IV SA/Wa 409/14

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W., dalej SKO, z [...] grudnia 2013 r. znak: [...], po rozpoznaniu odwołania P. J. od decyzji Zarządu Dzielnicy [...] W. z dnia [...] marca 2013 r. Nr [...] ustalającej warunki zabudowy dla instancji budowlanej polegającej na budowie budynku jednorodzinnego na działce o nr ew. [...], obręb [...] przy ulicy [...] w W., na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a. w zw. z art. 61 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), dalej p.z.p. utrzymano w mocy decyzją organu I instancji.

Stan sprawy przedstawiał się następująco.

14. września 2012 r. M. W. złożył wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku mieszkalnego jednorodzinnego na działce o nr. ew. [...], obręb [...] przy ulicy [...] w W.

Decyzją z up. Zarządu Dzielnicy [...] W. z dnia [...] marca 2013 r. nr [...] ustalono warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji:

1. ustalono nieprzekraczalną linię zabudowy - zgodnie z załącznikiem 2b;

2. wskaźnik wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni terenu nie przekraczający 0,25;

3. minimalny wskaźnik powierzchni biologicznie czynnej 40%;

1. szerokość elewacji frontowej od ulicy [...] od 9,2 m do szerokości działki (13 m);

2. maksymalną wysokość górnej krawędzi elewacji frontowej od strony ulicy [...] – 10 m;

3. maksymalną wysokość budynku – 10 m;

4. dach płaski ze spadkami technicznymi;

5. warunki obsługi w zakresie infrastruktury technicznej;

6. warunki obsługi w zakresie komunikacji – dostęp do drogi od ulicy [...], pozytywnie zaopiniowany z zarządcą tej drogi z obowiązkiem wystąpienia do zarządcy drogi o lokalizację zjazdu.

W uzasadnieniu decyzji organ wskazał m.in., że działka jest wąska, ma mniej niż 16m. Zgodnie z obowiązującym przepisami techniczno-budowlanymi jej właściciel ma prawo do sytuowania budynku w ostrej granicy. Ta kwestia będzie przedmiotem oceny przy wydawaniu pozwolenia na budowę. Wtedy też będzie rozpoznawana kwestia zacienienia (na etapie konkretnego projektu budowlanego). Organ nie dokonał uzgodnień o jakich mowa w art. 53 ust. 4 pkt 9 p.z.p., ponieważ zarządca drogi i organ ustalający warunki zabudowy działają w ramach jednego organu, co w świetle art. 106 § 1 K.p.a. zwalnia ten organ od odrębnego opiniowania projektu decyzji.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył P. J. wskazując na nadmiernie zawężony zakresu obszaru analizowanego, nieprawidłowe wyznaczenie szerokości elewacji frontowej. Wniósł o wyznaczenie nieprzekraczalnej linii zabudowy od granic z jego działką oraz wskazał na wadliwe ustalenie, że budynek będzie miał płaski dach.

Decyzją z [...].12.2013 r. SKO w W. utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji.

Organ stwierdził, że w sprawie, zgodnie z art. 61 ust. 1 p.z.p., przeprowadzono analizę funkcji i cech zabudowy i zagospodarowania terenu na podstawie przepisów Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowanie terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. Nr 164, poz. 1588), dalej Rozporządzenie. Organ wyznaczył wokół działki budowalnej, której dotyczy wniosek o wydanie warunków zabudowy, obszar analizowany w odległości minimalnie ponad 50 m. czyli zgodnie z § 3 ust. 1 Rozporządzenia. Dalej wywodził, że przy ocenie spełnienia zasady dobrego sąsiedztwa organ ma obowiązek wykazania, że co najmniej 1 działka sąsiednia, dostępna z tej samej drogi publicznej, jest zabudowa w sposób pozwalający na określenie wymagań dotyczących nowej zabudowy w zakresie kontynuacji funkcji, parametrów, cech i wskaźników kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym gabarytów i formy architektonicznej obiektów budowalnych, linii zabudowy oraz intensywności wykorzystania terenu. W przedmiotowej sprawie organ wytyczył obszar analizowany i wskazał spełnienie przesłanki kontynuacji funkcji poprzez wskazanie obiektów o identycznych funkcjach (mieszkaniowo jednorodzinnych). Organ wskazał, że pod pojęciem "działka sąsiednia" z art. 61 ust. 1 pkt 1 p.z.p. należy rozumieć działkę, na której wykonano już roboty budowlane przy czym nie musi to być działka granicząca z działką inwestycyjną, ale pewien obszar tworzący urbanistyczną całość, pozwalający na jak najlepszą ocenę sytuacji faktycznej pod względem możliwości zrealizowania inwestycji.

