• II SA/Łd 1069/13 - Wyrok ...
  29.03.2024

II SA/Łd 1069/13

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
2014-05-06

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Anna Stępień /sprawozdawca/
Barbara Rymaszewska
Czesława Nowak-Kolczyńska /przewodniczący/

Sentencja

Dnia 6 maja 2014 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Czesława Nowak-Kolczyńska, Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rymaszewska, Sędzia NSA Anna Stępień (spr.), , Protokolant Pomocnik sekretarza Aneta Panek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2014 roku sprawy ze skargi Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacji Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. na decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Ł. z dnia [...] nr [...] znak: [...] w przedmiocie nakazu rozbiórki oddala skargę. a.bł.

Uzasadnienie

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł. decyzją z dnia [...], nr [...], po rozpoznaniu odwołania "A" Spółki Jawnej J. K., A. K. z siedzibą w R., uchylił w całości decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w R. z dnia [...] nr [...] i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania przez ten organ.

Jak wynika z dokumentów załączonych do akt administracyjnych organ pierwszej instancji, decyzją z dnia [...], nakazał "A" Spółce Jawnej J. K., A. K. z siedzibą w R. rozbiórkę budynku stacji kontroli pojazdów (części rozbudowanej) o wymiarach zewnętrznych 11 m x 6 m, zlokalizowanego na działce nr ewid. 247 obręb [...] położonej w R. przy ul. A 59. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 48 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 roku – Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2010 roku nr 243, poz. 1623 ze zm.).

W odwołaniu "A" Spółka Jawna J. K., A. K. wniosła o zmianę decyzji organu pierwszej instancji w zakresie określenia podmiotu zobowiązanego do wykonania rozbiórki, ewentualnie o uchylenie tej decyzji i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji celem określenia podmiotu, w stosunku do którego winno toczyć się postępowanie.

W ocenie autora odwołania w sprawie doszło do naruszenia art. 48 ust. 1 w zw. z art. 52 Prawa budowlanego poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że podmiotem zobowiązanym do rozbiórki samowolnie rozbudowanej części stacji kontroli pojazdów jest strona odwołująca się. Organ naruszył także treść art. 7 w. zw. z art. 77 ustawy z dnia 14 czerwca 1960r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2013r., poz. 267, dalej jako: "K.p.a."), bowiem zaniechał przeprowadzenia pełnego postępowania dowodowego. W motywach odwołania jego autor zakwestionował skierowanie do niego nakazu rozbiórki, wywodząc, że zgodnie z regulacją art. 52 Prawa budowlanego nakazy mogą być skierowane do inwestora, zarządcy lub właściciela obiektu. Niemniej jednak organ nie ma uprawnień do dowolnego wyboru podmiotu, do którego skieruje nakaz. Strona odwołująca była inwestorem rozbudowy budynku stacji kontroli pojazdów, ale

w chwili obecnej nie dysponuje już nieruchomością na cele budowlane, zatem nie można do niej skierować nakazu rozbiórki.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w Ł., wspomnianym na wstępie rozstrzygnięciem, uchylił w całości decyzję organu pierwszej i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu organ opisał dotychczasowy przebieg postępowania, wskazując, iż na nieruchomości zlokalizowanej w R. przy ul. A 59 znajduje się powstała w latach 70 stacja kontroli pojazdów, która następnie w 2002 roku została rozbudowana. Nieruchomość stanowi własność Gminy Miejskiej R., a użytkownikiem wieczystym jest B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. (dalej także jako: "B").

