II GSK 1771/13

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny we W. wyrokiem z dnia 22 maja 2013 r. uchylił objętą skargą B. P. Spółki z o.o. w Ch. decyzję Dyrektora Izby Celnej we W. z dnia [...] stycznia 2013 r. w przedmiocie odmowy zmiany decyzji w części zawierającej zestawienie punktów gier na automatach o niskich wygranych.

Skargą kasacyjną Dyrektor Izby Celnej we W. zaskarżył wyrok Sądu I instancji w całości zarzucając mu między innymi naruszenie art. 135 ust. 2 ustawa z dnia 19 listopada 2009 r. o grach hazardowych (Dz. U. Nr 201, poz. 1540 ze zm., dalej: ustawa o grach hazardowych) w powiązaniu z art. 1 pkt 4 i 11 Dyrektywy nr 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasady dotyczące usług społeczeństwa informacyjnego, poprzez błędne, zdaniem organu, stwierdzenie, że powołany przepis ustawy o grach hazardowych ma charakter techniczny i jako nienotyfikowany, a więc będący niezgodny z prawem unijnym, nie miał zastosowania w sprawie.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie art. 125 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012, poz. 270, dalej: p.p.s.a.), sąd może zawiesić postępowanie z urzędu jeśli rozstrzygnięcie sprawy zależy od wyniku innego toczącego się postępowania administracyjnego, sądowego lub przed Trybunałem Konstytucyjnym. Rozstrzygnięcie sprawy zależy od innego postępowania wówczas, gdy orzeczenie, które zapadnie w tym drugim postępowaniu, będzie stanowić jedną z głównych podstaw rozstrzygnięcia w zawieszonym postępowaniu sądowoadministracyjnym. W takim przypadku w sprawie występuje zagadnienie wstępne, którego uprzednie rozstrzygnięcie może wpływać na wynik postępowania (por. postanowienie z dnia 16 maja 2013 r., sygn. akt I GZ 157/13).

Postanowieniem z dnia 15 stycznia 2014 r., w sprawie o sygnaturze II GSK 686/13 Naczelny Sąd Administracyjny przedstawił Trybunałowi Konstytucyjnemu pytanie prawne: "Czy art. 14 ust. 1 i art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych są zgodne: a) z art. 2 i 7 Konstytucji RP, b) z art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP ?". W uzasadnieniu postanowienia wyraźnie wskazano, że skutkiem wprowadzenia przepisów art. 14 ust.1 i art. 89 ust.1 pkt 2 ustawy o grach hazardowych jest likwidacja możliwości prowadzenia działalności gospodarczej w formie salonów gier na automatach oraz punktów gier na automatach o niskich wygranych, które funkcjonowały na podstawie wcześniej obowiązującej ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz.U. nr 4, poz. 27 ze zm.). Prowadzenie tego typu działalności stało się dopuszczalne jedynie przez podmioty posiadające koncesję na prowadzenie kasyna gry. Stanowi to bez wątpienia formę ograniczenia działalności gospodarczej i dlatego podlega ocenie z punktu widzenia zasady proporcjonalności, dla której podstawę stanowią art. 20 i 22 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Podkreślono również, że skoro cała ustawa o grach hazardowych wprowadza bardzo daleko idące ograniczenia wolności działalności gospodarczej, to zakres swobody regulacyjnej ustawodawcy w odniesieniu do ograniczenia tej wolności wymaga oceny uwzględniającej fakt uczestnictwa Polski w zintegrowanym wspólnym rynku europejskim. Z uwagi na wyrok Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 19 lipca 2012 r., w którym orzekł on, że przepisy krajowe tego rodzaju jak przepisy ustawy o grach hazardowych, które mogą powodować ograniczenie, a nawet stopniowe uniemożliwienie prowadzenia gier na automatach o niskich wygranych poza kasynami i salonami gry, stanowią potencjalnie "przepisy techniczne" w rozumieniu przepisu art. 1 pkt 11 dyrektywy 98/34/WE, ich projekt powinien zostać przekazany Komisji zgodnie z art. 8 ust. 1 akapit pierwszy dyrektywy. Z uregulowań powyższej dyrektywy, a także rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. wynika, że rola Komisji Europejskiej w procedurze notyfikacji przepisów technicznych nie ma charakteru wyłącznie konsultacyjnego, lecz stanowczy. Obowiązek notyfikacji wynika z aktów prawa unijnego, do których przestrzegania Polska zobowiązała się na mocy umowy międzynarodowej ratyfikowanej w art. 90 Konstytucji. Przemawia to więc za zasadnością potraktowania braku notyfikacji jako istotnej wady postępowania ustawodawczego z punktu widzenia zasady rzetelnej procedury ustawodawczej (art. 2 Konstytucji) i legalizmu działania władz publicznych (art. 7 Konstytucji).

Mając powyższe na uwadze stwierdzić należy, że regulacja zawarta w art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, określająca, że urządzanie gier cylindrycznych, gier w karty, gier w kości oraz gier na automatach dozwolone jest wyłącznie w kasynach gry, stanowi punkt wyjścia dla oceny zgodności z wymienionymi w postanowieniu dnia 15 stycznia 2014 r. wzorcami konstytucyjnymi przepisów jak art. 135 ust. 2 ustawy o grach hazardowych zgodnie, z którym w wyniku zmiany zezwolenia nie może nastąpić zmiana miejsc urządzania gry, z wyjątkiem zmniejszenia liczby punktów gry na automatach o niskich wygranych. Niewątpliwym jest zatem, że rozstrzygnięcie przez Trybunał Konstytucyjny kwestii konstytucyjności bądź niekonstytucyjności art. 14 ust. 1 ustawy o grach hazardowych, mającego wpływ na zagadnienie stosowania art. 135 ust. 2 tej ustawy, mieć będzie również wpływ na kontrolę wyroku Sądu I instancji w aspekcie postawionego w skardze kasacyjnej zarzutu naruszenia prawa materialnego i procesowego oraz argumentacji zawartej w uzasadnieniu skargi kasacyjnej odnoszącej się do powołanego przepisu oraz kwestii technicznego charakteru przepisów ustawy o grach hazardowych i zastosowania procedury notyfikacji, który zgodnie z art. 183 p.p.s.a. determinuje granice rozpoznania przez Naczelny Sąd Administracyjny sprawy.

Mając powyższe na uwadze Naczelny Sąd Administracyjny w oparci o art. 125 § 1 pkt 1 w zw. z art. 193 p.p.s.a. postanowił jak w sentencji.