I FSK 881/13

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z dnia 28 listopada 2012 r., sygn. akt III SA/Wa 396/12, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę "D." sp. z o.o. w likwidacji z siedzibą w W. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w W. z dnia 28 listopada 2011 r. w przedmiocie określenia zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za styczeń 2005 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżoną decyzją Dyrektor Izby Skarbowej w W. utrzymał w mocy decyzję Dyrektora Urzędu Kontroli Skarbowej w W. z dnia 13 kwietnia 2011 r., którą określono "D." sp. z o.o. w likwidacji zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług za styczeń 2005 r. Organy podatkowe, powołując się na treść przepisów art. 86 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej "u.p.t.u."), zakwestionowały prawo podatnika, prowadzącego działalność polegającą na świadczeniu usług sprzątania obiektów budowlanych, do odliczenia podatku naliczonego wykazanego w fakturze VAT z dnia 30 stycznia 2005 r. wystawionej przez "R." sp. z o.o. z siedzibą w W. W trakcie kontroli przeprowadzonej u podatnika, tj. spółki "D.", Dyrektor Urzędu Kontroli Skarbowej ustalił bowiem, że faktura ta nie dokumentowała rzeczywistego zdarzenia gospodarczego, gdyż spółka "R." nie wykonała opisanych w tej fakturze usług w postaci prac porządkowych na obiektach budowlanych firm "W." i "M.".

2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.

2.1. W skardze do WSA w Warszawie spółka wniosła o uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej, zarzucając organowi naruszenie art. 121 § 1, art. 122, art. 124, art. 187 § 1, art. 191 i art. 210 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm., dalej "O.p."). Spółka podniosła w szczególności, że organy nie ustaliły w sposób wyczerpujący stanu faktycznego sprawy, wybiórczo odnosząc się do zebranego w tej sprawie materiału dowodowego. W ocenie skarżącej organy podatkowe nie miały podstaw do odmowy wiarygodności zeznaniom A. P. (prezesa zarządu skarżącej spółki), która wyjaśniła, że w przypadkach, gdy spółka nie posiadała wystarczającej ilości pracowników zlecała ich wykonanie spółce "R.", potwierdzeniem czego miały być wystawiane przez tę spółkę faktury VAT oraz przelewy bankowe wykonywane w ramach rozliczeń między kontrahentami. Nie było jej przy tym wiadome, aby spółka "R." zlecała przedmiotowe prace podwykonawcom, na co z kolei wskazywał M. W. – prezes zarządu tej spółki. Ponadto skarżąca zarzuciła organom naruszenie art. 86 ust 1 i 2 pkt 1 lit. a) u.p.t.u. w zw. z § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a) rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 27 kwietnia 2004 r. w sprawie wykonywania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 97, poz. 970 ze zm., dalej "rozporządzenie M.F. z dnia 27 kwietnia 2004 r.), poprzez uznanie, że kwota podatku naliczonego, o którą obniżyła ona kwotę podatku należnego, wykazana została w fakturze, która nie dokumentowała rzeczywistej transakcji gospodarczej.

2.2. Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę wniósł o jej oddalenie, podtrzymując przy tym stanowisko zaprezentowane w kwestionowanej decyzji.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

3.1. WSA w Warszawie nie znalazł podstaw do uwzględnienia skargi i za trafne uznał stanowisko organów podatkowych co do tego, że skarżącej spółce nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w spornej fakturze.

3.2. W ocenie Sądu pierwszej instancji Dyrektor Izby Skarbowej słusznie w zaskarżonej decyzji zwrócił uwagę na: szereg sprzeczności w zeznaniach A. P. oraz M. W.; trudną do wyjaśnienia niepamięć A. P. co do podstawowych faktów związanych z rzekomym podwykonawstwem usług sprzątania obiektów budowlanych przez spółkę "R."; niewiedzę kontrahentów skarżącej co do wykonywania tych usług przez spółkę "R."; brak technicznych możliwości wykonywania spornych usług przez spółkę "R." ze względu na to, iż nie zatrudniała ona pracowników i nie wskazała na konkretne osoby, które te usługi mogły rzeczywiście wykonywać; ścisłe powiązania osobowe spółek, które wystawiały puste faktury na rzecz m.in. skarżącej, a także łączący te wszystkie spółki sposób funkcjonowania i zbywania udziałów przez udziałowców. Sąd uznał, że w sytuacji, gdy skarżąca nie mogła wskazać żadnych materialnych dowodów wykonania spornych usług, organy słusznie skoncentrowały się na dokonaniu drobiazgowej, wyczerpującej, analizy zeznań poszczególnych osób, warunków funkcjonowania spółek, ocenie zgromadzonego materiału w świetle zasad doświadczenia życiowego, logiki i reguł prowadzenia działalności gospodarczej.