Zdaniem organu wytyczenie parametrów nastąpiło zgodnie z prawem na podstawie średnich wielkości obiektów istniejących w obszarze analizowanym.

Organ uznał za niezasadne zarzuty dotyczące błędnego ustalenia szerokości elewacji frontowej i dachu. Szerokość elewacji frontowej została ustalona zgodnie z § 6 Rozporządzenia, to samo dotyczy geometrii dachu. Wniosek wskazywał na dach płaski a analiza wykazała, że w obszarze analizowanym oraz na działkach dostępnych z tej samej drogi publicznej tj. ulicy [...] istnieją obiekty o dachach płaskich i nie są to tylko pojedyncze obiekty. Odnośnie zarzutu dotyczącego ustalenia linii zabudowy od granicy działki P. J. organ stwierdził, że nie jest to możliwe, ponieważ linia zabudowy to odległość od pasa drogowego a nie od działek sąsiednich. Poza tym na etapie warunków zabudowy nie ma podstaw do ustalania położenia konkretnego położenia obiektu na działce ani oceny oddziaływania nowej zabudowy na grunty sąsiednie.

Skargę na tę decyzję wywiodła G. Z., dalej skarżąca.

Zarzuciła decyzji naruszenie:

-art. 7 K.p.a. w zw. z § 3 ust. 2 Rozporządzenia, poprzez ustalenie najmniejszego dopuszczalnego obszaru analizowanego w sytuacji gdy prowadzi to do nadmiernego zawężenia spektrum analizy dokonywanej przez organ a w konsekwencji naruszenia interesu społecznego oraz słusznego interesu obywateli poprzez dopuszczenie do określenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu niedostatecznie zabezpieczających zachowanie spójności architektonicznej ulicy [...];

-art. 77 § 1 K.p.a. w zw. z art. 7 K.p.a. poprzez nie przeprowadzenie wizji lokalnej a w konsekwencji naruszenie interesu społecznego i słusznego interesu obywateli poprzez określenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu prowadzących do rażącej degradacji architektonicznej ulicy [...];

-art. 7 K.p.a. w zw. z § 6 ust 1 Rozporządzenia poprzez dopuszczenie szerokości elewacji frontowej "do szerokości działki", co prowadzić może do usytuowania zamierzonego budynku w ostrej granicy zarówno działki przy ulicy [...] jak i [...], co narusza słuszny interes właścicieli tych nieruchomości;

-art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 K.p.a. w zw. z § 8 ust. 1 Rozporządzenia poprzez dopuszczenie zastosowanie dachu płaskiego w sytuacji gdy analiza stanu faktycznego i zasady logiki powinny doprowadzić organ do wniosku o konieczności zastosowania dachu czterospadowego;

-art. 7 K.p.a. w zw. z art. 77 § 1 w zw. z art. 107 § 3 K.p.a. poprzez nie wyjaśnienie przyczyn, dla których pominięto zarzuty skarżącego dotyczące zagadnienia "ślepych ścian";

-naruszenie art. 61 ust. 1 pkt 6 p.z.p., poprzez wydanie decyzji, która doprowadziłaby do naruszenia przepisów prawa budowlanego tj. § 12 i § 13 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

