IV SA/Gl 947/10

Uzasadnienie

Państwowy Powiatowy Inspektor Sanitarny w R.( dalej: PPIS) decyzją z dnia [...]r. nr [...], wydaną na podstawie art. 1 pkt 2, art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 122, poz. 851 ze zm., dalej: u.p.i.s.) odmówił stwierdzenia u J. W. choroby zawodowej – obustronnego trwałego odbiorczego ubytku słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowanego hałasem, wymienionej w poz. 21 wykazu chorób zawodowych określonych w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych ( Dz. U. Nr 105, poz. 869, dalej : rozporządzenie ).

W uzasadnieniu wskazał, iż decyzja została podjęta na podstawie orzeczenia lekarskiego z dnia [...]r. nr [...] stwierdzającego brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej wystawionego przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Przychodni Chorób Zawodowych w S. Orzeczenie to zostało podjęte w wyniku zażalenia strony na orzeczenie lekarskie Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Przychodnia Chorób Zawodowych w S. z dnia [...]. J. W., jak ustalono w trakcie postępowania wyjaśniającego, pracując w latach 1977 – 2008 na stanowisku konserwatora maszyn i urządzeń przeróbki mechanicznej węgla na powierzchni w "A" był narażony na działanie hałasu o poziomie od 85 do 88 dB. Badania wykazały u niego mieszany charakter niedosłuchu ucha lewego gorzej słyszącego typowy dla skutków oddziaływania hałasu na narząd słuchu, a związany z patologią ucha środkowego potwierdzona badaniem obiektywnym – audiometrią impedancyjną oraz trwałe podwyższenie progu słuchu obustronnie nie spełniające kryterium podwyższenia progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym. Nie dawało to podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej narządu słuchu.

Decyzja ta, w wyniku rozpatrzenia odwołania wniesionego przez J. W., została utrzymana w mocy rozstrzygnięciem [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. ( dalej : [...]PWIS) z dnia [...]r. nr [...]. Jak wskazano w uzasadnieniu decyzji, [...]PWIS uzyskał uzupełniające orzeczenie lekarskie Przychodni Chorób Zawodowych Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w S. z dnia [...]r., w którym lekarze specjaliści orzekli o braku podstaw do rozpoznania choroby zawodowej u strony ze względu na fakt, iż nie zdiagnozowano właściwych dla takiej choroby wielkości ubytków słuchu.

Z powyższą decyzją nie zgodził się J. W. składając na nią skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach. W skardze tej podnosi, iż w trakcie wcześniejszych konsultacji lekarskich stwierdzono u niego uszkodzenie słuchu nabyte w czasie długoletniej pracy, wykonywanej przy nadmiernym hałasie. Nigdy nie miał żadnych chorób uszu, ani kłopotów ze słuchem. Słyszał bardzo dobrze, natomiast teraz zmuszony jest do korzystania z aparatu słuchowego.

W odpowiedzi na skargę [...]PWIS wniósł o jej oddalenie, nie znajdując podstaw do zmiany swojej decyzji. W ocenie tego organu brak było podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej narządu słuchu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach zważył, co następuje.

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W myśl art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Kierując się wskazanym kryterium legalności, sądy administracyjne dokonują zatem oceny zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego. Z kolei, stosownie do art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną, co oznacza, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze.

Przedmiotem kontroli Sądu w niniejszej sprawie jest decyzja [...] Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w K. z dnia [...]r. nr -[...], utrzymująca w mocy decyzję Państwowego Powiatowego Inspektora Sanitarnego w R. z dnia [...]r. nr [...]odmawiającą stwierdzenia u J. W. choroby zawodowej narządu słuchu wymienionej w pozycji 21 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych ( Dz. U. Nr 105 z 2009 r., poz. 869, dalej: rozporządzenie RM).

Materialnoprawne przesłanki stwierdzenia choroby zawodowej określa definicja sformułowana w art. 2351 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy ( Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) dodanym ustawą z dnia 22 maja 2009 r.

