bowiem materiał dowodowy zgromadzony w sprawie jednoznacznie wskazuje, iż to P. M. jest posiadaczem zgłoszonego do pomocy gospodarstwa rolnego.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2013 r. Nr [...] Kierownik ARiMR odmówił spółce cywilnej [...] przyznania płatności rolnośrodowiskowej na rok 2009 na podstawie art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006 z dnia 7 grudnia 2006 r., ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE) Nr 1698/2005 w zakresie wprowadzenia procedur kontroli, jak również wzajemnej zgodności w odniesieniu do środków wsparcia rozwoju obszarów wiejskich (Dz. Urz. UE L 368 z 23 grudnia 2006 r., str. 74; dalej "rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1975/2006"), ze względu na stworzenie przez producenta sztucznych warunków dla uzyskania płatności poprzez sztuczny podziału jednego gospodarstwa rolnego na wiele podmiotów wnioskujących o płatności.

Organ I instancji stwierdził, że grunty rolne zgłaszane przez spółkę cywilną [...] są de facto zarządzane przez tą samą osobę – P. M., a grunty zgłaszane do płatności przez P. M. oraz spółki, w których P. M. jest wspólnikiem, nie stanowią odrębnych gospodarstw, samodzielnych, niepowiązanych ze sobą ekonomicznie, czy też technologicznie.

W ocenie Kierownika ARiMR zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jednoznacznie dowodzi, iż to P. M. jest posiadaczem gospodarstwa rolnego, deklarowanego przez stronę i to on prowadził działalność rolną, która była działalnością zarobkową wykonywaną w sposób zorganizowany i ciągły, prowadzoną na własny rachunek. Zdaniem organu I instancji to P. M. uzyskiwał przychody oraz ponosił wydatki związane z działalnością rolną, a więc był posiadaczem jednego spójnego gospodarstwa rolnego, sztucznie podzielonego i zgłaszanego oddzielnie przez kilkadziesiąt podmiotów zarejestrowanych w ewidencji producentów jako odrębni producenci rolni. Organ I instancji zauważył także, iż przesłuchiwani (w ramach postępowań z wniosków o przyznanie płatności zgłaszanych przez te podmioty na poszczególne lata) pracownicy wykonujący prace rolne, a także pełniący rolę dyrektorów, prezesów zarządu poszczególnych spółek, wskazywali okoliczności świadczące, że zachowanie P. M. było zachowaniem typowym dla posiadacza gospodarstwa. Natomiast świadkowie, ilekroć byli przesłuchiwani, zawsze zeznawali, że decyzyjność w zakresie spraw poszczególnych podmiotów w pełni leżała w kompetencji P. M.: wszyscy oni zostali zatrudnieni przez niego i z nim ustalali warunki zatrudnienia, polecenia pracownikom wydawane były przez niego, bądź pośrednio przez "dyrektora zarządzającego". Również finanse były pod kontrolą P. M., który miał do nich nieograniczony dostęp. Jednoczenie organ I instancji zauważył, iż ustaleniom tym przeczą jedynie twierdzenia strony postępowania, która nie przedstawiła jednak żadnych materialnych dowodów potwierdzających odrębność gospodarstwa, ograniczając się jedynie do wniosku o przesłuchanie świadków.

Konkludując organ I instancji stwierdził, iż zawiązywanie przez P. M. spółek cywilnych, czy spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i dzielenie łącznie posiadanego areału na mniejsze gospodarstwa przy zarządzaniu całością przez P. M. i czerpaniu przez niego zysków, nie może zostać uznane za działanie pozostające w zgodzie z celem i sensem przepisów regulujących wspieranie rolników.

Pismem z dnia [...] sierpnia 2013 r., które do organu wpłynęło w dniu [...] września 2013 r., skarżący złożył odwołanie od decyzji Kierownika ARiMR z dnia [...] sierpnia 2013 r. Wnosząc o uchylenie decyzji w całości, zarzucił organowi I instancji brak staranności przy zbieraniu dowodów, ustalaniu stanu faktycznego i popełnienie fundamentalnych błędów w ustaleniach faktycznych, błędną, arbitralną i dowolną ocenę materiału dowodowego oraz nieprzeprowadzenie dowodów żądanych przez stronę, jak

i nieuzasadnione zastosowanie art. 4 ustęp 8 rozporządzenia Komisji (WE) nr 65/2011

z dnia 27 stycznia 2011 r. Skarżący wniósł o przeprowadzenie dowodów z przesłuchań świadków tj.: R. M., M. P., R. W., M. D., R. T., M. P., W. K., R. B., D. M. i P. M. W ocenie skarżącego, dla pełnego wyjaśnienia sprawy świadkowie przez niego wskazani winni być przesłuchani na okoliczności:

1) posiadania przez spółkę oraz prowadzenia samodzielnego gospodarstwa rolnego na jej odrębny rachunek, rzecz i ryzyko wszystkich wspólników;

2) ustalenia, na czyją rzecz, w czyim imieniu i na czyje ryzyko prowadzone było gospodarstwo spółki, w czyim imieniu świadkowie podejmowali czynności prawne związane z działalnością spółki, prowadzeniem i zarządzaniem gospodarstwem spółki;