3.3. Sąd odniósł się szczegółowo do poszczególnych dowodów, na które powołały się organy podatkowe i podniósł, że:

- z zeznań A. P. wynika, iż w razie potrzeby pozyskania określonej firmy do wykonania usługi sprzątania placu budowy, kontaktowała się z M. W. lub z W. W. ze spółki "R.", tymczasem z zeznań M. W. wynika, że tylko on kontaktował się z A. P. w tych sprawach;

- M. W. nie potrafił podać nazwiska żadnej firmy, której powierzał wykonanie robót, ani też żadnego nazwiska konkretnej osoby, która mogłaby te roboty wykonać, których to danych nie potrafiła też wskazać A. P.;

- z zeznań A. P. wynikało, że nie wiedziała ona, iż spółka "R." zlecała podwykonawstwo robót powierzanych jej przez skarżącą, nie interesowała się w ogóle tym, w jaki sposób wykonane będzie zlecenie, tymczasem, zgodnie z zeznaniem M. W., A. P., razem z nim i z przedstawicielem firmy, która miała bezpośrednio wykonywać usługę, wizytowała plac budowy w celu ustalenia ceny i doprecyzowania zakresu robót;

- przy sprzątaniu budowy pracować mieli, według M. W., zarówno mężczyźni, jak i kobiety, podczas gdy z zeznań przedstawicieli firm, które skarżącej spółce zlecały wykonanie usług, pracownikami wykonującymi prace były wyłącznie kobiety (z dwoma wyjątkami);

- żaden z przedstawicieli firm, które skarżącej zlecały wykonywanie robót, nic nie wiedział o ich faktycznym wykonaniu przez pracowników innych podmiotów - w niektórych przypadkach podzlecanie wykonania usług wykluczała już umowa pomiędzy zleceniodawcą, a Skarżącą, zaś podzlecanie wykonania usług wykluczyć należało ze względu na obowiązujące w tych firmach zasady ewidencji osób pracujących na placu budowy, system szkoleń bhp, albo system identyfikacji osób wykonujących prace (specjalne identyfikatory, listy pracowników).

W ocenie Sądu, powyższe uprawniało organy do odmowy uznania za wiarygodne zeznań A. P. i M. W. Sąd podkreślił, że w sprawie nie istniały żadne inne środki dowodowe, przy pomocy których możliwe byłoby ustalenie rzeczywistego stanu faktycznego (nie licząc samej zakwestionowanej faktury i dokumentu przelewu bankowego dokonanego tytułem wynagrodzenia za tę usługę). Wobec tego nie można zgodzić się ze skarżącą, że opisane wyżej kwestie nie miały kluczowego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy – doświadczenie życiowe i zasady logiki po prostu wykluczają, aby prezes spółki, która podjęła się wykonania usługi sprzątania placu budowy (A. P.), nic nie wiedział o firmach i osobach, które faktycznie tę usługę mają wykonać. Za nieprawdopodobne Sąd uznał również, aby takiej wiedzy nie miał prezes zarządu spółki, która podjęła się podwykonania tej usługi (M. W.), i która pośredniczyć miała w nawiązaniu kontaktu podwykonawcy z głównym wykonawcą. Zeznania A. P. oraz M. W. nie są przy tym, jak twierdzi skarżąca, zgodne co do metod realizacji zlecenia. Sąd podkreślił, że rzeczywiście w pewnym zakresie zeznania tych osób pokrywają się, ale notoryjnie znany jest fakt, że podmioty zaangażowane w proceder wystawiania pustych faktur ustalają m.in. dokonywanie przelewów bankowych dla upozorowania rzeczywistego charakteru zdarzenia gospodarczego. Do takich czynności pozorujących – zdaniem Sądu – zaliczyć należy ponadto samo wystawienie faktury, która ma na celu realizację zasadniczej korzyści jej dysponenta, tj. odliczenie podatku naliczonego.