W uzasadnieniu skargi skarżąca wskazała na wadliwie przeprowadzenie przez organ postępowania poprzez niewłaściwe ustalenie obszaru analizowanego w sytuacji w której działka inwestycyjna jest bardzo wąska ale położona jest w otoczeniu działek wyjątkowo rozległych. Analiza nie oddaje więc charakterystyki obszaru. Organ pominął także, że działka inwestycyjna sąsiaduje od północy z masywnym budynkiem o dachu czterospadowym nieregularnym a od południa z równie masywnym budynkiem z dachem kopertowym (ul. [...]). Jedynie budynek przy ulicy [...] ma dach płaski, jednakże budynek ten jest mały i cofnięty w stosunku do dominującej zabudowy. Branie go pod uwagę byłoby możliwe gdyby tworzył z domem na działce inwestycyjnej budynek bliźniaczy a tak nie jest. Nie ma także uzasadnienia uwzględnianie w analizie budnyków po drugiej stronie ulicy [...], gdzie istotnie przeważają dachy płaskie bowiem planowany budynek nie będzie tworzył z tamtymi budynkami części istniejącej linii zabudowy. Organ zignorował także kształt zamierzonego budynku i kwestii tzw. "ślepych ścian". Wszystkie budynki na ulicy [...], za wyjątkiem oznaczonego nr [...], są budynkami o konstrukcji wolnostojącej i tworzą całość architektoniczną zakłóconą jedynie przez małe, cofnięte w głąb budynki przy ulicy [...]. To one, jako jedyne posiadają tzw. "ślepe ściany" pozbawione okiem i szpecące krajobraz. Sensem ich budowania jest umożliwienie sąsiadom "doklejenia się" z nową zabudową do tych budynków. Z urbanistycznego punktu widzenia nie ma sensu dopuszczanie do sytuacji w której każda z dwu bezpośrednio sąsiadujących maleńkich działek posiada budynek z taką ścianą przy czym ściany te nie są do siebie zwrócone. Będzie to prowadzić do powstania pomiędzy działkami zabudowanymi dużymi domami wolnostojącymi dwu niepasujących małych "pół-domków" ze ślepymi ścianami w miejsce jednego wolnostojącego domu i będzie negatywnie wpływać na estetykę zabudowy. Jedynym wyjściem z tej sytuacji jest określenie linii zabudowy tak aby uniemożliwić wnioskodawcy pozostawienie ślepych ścian po stronie północnej tj. poprzez wyznaczenie linii zabudowy po północnej stronie działki i wskazanie, że zabudowa musi przylegać do działki przy ulicy [...] (z uwagi na szerokość działki budynek będzie musiał przylegać do którejś z działek sąsiednich), oraz określenie maksymalnej szerokości frontowej ściany budynku w szerokości umożliwiającej zachowanie normalnej, widnej ściany od ulicy [...]. Ponadto przy zachowaniu wjazdu od ulicy [...] nie będzie możliwości zapewnienia na przedmiotowej działce dwu miejsc parkingowych bez naruszenia stosownych norm prawa budowalnego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga zasługują na uwzględnienie, choć nie wszystkie z zarzutów są trafne.

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153 poz. 1269 ze zm.) sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę pod względem zgodności z prawem zaskarżonej decyzji administracyjnej. Ocenie podlega konkretna sprawa, rozpoznawana wcześniej przez organ administracji publicznej, pod kątem prawidłowości zastosowania przepisów obowiązującego prawa i trafności rozstrzygnięcia.

Kompetencje sądu administracyjnego nakładają na niego obowiązek oceny przebiegu postępowania administracyjnego i to zarówno czynności podejmowanych w toku tego postępowania jak i treści i podstaw wydanej decyzji administracyjnej. Działanie sądu ma bowiem na celu ewentualne wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji czy postanowienia, które w jakikolwiek sposób naruszałyby obowiązujące prawo. (por. wyrok NSA Warszawa z 20 stycznia 2010r. I GSK 982/08 LEX nr 594803).