3) ustalenia, iż prowadzenie działalności rolniczej w formie spółki cywilnej było uzasadnione okolicznościami ekonomicznymi, a przyjęta przez wspólników forma działania (zgodnie z regułą współdziałania) była w pełni racjonalna, ponieważ sposób użytkowania maszyn i urządzeń, kontraktowania i wykonywania usług na rzecz spółki wynikał i miał pełne oparcie w rachunku ekonomicznym (dążenie do zmniejszania kosztów, wyboru formy i sposobu działalności z maksymalizacją wykorzystania posiadanego przez wspólników zaplecza technicznego oraz

z minimalizacją zbędnego transportu maszyn);

4) ustalenia, iż działalność w formie licznych spółek cywilnych, w których od 2008 r. uczestniczył P. M., stanowiła uzasadnioną okolicznościami formę prowadzenia działalności rolniczej, a w szczególności powodowała poprawę efektywności gospodarowania, usprawnienia zarządzania poszczególnymi odrębnymi, samodzielnymi gospodarstwami, zoptymalizowanymi pod względem położenia geograficznego i odległości pomiędzy poszczególnymi jednostkami produkcyjnymi oraz ze względów wymienionych w punkcie powyższym.

Skarżący podniósł w odwołaniu, że w sferze płatności rolniczych występuje odrębność podmiotowa spółek cywilnych, rozumianych jako związek współdziałających osób fizycznych i prawnych. Działania i czynności za grupę podejmują uprawnione osoby na ich ryzyko. Sposób użytkowania maszyn i urządzeń, kontraktowania

i wykonywania usług na rzecz spółki wynikał z rachunku ekonomicznego (dążenie do zmniejszenia kosztów, wybór formy i sposobu działalności z maksymalizacją wykorzystania sprzętu wspólników i minimalizacją zbędnego transportu maszyn). Gospodarstwo spółki obejmowało użytki zielone, położone na terenie sąsiednich gmin województwa [...], do których tytuł prawny posiadali jeden lub drugi wspólnik. Prowadzenie tego gospodarstwa w formie spółki cywilnej pozwoliło na zmniejszenie kosztów transportu maszyn i płodów rolnych. Skarżący przyznał, że

wspólnicy spółki cywilnej przekazali posiadanie gruntów odrębnym spółkom prawa handlowego, ponieważ organy ARiMR nie akceptowały tej formy prawnej jako odrębnego rolnika, a nadto było to spowodowane ograniczeniem aktywności R. M. z uwagi na jej [...] [...]. Teza organu, że swobodne przekazanie gospodarstwa potwierdza sztuczny jego podział jest więc nieusprawiedliwiona. Na gruncie przedmiotowej sprawy bez wątpienia P. M. wykonuje władztwo nad gospodarstwem rolnym nie jako osoba fizyczna, ale jako uprawniony wspólnik spółki cywilnej, działający w imieniu wszystkich wspólników. Dokumenty przeniesienia posiadania były przez organy wielokrotnie sprawdzane, a ich skuteczność nigdy nie była kwestionowana. Organ błędnie przyjął, że ci sami pracownicy wykonywali prace na wszystkich działkach i tym samym sprzęcie. Pominięto umowę o usługi rolnicze, tj. priorytet używania w pierwszej kolejności ciągników, maszyn i środków do produkcji należących do wspólników.

Strona zakwestionowała dokonaną przez organ I instancji ocenę dokumentów złożonych na okoliczność, że prowadziła produkcję płodów rolnych jako odrębny podmiot, uznając ją za dowolną, niepełną i arbitralną. Skarżący zarzucił również organowi I instancji naruszenie zasady wynikającej z art. 8 k.p.a.

Organ odwoławczy, utrzymując w mocy decyzję Kierownika ARiMR z dnia [...] sierpnia 2013 r., wskazał, że spółka cywilna [...] nie była posiadaczem zgłoszonych przez siebie gruntów rolnych w rozumieniu § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 20 lipca 2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na wspieranie przedsięwzięć rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz.U. z 2004 r. Nr 174, poz. 1809 ze zm.; dalej: "rozporządzenie rolnośrodowiskowe"), ponieważ grunty te wchodziły w skład gospodarstwa rolnego P. M. i były przez niego zarządzane. W niniejszej sprawie doszło zatem do sztucznego podziału gospodarstwa rolnego w celu obejścia prawa i uzyskania nienależnych uprawnień do płatności. Zgodnie natomiast z art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006, nie dokonuje się żadnych płatności na rzecz beneficjentów, w odniesieniu do których stwierdzono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do otrzymania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia.

Organ odwoławczy podniósł, że wspólnikami skarżącej spółki są: P. M. i R. M. Ponadto P. M. występuje jako wspólnik, prezes zarządu, prokurent lub pełnomocnik spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i spółek cywilnych, które zostały zarejestrowane w ewidencji producentów jako odrębne podmioty. Prowadzi również działalność gospodarczą pod nazwą [...]. P. M. oraz jest właścicielem [...] S.A. Organ odwoławczy ustalił także (co przedstawił w formie tabelarycznej), iż P. M. w roku 2009 występował jako wspólnik bądź prezes zarządu w sześćdziesięciu spółkach, w tym spółkach cywilnych i spółkach z ograniczoną odpowiedzialnością. Łącznie spółki te w roku 2009 ubiegały się o płatność rolnośrodowiskową:

- pakiet 2 (lub S02) – rolnictwo ekologiczne – dla którego łączna powierzchnia deklarowana przez wszystkie spółki w roku 2009 wyniosła [...] ha;

- pakiet 3 Ekstensywne trwałe użytki zielone - dla którego łączna powierzchnia deklarowana przez wszystkie spółki w roku 2009 wyniosła [...] ha.

