I SA/Wr 1337/11

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi A S.A. w B. (zwanej dalej skarżącą lub Spółką) jest interpretacja indywidualna przepisów prawa podatkowego z dnia [...] znak [...] w przedmiocie podatku akcyzowego w zakresie zwolnienia od akcyzy energii elektrycznej.

Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że skarżąca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej wykorzystuje energię elektryczną w procesach elektrolitycznych. Skarżąca spółka do dnia 1 marca 2009 r. nie była podatnikiem podatku akcyzowego. Była nim natomiast obciążona pośrednio. Podatek akcyzowy wliczony był do ceny kupowanej przez skarżącą energii.

W tym stanie rzeczy sformułowano pytanie:

Czy w związku z uiszczaniem przed datą 1 marca 2009r., tj. w okresie od dnia 1 stycznia 2006 r. do dnia 28 lutego 2009 r. przez Spółkę w cenie 1 MWh zakupionej energii elektrycznej podatku akcyzowego od produktów energetycznych wykorzystywanych do procesów elektrolitycznych, wnioskodawca uprawniony jest do wystąpienia z wnioskiem o zwrot akcyzy od energii elektrycznej wykorzystywanej w ww. procesach?

Wyrażając własne stanowisko w sprawie strona stwierdziła, iż poza sporem pozostaje, że w sensie prawnym podatnikiem pozostaje wyłącznie ten, kogo podatnikiem ustanowił ustawodawca. Następnie skarżąca wskazała, że:

- część sądów stoi na stanowisku, że przepisy Ordynacji podatkowej nie przewidują wyjątków od zasady zwrotu nadpłaty. Zwrotowi podlega zarówno nadpłata podatku konsumpcyjnego jak i jakiegokolwiek innego podatku. Skarżąca na poparcie tej tezy przytoczyła liczne orzecznictwo;

- "druga część orzecznictwa" stoi na stanowisku, że dopuszczalny jest zwrot nadpłaty podatku, jeśli jego ekonomiczny ciężar został przeniesiony na inne podmioty. W tym miejscu skarżąca przytoczyła orzecznictwo krajowe oraz wyrok ETS z 9 listopada 1983r. w sprawie Amministrazione delle Finanze dello Stato v.SpA San Giorgio 22 sygn. 199/82, w który Trybunał stwierdził, że odmowa zwrotu z uwagi na przerzucenie ekonomicznego ciężaru podatku jest dopuszczalna, jeśli zostanie ustalone, że osoba zobowiązana do zapłaty podatku rzeczywiście przerzuciła jego ciężar na inną osobę;

- przedmiotem wniosku o stwierdzenie nadpłaty będzie podatek akcyzowy pobrany od energii elektrycznej wykorzystywanej w procesach elektrolitycznych, a niezgodność przepisów prawa krajowego z prawem unijnym w zakresie opodatkowania produktów energetycznych wskazał m.in. Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej w wyroku z dnia 12 lutego 2009r., sygn. akt C-475/07.

Z powyższego skarżąca wywiodła, że dysponuje prawem do wystąpienia z wnioskiem o zwrot podatku akcyzowego "uiszczanego" w cenie 1 MHw zakupionej energii elektrycznej, przerzucony został bowiem na nią ciężar ekonomiczny podatku.

Następnie skarżąca wskazała, że w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 28 lutego 2009 r. występowała niezgodność przepisów prawa krajowego z prawem unijnym w zakresie opodatkowania produktów energetycznych. Uznała, że skoro w okresie tym "uiszczała" podatek akcyzowy "z tytułu energii elektrycznej", to uprawniona jest do żądania jego zwrotu.

Minister Finansów, działając przez Dyrektora Izby Skarbowej w P., w interpretacji indywidualnej z dnia [...] znak [...] uznał stanowisko strony za nieprawidłowe. W uzasadnieniu organ wskazał, że zasadność opodatkowania energii elektrycznej wynika z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku akcyzowym, zaś wyrok Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 lutego 2009r., sygn. akt C-475/07 przytoczony przez skarżącą nie odnosi się do kwestii zakresu opodatkowania akcyzą energii elektrycznej, lecz do momentu powstania obowiązku podatkowego.

Nie godząc się z interpretacją, strona wezwała organ do usunięcia naruszenia prawa i zmiany zajętego stanowiska. W odpowiedzi na to wezwanie Minister Finansów stwierdził brak podstaw do zmiany interpretacji.