Ustalenia organu wykazały, że ówczesny dzierżawca obiektu – "A" Spółka Jawna zrealizowała rozbudowę na podstawie zgody B, ale bez ostatecznej decyzji organu administracji architektoniczno – budowlanej o pozwoleniu na rozbudowę. Od 1999 do 2009 roku spółka "A" na podstawie umowy dzierżawy użytkowała budynek stacji kontroli pojazdów. Z oświadczenia wspólnika spółki "A" wynika, że spółka w 2002 roku wystąpiła do B z prośbą o wyrażenie zgody na dobudowanie do istniejącego budynku stacji kontroli pojazdów hali w związku z nowymi wymogami prawnymi. Spółka nie występowała do organów administracji architektoniczno – budowlanej o zatwierdzenie dokumentacji projektowej uznając, że jest to obowiązek B. Spółka zobowiązała się do dokonania demontażu dobudowanej hali po zakończeniu dzierżawy, tj. w 2009 roku, jednakże B nie wyraziło zgody na demontaż hali.

W tak ustalonym stanie faktycznym organ pierwszej instancji postanowieniem z dnia [...], nr [...], na podstawie art. 48 ust. 2 i ust. 3 oraz art. 83 ust. 1 Prawa budowlanego nałożył na spółkę "A" obowiązek przedstawienia, w terminie do dnia 31 marca 2013 roku, zaświadczenia organu właściwego w sprawach ustalenia warunków zabudowy o zgodności obiektu z przepisami o planowaniu przestrzennym, a w szczególności z ustaleniami obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego albo decyzji o warunkach zabudowy, czterech egzemplarzy projektu budowlanego rozbudowy budynku stacji kontroli pojazdów wraz z opiniami, uzgodnieniami, pozwoleniami wymaganymi przepisami szczególnymi oraz zaświadczeniem o wpisie projektanta na listę właściwej izby samorządu zawodowego oraz oświadczenia o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane. Z racji tego, że podmiot zobowiązany nie złożył wymaganych dokumentów, organ pierwszej instancji, po umożliwieniu stronom zapoznania się i wypowiedzenia co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań, wydał kwestionowaną

w odwołaniu decyzję.

Organ odwoławczy w dalszej części uzasadnienia wskazał, iż inwestor powinien przed przystąpieniem do robót budowlanych uzyskać ostateczną decyzję o pozwoleniu na rozbudowę. Tymczasem inwestorzy rozstrzygnięciem takim nie dysponowali. Tym samym – w ocenie [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego – uzasadniona była ingerencja organu w trybie art. 48 Prawa budowlanego. Zgodnie z art. 52 Prawa budowlanego obowiązek rozbiórki obiektu budowlanego wybudowanego bez wymaganego przepisami prawa pozwolenia może być nałożony na inwestora, właściciela lub zarządcę nieruchomości. Jednakże obowiązek ten może być skierowany jedynie do osoby mającej tytuł prawny do nieruchomości, która tą nieruchomością włada. W tym miejscu organ zwrócił uwagę na zwrot "prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane", przez który należy rozumieć tytuł prawny wynikający z prawa własności, użytkowania wieczystego, zarządu, ograniczonego prawa rzeczowego albo stosunku zobowiązaniowego, przewidującego uprawnienie do wykonania robót budowlanych (art. 3 pkt 11 Prawa budowlanego). Występujący

w sprawie stosunek zobowiązaniowy, jakim jest dzierżawa, tylko wtedy daje prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, gdy wprost to wynika z treści umowy dzierżawy (art. 3 pkt 11 in fine Prawa budowlanego). Tak, więc jak wskazał organ, dokumentem wykazującym prawo do dysponowania nieruchomością na cele budowlane mogła być umowa dzierżawy, zawierająca stosowne zapisy co do możliwości prowadzenia na dzierżawionej nieruchomości prac budowlanych. Jednakże uprawnienie do wykonywania robót budowlanych, wynikające ze stosunku zobowiązaniowego, nie musi wynikać jedynie z samej umowy, na podstawie, której nawiązano ten stosunek prawny, może ono wynikać z późniejszych oświadczeń stron.