Dyrektor ARiMR wskazał, iż z umów spółek cywilnych oraz z odpisów KRS spółek z ograniczoną odpowiedzialnością wynika, że są one powiązane ze sobą osobowo poprzez osoby P. M., R. M. oraz ich syna D. M., za czym przemawia zarówno struktura organizacyjna spółek, w których wymienione osoby mają bezpośredni wpływ na funkcjonowanie spółki albo bezpośrednio, będąc jej wspólnikami bądź pełniąc inne funkcje umożliwiające im prowadzenie spraw spółki, np. prokurenta lub prezesa zarządu, względnie pośrednio, gdzie jako wspólnik występuje inna spółka, której wspólnikami są wymienione osoby. Organ II instancji zauważył także, iż w dacie wydania niniejszej decyzji P. M. występował jako wspólnik, prezes zarządu, prokurent lub pełnomocnik ponad 90 spółek ubiegających się o płatności w ramach wspólnej polityki rolnej.

Nadto organ odwoławczy wskazał, iż podmioty ubiegające się o płatności

w 2009 r. w większości podawały jako adres siedziby i korespondencyjny, adres będący adresem zamieszkania P. M., a wnioskowane płatności miały być przekazywane na konto bankowe należące do P. M. i jego syna D. M. Konto to figuruje także w ewidencji producentów przy [...] spółka cywilna. Ustalono również, że wspólnicy skarżącej spółki jako małżeństwo posiadali 2 odrębne numery w ewidencji producentów nadane im jako osobom fizycznym. Natomiast działając wspólnie założyli kilkadziesiąt podmiotów (spółek cywilnych, spółek z o.o.), w których jedno z małżonków było wspólnikiem.

Dyrektor ARiMR podniósł, iż również organizacyjnie wymienione podmioty nie wykazywały odrębności i samodzielności. Poszczególne działki ewidencyjne stanowiące składnik gospodarstwa rolnego były w kolejnych latach deklarowane przez kolejne spółki, które swobodnie przenosiły między sobą posiadanie działek, legitymując to umowami przeniesienia posiadania podpisywanymi na ogół przez P. M. Gdyby natomiast P. M. złożył jeden wniosek o przyznanie płatności rolnośrodowiskowej do pakietów i deklarowanych do nich powierzchni (do powierzchni [...] ha w pakiecie 2 lub S02 oraz do powierzchni [...] ha w pakiecie 3) to przy konieczności stosowania modulacji w danych pakietach otrzymałby płatność w dużo mniejszej wysokości (zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa krajowego), niż kiedy składa 60 odrębnych wniosków.

W ocenie Dyrektora ARiMR tworzenie przez P. M. wielu spółek, które następnie odrębnie zgłaszały działki rolne, które gdyby musiały zostać zgłoszone łącznie nigdy nie zakwalifikowałyby się do przyznania pomocy (przekraczałyby bowiem powierzchnię 300 hektarów) lub uprawniałyby do zmniejszenia płatności tytułem zastosowania modulacji jest działaniem obchodzącym prawo. Zawiązywanie przez P. M. wielu spółek cywilnych i spółek z ograniczoną odpowiedzialnością i dzielenie łącznie posiadanego areału na mniejsze gospodarstwa, nie może zostać – zdaniem organu II instancji – uznane za działanie pozostające w zgodzie z celem i sensem przepisów regulujących wspieranie rolników gospodarujących na niekorzystnych warunkach oraz ubiegających się o płatności rolnośrodowiskowe.

Odnosząc się spółki cywilnej [...], organ odwoławczy podniósł, iż spółka ta składała wnioski o przyznanie płatności od roku 2008 (w tym dwa wnioski

o przejęcie płatności za rok 2007 i 2006) do roku 2009, a przedmiotem deklaracji spółki były działki stanowiące własność (w imieniu skarbu państwa) Agencji Nieruchomości Rolnych, które zgodnie z umową spółki cywilnej zostały wydzierżawione od ANR przez P. M. oraz R. M. Natomiast w latach 2005-2012 o płatności do tych działek ubiegało się (poza stroną) siedem różnych podmiotów, w tym: [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o. oraz R. M.

Dyrektor ARiMR przedstawiając sposób powstania spółki wskazał, iż jak wynika z umowy spółki cywilnej [...] z dnia [...] marca 2008 r. została ona zawiązana przez P. M. oraz R. M., a wspólnicy wnieśli wkład niepieniężny w postaci prawa dzierżawy nieruchomości rolnych. W dniu [...] kwietnia 2008 r. w B. zostało zawarte porozumienie w sprawie przeniesienia posiadania nieruchomości rolnych pomiędzy [...] s.c., P. M. – osobą fizyczną, R. M. – osobą fizyczną, [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o., [...] sp. z o.o. oraz [...] sp. z o.o. W związku z wniesieniem przez P. M. do spółki [...] s.c. działek nr [...] i [...], P. M. przeniósł posiadanie ww. działek na spółkę. W związku z czym straciły moc umowy przeniesienia posiadania ww. nieruchomości zawarte przez P. M. z [...] sp. z o.o. (której wspólnikami są R. M. i P. M.; dodatkowo P. M. był Prezesem Zarządu – osobą uprawnioną do reprezentacji spółki), [...] sp. z o.o. (której wspólnikiem jest P. M.; dodatkowo R. M. była Prezesem Zarządu – osobą uprawnioną do reprezentacji spółki, natomiast P. M. był ustanowionym pełnomocnikiem), [...] sp. z o.o. (której wspólnikami są P. M. i [...] sp. z o.o., której wspólnikiem jest P. M.; dodatkowo P. M. był Prezesem Zarządu - osobą uprawnioną do reprezentacji spółki). Natomiast w związku z wniesieniem przez R. M. do spółki [...] s.c. działek nr [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], [...], R. M. przeniosła posiadanie ww. działek na spółkę. Straciły moc umowy przeniesienia posiadania ww. nieruchomości zawarte przez R. M. z [...] sp. z o.o. (której wspólnikiem jest P. M.; dodatkowo R. M. była Prezesem Zarządu - osobą uprawnioną do reprezentacji spółki, natomiast P. M. był ustanowionym pełnomocnikiem).

