II SA/Bd 440/14

Uzasadnienie

R. K., pismem z dnia 6 kwietnia 2014 r., wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy, skargę na pismo Dyrektora [...] Inspektoratu Służby Więziennej w [...] z dnia [...] marca 2014 r., nr [...], w sprawie odmowy wydania skarżącemu kserokopii opinii psychologicznej sporządzonej w RAŚ w [...]. Dyrektor [...] Inspektoratu Służby Więziennej w [...] wyjaśnił, iż "odpowiedź w tej sprawie otrzymał Pan w związku ze składanymi prośbami i skargami. Poinformowano Pana wówczas o braku możliwości skopiowania żądanego dokumentu, ze względu na fakt, iż AŚ w [...] nie dysponował Pana teczką osobopoznawczą cz. B. Po zwróceniu ww. teczki do jednostki stwierdzono, iż nie ma w niej opinii, o której mowa. O powyższym został Pan poinformowany przez z-cę dyrektora aresztu pismem z dnia [...] ([...]), a w dniu 29.12.2013 r. złożył Pan kolejną skargę w tej sprawie. Nadmieniam, iż skarga była badana przez Centralny Zarząd Służby Więziennej w [...], który pismem z dnia [...] uznał ją za nieuzasadnioną ([...]".

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy zważył, co następuje:

Skargę należało odrzucić.

Na wstępie należy podnieść, że Sąd z urzędu bada w pierwszej kolejności dopuszczalność skargi, ustalając, czy nie zachodzi jedna z przesłanek do jej odrzucenia, wymienionych enumeratywnie w art. 58 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270 ze zm.), zwanej dalej P.p.s.a. Stosownie do pkt 1 wskazanej regulacji, przesłankę taką stanowi niewłaściwość sądu. W pierwszym rzędzie Sąd zatem badał, czy ze względu na przedmiot zaskarżenia skarga może zostać rozpoznana merytorycznie, czy też kwestionowane w niej akty lub czynności takiej kontroli sądowej nie podlegają.

Zgodnie z art. 3 § 2 P.p.s.a., sąd orzeka w sprawach skarg na:

1) decyzje administracyjne;

2) postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;

3) postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;

4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;

4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;

5) akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;

6) akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;

7) akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;

8) bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a.

Sądy administracyjne orzekają także w sprawach, w których przepisy ustaw szczególnych przewidują sądową kontrolę, i stosują środki określone w tych przepisach (art. 3 § 3 P.p.s.a.).

W pojęciu sprawy sądowoadministracyjnej mieści się kontrola działalności administracji publicznej, w zakresie wyznaczonym w art. 3 P.p.s.a., a także inne kwestie rozpoznawane w postępowaniu prowadzonym na podstawie przepisów P.p.s.a., jak wymienione w art. 4 spory o właściwość lub kompetencyjne, a także przekazane z mocy ustaw odrębnych. Oznacza to, że sąd administracyjny nie jest właściwy do rozpoznawania spraw, które nie zostały wymienione w przytoczonych regulacjach.

Przedmiotem skargi w niniejszej sprawie jest pismo Dyrektora [...] Inspektoratu Służby Więziennej w [...] z dnia [...] marca 2014 r., nr [...], w sprawie odmowy wydania skarżącemu kserokopii opinii psychologicznej sporządzonej w RAŚ w [...].

W ocenie Sądu rozpoznającego sprawę, powyższe pismo nie jest aktem lub czynnością organu administracji publicznej, poddanym kognicji sądu administracyjnego.

Wskazać należy, iż zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny wykonawczy (Dz. U. z 1997 r. Nr 90, poz. 557 ze zm., dalej w skrócie K.k.w.), wykonywanie orzeczeń w postępowaniu karnym, w postępowaniu o przestępstwa skarbowe i wykroczenia skarbowe i w postępowaniu w sprawach o wykroczenia oraz kar porządkowych i środków przymusu skutkujących pozbawieniem wolności odbywa się, co do zasady, według przepisów K.k.w.

W postępowaniu dotyczącym wykonania orzeczeń, o których mowa w art. 1 § 1 K.k.w. jest właściwy sąd, który wydał orzeczenie w pierwszej instancji, a w przypadku wykonywania kary pozbawienia wolności sądem właściwym jest sąd penitencjarny (art. 7 § 2 K.k.w.).

Zgodnie z treścią art. 6 § 2 K.k.w., skazany może składać wnioski, skargi i prośby do organów wykonujących orzeczenie. Może także, jeżeli ustawa K.k.w. nie stanowi inaczej, na podstawie art. 7 § 1 ustawy, zaskarżyć do sądu decyzje organów postępowania wykonawczego wymienionych w art. 2 pkt 3-6 i 10 ustawy, w tym decyzje dyrektora zakładu karnego, aresztu śledczego a także dyrektora okręgowego i Dyrektora Generalnego Służby Więziennej. Wnioski, skargi i prośby są załatwiane w oparciu o przepisy rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie załatwiania wniosków, skarg i próśb osadzonych w zakładach karnych i aresztach śledczych (t. jedn., Dz. U. z 2013 r., poz. 647), a właściwymi do ich załatwienia są kierownicy jednostek organizacyjnych Służby Więziennej, dyrektorzy okręgowi Służby Więziennej, Dyrektor Generalny Służby Więziennej, a w przypadku, gdy skarga dotyczy działalności Centralnego Zarządu Służby Więziennej, Minister Sprawiedliwości.

Mając powyższe na względzie należało stwierdzić, iż żaden przepis prawa regulujący zasady postępowania w przypadku wniesienia przez osadzonego skargi nie przewiduje, aby czynności organów postępowania wykonawczego, jak również czynności sądu penitencjarnego dokonywane były poprzez wydawanie aktów o charakterze administracyjnym, wymienionych w art. 3 § 2 pkt 1 - 4 ustawy P.p.s.a. To z kolei oznacza, iż przedmiot zaskarżenia w postępowaniu niniejszym nie podlega kontroli sądów administracyjnych, więc skarga jest niedopuszczalna i jako taka podlega odrzuceniu.

Odnośnie wniosku o przyznanie prawa pomocy, Sąd, na podstawie art. 247 p.p.s.a. odstąpił od merytorycznego rozpatrywania wniosku o przyznanie prawa pomocy. Zgodnie z treścią wskazanego powyżej przepisu prawo pomocy nie przysługuje stronie w razie oczywistej bezzasadności jej skargi. W orzecznictwie sądów administracyjnych ugruntowany został pogląd, iż o oczywistej bezzasadności skargi świadczy niemożność jej rozpoznania pod względem merytorycznym i w sytuacji zakwalifikowania skargi do odrzucenia sąd I instancji jest uprawniony do uznania takiej skargi za oczywiście bezzasadną w rozumieniu art. 247 p.p.s.a., a to z kolei uzasadnia oddalenie wniosku skarżącego o przyznanie prawa pomocy na tym etapie postępowania sądowego (por. np. postanowienie NSA z dnia 28.03.2012 r., II GZ 101/12, LEX nr 1145541.

Mając na uwadze powyższe Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy, na podstawie art. 58 § 1 pkt 1, art. 247 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. jedn., Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), postanowił jak w sentencji.