W skardze, skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonej interpretacji podnosząc zarzut naruszenia:

- art. 14c § 1 i 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.60 ze zm.) dalej w skrócie "OP", w zw. z art. 14a OP oraz art. 121 § 1 OP w zw. z art. 14h OP, ew. też art. 122 OP, poprzez nieprzedstawienie prawidłowego uzasadnienia prawnego oceny jej stanowiska w interpretacji indywidualnej oraz naruszenie zasad prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych;

- art. 6, art. 72 § 1 pkt 2 lub 1 OP, art. 73 § 1 pkt 1 OP, w zw. z art. 75 § 1, art. 75 § 2 pkt 1 lit. a OP, poprzez przyjęcie, iż w przedstawionym przez nią stanie faktycznym i stanie prawnym, obowiązującym w dacie zdarzenia, brak jest podstaw do stwierdzenia nadpłaty podatku akcyzowego w oparciu o przepisy OP;

- art. 14b, art. 14c § 2 OP, w zw. z art. 14h OP i art. 121 OP, art. 73 § 2 pkt 2 OP, poprzez nie rozpoznanie istoty złożonego wniosku ORD-IN i nie wskazanie czy Spółka jest uprawniona do wystąpienia na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 OP, z wnioskiem o zwrot w okresie od 1 stycznia 2006 r. do 28 lutego 2009 r. podatku akcyzowego uiszczanego w cenie 1 MHw zakupionej energii elektrycznej, wykorzystywanej do procesów technologicznych;

- naruszenie prawa materialnego, polegające na nieuwzględnieniu przez organ podatkowy w istniejącym stanie faktycznym również art.2 w zw. z art.32 ust.1 Konstytucji RP oraz pominięciu w subsumpcji dokonanej przez ten organ, wspomnianych norm konstytucyjnych, wypowiadających zasady sprawiedliwości i równości społecznej, poprzez przyjęcie m in., że w świetle przepisów prawa krajowego, jak i wspólnotowego, w spornym okresie energia elektryczna w sposób wykorzystywany przez podatnika, podlegała opodatkowaniu podatkiem akcyzowym;

- art. 91 ust. 3 Konstytucji RP polegające na stosowaniu przez organy podatkowe przepisów ustawy o podatku akcyzowym, jako niezgodnych z postanowieniami dyrektywy Rady 2003/96/WE, "co w świetle art. 91 ust. 3 Konstytucji RP nakazuje pierwszeństwo w stosowaniu przepisów prawa wspólnotowego przed przepisami krajowymi";

- art. 1, art. 2 ust. 4 lit. b tiret 3 i 4, art. 21 ust, 5, względnie też art. 18a ust. 9 akapit ostatni dyrektywy Rady 2003/96/WE oraz art. 1 ust. 1 lit. a, art. 1 ust. 2, względnie też art. 1 ust. 3 lit. a dyrektywy Rady 2008/118/WE, poprzez niezgodne z prawem wspólnotowym opodatkowanie strony podatkiem akcyzowym;

- naruszenie prawa materialnego, tj. art. 4 ust. 1 pkt 3, art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym oraz art. 30 ust. 6 i 7 w zw. z art. 40 ust. 7, względnie art. 1 ust. 1, art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2008 r. o podatku akcyzowym w zw. z ww. art. 1, art. 2 ust. 4 lit. b tiret 3 i 4 dyrektywy Rady 2003/96/WE art. 1 ust. 1 lit. a oraz art. 1 ust. 2 dyrektywy Rady 2008/118/WE, poprzez przyjęcie, że energia elektryczna zasadnie podlegała opodatkowaniu na gruncie ustawy o podatku akcyzowym z 2004 r., przepisy ustawy są w tym względzie zgodne z przepisami prawa wspólnotowego, natomiast niezgodność art. 6 ust. 5 ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym z dyrektywą 2003/96/WE dotyczy wyłącznie kwestii momentu powstania obowiązku podatkowego i nie wpływa ona na powstanie prawa do zwrotu akcyzy od energii elektrycznej zużytej w procesach elektrolitycznych.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podtrzymała swoje stanowisko podkreślając w szczególności uchwałę NSA z 13 lipca 2009r. sygn. akt I FSP 4/09, w której Sąd stanął na stanowisku, że art. 72 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej nie stoi na przeszkodzie zwrotowi nadpłaty w podatku akcyzowym także wtedy, gdy ciężar podatku poniósł nabywca opodatkowanego towaru.