W ocenie organu II instancji powyższe zestawienie w połączeniu z analizą osobową wymienionych podmiotów wskazuje, że w kolejnych latach grunty deklarowane były przez kolejne podmioty, natomiast przenoszenie posiadania poszczególnych działek było fikcyjne. Natomiast uprawą działek zajmowali się pracownicy wykonujący polecenia P. M., używający jego sprzętu.

Strona w toku postępowania przedstawiła protokół wykonania zlecenia usługi sporządzony pomiędzy [...] spółka cywilna, a [...] P. M., protokół odbioru robót i fakturę VAT wystawioną przez P. M. Z uwagi na opisaną wyżej strukturę własnościową i organizacyjną spółki cywilnej [...], organ odwoławczy uznał przedstawione przez stronę dowody za niewiarygodne, nie świadczące o tym, że na działkach deklarowanych przez stronę do płatności była prowadzona produkcja roślin. Zdaniem organu odwoławczego, nie świadczą o tym także załączone protokoły obmiaru produkcji roślinnej

w gospodarstwie, gdzie opisuje się ilość belot siana, jednakże bez wskazania, skąd pochodzą, kiedy zostały zebrane, nadto jak zostały zużytkowane po zbiorze. Powyższe – zdaniem Dyrektora ARiMR – wskazuje, że [...] spółka cywilna nie prowadziła samodzielnej działalności, będąc organizacyjnie, technicznie i osobowo powiązana z innymi podmiotami założonymi i prowadzonymi przez P. M. Stanowiło to zorganizowane, celowe działanie zmierzające do obejścia regulacji dotyczących modulacji płatności.

Grunty zgłoszone do płatności przez [...] spółka cywilna były zatem zarządzane przez P. M. i stanowiły cześć posiadanego przez niego gospodarstwa rolnego. Natomiast w celu obejścia przepisów dotyczących modulacji płatności dokonał on – zdaniem organu II instancji – sztucznego podziału gospodarstwa rolnego, tworząc podmioty faktycznie zarządzane przez niego, a formalnie występujące o płatności jako odrębni rolnicy. Takim podmiotem jest także [...] spółka cywilna. W tym stanie rzeczy – zdaniem Dyrektora ARiMR – nie sposób uznać, że spółka [...] spółka cywilna posiadała grunty rolne w rozumieniu § 2 ust 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego i prowadziła na nich działalność rolniczą we własnym imieniu. Posiadanie w świetle tego rozporządzenia należy rozumieć szerzej niż tylko przez pryzmat art. 336 Kodeksu cywilnego. Posiadaczem określić można osobę, która jest faktycznym użytkownikiem gruntów rolnych, tzn. rolnikiem, który rolniczo użytkuje posiadane działki rolne (niezależnie od ustalenia tytułu prawnego wnioskodawcy), a nadto stosuje zwykłą dobrą praktykę rolniczą. Faktyczne władztwo nad rzeczą, w przypadku gruntu rolnego obejmuje swobodę w podejmowaniu istotnych decyzji, np. co, gdzie i kiedy zasiać, komu i kiedy zlecić prace polowe, czy też w miarę możliwości wykonać je samodzielnie, kiedy zbierać plony oraz komu, gdzie je sprzedawać lub wykorzystać w inny sposób, jak również swobodę decyzji co do występowania o konkretne dotacje ze środków unijnych.

W konsekwencji powyższych ustaleń organ odwoławczy uznał, że organ

I instancji prawidłowo odmówił spółce przyznania płatności rolnośrodowiskowej

w oparciu o § 2 ust 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego w związku z art. 5 ust 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006 i art. 4 ust 3 rozporządzenia Rady (WE EURATOM) nr 2988/95 z dnia 18 grudnia 1995 r.

Dyrektor ARiMR stwierdził, że nie kwestionuje, iż spółka cywilna może korzystać z odrębności podmiotowej na gruncie prawa cywilnego. Odrębność ta jednak nie jest równoznaczna z przyjęciem a priori iż podmiot taki prowadził samodzielne gospodarstwo rolne. Natomiast nie wyklucza to prowadzenia innej działalności, jako że spółka z ograniczoną odpowiedzialnością może być zawiązana w jakimkolwiek celu dopuszczonym prawem. Zgłaszanie przez stronę dowodu z zeznań świadków byłoby

w tym wypadku, w ocenie organu odwoławczego, przedłużeniem postępowania. Poza tym organ odwoławczy wskazał, iż strona była wzywana w toku postępowania administracyjnego do złożenia dokumentów mogących świadczyć o odrębności gospodarstwa rolnego. Jednakże do dnia wydania decyzji przez organ I instancji nie przedłożyła właściwych dokumentów w sprawie. Tymczasem swoim działaniem powinna udowodnić swoje twierdzenia, przedstawić materiał dowodowy świadczący przeciwko twierdzeniom organu.

