III SA/Gl 501/14

Uzasadnienie

Pismem z dnia [...] r. "A" Sp. z o.o. w K. złożyła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Gliwicach na decyzję Dyrektora Izby Celnej w K. z dnia [...] r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Celnego w R. z dnia [...] r. w przedmiocie wymierzenia kary pieniężnej.

W skardze zawarła wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

W uzasadnieniu tego pisma Spółka powołała się na przedstawione Trybunałowi Konstytucyjnemu przez Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu z 15 stycznia 2014 r. sygn. akt II GSK 686/13 pytanie prawne oraz niekonstytucyjność art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych, które w jego ocenie przemawiają za wadliwością wydanego rozstrzygnięcia i duże prawdopodobieństwo jego uchylenia. Tym bardziej, że zarzucanego stronie skarżącej czynu z art. 107 k.k.s. nie udowodniono w żadnym prawomocnym orzeczeniu.

Dodatkowym argumentem przemawiającym za uwzględnieniem złożonego wniosku jest prowadzone przeciwko Spółce postępowanie egzekucyjne, w wyniku którego doszło do zajęcia kont bankowych i ruchomości.

Powyższe sprawiło, że utraciła ona płynność finansową, a jej działalność nie przynosi już spodziewanych zysków tylko straty.

Taka sytuacja, zdaniem pełnomocnika, może doprowadzić do szybkiej upadłości Spółki, albowiem normalne funkcjonowanie na rynku zostało utrudnione. To oznacza, że przesłanka wyrządzenia znacznej i nieodwracalnej szkody, została spełniona, albowiem nie będzie mogła zostać wynagrodzona przez późniejszy zwrot spełnionego lub wyegzekwowanego świadczenia (postanowienie NSA z dnia 18 czerwca 2004 r., sygn. akt FZ 136/04 niepubl.).

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270) – zwanej dalej w skrócie p.p.s.a. – sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu lub czynności, o których mowa w § 1, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, z wyjątkiem przepisów prawa miejscowego, które weszły w życie, chyba że ustawa szczególna wyłącza wstrzymanie ich wykonania. Należy przy tym mieć na uwadze, że skoro ustawa przyznaje stronie prawo do wystąpienia do sądu z takim wnioskiem, uzależniając możliwość udzielenia tej stronie ochrony tymczasowe od wystąpienia choć jednej z dwóch wskazanych w powołanym przepisie przesłanek, to obowiązkiem strony jest wskazanie we wniosku okoliczności na poparcie spełnienia przynajmniej jednej z tychże przesłanek. Decyzja o skorzystaniu z możliwości ubiegania się o udzielenie ochrony tymczasowe należy do strony postępowania, jednakże powinna ona mieć świadomość, że uprawnienie to wiąże się z obowiązkiem uzasadnienia wniosku, poprzez poparcie go stosowanym twierdzeniami i dokumentami na okoliczność spełnienia ustawowych przesłanek wstrzymania wykonania decyzji (por. postanowienie NSA z 26 listopada 2007 r., II FZ 338-339/07).

Analizując pod tym względem wniosek strony w toku niniejszego postępowania wpadkowego uznać należy, że strona skarżąca nie wskazała żadnych dowodów uzasadniających udzielenie jej tymczasowej ochrony ani okoliczności uzasadniających możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków w przedstawionym materiale dowodowym.

Podkreślić ponownie trzeba, że to w interesie strony leży takie sformułowanie wniosku, by powołane w nim okoliczności wskazywały na spełnienie przesłanki z art. 61 § 3 p.p.s.a. oraz poparcie twierdzeń w tym zakresie stosowanymi dokumentami.

Ważne jest aby o okolicznościach przemawiających za wstrzymaniem wykonania zaskarżonej decyzji które występują w sprawie sąd miał wiedzę i możliwość zweryfikowania tej wiedzy, a dostarczenie odpowiednich informacji i dokumentów w tym zakresie obciążają stronę.