Organ podkreślił następnie, iż z umowy dzierżawy zawartej w dniu 1 grudnia 1999 roku między B, a spółką "A" wynika, że dzierżawca umocowany został jedynie do konserwacji i bieżących remontów, a także do utrzymywania porządku i czystości

w dzierżawionym obiekcie. Umowa została zawarta na okres pięciu lat. Jak wskazał organ odwoławczy, w takiej sytuacji należało zbadać, czy spółka "A" jest nadal dzierżawcą terenu, na którym znajduje się sporny obiekt, czego organ powiatowy zaniechał. Organ podkreślił, że w sytuacji, gdy inwestor (czyli w sprawie poprzedni dzierżawca terenu) wzniósł obiekt w ramach samowoli budowlanej, po czym właściciel terenu rozwiązał z nim umowę dzierżawy, to wówczas nie ma podstaw prawnych, aby obowiązek nakazu rozbiórki samowolnie zrealizowanego obiektu budowlanego nakładać na podmiot, który nie jest już dzierżawcą terenu. Rozwiązanie umowy dzierżawy oznacza, że dzierżawca traci prawo do terenu, nie ma zatem możliwości wykonywania na nieruchomości prac budowlanych, w tym ewentualnej rozbiórki.

Konkludując organ stwierdził, iż tryb postępowania przyjęty przez powiatowy organ nadzoru budowlanego był prawidłowy, ale jednak decyzja tego organu dotknięta jest wadą skutkującą jej uchyleniem i przekazaniem sprawy do ponownego rozpoznania, albowiem tenże organ nie ustalił należycie na kogo należało nałożyć obowiązek rozbiórki. Z uwagi na konieczność uzupełnienia materiału dowodowego oraz ustalenia

w sprawie prawidłowego kręgu stron [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego na podstawie art. 138 § 2 K.p.a. uchylił kwestionowaną w odwołaniu decyzję i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ pierwszej instancji.

W skardze do sądu administracyjnego na powyższą decyzję B Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w R. wniosła o jej uchylenie bądź stwierdzenie nieważności.

Zdaniem autora skargi w sprawie doszło w szczególności do naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, czyli art. 10 § 1 K.p.a. oraz art. 131 w zw. z art. 10 § 1 K.p.a., tj. naruszenia czynnego udziału strony

w postępowaniu poprzez niedochowanie obowiązku umożliwienia wypowiedzenia się stronie co do zarzutów odwołania i zgłoszonych żądań przed wydaniem decyzji oraz niedoinformowania w zawiadomieniu o wniesieniu odwołania o sposobie zapoznania się z wniesionym odwołaniem i wypowiedzenia się co do jego treści na co organ drugiej instancji nie zwrócił uwagi. W sprawie organ uchybił także treści art. 136, art. 10 § 1 oraz art. 8 i 107 § 3 w zw. z art. 140 K.p.a. poprzez nieprzeprowadzenie oraz uniemożliwienie stronie żądania przeprowadzenia dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie oraz niewskazanie w uzasadnieniu decyzji przyczyn nieprzeprowadzenia dodatkowego postępowania.

Zdaniem strony w sprawie doszło także do naruszenia prawa materialnego, czyli art. 48 ust. 1 w zw. z art. 52 Prawa budowlanego, poprzez błędną jego wykładnię polegającą na przyjęciu, iż obowiązkami wskazanymi w art. 52 Prawa budowlanego obciążony może być wyłącznie inwestor mający tytułu prawny do obiektu. W motywach skargi jej autor wyjaśnił, że pismem z dnia 5 września 2013 roku wyraził zgodę na wykonanie rozbiórki przez spółkę "A". Gdyby nie uchybienia przepisom postępowania związanym z obowiązkiem informowania stron o czynnościach postępowania, udzielenie zgody mogłoby nastąpić jeszcze przed wydaniem decyzji przez organ drugiej instancji, a zatem inwestor dysponowałby tytułem do wykonania decyzji o rozbiórce,

a w każdym razie istniała możliwość ponownego wyjaśnienia kwestii obowiązywania umowy dzierżawy oraz przytoczenia argumentacji przemawiającej za utrzymaniem

w mocy decyzji o nakazie rozbiórki.