W pozostałym zakresie obszerne uzasadnienie skargi sprowadzało się do analizy orzecznictwa dotyczącego problemu niedostosowania przez Polskę w latach 2006 - 2009 krajowych przepisów podatkowych do Dyrektywy Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE. L. 03.283.51), tzw. "Dyrektywy Energetycznej" oraz związanego z tym problemu momentu powstania obowiązku podatkowego, orzecznictwa dotyczącego uprawnienia do zwrotu podatnikowi nadpłaty oraz analizy samego pojęcia nadpłaty, którą to ostatnią analizę autor skargi skonstatował stwierdzeniem, że definicji nadpłaty z art. 72 § 1 Ordynacji podatkowej nie można określić jako "definicji realnej", jest to definicja "przez wyliczenie" i jako taka nie spełnia kryteriów definicji poprawnej logicznie (str. 36 skargi, k. 19v akt sądowoaministracyjnych).

W ocenie skarżącej, choć nie ciąży na niej w zakresie akcyzy prawny obowiązek podatkowy, to z uwagi na ponoszenie ciężaru ekonomicznego należy skarżącą uznać za podatnika. Z nieprzyznania statusu podatnika skarżąca wywodzi naruszenie art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji (str. 35 i nast. skargi). Naruszenie art. 14 Ordynacji podatkowej strona upatruje w tym, że w jej ocenie organ nie dokonał odpowiednich ustaleń w zakresie stanu faktycznego (str. 25 skargi).

W odpowiedzi na skargę Minister Finansów wniósł o jej oddalenie podnosząc, że wywody zawarte w skardze wykraczają poza zakres niniejszej sprawy, a skarżąca nie wyjaśniła, dlaczego w jej przypadku powstała nadpłata w podatku akcyzowym , tj. jaki związek ma niezgodność art. 6 ust. 5 ustawy o podatku akcyzowym z dnia 23 stycznia 2004r. z Dyrektywą i w konsekwencji powstaniem nadpłaty. Niezgodność przytoczonego przepisu z prawem unijnym dotyczy wyłącznie kwestii momentu powstania obowiązku podatkowego, nie wpływa natomiast na powstanie prawa do zwrotu akcyzy od energii elektrycznej zużytej w procesach elektrolitycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) Sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości poprzez m. in. kontrolę administracji publicznej. Kontrola ta jest sprawowana pod względem zgodności z prawem wydawanych przez nią decyzji, postanowień bądź innych aktów. Stosownie zaś do art. 3 § 1 i § 2 pkt. 4a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej p.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg m. in. na pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego wydawane w indywidualnych sprawach. Sąd uwzględniając skargę na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego uchyla taką interpretację (art. 146 § 1 p.p.s.a.).

Oceniając zaskarżoną interpretację w ramach wyżej wskazanego zakresu kognicji, Sąd uznał, że nie narusza ona prawa w stopniu uzasadniającym jej uchylenie, zatem skarga nie zasługiwała na uwzględnienie.

Skarżąca żądała odpowiedzi na pytanie: "Czy w związku z uiszczaniem przed datą 1 marca 2009r., tj. w okresie od dnia 1 stycznia 2006r. do dnia 28 lutego 2009r. przez Spółkę w cenie 1 MWh zakupionej energii elektrycznej podatku akcyzowego od produktów energetycznych wykorzystywanych do procesów elektrolitycznych, uprawnia jest do wystąpienia z wnioskiem o zwrot akcyzy od energii elektrycznej wykorzystywanej w ww. procesach?". Ze stanowiska skarżącej zawartego we wniosku o udzielenie interpretacji wynika, że uprawnienie do domagania się zwrotu wartości podatku akcyzowego, którym pośrednio została obciążona w cenie zakupionej energii w latach 2006 – 2009, skarżąca wywodzi z niezgodności przepisów obowiązującej wówczas ustawy z dnia 23 stycznia 2004r. o podatku akcyzowym (Dz. U. nr 29 z 2004 r., poz. 257 ze zm.), dalej ustawy o VAT z 2004r., z Dyrektywą Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących opodatkowania produktów energetycznych i energii elektrycznej (Dz. U. UE. L. 03.283.51), tzw. "Dyrektywą Energetyczną".

Organ podatkowy w interpretacji prawidłowo przyjął, że stanowisko skarżącej jest nieprawidłowe, a więc, że skarżąca nie jest uprawniona do wystąpienia z wnioskiem o zwrot akcyzy od energii elektrycznej wykorzystanej w swojej działalności produkcyjnej. Ściśle rzecz biorąc, organ wyjaśnił, że wniosek skarżącej o zwrot wartości podatku akcyzowego zapłaconego przez inne podmioty Skarbowi Państwa, wliczonego przez te podmioty w cenę energii elektrycznej sprzedanej skarżącej, która pośrednio w ten sposób tym podatkiem była obciążona – nie będzie uwzględniony i spotka się z decyzją odmowną. Prawidłowo w uzasadnieniu interpretacji organ podatkowy wyjaśnił stronie skarżącej, że opodatkowanie sprzedaży energii elektrycznej w latach 2006 – 2009 następowało na podstawie art. 4 ust 1 pkt 3 ustawy o VAT z 2004r., a powołany przez skarżącą wyrok Trybunał Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 lutego 2009r., sygn. akt C-475/07 odnosi się jedynie do momentu powstania obowiązku podatkowego i nie można z tego wyroku wywodzić, że w latach 2006 – 2009 opodatkowanie akcyzą energii elektrycznej w jakimkolwiek zakresie było nielegalne.