Zdaniem organu II instancji ustalony stan faktyczny wykazał związek pomiędzy poszczególnymi spółkami wynikający z ich struktury własnościowej i osobowej, (tj. prowadzenia przez wszystkie podmioty tego samego rodzaju działalności, w takiej samej lokalizacji, korzystając ze wspólnego zaplecza agrotechnicznego). Dlatego też Dyrektor ARiMR podzielił stanowisko organu I instancji, iż aplikowanie o pomoc przez te same osoby w ramach kilkudziesięciu spółek kapitałowych i osobowych należy postrzegać jako skierowane na ominięcie kwotowego limitu dofinansowania przysługującego jednemu beneficjentowi. Natomiast wyodrębnienie spółek miało na celu obejście przepisów prawa związanych z ograniczeniami dotyczącymi maksymalnych kwot wsparcia.

Z takim rozstrzygnięciem nie zgodził się skarżący, wnosząc do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na ostateczną w administracyjnym toku instancji decyzję Dyrektora ARiMR. Wniósł o uchylenie decyzji organów obu instancji. Autor skargi powtórzył zarzuty i argumentację przedstawioną w odwołaniu od decyzji Kierownika ARiMR z dnia [...] sierpnia 2013 r.

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy podtrzymał dotychczasową argumentację i wniósł o jej oddalenie.

W dniu [...] kwietnia 2014 r. do Sądu wpłynęło pismo procesowe skarżącego, stanowiące uzupełnienie skargi w zakresie: odniesienia się do odpowiedzi organu na skargę, błędów w ustaleniach faktycznych, błędów postępowania dowodowego i oceny dowodów, błędnej wykładni i stosowania oraz niekonstytucyjności art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) Nr 1975/2006, naruszenia zasady zaufania do organów państwa oraz naruszenia art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tj. Dz. U. z 2012 r. Nr 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a."), jak i naruszenia przepisów o zawieszeniu postępowania.

Skarżący podniósł, że organ odwoławczy, wbrew ocenie zawartej w przywołanym orzecznictwie, próbuje budować chybioną tezę, iż to nie spółka cywilna, a wspólnik P. M. może być uznany za rolnika i tylko on mógł wnioskować o płatności. Przypisywanie tylko temu wspólnikowi faktycznego "władztwa" nad jednym gospodarstwem na które w ocenie organu składają się gospodarstwa wszystkich spółek (cywilnych, a nawet kapitałowych), z pominięciem chociażby roli pozostałych ich wspólników (zarządów) i odrębnego zarządzania przez dyrektorów zarządzających jest dowolne, a tym samym kompletnie nieuprawnione. Zdaniem skarżącego, organ nie wskazał na jakiej podstawie przyjął tezę, iż akurat ten wspólnik – P. M. jest faktycznym beneficjentem. Zadał pytanie, dlaczego przyjmując konstrukcję "jednego gospodarstwa sztucznie podzielonego" przyjęto w myśl dotychczas niestosowanej w obrocie prawnym zasadzie "patriarchatu", że jest to gospodarstwo P. M., a nie np. R. M., czy D. M.? Skarżący zwrócił uwagę, iż świadczenie usług na rzecz spółki cywilnej przez osobę fizyczną będącą jednocześnie wspólnikiem nie pozbawia tych usług przymiotu "zewnętrznego". Świadczenie usług przez wspólnika spółki cywilnej nie musi być wkładem do spółki (to określa umowa), a może wynikać z innej czynności prawnej.

Organy orzekające nie przeprowadziły wnioskowanych przez stronę dowodów na istotne dla rozstrzygnięcia sprawy okoliczności: posiadania przez spółkę oraz prowadzenia samodzielnego gospodarstwa rolnego na jej odrębny rachunek, na rzecz

i ryzyko spółki, na czyją rzecz, w czyim imieniu, na czyje ryzyko prowadzone było gospodarstwo spółki, w czyim imieniu świadkowie podejmowali czynności gospodarcze i prawne związane z działalnością spółki, prowadzeniem i zarządzaniem gospodarstwem spółki.

Skarżący, powołując się na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (dalej "TSUE") z dnia 12 września 2013 r., sygn. C-434/12 wskazał, że dla zastosowania normy art. 4 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 65/2011 konieczne jest kumulatywne zaistnienie dwóch okoliczności, które organ winien wykazać. Po pierwsze, zaistnienie ogółu obiektywnych okoliczności, z których wynika, że pomimo formalnego poszanowania przesłanek przewidzianych w stosownych uregulowaniach, cel realizowany przez te uregulowania nie został osiągnięty, a po drugie, wystąpienie subiektywnego elementu w postaci woli uzyskania korzyści wynikającej z uregulowań Unii poprzez sztuczne stworzenie wymaganych dla jej uzyskania przesłanek (punkty 29 - 31 ww. wyroku TSUE). Co do elementu obiektywnego, przez cele realizowane przez te uregulowania należy rozumieć odpowiednie zapisy, określone w rozporządzeniu nr 1698/2005. Samo twierdzenie organu, iż beneficjent miał zamiar obejść ograniczenia określone w ustawodawstwie krajowym nie pozwala samo w sobie wykluczyć, że działalność wnioskodawcy przyczyni się do osiągnięcia celów zamierzonych przez rozporządzenie nr 1698/2005 (punkty 32 - 38 ww. wyroku TSUE). Stwierdzenie zaistnienia subiektywnego elementu wymaga obiektywnych dowodów pozwalających na stwierdzenie, że przez sztuczne stworzenie warunków wymaganych do otrzymania płatności z systemu wsparcia EFRROW ubiegający się o taką płatność zamierzał wyłącznie uzyskać korzyść sprzeczną z celami tego systemu. Organ musi udowodnić wyłączny zamiar strony, ustalić tym samym jej wolę (punkty 41 - 43 ww. wyroku TSUE).