W dalszej argumentacji strona wskazała, że dysponowanie tytułem prawnym do nieruchomości nie oznacza także, iż decyzja nakazująca rozbiórkę nie jest wykonalna. Zgodnie bowiem z art. 6 § 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 roku o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (tekst jedn. Dz. U. z 2012 roku, poz. 1015) w razie uchylania się zobowiązanego od wykonania obowiązku wierzyciel powinien podjąć czynności zmierzające do zastosowania środków egzekucyjnych. W takiej sytuacji niewykonanie obowiązku rozbiórki przez "A", jako bezsprzecznie podmiotu, który dopuścił się samowoli budowlanej, może zakończyć się przymusową rozbiórką. Tymczasem, gdy zostanie wydana decyzja zobowiązująca stronę skarżącą do rozbiórki, to ona poniesie dodatkowe koszty związane z jej rozbiórką pomimo, iż nie ona dopuściła się samowoli budowlanej. W konkluzji skargi strona skarżąca podniosła, że samowoli budowlanej dopuściła się spółka "A", a strona skarżąca wyraziła zgodę na rozbiórkę rozbudowanej części budynku, zatem nałożenie na stronę skarżącą obowiązku rozbiórki narusza zasady proceduralne, w szczególności prowadzenia postępowanie w sposób budzący zaufanie jego uczestników do władzy publicznej.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację zaprezentowaną w uzasadnieniu kwestionowanego w skardze rozstrzygnięcia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do postanowień art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2013 roku, poz. 270 ze zm., dalej jako: "P.p.s.a."), sądy administracyjne sprawują w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej. Oznacza to, iż sąd bada zgodność z prawem (legalność) zaskarżonego aktu pod kątem jego zgodności

z prawem materialnym, określającym prawa i obowiązki stron oraz prawem procesowym, regulującym postępowanie przed organami administracji publicznej.

Sąd uwzględniając skargę na decyzję uchyla decyzję w całości albo w części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" – "c" P.p.s.a.). Stosownie do uregulowania art. 151 P.p.s.a., w razie nieuwzględnienia skargi, sąd skargę oddala.

W niniejszej sprawie ocenie sądu podlega rozstrzygnięcie organu odwoławczego podjęte w trybie przepisu art. 138 § 2 K.p.a., czyli decyzji kasacyjnej. Kontrola legalności takiej decyzji sprowadza się zatem do oceny zgodności z prawem odstąpienia przez organ odwoławczy od merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy

i zaistnienia podstaw do przekazania sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania.

Przywołany jako prawna podstawa decyzji będącej przedmiotem skargi art. 138 § 2 K.p.a., w brzmieniu obowiązującym na dzień jej wydania stanowi, że organ odwoławczy może uchylić zaskarżoną decyzję w całości i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania organowi pierwszej instancji, gdy decyzja ta została wydana

z naruszeniem przepisów postępowania, a konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Przekazując sprawę, organ ten powinien przy tym wskazać, jakie okoliczności należy wziąć pod uwagę przy ponownym rozpatrzeniu sprawy. Z powyższego wynika zatem, że konstrukcja prawna decyzji kasacyjnej,

o której mowa w art. 138 § 2 K.p.a., opiera się na dwóch kumulatywnych przesłankach, a mianowicie: wydaniu decyzji pierwszoinstancyjnej z naruszeniem przepisów postępowania, czyli przepisów kodeksu lub przepisów o postępowaniu zawartych

w ustawach szczególnych oraz uznaniu przez organ odwoławczy, że konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie.

Stosownie do powyższego podkreślić trzeba, że przepis art. 138 § 2 K.p.a. stanowi wyjątek od zasady merytorycznego rozpatrzenia sprawy przez organ drugiej instancji, zatem niedopuszczalna jest wykładnia rozszerzająca tego przepisu.

