IV SAB/Wa 102/14
Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie
2014-05-21Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Małgorzata Małaszewska-Litwiniec /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Małaszewska – Litwiniec po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. K. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w przedmiocie rozpoznania zażalenia postanawia: odrzucić skargę
Uzasadnienie
W piśmie z dnia 7 kwietnia 2014 r. P. K. wniósł do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. polegającą na nierozpoznaniu w ustawowym terminie zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie przez Prezydenta Miasta Z.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu bowiem jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 poz. 270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Art. 3 § 2 tej ustawy stanowi, iż kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1. decyzje administracyjne;
2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4. inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7. akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8. bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4a.
Sądy administracyjne rozpatrują skargi na bezczynność organów administracji wyłącznie w zakresie postępowań, które mogą zakończyć się wydaniem rozstrzygnięcia lub podjęcia czynności o których mowa we wskazanym przepisie. Na te też postanowienia w dalszej kolejności przysługiwała będzie skarga do sądu administracyjnego.
Przedmiotem skargi P. K. jest zarzucana bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. polegająca na nierozpatrzeniu, w ustawowym terminie, zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, na niezałatwienie sprawy w terminie przez Prezydenta Miasta Z.
Podkreślenia wymaga, że organ administracji publicznej właściwy do rozpoznania zażalenia wniesionego na podstawie art. 37 § 1 K.p.a. w celu jego załatwienia wydaje postanowienie, o jakim mowa w art. 123 K.p.a. Takie postanowienie zaliczane jest do grupy postanowień wydawanych w toku postępowania administracyjnego, nierozstrzygających o istocie sprawy. Nie jest to też postanowienie kończące postępowanie, nie przysługuje od niego zażalenie. Tego rodzaju postanowienia nie podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Niezależnie od stanowiska zajętego przez organ wyższego stopnia, strona może wnieść skargę na bezczynność albo przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ pierwszej instancji i w ewentualnym postępowaniu sądowym może podważać stanowisko organu wyrażone w trybie art. 37 § 1 K.p.a. Wniesienie zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie otwiera bowiem stronie możliwość zaskarżenia bezczynności organu I instancji do sądu administracyjnego, bez względu na to, czy organ odwoławczy rozpoznał takie zażalenie czy nie.
Stwierdzić zatem należy, że skoro na postanowienie wydane w trybie art. 37 § 1 K.p.a., nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego to niedopuszczalna jest także skarga na bezczynność organu w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 K.p.a.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji.
Nietezowane
Artykuły przypisane do orzeczenia
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.
Skład sądu
Małgorzata Małaszewska-Litwiniec /przewodniczący sprawozdawca/Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia Małgorzata Małaszewska – Litwiniec po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2014 r. na posiedzeniu niejawnym sprawy ze skargi P. K. na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. w przedmiocie rozpoznania zażalenia postanawia: odrzucić skargę
Uzasadnienie
W piśmie z dnia 7 kwietnia 2014 r. P. K. wniósł do Wojewódzkiego Sąd Administracyjnego w Warszawie skargę na bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. polegającą na nierozpoznaniu w ustawowym terminie zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie przez Prezydenta Miasta Z.
W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wniosło o jej oddalenie.
Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:
Skarga podlega odrzuceniu bowiem jest niedopuszczalna.
Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 poz. 270 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Art. 3 § 2 tej ustawy stanowi, iż kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na:
1. decyzje administracyjne;
2. postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także na postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty;
3. postanowienia wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie;
4. inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa;
4a. pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach;
5. akty prawa miejscowego organów jednostek samorządu terytorialnego i terenowych organów administracji rządowej;
6. akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej;
7. akty nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego;
8. bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1- 4a.
Sądy administracyjne rozpatrują skargi na bezczynność organów administracji wyłącznie w zakresie postępowań, które mogą zakończyć się wydaniem rozstrzygnięcia lub podjęcia czynności o których mowa we wskazanym przepisie. Na te też postanowienia w dalszej kolejności przysługiwała będzie skarga do sądu administracyjnego.
Przedmiotem skargi P. K. jest zarzucana bezczynność Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. polegająca na nierozpatrzeniu, w ustawowym terminie, zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego, na niezałatwienie sprawy w terminie przez Prezydenta Miasta Z.
Podkreślenia wymaga, że organ administracji publicznej właściwy do rozpoznania zażalenia wniesionego na podstawie art. 37 § 1 K.p.a. w celu jego załatwienia wydaje postanowienie, o jakim mowa w art. 123 K.p.a. Takie postanowienie zaliczane jest do grupy postanowień wydawanych w toku postępowania administracyjnego, nierozstrzygających o istocie sprawy. Nie jest to też postanowienie kończące postępowanie, nie przysługuje od niego zażalenie. Tego rodzaju postanowienia nie podlegają zaskarżeniu do sądu administracyjnego.
Niezależnie od stanowiska zajętego przez organ wyższego stopnia, strona może wnieść skargę na bezczynność albo przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ pierwszej instancji i w ewentualnym postępowaniu sądowym może podważać stanowisko organu wyrażone w trybie art. 37 § 1 K.p.a. Wniesienie zażalenia na niezałatwienie sprawy w terminie otwiera bowiem stronie możliwość zaskarżenia bezczynności organu I instancji do sądu administracyjnego, bez względu na to, czy organ odwoławczy rozpoznał takie zażalenie czy nie.
Stwierdzić zatem należy, że skoro na postanowienie wydane w trybie art. 37 § 1 K.p.a., nie przysługuje skarga do sądu administracyjnego to niedopuszczalna jest także skarga na bezczynność organu w przedmiocie rozpatrzenia zażalenia wniesionego w trybie art. 37 § 1 K.p.a.
W tym stanie rzeczy na podstawie art. art. 58 § 1 pkt 6 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi należało orzec jak w sentencji.