Skarżący wskazał, że w sprawie niniejszej działalność wnioskodawcy, co w ogóle pominęły organy, przyczynia się do osiągnięcia celów zamierzonych przez rozporządzenie nr 1698/2005 i nie jest sprzeczna z żadnym z celów wsparcia zakreślonym przez prawodawcę.

Dalej skarżący podniósł, że organy zastosowały w przedmiotowej sprawie klauzule generalne zawarte w aktach prawa unijnego, dotyczące obejścia prawa

w odniesieniu do działań związanych ze wsparciem rozwoju obszarów wiejskich, np. "działania skierowane na pozyskiwanie korzyści", "sprzeczny z odpowiednimi celami", "sztuczne stworzenie warunków", "sprzeczne z celami systemu wsparcia". Jednak te klauzule nie znajdują rozwinięcia, ani uszczegółowienia w żadnych dalszych przepisach prawa powszechnie obowiązującego na terytorium RP. Wypełniając treść klauzuli generalnych, organy administracji publicznej ograniczyły się do wykazania zmian we władaniu określonymi gruntami, zupełnie pomijając cel dokonywania tych zmian,

a mianowicie realizacja określonych celów ekonomicznych. Tak więc sposób stosowania przepisów prawnych przez organy w przedmiotowej sprawie nie spełnia wzorca wywodzonego z art. 2 Konstytucji RP.

Skarżący zarzucił również organom naruszenie zasady zaufania obywateli do władzy publicznej, wynikającej z art. 8 k.p.a. W ramach postępowania prowadzonego zgodnie z tą zasadą, strona może i powinna oczekiwać od organu administracji swoistej stabilności. W sytuacji, gdy nie dojdzie do zmiany okoliczności faktycznych, dokonana już przez organ analiza i wnioski będą nadal aktualne i wiążące. Zdaniem skarżącego, organy stawiając w niniejszym postępowaniu irracjonalny zarzut sztuczności podmiotu naruszają zasadę zaufania do organów państwa. Zauważył, iż spółka powstała w 2008 r., a organ wydając w początkach 2009 r. decyzję rolnośrodowiskową dla spółki za rok 2008 potwierdził realizowanie przez spółkę cywilną jako beneficjenta wieloletniego zobowiązania rolnośrodowiskowego. Natomiast arbitralne stwierdzenie w postępowaniu za 2009 r. w decyzji wydanej w 2013 r. wobec podmiotu, który wypełniając cele wsparcia realizował z niemałym wysiłkiem program rolnośrodowiskowy domniemanej sztuczności warunków uprawniających do płatności jest – w ocenie skarżącego – nie do zaakceptowania.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sąd sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem (legalności). Kontrola sądów administracyjnych ogranicza się zatem do zbadania, czy organy administracji w toku rozpoznawanej sprawy nie naruszyły prawa w sposób przewidziany w art. 145 p.p.s.a. Dodać należy, że zgodnie

z art. 134 § 1 p.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Przedmiotem kontroli sądowej w rozpoznawanej sprawie jest kwestia zgodności z prawem decyzji organów ARiMR w sprawie odmowy przyznania spółce cywilnej [...] płatności za rok 2009 w systemie płatności rolnośrodowiskowych i poprawy dobrostanu zwierząt.

Istota sporu sprowadza się zatem do dokonania przez Sąd oceny, czy

w okolicznościach kontrolowanej sprawy organy orzekające dokonały prawidłowego ustalenia, że działania skarżącego – P. M. jako wspólnika spółki cywilnej [...], poprzez sztuczne stworzenie warunków w celu pozyskania korzyści w sposób sprzeczny z celami prawa wspólnotowego stanowiły podstawę odmowy przyznania pomocy spółce cywilnej na podstawie art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006.

Materialnoprawną podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia stanowił bowiem przywołany art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006, zgodnie z którym nie dokonuje się żadnych płatności na rzecz beneficjentów, w odniesieniu do których ustalono, że sztucznie stworzyli warunki wymagane do otrzymania takich płatności, aby uzyskać korzyści sprzeczne z celami danego systemu wsparcia. Przepis ten stanowi zatem generalną klauzulę pozwalającą organom administracji publicznej przeciwdziałać obejściu prawa przez podmioty, celem uzyskania przez nich korzyści wbrew intencjom ustawodawcy unijnego.

Obejście prawa dotyczy więc sytuacji, gdy działanie danej osoby zmierza do innego niż typowe w danych okolicznościach, wynikających z przepisów prawa, ukształtowania stosunków faktycznych lub prawnych po to tylko, by osiągnąć zmierzony przez taką osobę skutek prawny. Podkreślić trzeba także, że obejście prawa (nadużycie prawa) nie może skutkować ochroną prawną podmiotu, który sztucznie kreuje okoliczności uzasadniające stosowanie danej normy przyznającej określoną korzyść finansową i wiąże się to z sankcją wykluczenia możliwości skorzystania z tego prawa przez ten podmiot, o czym orzekł Trybunał Sprawiedliwości UE w wyroku z dnia 16 marca 2006 r. sygn. C-94/05 Emsland-Stärke GmbH przeciwko Landwirtschaftskammer Hannover (pkt 52-53) (Vide LEXIS.pl nr 405322).

Rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1975/2006 nie definiuje pojęcia "sztucznych" warunków. Jednakże problematyka obchodzenia prawa była przedmiotem szerszych rozważań Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Dlatego też przy interpretowaniu powyższego pojęcia Sąd posłużył się ocenami zawartymi w wyroku Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 września 2013 r. w sprawie C-434/12 (Słynczewa siła EOOD przeciwko Izpylnitelen direktor na Dyrżawen fond "Zemedelie" – Razplasztatelna agencja). Sąd zauważa, iż wyrok ten dotyczy wprawdzie wykładni art. 4 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 65/2011, które zastąpiło rozporządzenie Komisji (WE) Nr 1975/2006, jednak treści obu przepisów są tożsame. Rozporządzenia te obejmują przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW, Dz.U. L 277, s.1).

Wyrok w sprawie C-434/12 określa prawidłowy sposób postępowania przez organy ARiMR przy ocenie wystąpienia przesłanek z art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006 (odpowiednio art. 4 ust. 8 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 65/2011). Do stwierdzenia stworzenia przez beneficjenta sztucznych warunków uzasadniających odmowę przyznania płatności konieczne jest wykazanie łącznego wystąpienia elementu obiektywnego (ogółu obiektywnych okoliczności, z których wynika, że pomimo formalnego poszanowania przesłanek przewidzianych

w stosownych uregulowaniach, cel realizowany przez te uregulowania nie został osiągnięty) i subiektywnego (wola uzyskania korzyści wynikającej z uregulowań Unii Europejskiej poprzez sztuczne stworzenie wymaganych dla jej uzyskania przesłanek). Do dokonania oceny, czy doszło do stworzenia sztucznych warunków w rozumieniu art. 5 ust. 3 rozporządzenia (WE) Nr 1975/2006, konieczna jest ocena działania także na etapie tworzenia tych podmiotów, a więc nie tylko działań samego beneficjenta, tj. utworzonej spółki, ale i podmiotów tworzących tę spółkę w ewentualnym celu uzyskania korzyści. W przeciwnym razie niemożliwe byłoby uwzględnienie całości okoliczności sprawy dla oceny obiektywnego i subiektywnego aspektu uznania stworzenia sztucznych warunków dla otrzymania płatności.

W ramach istnienia elementu obiektywnego do sądu należy zatem rozważenie obiektywnych okoliczności danego przypadku pozwalających na stwierdzenie, że nie może zostać osiągnięty cel zamierzony przez system wsparcia Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW). Natomiast

w ramach drugiego z elementów (subiektywnego) do sądu należy rozważenie obiektywnych dowodów pozwalających na stwierdzenie, że poprzez sztuczne stworzenie warunków wymaganych do otrzymania płatności z systemu wsparcia EFRROW, ubiegający się o taką płatność zamierzał wyłącznie uzyskać korzyść sprzeczną z celami tego systemu. W tym względzie sąd może oprzeć się nie tylko na elementach takich jak więź prawna, ekonomiczna lub personalna pomiędzy osobami zaangażowanymi w przedsięwzięcie, lecz także na wskazówkach świadczących

o istnieniu zamierzonej koordynacji pomiędzy tymi osobami.

W ocenie Sądu, przyjęcie przez organy orzekające, że nastąpiło sztuczne tworzenie warunków w celu uzyskania korzyści finansowej, co pozostaje

w sprzeczności z celami prawa wspólnotowego i ma na celu ominięcie przepisów, jest

w pełni zasadne. Prawidłowo zatem uznały, iż powyższe działanie skarżącego wyczerpało przesłanki art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006.

W konsekwencji powyższe skutkowało odmową przyznania skarżącemu płatności rolnośrodowiskowej, w oparciu o § 2 ust. 1 rozporządzenia rolnośrodowiskowego

w związku z przywołanym art. 5 ust. 3 rozporządzenia Komisji (WE) Nr 1975/2006 i art. 4 ust. 3 rozporządzenia Rady (WE EUROTOM) Nr 2988/95.

Organy zebrały kompletny, zdaniem Sądu, materiał dowodowy i na jego podstawie poczyniły prawidłowe, niezbędne ustalenia faktyczne dotyczące okoliczności zawarcia umowy spółki cywilnej [...], porozumień w sprawie przeniesienia posiadania nieruchomości rolnych między spółkami i członkami rodziny małżonków M., przeanalizowały szczegółowo istniejące powiązania osobowe, rodzinne, pełnione funkcje, co przedstawiły w sposób tabelaryczny (k. [...]-[...] zaskarżonej decyzji). Z powyższego zasadnie wywiodły, iż to P. M. wraz z członkami rodziny (byłą żoną – R. M. i synem – D. M.) jest posiadaczem gospodarstwa rolnego i to on prowadzi działalność rolną wykonywaną w sposób zorganizowany, ciągły i na własny rachunek. To P. M. (wspólnik skarżącej spółki cywilnej) uzyskiwał dochody, o czym świadczy ten sam rachunek bankowy dla 87 z 90 spółek funkcjonujących w 2012 r., na który miały być przekazywane wnioskowane płatności. To on także ponosił wydatki związane z działalnością, a więc de facto i de iure był posiadaczem jednego spójnego gospodarstwa rolnego, sztucznie podzielonego i zgłaszanego oddzielnie przez kilkadziesiąt podmiotów zarejestrowanych jako odrębni producenci rolni, działający jako spółki cywilne i spółki z ograniczoną odpowiedzialnością. P. M. brał także udział w załatwianiu wszystkich spraw prowadzonych dla strony postępowania (jak i wszystkich innych spółek), związanych z bieżącym funkcjonowaniem gospodarstw rolnych, co potwierdzają m.in. załączone przez skarżącego protokoły z dokonanego obmiaru produkcji roślinnej oraz protokoły z inspekcji gospodarstwa rolnego.