Rola sądu administracyjnego kontrolującego decyzję o charakterze kasacyjnym, jak już podkreślono, sprowadza się do analizy przyczyn, dla których organ odwoławczy uznał za konieczne skorzystanie z możliwości przewidzianej przepisem art. 138 § 2 K.p.a.,

a w przypadku uznania, że uchylenie decyzji organu pierwszej instancji i przekazanie mu sprawy nie wynikało z przyczyn wymienionych w tym przepisie, sąd jest władny uwzględnić skargę.

Sytuacja taka jednak nie miała miejsca w przedmiotowej sprawie. Trudno bowiem nie przyznać racji Wojewódzkiemu Inspektorowi Nadzoru Budowlanego, który po analizie akt sprawy i uzasadnienia decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego, potraktował sytuację strony odwołującej jako nie wyjaśnioną należycie.

Zdaniem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego rozstrzygnięcie sprawy, w której zapadła kontrolowana decyzja, wymagało uprzedniego przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w zasadniczej części. Ponadto, dokonanie niezbędnej oceny stanu faktycznego na poziomie organu drugiej instancji powodowałby de facto pozbawienie strony prawa do dwuinstancyjnego rozpatrzenia sprawy.

Zwrócić uwagę należy, iż przedmiotem sporu w sprawie niniejszej jest ustalenie podmiotu, do którego winien być skierowany nakaz z zakresu prawa budowlanego.

Nie jest sporne w sprawie, iż w obiekcie pozostającym w użytkowaniu wieczystym strony skarżącej, wybudowanym w latach siedemdziesiątych, w roku 2002 została przeprowadzona rozbudowa. Inwestorem rozbudowy była spółka "A" kwestionująca decyzję organu pierwszej instancji w drodze odwołania, która jest uczestnikiem postępowania sądowego, a która wówczas była dzierżawcą rozbudowywanego obiektu. Bezsporne jest także to, iż rozbudowa została zrealizowana bez ostatecznej decyzji o pozwoleniu na budowę, ale za zgodą strony skarżącej.

W tak ustalonym stanie faktycznym organ pierwszej instancji wszczynając postępowanie zmierzające do legalizacji samowolnej rozbudowy w trybie art. 48 ust. 1 Prawa budowlanego, zobowiązał autorów odwołania do złożenia określonych dokumentów (postanowieniem wydanym w trybie art. 48 ust. 2 i 3 Prawa budowlanego), a po wyekspirowaniu terminu do ich złożenia skierował do nich nakaz rozbiórki.

Jak zwracano uwagę wcześniej, spółka "UNI-CAR" w roku 2002, czyli w momencie realizacji robót budowlanych, była dzierżawcą rozbudowywanego obiektu. Niemniej jednak umowa dzierżawy uległa rozwiązaniu na skutek upływu czasu, na który została zawarta.

Wobec powyższych ustaleń rację ma organ odwoławczy, iż w sprawie należało poczynić wyjaśnienia w celu ustalenia, czy podmiot, do którego skierowano nakaz rozbiórki ma możliwość jego wykonania, a zatem czy dysponuje nieruchomością

w zakresie umożliwiającym rozbiórkę samowolnie rozbudowanej części budynku. Konieczność uzupełnienia materiału dowodowego obejmuje przede wszystkim potrzebę ustalenia, który z podmiotów – strona skarżąca, czy autor odwołania – ma możliwość wykonania na nieruchomości robót budowlanych ( rozbiórkowych ). Okoliczność ta na tle stanu faktycznego niniejszej sprawy, obejmuje zagadnienie o zasadniczym wpływie na prowadzone przez organ postępowanie, zatem konieczny do wyjaśnienia zakres sprawy ma istotny wpływ na jej rozstrzygnięcie. Stwierdzenie takie, w kontekście przytoczonych przesłanek wydania decyzji kasacyjnej wynikających z treści art. 138 § 2 K.p.a., potwierdza słuszność rozstrzygnięcia wydanego przez organ odwoławczy.