Z tych względów oczywiście bezzasadny jest podniesiony w skardze zarzut nieprzedstawienia prawidłowego uzasadnienia prawnego oceny stanowiska skarżącej, skoro taka ocena – negatywna znalazła się w treści udzielonej interpretacji. Bezpodstawny jest też zarzut nieuzasadnionego przyjęcia, że na gruncie przepisów Ordynacji podatkowej, brak jest w opisanym we wniosku stanie faktycznym podstaw do stwierdzenia nadpłaty w podatku akcyzowym. Organ prawidłowo wyjaśnił skarżącej w uzasadnieniu interpretacji, że problem, o którym mowa w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 12 lutego 2009r., sygn. akt C-475/07 nie dotyczy kwestii hipotetycznej możliwości zwrotu wartości podatku akcyzowego finalnemu nabywcy energii elektrycznej, którego koszt w ostatecznym rozrachunku ponosi zawsze tenże finalny nabywca, bowiem wyrok ten traktuje jedynie o momencie powstania obowiązku podatkowego przy sprzedaży energii elektrycznej. Oczywiście nieuzasadniony jest także zarzut nierozpoznania wniosku o interpretację złożonego na formularzu ORD-IN i nie wskazanie, czy skarżąca jest uprawniona do wystąpienia z odpowiednim wnioskiem o "zwrot" podatku, skoro organ jednoznacznie uznał stanowisko strony skarżącej za nieprawidłowe. W zakresie zaś zarzutu, "naruszenia prawa materialnego, polegające na nie uwzględnieniu przez organ podatkowy w istniejącym stanie faktycznym również art. 2 w zw. z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP oraz pominięciu w subsumpcji dokonanej przez ten organ, wspomnianych norm konstytucyjnych, wypowiadających zasady sprawiedliwości i równości społecznej", nie wdając się w szczegółowe dywagacje wyjaśnić należy, że prawo podatkowe zasadniczo tworzy odrębny dział prawa realizujący cele fiskalne, a nie cele sprawiedliwości i równości społecznej. Naruszenia wskazanych wyżej konstytucyjnych zasad równości i sprawiedliwości społecznej skarżąca upatruje w nieprzyznaniu jej statusu podatnika podatku VAT, pomimo ponoszenia ekonomicznego ciężaru tego podatku. W tym miejscu rozważań należy sygnalizacyjnie zaznaczyć, że strona skarżąca w przedmiotowej sprawie oczywiście nie jest podatnikiem podatku akcyzowego - o czym szerzej niżej.

Wbrew zarzutom strony skarżącej w niniejszej sprawie nie można też mówić o jakiejkolwiek niezgodnej z prawem wspólnotowym wykładni prawa krajowego dokonanej przez organ podatkowy w skarżonej interpretacji. Przytoczone przez skarżącą w skardze orzecznictwo sądów krajowych jak i Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej nie dotyczy finalnych nabywców energii elektrycznej, którym w niniejszej sprawie jest skarżąca nabywająca energię elektryczną, niezbędną w jej działalności gospodarczej. Z tego względu za chybiony należy uznać podniesiony przez skarżącą zarzut naruszenia szeregu przepisów materialnych (przytoczonych w części wstępnej uzasadnienia) jako niezgodnych z prawem wspólnotowym.

