IV SA/Wa 753/14

Uzasadnienie

C. P., pismem z dnia 5 marca 2014 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Szefa Urzędu do Spraw Cudzoziemców z dnia [...] lutego 2014 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Wojewody [...] z dnia [...] października 2013 r. nr [...] o odmowie udzielenia zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. W skardze zawarty został wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji. Skarżący podniósł, że w wyniku wydania tej decyzji, będącej decyzją ostateczną w jego sprawie, zmienia się charakter jego pobytu w Polsce z legalnego na nielegalny. Pociąga to za sobą konieczność opuszczenia dotychczasowego miejsca zamieszkania i wyjazdu poza granicy Rzeczypospolitej. Wprawdzie posiada on dom w [...], jednak wynajmuje go czerpiąc z tego środki na swoje bieżące utrzymanie w RP. Wskazał na niebezpieczeństwo wyrządzenia mu szkody niemajątkowej poprzez pogorszenia stanu zdrowia oraz spowodowanie trudnych do odwrócenia skutków w postaci pozbawienia prawa do obrony tyczącym się przeciwko niemu postępowaniu karnym i sądowo-administracyjnym.

Pismem z dnia 28 kwietnia 2014 r. skarżący uzupełnił powyższy wniosek w zakresie niebezpieczeństwa pogorszenia stanu jego zdrowia. Podkreślił, że od kilku lat leczy się w związku z wielopoziomowymi zmianami zwyrodnieniowymi kręgosłupa i cukrzycą typu II. Dolegliwości bólowe ograniczają jego możliwości ruchowe i wymaga on opieki osób trzecich w trakcie przebywania poza domem. Do pisma cudzoziemiec dołączył kopie zaświadczeń lekarskich i wyników badań.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zasadą jest, że wniesienie do sądu administracyjnego skargi nie wstrzymuje wykonania zaskarżonego aktu lub czynności. Jednakże stosownie do art. 61 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., zwanej dalej "p.p.s.a.") Sąd może na wniosek skarżącego wydać postanowienie o wstrzymaniu wykonania w całości lub w części aktu, jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków. Dotyczy to także aktów wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach w granicach tej samej sprawy.

Z konstrukcji powyższego przepisu wynika, że to na skarżącym spoczywa ciężar wykazania i uprawdopodobnienia przesłanek zawartych w tym przepisie, zaś sąd może wstrzymać wykonanie zaskarżonego aktu, jeżeli jest spełniona ustawowa przesłanka określona jako potencjalna możliwość wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, gdy akt lub czynność zostanie wykonana. Jest to wyjątek od powyższej zasady. Przesłanki w postaci wyrządzenia znacznej szkody lub spowodowania trudnych do odwrócenia skutków, o których mowa w art. 61 § 3 p.p.s.a. należy wiązać z sytuacją, która może powstać, gdy zaskarżony do sądu akt administracyjny zostanie wykonany, a następnie na skutek uwzględnienia skargi akt ten zostanie wzruszony.

Wstrzymanie wykonania decyzji odmownej polega na wstrzymaniu skutków prawnych, które decyzja ta wywołuje. Należy zatem uznać, że samo to, że dany akt jest rozstrzygnięciem odmawiającym przyznania uprawnienia nie przesądza o konieczności odmowy przyznania stronie postępowania sądowego ochrony tymczasowej. O możliwości przyznania ochrony, na podstawie art. 61 § 3 p.p.s.a., nie decyduje zatem rodzaj aktu będącego przedmiotem skargi, ale to, czy w postępowaniu sądowoadministracyjnym prowadzonym w granicach sprawy zakończonej ostatecznym rozstrzygnięciem administracyjnym, w wyniku wstrzymania wykonania tego aktu, nastąpi ochrona strony przed skutkami, o których mowa w art. 61 § 3 tej ustawy.

Sąd musi ocenić czy we wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji skarżący wskazał okoliczności uzasadniające stwierdzenie, że wykonanie tej decyzji może spowodować znaczną szkodę lub trudne do odwrócenia skutki. Oceny tej Sąd dokonuje na podstawie twierdzeń wniosku, a także okoliczności sprawy wynikających z akt sądowych oraz administracyjnych.

W ocenie Sądu, w niniejszej sprawie nie zachodzą przesłanki do uwzględnienia wniosku o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji.

Cudzoziemiec poinformował Sąd o toczącym się przeciwko niemu postępowaniu karnym podnosząc, że brak wstrzymania wykonania decyzji organu II instancji uniemożliwi mu realizację przysługującego mu prawa do obrony. Sąd musi zwrócić uwagę, że w myśl art. 3 p.p.s.a., określającego właściwość sądów administracyjnych, nie jest on władny podejmować decyzji odnoszących się do procesu karnego.