W tym miejscu zwrócić należy uwagę, iż rozstrzygnięcie, o którym mowa w art. 138 § 2 K.p.a., może zapaść, jeżeli wątpliwości organu drugiej instancji co do stanu faktycznego nie można wyeliminować w trybie art. 136 K.p.a., zgodnie z którym organ odwoławczy może przeprowadzić na żądanie strony lub z urzędu dodatkowe postępowanie w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie albo zlecić przeprowadzenie tego postępowania organowi, który wydał decyzję. Przy czym konieczność uzupełnienia

w niewielkim zakresie postępowania dowodowego, przeprowadzenia określonego dowodu, mieści się w kompetencjach organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania, wyłączając dopuszczalność wydania decyzji o charakterze kasacyjnym.

Niemniej jednak, w ocenie składu orzekającego w sprawie, ustalenie podmiotu, do którego winien być skierowany nakaz wynikający z przepisów prawa budowlanego, jest okolicznością o zasadniczym wpływie na prowadzone postępowanie, zatem jest okolicznością wykraczającą poza zakres postępowania wyjaśniającego prowadzonego w trybie art. 136 K.p.a. Ponadto – ustalenie powyższe może skutkować zmianą podmiotu, do którego kierowane będą rozstrzygnięcia organów nadzoru budowlanego, co oznacza także możliwość odżycia szansy na legalizację spornej rozbudowy. Również z tego powodu zarzut skargi wskazujący na naruszenie art. 136 K.p.a.

w powiązaniu z zarzutem naruszenia art. 10 § 1, art. 8, art. 107 § 3 i art. 140 K.p.a., jako nieuzasadniony, nie zasługuje na uwzględnienie.

Podsumowując, wskazane okoliczności skutkują tym, że - w ocenie sądu - uchylenie decyzji organu pierwszej instancji było uzasadnione, zatem decyzja organu odwoławczego o charakterze kasacyjnym odpowiada prawu.

Ustosunkowując się do pozostałych zarzutów skargi wyjaśnić należy, że istotnie organ odwoławczy nie skierował do stron zawiadomienia w trybie art. 10 § 1 K.p.a., który obliguje organy administracji publicznej do zapewnienia stronom czynnego udziału w każdym stadium postępowania, a przed wydaniem decyzji umożliwienie im wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Utrwalony jest orzecznictwie sądów administracyjnych pogląd, który reprezentuje także sąd w składzie orzekającym w sprawie niniejszej, iż zarzut naruszenia powyższej normy może odnieść skutek, gdy stawiająca go strona wykaże, że zarzucane uchybienie uniemożliwiło jej dokonanie konkretnych czynności procesowych (por. np. wyroki NSA: z dnia 11 stycznia 2013 roku, II GSK 1142/11; z dnia 18 grudnia 2012 roku, II OSK 1490/11 oraz wyroki WSA: w Gdańsku z dnia 13 marca 2013 roku, II SA/Gd 592/12; w Krakowie z dnia 26 lutego 2013 roku, II SA/Kr 1713/12; w Poznaniu z dnia 7 lutego 2013 roku, IV SA/Po 1109/12 i inne, wszystkie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).

Strona w motywach skargi argumentowała, iż gdyby otrzymała zawiadomienie w trybie art. 10 § 1 K.p.a. złożyłaby oświadczenie o wyrażeniu zgody na wykonanie przez odwołującą się spółkę robót budowlanych związanych z rozbiórką samowolnie rozbudowanej części budynku. W ocenie składu orzekającego - mimo to - w sprawie nie doszło do naruszenia zasady czynnego udziału strony w postępowaniu w stopniu mającym istotny wpływ na rozstrzygnięcie. Na naruszenie wspomnianego przepisu należy patrzeć przez pryzmat tego, że strona skarżąca już na etapie postępowania administracyjnego (począwszy od postępowania prowadzonego przez organ nadzoru budowlanego szczebla powiatowego) była reprezentowana przez profesjonalnego pełnomocnika. Pełnomocnik ten brał udział w rozprawie administracyjnej przeprowadzonej przez organ pierwszej instancji i otrzymał od tego organu zawiadomienie w trybie art. 10 § 1 K.p.a., a także decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego. Pełnomocnik otrzymał także zawiadomienie o wniesieniu odwołania w trybie art. 133 K.p.a.