( Dz. U. Nr 99, poz. 825), która weszła w życie 3 lipca 2009 r. Za chorobę zawodową uważa się chorobę wymienioną w wykazie chorób zawodowych, jeżeli w wyniku oceny warunków pracy można stwierdzić bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem, że została ona spowodowana działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w środowisku pracy albo w związku ze sposobem wykonywania pracy, zwanych "narażeniem zawodowym".

W świetle powyższych regulacji szczególnego podkreślenia wymaga, że tylko rozpoznanie u badanego jednej z chorób wskazanych w wykazie chorób zawodowych pozwala organowi inspekcji sanitarnej, tj. właściwemu inspektorowi sanitarnemu, na wydanie decyzji o stwierdzeniu choroby zawodowej. Ponadto, niezbędne jest również ustalenie, że wystąpienie zdiagnozowanej jednostki chorobowej, zamieszczonej w powyższym wykazie, bezspornie lub z wysokim prawdopodobieństwem zostało spowodowane działaniem czynników szkodliwych dla zdrowia występujących w miejscu pracy lub w związku ze sposobem wykonywania pracy. Brak którejkolwiek z wymienionych przesłanek w stanie faktycznym sprawy wyklucza możliwość stwierdzenia choroby zawodowej.

Zdaniem Sądu, zgromadzony w przedmiotowej sprawie materiał dowodowy nie dawał podstawy do stwierdzenia choroby zawodowej u skarżącego. Został oceniony wszechstronnie i na jego podstawie wyciągnięto trafne wnioski.

Bezspornie skarżący w okresie zatrudnienia tj. w latach 1977 – 2008 pracował w warunkach stwarzających ryzyko powstania choroby zawodowej opisanej w poz. 21 wykazu stanowiącego załącznik do cytowanego wyżej rozporządzenia RM. Chorobą zawodową, jak wynika z opisu, jest obustronny trwały odbiorczy ubytek słuchu typu ślimakowego lub czuciowo-nerwowego spowodowany hałasem, wyrażony podwyższeniem progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, obliczony jako średnia arytmetyczna dla częstotliwości audiometrycznych 1,2,3 kHz.

Dla stwierdzenia choroby zawodowej niezbędne było zatem rozpoznanie tego schorzenia przez uprawnioną placówkę diagnostyczną i ewentualne powiązanie go z tymi warunkami pracy. Skarżący był badany w dwóch upoważnionych jednostkach medycznych. Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Przychodnia Chorób Zawodowych w S. orzeczeniem lekarskim z dnia [...]r. nr [...] stwierdził brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej, podobnie jak wcześniej Instytutu Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Przychodnia Chorób Zawodowych w S. orzeczeniem z dnia [...]r. Również w orzeczeniu lekarskim uzupełniającym, sporządzonym przez Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego Przychodnia Chorób Zawodowych w S. z dnia [...]r. stwierdzono brak podstaw do rozpoznania choroby zawodowej u strony. Wskazane wyżej orzeczenia opierały się o przeprowadzone badania, w trakcie których nie zdiagnozowano u skarżącego podwyższonego progu słuchu o wielkości co najmniej 45 dB w uchu lepiej słyszącym, co pozwalałoby na stwierdzenie choroby zawodowej.

W tej sytuacji, zdaniem Sądu, orzekające w sprawie organy zasadnie przyjęły, że brak jest podstaw do stwierdzenia choroby zawodowej u J. W., gdyż istniejące u niego schorzenie nie odpowiada prawnym kryteriom pozwalającym na taką kwalifikację.

Całokształt rozważań prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa materialnego i procesowego, bowiem ustalenia faktyczne i rozważania prawne są prawidłowe, a zawarte w skardze zarzuty nie mogły tego przekonania podważyć. Brak też było okoliczności branych pod rozwagę z urzędu uzasadniających jej wzruszenie.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny, na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w sentencji niniejszego wyroku.