Sąd nie podziela również obaw cudzoziemca o pozbawienie go możliwości brania czynnego udziału w toczącym się postępowaniu sądowoadministracyjnym. W imieniu C. P. działa profesjonalny pełnomocnik – radca prawny A. G. Również na etapie postępowań administracyjnych, zarówno pierwszo- jak i drugo-instancyjnego, oraz tego zakończonego wydaniem pierwszego zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony skarżący korzystał z profesjonalnej pomocy prawnej. Nie działał i nie działa on zatem samodzielnie.

Nie można również zgodzić się z oświadczeniem obcokrajowca, iż w kraju pochodzenia nie ma majątku ani możliwości zaspokojenia potrzeb mieszkaniowych. W tym samym piśmie napisał, że ma w [...] dom, który wynajmuje, osiągając miesięczny dochód w wysokości 750 [...]. Informacje podane przez niego są zatem sprzeczne. Niewątpliwym jest, że C. P. nie zerwał wszelkich więzów z krajem pochodzenia i nie będzie po powrocie pozbawiony mieszkania i środków do życia. Nie istnieje również konieczność rezygnacji z najmu. Może on nadal wynajmować dom i przeznaczyć uzyskany dochód na swoje utrzymanie.

Sąd odmówił również wiarygodności oświadczeniom skarżącego o złym stanie jego zdrowia. Uzasadniając wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji wobec niebezpieczeństwa pogorszenia stanu jego zdrowia C. P. zwracał przede wszystkim uwagę na dolegliwości bólowe spowodowane schorzeniami kręgosłupa.

Podczas badania lekarskiego przeprowadzonego dnia [...] stycznia 2013 r. skarżący poinformował lekarza o występujących od 2003 roku dolegliwościach bólowych kręgosłupa w odcinku lędźwiowym z okresowymi nawrotami dolegliwości bólowych o typie bólów opasujących oraz przede wszystkim typie rwy kulszowej lewostronnej. Nie przeszkodziło to jednak skarżącemu pracować jako trener sztuk walki karate. Małżonka skarżącego, w piśmie z dnia 28 kwietnia 2014 r., wskazała na zdecydowane zaostrzenie się chorób jej męża od 2012 roku. Podczas badania lekarskiego w dniu [...] stycznia 2013 r. zalecono cudzoziemcowi oszczędny tryb życia wobec ograniczenia ruchomości. Pomimo tego C. P. nadal zajmował się sztukami walki (oświadczenie podczas przesłuchania w [...] Urzędzie Wojewódzkim w K. w dniu [...] maja 2013 r.; zaświadczenie lekarskie z dnia [...] lutego 2014 r. – "Zawód wyuczony i wykonywany: nauczyciel – trener sztuk walki karate").

W zaświadczeniu lekarskim z dnia 12 lutego 2014 r. orzeczono, że wobec ograniczenia sprawności organizmu "funkcjonowanie chorego jest całkowicie uzależnione od opieki żony i rodziny w Polsce". Sąd nie może dać wiary temu twierdzeniu z dwóch powodów.

Pierwszym jest fakt sformułowania go przez lekarza chorób wewnętrznych. Z przedstawionych przez skarżącego dokumentów wynika, że schorzenia którymi uzasadnia niniejszy wniosek mają charakter neurologiczny. Wszystkie inne dołączone przez cudzoziemca badania i zaświadczenia zostały przeprowadzone/wydane przez lekarzy specjalistów z dziedziny neurologii, chirurgii, neurochirurgii oraz neurotraumatologii, a także fizjoterapeutę. Istnieje zatem uzasadniona wątpliwość co do prawidłowości oświadczenia wydanego przez lekarza w odniesieniu do choroby spoza zakresu jego specjalizacji.

Drugim powodem odmówienia przez Sąd wiarygodności twierdzeniu zawartemu w ww. zaświadczeniu jest stan zdrowia małżonki skarżącego – Z. P., która przeszła poważny wypadek samochodowy w wyniku którego cierpi na liczne schorzenia i ma okresy nagłych zaostrzeń kiedy wymaga stałej opieki drugich osób nawet w wypełnianiu codziennych czynności (zaświadczenie lekarskie z dnia [...] marca 2011 r. – akta administracyjne). W celu wydania przez lekarza prawidłowego, tj. wiarygodnego zaświadczenia, skarżący musiał poinformować go o swojej sytuacji rodzinnej i możliwościach zapewnienia mu opieki przez żonę. Z. P., w skierowanym do Sądu piśmie z dnia 28 kwietnia 2014 r. oświadczyła, iż jest świadoma, że codzienne funkcjonowanie jej męża jest całkowicie uzależnione od niej oraz iż wierzy, że wystarczy jej siły, aby temu sprostać.

Sąd stoi na stanowisku, iż sprzecznym z doświadczeniem życiowym jest utrzymywać, że istnieje możliwość zapewnienia stałej opieki nad skarżącym przez małżonkę, która sama takiej opieki wymaga.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 61 § 3 i § 5 ustawy p.p.s.a., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, orzekł jak w sentencji.