Dostrzec wypada, że dokumenty załączone do akt administracyjnych nie wskazują, by powołany pełnomocnik strony skarżącej skorzystał z prawa przeglądania akt przed wydaniem rozstrzygnięcia kończącego postępowanie przed organem pierwszej instancji. Profesjonalny pełnomocnik znając kontekst sprawy, a w szczególności uprawnienie inwestora do dysponowania nieruchomością na cele budowlane, powinien także samodzielnie podejmować czynności procesowe, posiadając odpowiednią wiedzę w tym zakresie. Wobec tego sąd uznał, że naruszenie normy art. 10 K.p.a., jako pozostające bez istotnego wpływu na rozstrzygnięcie, nie może stanowić podstawy do wyeliminowania z obrotu prawnego kontestowanej w treści skargi decyzji.

W końcu argumentacja skargi zmierzała do wykazania naruszenia przepisu art. 48 ust. 1 w zw. z art. 52 Prawa budowlanego poprzez przyjęcie, że obowiązki z zakresu prawa budowlanego mogą obciążać wyłącznie inwestora posiadającego tytuł prawny do obiektu. W powyższym zakresie sąd podziela pogląd organu odwoławczego, iż obowiązki, o których mowa m.in. w art. 48 Prawa budowlanego – stosownie do regulacji art. 52 Prawa budowlanego – mogą być skierowane do inwestora, ale tylko pod warunkiem, iż posiada on w dacie orzekania przez organ uprawnienia do władania obiektem budowlanym, które pozwoliłyby mu na realizację nakazu. Podkreślić wypada, iż takie stanowisko ma swoje potwierdzenie w ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych (por. np. wyroki NSA: z dnia 15 maja 2012 roku, II OSK 338/11;

z dnia 6 marca 2008 roku, II OSK 158/07 oraz wyroki WSA: w Opolu z dnia 26 lipca 2013 roku, II SA/Op 206/13; we Wrocławiu z dnia 25 lipca 2012 roku, II SA/Wr 167/12; w Gdańsku z dnia 12 kwietnia 2012 roku, II SA/Gd 82/12 i inne, wszystkie dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przepis art. 52 Prawa budowlanego wskazuje, że obowiązki nakazane w decyzjach wymienionych przepisami art. 48, 49b, 50a i 51 Prawa budowlanego mają wykonać na swój koszt inwestor, właściciel lub zarządca obiektu budowlanego. Wymieniony przepis nie wskazuje przy tym kolejności, w jakiej są obciążone wymienionymi obowiązkami podmioty wskazane tym przepisem. Trafny jest zatem pogląd, że w pierwszej kolejności obowiązkami takimi powinien być obciążony inwestor, jednakże pod warunkiem że posiada on w dacie orzekania uprawnienia do władania obiektem budowlanym, które pozwoliłyby mu na wykonanie nakazu. W sytuacji, gdy inwestor utracił już prawo do dysponowania obiektem i nieruchomością na cele budowlane, nałożenie na niego obowiązków z zakresu prawa budowlanego, mogłoby okazać się niewykonalne. Inwestor nie miałby żadnych własnych praw do zabudowanej nieruchomości,

a właściciel nie byłby związany tą decyzją. Z tego powodu, sąd uznał, że także powyższy zarzut nie znajduje uzasadnienia.

Konkludując powyższe rozważania sąd uznał działanie organów administracji

w przedmiotowej sprawie za zgodne z regulacją prawa materialnego. Skład orzekający nie dopatrzył się również naruszenia przepisów procedury w stopniu mającym istotny wpływ na wynik sprawy.

W związku z powyższym, na podstawie art. 151 P.p.s.a., sąd orzekł o oddaleniu skargi.

LS

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...