3.4. W skardze akcentowano wieloznaczność użytych w poszczególnych zeznaniach zwrotów typu "nie posiadam takiej wiedzy", "nic mi na ten temat niewiadomo" albo "moim zdaniem", zastosowanych dla określenia wiedzy poszczególnych przedstawicieli firm zlecających skarżącej prace porządkowe co do podwykonawstwa usług. W tym zakresie skarżąca wskazała, że "...z różnych względów..." mogła zataić przed firmami zlecającymi fakt dalszego podzlecania usług innym podmiotom. Odnośnie powyższego Sąd przyjął, że jeśli osoba, która z racji swoich obowiązków zawodowych powinna wiedzieć o podzlecaniu usługi sprzątania placu budowy, twierdzi, że nic o tym nie wie, to uznać należy, że obiektywnie dostępny i najlepszy sposób ustalenia faktów nie doprowadził do potwierdzenia wersji skarżącej. Ponadto Sąd zwrócił uwagę, że motywy, dla których skarżąca mogłaby ukryć przed swoimi kontrahentami fakt podzlecania wykonania usług, pozostają nieznane także dla Sądu – nie zostały one ujawnione w skardze, a ich określenie i tak byłoby dowodem o niewielkim znaczeniu – nie zmieniłoby bowiem faktu, że zarówno A. P., jak i M. W., w zakresie istotnych szczegółów zeznają sprzecznie wobec siebie i wobec opisu faktów zaprezentowanego przez przedstawicieli poszczególnych zleceniodawców.

3.5. Sąd przyznał rację skarżącej co do tego, że organy w niniejszej sprawie powinny wykazać fikcyjność konkretnej faktury z dnia 30 stycznia 2005 r., co nie musi mieć związku ze sposobem działania poszczególnych spółek i osób z ich organów, opisanych w decyzjach. Jednakże Sąd ten zwrócił uwagę, że ww. sprzeczności w poszczególnych zeznaniach, niewiedza A. P. i M. W. co do zasadniczych kwestii, same w sobie uzasadniałyby przyjęcie tezy, że przedmiotowa faktura była fikcyjna. Dalsze okoliczności opisane w decyzjach, które istotnie nie mają bezpośredniego związku z przedmiotem sprawy, wersję organów tylko wzmacniają. I tak należy zauważyć, że:

- "R." Sp. z o.o. przyznała, że nie zatrudniała żadnych osób, przy pomocy których mogła wykonać usługę, toteż pozyskiwanie informacji w tej kwestii w Zakładzie Ubezpieczeń Społecznych wydaje się zbędne;

- opisane w decyzji zabiegi spółki o pozyskanie adresu dla swojej siedziby dodatkowo wzmacnia przyjętą, ale i bez tego wystarczająco udowodnioną tezę, że zakwestionowana faktura była fikcyjna;

- analogicznie ocenić należy sprzedaż udziałów w spółce na rzecz obywatela Ukrainy w lutym 2006 r., istniejące powiązania osobowe pomiędzy spółkami "D.", "G.", "E.", "S.", "R.", metody ich działania, sprzedaży udziałów; w tym też kontekście należy ocenić zeznania I. S.

3.6. W ocenie Sądu, zaskarżona decyzja została prawidłowo uzasadniona, a z powodu jej zawiłego stanu faktycznego to uzasadnienie musiało być skonstruowane tak, iż ma ono w przeważającej części charakter sprawozdawczy względem przeprowadzonego postępowania dowodowego. Jedynym zarzutem pod kątem tego uzasadnienia mogłoby – zdaniem Sądu – być to, że w zbyt szczegółowym zakresie odnosi się do zasadniczych dowodów w sprawie, a nie, że nie zawiera elementów wymaganych przez art. 210 § 4 O.p.

3.7. Jednocześnie Sąd stwierdził, że przy tak przyjętym stanie faktycznym tej sprawy za niezasadne należało uznać zarzuty skargi dotyczące naruszenia prawa materialnego.

4. Skarga kasacyjna.

4.1. Spółka zaskarżyła powyższy wyrok w całości i w skardze kasacyjnej zarzuciła Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

I prawa materialnego, tj. art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a) u.p.t.u. w brzmieniu obowiązującym w okresie, którego dotyczy rozstrzygnięcie w związku z § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a) rozporządzenia M.F. z dnia 27 kwietnia 2004 r. poprzez niewłaściwe zastosowanie, polegające na przyjęciu, że skarżącej nie przysługiwało prawo do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony wykazany w fakturze nr 10/01/2005 z dnia 30 stycznia 2005 r. wskutek błędnego ustalenia stanu faktycznego polegającego na uznaniu, że wskazana faktura nie dokumentuje rzeczywistego zdarzenia gospodarczego,

II przepisów postępowania, tj.:

- art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej "P.p.s.a.") poprzez brak należytego uzasadnienia zaskarżonego wyroku, które ogranicza się jedynie do przytoczenia poglądów organów, a dezawuuje okoliczności potwierdzające zasadność odliczenia podatku naliczonego wykazanego w kwestionowanej fakturze w skutek wyciągania negatywnych konsekwencji ze zdarzeń, które występują powszechnie w obrocie gospodarczym, takich jak dokonywanie płatności przelewem bankowym, oraz czynności obowiązek dokonania, których nakłada ustawa, tj. wystawienie faktury,