W ocenie Sądu okoliczności takie nie zostały, w rozpoznawanej sprawie, w żaden sposób wskazane. Poza samym złożeniem wniosku nie uczyniono nic, aby wykazać i uprawdopodobnić, że istotnie zachodzą przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonej decyzji. Nie wynika to również z okoliczności i charakteru sprawy, jako że samo przekonanie o zasadności podniesionych w skardze zarzutów nie jest wystarczającym argumentem, aby uznać, że zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Zgodnie bowiem z wyrażonym przez Naczelny Sąd Administracyjny poglądem, który Sąd orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela, subiektywne przeświadczenie wnioskodawcy jakoby skarżone orzeczenie było merytorycznie niesłuszne i naruszało prawo, nie stanowi przesłanki do wstrzymania wykonania zaskarżonego aktu na podstawie art. 61 ustawy p.p.s.a. (tak postanowienie NSA z dnia 9 września 2004 r. sygn. akt FZ 358/04, Lex nr 799460). Będzie ono bowiem badane przez Sąd przy rozpoznawaniu skargi co do meritum. Dlatego też powoływanie się na powyższą okoliczność na etapie postępowania wpadkowego poprzedzającego merytoryczne rozpoznanie skargi, nie może być przesądzające. Niweczyłoby bowiem sądową kontrolę zgodności z prawem zaskarżonego rozstrzygnięcia (por. postanowienie NSA z dnia 28 kwietnia 2005 r. sygn. II OZ 184/05, Lex nr 302251).

Podobnie konieczność zapłaty nałożonej kary pieniężnej i związane z tym uszczuplenie majątku nie może stanowić przesłanki przemawiającej za uwzględnieniem złożonego wniosku. Obowiązkiem wnioskodawcy jest bowiem wykazanie, że na skutek zapłaty spornej kwoty grozi mu szkoda, której rozmiary przekraczają zwykłe następstwa wydanej decyzji, bądź też, że do odwrócenia skutku jej wykonania nie wystarczy zwrot wyegzekwowanej należności wraz z odsetkami. Powyższe w rozpoznawanej sprawie nie nastąpiło. Sytuacja finansowa Spółki nie została wszakże w żaden sposób zobrazowana, albowiem dokumenty źródłowe wskazujące na konkretne dane liczbowe nie zostały nadesłane. Nie można było zatem ustalić jakie aktualnie Spółka osiąga dochody i jaki poniosła uszczerbek w wyniku nałożenia, na podstawie zaskarżonej decyzji, kary pieniężnej za urządzanie gier na automatach poza kasynem gry. Podobnie powołanie się na wystawione w postępowaniu egzekucyjnym tytuły wykonawcze, nie mogło być uznane za wystarczające, skoro mimo prowadzonej egzekucji, należny od skargi wpis w kwocie 400,00 zł, został uiszczony, nie tylko w tej, ale również w innych równolegle prowadzonych sprawach. W tej sytuacji Sąd nie miał podstaw by przyjąć, że wykonanie zaskarżonej decyzji poprzez zapłatę kary pieniężnej może wyrządzić skarżącej znaczną szkodę lub spowodować trudne do odwrócenia skutki. Na istnienie tych okoliczności nie wskazuje również analiza akt sprawy, albowiem każda decyzja zobowiązująca do uiszczenia należności pieniężnych pociąga za sobą dolegliwość rodzącą określony skutek faktyczny w finansach zobowiązanego do ich uiszczenia. Nie jest to więc sytuacja, która sama z siebie uzasadnia zastosowanie wyjątkowego rozwiązania prawnego, jakim jest ochrona tymczasowa w postępowaniu sądowoadministracyjnym. Dlatego też, działając na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy p.p.s.a., postanowiono orzec jak w sentencji.

Należy podkreślić, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ugruntowane jest już takie stanowisko, iż twierdzenia podnoszone we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji powinny bezwzględnie zostać poparte dokumentami źródłowymi (por. postanowienie NSA z 18 marca 2010 r., sygn. akt II FSK 502/09, LEX nr 569795).

Na koniec należy zgodzić się z Dyrektorem Izby Skarbowej w K., który w wydanym przez siebie postanowieniu z [...]r. dotyczącym rozpoznania wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji stwierdził, że "strona nie przedstawiła również jakichkolwiek dokumentów potwierdzających jej aktualną sytuację finansową (np. zeznań podatkowych, wyliczeń wydatków miesięcznych, kopii opłacanych rachunków itp.) Strona ograniczyła się jedynie do odwołania się do braków środków finansowych oraz braku majątku".

Wobec powyższego, mając na uwadze wszystkie podniesione już okoliczności, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach działając na podstawie powołanego wyżej art. 61 § 3 i § 5 ustawy o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, postanowił jak w sentencji.