Podstawą prawną rozstrzygnięcia były przepisy ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. 2012r., poz. 647), dalej p.z.p. Zgodnie z art. 61 ust. 1 tej ustawy wydanie warunków zabudowy możliwe jest przy łącznym spełnieniu warunków wymienionych w pkt 1 -5 tj. kontynuacji istniejącej już zabudowy w zakresie jej funkcji oraz cech architektonicznych i urbanistycznych, dostępu do drogi publicznej, zapewnienia wystarczającego uzbrojenia teren, braku konieczności zgody na zmianę przeznaczenia gruntów rolnych i leśnych na nierolnicze i nieleśne, zgodności decyzji z przepisami odrębnymi. Przepis art. 61 ust. 1 pkt 1 uzależnia zmianę zagospodarowania terenu od dostosowania się do określonych cech zagospodarowania terenu sąsiedniego (tzw. zasada dobrego sąsiedztwa). Chodzi w niej o dostosowanie nowej zabudowy do istniejącego na gruncie stanu w zakresie cech zabudowy i jej parametrów o charakterze urbanistycznym i architektonicznym. Dlatego ustawodawca nałożył na organ obowiązek przeprowadzenia analizy warunków i zasad zagospodarowania terenu oraz jego zabudowy (art. 53 ust. 3 pkt 1 w zw. z art. 64 ust. 1 ustawy). Ustalanie tych wymagań określa rozporządzenie Ministra Infrastruktury z 26 sierpnia 2003 r w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr. 164, poz. 1588), dalej Rozporządzenie.

Dokonując oceny legalności zaskarżonej decyzji Sąd stwierdził, że doszło do naruszenia art. 61 ust. 6 p.z.p. w zw. z § 4 ust. 1 Rozporządzenia poprzez wyznaczenie dwu linii zabudowy tj. od ulicy [...] i ulicy [...], co wynika z rysunku stanowiącego załącznik do decyzji nazwanym załącznikiem 2b, ale nie opisanym w taki sposób, i treści decyzji, w której jest odwołanie do tego załącznika.

Zgodnie z art. 61 ust 7 p.z.p. i § 4 Rozporządzenia, organ ma obowiązek wyznaczenia linii nowej zabudowy, co oznacza wytyczenie przez organ linii zabudowy jako przedłużenia linii istniejącej zabudowy na działkach sąsiednich. Linia ta stanowi dla inwestora granicę terenu inwestycyjnego, obszaru znajdującego się po przeciwnej stronie linii zabudowy niż pas drogowy, na którym może odbywać się zabudowa. Nie oznacza konieczności lokalizowania tej zabudowy wzdłuż tej linii.

Jak wynika z uzasadnienia decyzji drogą publiczną, z którą ma być skomunikowana inwestycja jest ulica [...] a nie ulica [...] a zatem istnieje sprzeczność pomiędzy częścią tekstową decyzji a załącznikiem graficznym.

Żaden przepis prawa nie daje organowi uprawnień do wyznaczenia linii zabudowy poza frontem działki znajdującym się przy drodze publicznej, tu ulica [...]. (por. wyrok NSA z 15 lutego 2011 r., sygn. akt. II OSK 174/10, Lex 992496). Wyznaczenie zatem dwu linii zabudowy jest niezgodne z art 61 ust. 7 p.z.p. i pkt 1 i § 4 Rozporządzenia.

Ponieważ wyznaczenie linii zabudowy jest elementem obligatoryjnym decyzji a naruszenie zasad związanych z wytyczaniem tej linii stanowi podstawę do uchylenia zaskarżonej decyzji na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. 2002, poz. 153 ze zm.), dalej P.p.s.a.

Odnosząc się do zarzutów skargi Sąd stwierdza, że organ, zgodnie z § 3 Rozporządzenia wyznaczył obszar analizowany jako trzykrotność frontu działki objętej wnioskiem a więc w minimalnych granicach o jakich mowa w § 3 ust. 2 Rozporządzenia. Konieczność rozszerzenia obszaru analizowanego nie wynika z analizy zabudowy i zagospodarowania terenu na obszarze analizowanym.

Poza tym, wbrew temu co wywodzi skarga, analizą obejmuje sią obszar wokół działki inwestycyjnej, co wynika z § 3 ust. 1 Rozporządzenia, co oznacza że bierze się pod uwagę nieruchomości położone nie tylko w bezpośrednim sąsiedztwie działki inwestycyjnej ale i inne, objęte analizą. Nie trzeba zatem, dla spełnienia przesłanki dobrego sąsiedztwa aby podobnie zagospodarowane działki znajdowały się wyłącznie bezpośrednio przy tej działce. Analiza zabudowy na działkach sąsiednich wskazuje, że jest to zabudowa wolnostojąca jednorodzinna, budynki w większości z dachami płaskimi lub wielospadowymi, co świadczy o tym, że proponowana zabudowa nie naruszy ładu przestrzennego i nie będzie wprowadzała architektonicznego chaosu. Wbrew temu, co wywodzi skarżąca na analizowanym terenie występują działki o różnej powierzchni od najmniejszej o pow. 367 m. kw. przy ulicy [...] do pow. 1473 m. kw. przy ulicy [...] – co wynika z ustaleń analizy urbanistycznej. Także powierzchnia zabudowy występująca na analizowanym terenie jest zróżnicowana od 84 m. kw na działce przy ulicy [...] do 280 ,5 m. kw. przy ulicy [...] czy 255 m. kw. przy ulicy [...]. Tym samym nowa zabudowa nie wprowadzi nowych parametrów zabudowy na tym terenie. Planowana zabudowa mieści się w parametrach i funkcjach istniejącej już zabudowy.