W ocenie Sądu ustalone przez organy orzekające fakty i okoliczności prowadzenia działalności przez spółkę cywilną [...] (ta sama siedziba, ten sam rachunek bankowy, ci sami wspólnicy, wzajemne przekazywanie sobie posiadanych gruntów rolnych, na których prowadzona była działalność rolna) zasadnie wskazują, że spółka ta została zawiązana w celu podzielenia łącznie posiadanego areału ziemi na mniejsze gospodarstwa, celem obejścia przepisów ustanawiających limity pomocy finansowej według kryteriów wielkości gospodarstwa i zasady, że płatność jest uzależniona od wielkości gospodarstwa i maleje wraz z jego wzrostem.

Sąd podziela wnioski i oceny organów orzekających, że ustalone

w rozpoznawanej sprawie i wykazane w formie zestawienia tabelarycznego "multiplikowanie" spółek cywilnych i prawa handlowego nie stanowi uzasadnionej okolicznościami formy prowadzenia działalności rolniczej, a jest przejawem działania nastawionego na uzyskanie płatności w wyższej niż dopuszczalna kwota i takie działania nie mogą być uznane za pozostające w zgodzie z celem i sensem przepisów regulujących wspieranie rolników gospodarujących w m.in. programie rolnośrodowiskowym, jak w kontrolowanej sprawie.

Należy podkreślić bowiem, że program rolnośrodowiskowy ma na celu poprawę środowiska rolnego i obszarów wiejskich poprzez przywracanie walorów lub utrzymanie cennych siedlisk przyrodniczych użytkowanych rolniczo, wsparcie terenów prowadzących produkcję ekologiczną w rolnictwie. Pomoc z tego tytułu dla rolników

w formie płatności rolnośrodowiskowej stanowi rekompensatę utraconego dochodu, dodatkowo poniesionych kosztów transakcyjnych. Jest to pomoc wieloletnia, wypłacana corocznie, według określonego systemu, skierowana do mniejszych gospodarstw (do 100 ha), dlatego system płatności został skonstruowany degresywnie. Każde państwo członkowskie określa stawki płatności. Ustalanie górnych limitów środków przypadających na jedno gospodarstwo rolne ma na celu przeciwdziałanie nadmiernemu kumulowaniu środków w gospodarstwach wielkoobszarowych (dochodowość zależy przecież także od wielkości gospodarstwa). Rolnictwo ekologiczne z racji konieczności stosowania określonych metod uprawy w warunkach polskich raczej dotyczy gospodarstw o areale nie przekraczającym 100 ha i inaczej na takiej wielkości powierzchni kształtuje się dochodowość oraz kosztowość. Z tej racji legislator krajowy wprowadził system preferujący mniej powierzchniowe gospodarstwa. Jak wskazano w pkt 25 preambuły rozporządzenia Rady (WE) nr 73/2009 z dnia 19 stycznia 2009 r. ustanawiającego wspólne zasady dla systemów wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach wspólnej polityki rolnej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla rolników (Dz. Urz. UE L30z dn. 31.01.2009 r.) - systemy wsparcia w ramach WPR przewidują bezpośrednie wsparcie dochodów mające na celu zapewnienie odpowiedniego poziomu życia ludności wiejskiej. Cel ten jest ściśle związany z zachowaniem obszarów wiejskich. Aby przeciwdziałać każdemu niewłaściwemu przydzieleniu środków wspólnotowych, nie należy przekazywać płatności w ramach wsparcia rolnikom, którzy sztucznie stworzyli warunki niezbędne dla uzyskania takiego wsparcia. W okolicznościach niniejszej sprawy przyznanie wnioskowanej pomocy spółce cywilnej [...] byłoby sprzeczne z tak unormowanymi celami wsparcia.

Sąd nie podzielił zasadności zarzutów skargi tak w odniesieniu do przepisów prawa materialnego (z powodów wywiedzionych powyżej), jak i przepisów postępowania.

W rozpoznawanej sprawie, w odróżnieniu od innych spraw, w których przedmiotem rozpoznania były skargi na decyzje odmowne organów ARiMR

w przedmiocie płatności dla podmiotów "z grupy P. M." nie zachodziła potrzeba uzupełniania materiału dowodowego, a stan faktyczny sprawy – w ocenie Sądu – został ustalony prawidłowo. W ocenie Sądu, organy w rozpoznawanej sprawie przestrzegały i właściwie zrealizowały dyrektywy postępowania administracyjnego określone przepisami art. 8, art. 77 § 1, art. 78 § 1 i § 2 , art. 80 k.p.a. Brak jest także podstaw do podzielenia zasadności zarzutów o naruszeniu art. 97 k.p.a. oraz art. 153 p.p.s.a.

Mając powyższe na względzie należy uznać, że ARiMR miała podstawy do odmowy przyznania skarżącemu pomocy w ramach wnioskowanego działania i na podstawie art. 151 p.p.s.a. skarga została oddalona.