- art. 141 § 4 P.p.s.a poprzez błędne przyjęcie w ślad za organami, że przedstawiony przez nie stan faktyczny jest zgodny z rzeczywistością w sytuacji, gdy zeznania A. P. oraz M. W., tj. osób reprezentujących - odpowiednio - Skarżącego i "R." Sp. z o. o. w sposób jednoznaczny potwierdzają rzeczywisty charakter transakcji udokumentowanej kwestionowaną fakturą,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 121 O.p. poprzez naruszenie zasady budzenia zaufania do organów podatkowych poprzez aprioryczne przyjęcie przez nie, że Skarżący w sposób nieuprawniony odliczył od podatku należnego podatek naliczony w wysokości określonej w kwestionowanej fakturze,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 122 w zw. z art. 187 § 1 O.p. poprzez niedopełnienie obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego, w szczególności wskutek nieustalenia podmiotów przy pomocy, których wykonane zostały kwestionowane usługi, a które były podwykonawcami "R." Sp. z o. o.

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 191 O.p. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która przybrała cechy oceny dowolnej i w sposób oczywisty sprzecznej z rzeczywistym stanem rzeczy, w szczególności poprzez:

a) uznanie za niewiarygodne zeznań A. P. oraz M. W., a więc osób reprezentujących skarżącą oraz "R." Sp. z o. o. i które w sposób bezpośredni ustalały warunki transakcji,

przypisanie do zdarzeń występujących powszechnie w obrocie, takich jak regulowanie zobowiązań przy pomocy przelewów bankowych oraz wystawianie faktur, będących obowiązkiem prawnym, negatywnych znaczeń oderwanych od ich rzeczywistego sensu,

oparcie jej na domniemaniach, a nie na okolicznościach udowodnionych w sposób przewidziany prawem,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 210 § 4 O.p. poprzez brak uzasadnienia faktycznego i prawnego zaskarżonej decyzji, które ma wyłącznie charakter sprawozdawczy i ograniczony do przytoczenia okoliczności, które w ocenie organu podatkowego przesądzają o naruszeniu przez skarżącą przepisów prawa podatkowego.

W związku z powyższym spółka wniosła o uchylenie skarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy WSA w Warszawie do ponownego rozpoznania oraz o zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania.

4.2. Dyrektor Izby Skarbowej nie złożył odpowiedzi na skargę kasacyjną.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

5.1. Dla rozstrzygnięcia tej sprawy kluczowe znaczenie ma ocena zasadności zarzutów naruszenia przepisów postępowania. Ich analiza prowadzi jednak do wniosku, że nie są one trafne.

5.2. Przede wszystkim chybione są zarzuty naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 121 O.p. oraz art. 122 w zw. z art. 187 § 1 O.p. i art. 191 O.p.

Uzasadniając te zarzuty autor skargi kasacyjnej skupiła się przede wszystkim na uchybieniu art. 191 O.p., wskazując na przekroczenie swobodnej oceny dowodów przez organy podatkowe. Nie uzasadniono natomiast zarzutów naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 121 O.p. oraz art. 122 w zw. z art. 187 § 1 O.p.

Podniesienie w ramach zarzutu naruszenia art. 122 w zw. z art. 187 § 1 O.p., że niedopełnienie obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego polegało na nieustaleniu podmiotów, przy pomocy których wykonane zostały kwestionowane usługi, a które były podwykonawcami "R." Sp. z o.o., w żadnym zakresie nie jest zasadne, gdyż w sytuacji gdy skarżąca dokonuje odliczenia podatku naliczonego z faktury wystawionej przez "R." Sp. z o.o., a nie zadbała o udokumentowanie okoliczności potwierdzających wykonanie usługi opisanej tą fakturą, brak podstaw do przerzucania na organy podatkowe obowiązków poszukiwania takich okoliczności, a w szczególności podwykonawców "R." Sp. z o.o., których przedstawiciele tej spółki nie są w stanie podać.

5.3. Również bezzasadny jest zarzut naruszenia art. 121 O.p., gdyż przy braku jakiegokolwiek uzasadnienia tegoż zarzutu, za całkiem gołosłowne należy uznać pomieszczone w tym zarzucie stwierdzenie, że do naruszenia zasady budzenia zaufania do organów podatkowych doszło poprzez aprioryczne przyjęcie przez nie, że skarżąca w sposób nieuprawniony odliczyła od podatku należnego podatek naliczony w wysokości określonej w kwestionowanej fakturze.