Odnośnie zarzutu wadliwego ustalenia szerokości elewacji frontowej "do szerokości działki" stwierdzić należy, że z analizy urbanistycznej wynika, że działka inwestycyjna ma szerokość mniej niż 16 m. Szerokość elewacji frontowej została ustalona od ulicy [...] od 9,2 do 13 m. Szerokość elewacji w obszarze analizowanym wynosi ok 11,6 m. Zgodnie z § 6 Rozporządzenia szerokość elewacji frontowej, znajdującej się od stronu frontu działki, wyznacza się dla nowej zabudowy na podstawie szerokości elewacji frontowych istniejącej zabudowy na działkach w obszarze analizowanym, z tolerancją 20%. Uwzględniając tę tolerancją szerokość na obszarze analizowanym waha się w tej sprawie od 9,3 m. do 13, 9 m. Wyznaczenie parametru "od –do" jest dopuszczalne bowiem wskazuje ramy w jakich inwestor może się pobudować i których nie może przekroczyć. Tym samym wyliczony przez organ przedział jest zgodny z istniejącą na terenie analizowanym szerokością elewacji frontowych. Nie znaczy to oczywiście, że na tej działce zostanie pobudowany dom o szerokości 13 m. (inwestor chce pobudować dom o szer. elewacji frontowej 10 m).

Przedmiotem rozstrzygania w postępowaniu o wydanie warunków zabudowy nie jest bowiem ocena konkretnego obiektu budowlanego a jedynie ustalenie istotnych parametrów zabudowy działki (podstawowych zasad zabudowy). Decyzja nie określa zatem konkretnego położenia budynku, gdyż to jest przedmiotem analizy w postępowaniu o wydanie pozwolenia na budowę. Organ wydający decyzję o warunkach zabudowy działa w granicach przysługujących mu kompetencji ustawowych wynikających z art 60 ust. 1 p.z.p. i nie może wkraczać w materię zastrzeżoną dla innego organu (por. wyrok WSA w Warszawie z 24 sierpnia 2005 r, sygn. akt IV Sa/WA 252/05, Lex 191978).

Odnosząc się do zarzut naruszenia § 12 i 13 Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, (D.U: 2002, Nr 75, poz. 690), wskazać należy, że rozporządzenie to zostało wydane na podstawie art. 7 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowalne (Dz.U. z 2000r., poz. 1126). Dotyczy warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i związane z nim urządzenia. Parametry te określane są w pozwoleniu budowlanym. Jednakże organ wydający warunki zabudowy może tylko wyjątkowo, w takiej decyzji wkroczyć w tę materię i ustalić możliwość sytuowania budynku w granicy, co wynika z § 12 ust. 2 tego rozporządzenia. Powinien w takim wypadku respektować ograniczenia o jakich mowa w § 12 tego rozporządzenia. W przeciwnym bowiem razie, gdyby organ budowalny stwierdził, że planowana inwestycja jest niezgodna z przepisami techniczno-budowlanym, musiałby wydać decyzję odmowną (por. wyrok WSA w Poznaniu, sygn. akt II WA/Po 916/12, Lex 1287031).