5.4. Na nietrafność takiego stwierdzenia wskazuje także brak podstaw do uwzględnienia zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w zw. z art. 191 O.p. "poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, która przybrała cechy oceny dowolnej i w sposób oczywisty sprzecznej z rzeczywistym stanem rzeczy".

W szczególności chybiony jest zarzut dowolności w zakresie uznania za niewiarygodne zeznań A. P. oraz M. W., a więc osób reprezentujących skarżącą oraz "R." Sp. z o. o., które to osoby w sposób bezpośredni ustalały warunki transakcji.

Zeznania tych świadków zostały poddane gruntownej analizie przez Sąd pierwszej instancji, który - w kontekście całego zebranego w sprawie materiału dowodowego - trafnie stwierdził, że ocena tych zeznań dokonana przez organ odwoławczy w żadnym przypadku nie wykracza poza granice swobodnej oceny dowodów w ujęciu art. 191 O.p. Argumentacji Sądu w żadnym zakresie nie podważa stanowisko skarżącej strony wyrażone w skardze kasacyjnej, sprowadzające się de facto do ogólnej polemiki z motywami przedstawionymi przez Sąd w tym przedmiocie.

5.5. Wbrew stanowisku skarżącej, w ramach przyjętych w tej sprawie konkluzji, w pełni oparto się na zgromadzonych w niej dowodach, a nie domniemaniach.

Dysponowanie w tej sprawie jedynie fakturą dającą tylko podstawy formalne do skorzystania z prawa do odliczenia wykazanego w niej podatku oraz przelewem z tytułu płatności tej faktury, przy jednoczesnym braku jakichkolwiek dowodów potwierdzających rzeczywisty charakter usługi wykazanej w tej fakturze, niepamięci w tym zakresie A. P. i M. W. oraz wykazanych sprzeczności ich zeznań, w tym również w kontekście pozostałych dowodów pozyskanych w tej sprawie, przy równocześnie wykazanych powiązaniach personalnych tych osób – w pełni potwierdza trafność rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji co do prawidłowości oceny materiału dowodowego tej sprawy dokonanej przez organy skarbowe.

5.6. Powyższe stwierdzenia wskazują także na nietrafność zarzutu naruszenia art. 141 § 4 P.p.s.a. Wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej Sąd pierwszej instancji nie ograniczył się "jedynie do przytoczenia poglądów organów", lecz – w zakresie w jakim został do tego powołany – dokonał w sposób prawidłowy oceny tych poglądów w kontekście zebranego w sprawie materiału dowodowego, a tym samym kontroli legalności zaskarżonej decyzji. To też pozwoliło mu na trafne – wbrew twierdzeniu skargi kasacyjnej – przyjęcie, że brak podstaw do stwierdzenia rzeczywistego charakteru transakcji udokumentowanej kwestionowaną fakturą.

5.7. W sytuacji zatem gdy zarzuty natury procesowej uznać należy za bezpodstawne, za chybione także uznać trzeba sformułowane w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przepisów prawa materialnego. W sytuacji bowiem niepodważenia zarzutami procesowymi prawidłowości ustaleń faktycznych poczynionych w tej sprawie, brak podstaw do stwierdzenia, że w sprawie tej doszło do naruszenia art. art. 86 ust. 1 i 2 pkt 1 lit. a) u.p.t.u. w brzmieniu obowiązującym w okresie, którego dotyczy rozstrzygnięcie w związku z § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a) rozporządzenia M.F. z dnia 27 kwietnia 2004 r., poprzez niewłaściwe ich zastosowanie.

Skoro bowiem w rozpoznawanej sprawie Sąd pierwszej instancji uznał za w pełni odpowiadające prawu ustalenia organów, z których wynika, że sporna faktura nie dokumentuje usługi dokonanej faktycznie przez jej wystawcę, zaakceptowanie przez Sąd pierwszej instancji konsekwencji tego ustalenia w postaci pozbawienia skarżącej prawa do odliczenia podatku naliczonego z tychże faktur pozostaje w zgodności z normą art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 lit. a) u.p.t.u. i § 14 ust. 2 pkt 4 lit. a) rozporządzenia M.F. z dnia 27 kwietnia 2004 r.

5.8. W świetle powyższego wywody skargi kasacyjnej wskazujące na możliwość odliczenia przez skarżącą podatku naliczonego z zakwestionowanych faktur uznać należy za nietrafne.

5.9. Mając powyższe na uwadze, wobec braku usprawiedliwionych podstaw skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny – na podstawie art. 184 i

art. 204 pkt 1 P.p.s.a. – orzekł jak w sentencji wyroku.

-----------------------

1