W niniejszej sprawie, jak się wydaje, organ uznał, że istnieje możliwość ulokowania budynku w granicy z działką sąsiednią. Świadczy o tym zapis o szerokości elewacji frontowej –"do szerokości działki (tj. 13m)"

W ocenie Sądu ustalenia w tym zakresie nie są precyzyjne. O ile, na co zwrócił uwagę Sąd we wcześniejszej części uzasadnienia, określenie szerokości tej elewacji poprzez użycie sformułowania "od –do" jest dopuszczalne to jednak nie zostało w sposób wystarczający uargumentowane, czy decyzja dopuszcza usytuowanie budynku w granicy z działką (działkami) sąsiednimi. Ponadto jak wynika z analizy działka ma ok 16 m. szerokości – co z drugiej strony może świadczyć o tym, że takie rozwiązanie nie jest przewidziane skoro szerokość elewacji frontowej wynosi do 13 m. Kwestia ta wymaga ponownej oceny i rozważenia przez organ przy uwzględnieniu § 12 pkt 2 tego Rozporządzenia. Czyni to częściowo zasadnym zarzut naruszenia art. 77 § 1 i 107 § 3 K.p.a.

Odnośnie możliwości parkowania samochodów na posesji wskazać należy, że przepis art 54 pkt 2 lit c p.z.p. wymaga jedynie aby w decyzji o warunkach zabudowy istniały ustalenia co do infrastruktury i komunikacji. Konkretyzacja tych ustaleń następuje dopiero na etapie wydawania pozwolenia na budowę, w którym organ określa liczbę i sposób urządzania miejsc parkingowych. (por. wyrok NSA z 19 grudnia 2012 r II OSK 1543/11, Lex 1367321). W postępowaniu o wydanie warunków zabudowy organ ma jedynie obowiązek wskazać w jaki sposób będzie skomunikowana inwestycja z drogą publiczną – art. 61 ust. 2 p.z.p., co też organ uczynił.

Nie zasadny jest także zarzut naruszenia art, 77 § 1 i 7 K.p.a. poprzez nie dokonanie wizji w terenie. Żaden przepis prawa nie nakłada na organ wydający decyzję o warunkach zabudowy dokonywania oględzin.

Na marginesie wskazać można, że skarżąca subiektywnie ocenia warunki ustalone , przez organ w decyzji domagając się aby inwestor dostosował swój budynek do budynku pobudowanego na działce przy ulicy [...] stanowiącej jej współwłasność tj poprzez wybudowanie go z dachem czterospadowym podczas gdy na działce z drugiej strony planowanej inwestycji, przy [...] występuje dach płaski. Właściciel ma prawo dysponowania swą nieruchomością zgodnie z jej przeznaczeniem. Prawo to co prawda nie jest nieograniczone jednakże w granicach zasad współżycia społecznego i społeczno-gospodarczym przeznaczenie prawa (art., 140 Kodeksu cywilnego), może domagać się aby umożliwiono mu zabudowanie jej, zgodnie z jego wolą. Skoro zatem inwestor nie sprzeciwia się dachowi płaskiemu a przeprowadzona analiza nie wyklucza zastosowania takiego dachu nadużyciem jest stwierdzenie skarżącej zawarte w skardze, że "nie ma żadnych podstaw do przyjęcia aby panu M. W. robiło jakąkolwiek różnicę czy będzie zobligowany do wybudowania domu z dachem płaskim czy wielospadowym". Gdyby istotnie inwestorowi zależało na dachu wielospadowych to z pewnością zaskarżyłby decyzję organu I instancji a tego nie uczynił. Ocena skarżącej, że w wyniku takiej jak proponowana przez organ, zabudowy stworzy obszar podobny do slamsów jest wyrazem dyskryminacji i w związku z tym jest niedopuszczalna w sytuacji, w której planowana zabudowa nie jest sprzeczna z parametrami zabudowy już istniejącej.

W tych okolicznościach Sąd uznał za konieczne wyeliminowanie z obrotu prawnego decyzji organu II instancji celem precyzyjnego rozstrzygnięcia w przedmiocie linii zabudowy oraz uzupełnienie argumentacji związanej z kwestią usytuowania budynku w granicy z działką (działkami ) sąsiednimi – zgodnie z możliwością jaką daje organowi art. 136 K.p.a.

Z tych względów i na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a i c Sąd orzekł jak w sentencji wyroku.

O kosztach sądowych orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a. a o wstrzymaniu wykonania decyzji na podstawie art. 152 p.p.s.a.