Jako zupełnie chybiony i wręcz niezrozumiały należy uznać natomiast zarzut naruszenia szeregu przepisów wspólnotowych określonych w dyrektywie Rady 2003/96/WE oraz dyrektywie Rady 2008/118/WE "poprzez niezgodne z prawem wspólnotowym opodatkowanie strony podatkiem akcyzowym" - skoro skarżąca jako finalny nabywca energii elektrycznej oczywiście nie była opodatkowana podatkiem akcyzowym. Nie była podatnikiem podatku akcyzowego, na co sama wskazuje we wniosku o interpretację przyznając, że "poza sporem pozostaje, że w sensie prawnym podatnikiem pozostaje wyłącznie ten, kogo podatnikiem ustanowił ustawodawca". Bezpodstawny jest więc zarzut nieuznania jej prawa do domagania się stwierdzenia nadpłaty podatku, który zapłaciła jedynie w cenie zakupionego towaru. Jej roszczenie mogłoby mieć ewentualnie charakter cywilnoprawny i być skierowane do sprzedającego. Żądanie, jakiego domaga się we wniosku o interpretację nie może być oparte na przepisach prawa publicznego. Z tytułu nabytej od producenta energii elektrycznej nie łączy jej bowiem z budżetem państwa żaden związek, a jedynie cywilnoprawny stosunek obligacyjny z producentem (sprzedawcą) tejże energii.

Podobnie bezpodstawny jest zarzuty naruszenia art. 14 OP w postaci braku odpowiednich ustaleń w zakresie stanu faktycznego. Należy podkreślić, że w trybie wydawania interpretacji indywidualnych organ nie dokonuje ustaleń faktycznych i nie wyjaśnia okoliczności faktycznych, a opiera się na przedstawionym przez wnioskodawcę stanie faktycznym (lub zdarzeniu przyszłym) i dokonuje oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy w przedstawionym stanie sprawy. Zatem, jeżeli wnioskodawca, nie przedstawił ważnych, z jego punktu widzenia okoliczności, nie zadał pytań we wszystkich interesujących go aspektach przedstawionej sprawy, to nie można czynić zarzutu organowi, że to na nim spoczywał obowiązek dokonania ustaleń faktycznych i wyjaśnienia sprawy. W sytuacji, która ma miejsce w niniejszej sprawie, jeżeli wnioskodawca nie podziela poglądu organu przedstawionego w udzielonej interpretacji indywidualnej, to kierowanych do organu zarzutów nie może opierać na niewyjaśnieniu wszystkich okoliczności faktycznych, skoro w tym specyficznym postępowaniu, organ nie wyjaśnia stanu faktycznego, ale związany jest stanem faktycznym przedstawionym przez stronę.

W uzasadnieniu skargi skarżąca podkreśliła w szczególności uchwałę NSA z 13 lipca 2009r. sygn. akt I FSP 4/09, w której Sąd stanął na stanowisku, że art. 72 §1 pkt 1 OP nie stoi na przeszkodzie zwrotowi nadpłaty w podatku akcyzowym także wtedy, gdy ciężar podatku poniósł nabywca opodatkowanego towaru. Na marginesie zauważyć w tym miejscu można, że na krótko przed wniesieniem skargi, Naczelny Sąd Administracyjny w składzie pełnej Izby Gospodarczej podjął kolejną uchwałę - z dnia 22 czerwca 2011 r. sygn. akt I GPS 1/11, w której wskazano, że w rozumieniu art. 72 § 1 pkt 1 OP nie jest nadpłatą kwota podatku akcyzowego uiszczona z tytułu sprzedaży energii elektrycznej w sytuacji, w której ten kto ją uiścił nie poniósł z tego tytułu uszczerbku majątkowego. Jednak w stanie faktycznym rozstrzyganej sprawy tezy zawarte w obu tych orzeczeniach nie znajdują zastosowania. Powodem tego jest okoliczność, że z wnioskiem o interpretację wystąpił nie podmiot, który sprzedawał energię elektryczną i zapłacił podatek, a podmiot, który nabył od kontrahenta towar w postaci energii elektrycznej, która w cenie nabycia zawierała, podatek akcyzowy, a następnie zużył ją na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Zatem podatnikiem podatku akcyzowego był sprzedawca towaru akcyzowego, który sprzedał wnioskodawcy (skarżącej) energię elektryczną. Natomiast sam wnioskodawca (skarżąca) we wskazanym we wniosku okresie, nie był podatnikiem podatku akcyzowego z tytułu zużycia energii elektrycznej na cele prowadzonej działalności gospodarczej. Tymczasem powyższe uchwały dotyczą co do zasady podatników podatku akcyzowego i ich uprawnień do występowania o stwierdzenie i zwrot nadpłaty.

Wskazać po raz kolejny należy, że strona skarżąca na podstawie art. 72 § 1, art. 73 § 1 i § 2, art. 74, art. 75 § 1 i § 2 pkt 1 lit. a OP nie jest podmiotem uprawnionym do złożenia wniosku o zwrot nadpłaty podatku akcyzowego. Strona skarżąca nie jest bowiem w przedstawionym stanie faktycznym podmiotem stosunku podatkowoprawnego (tzn. podatnikiem, płatnikiem, inkasentem, spadkobiercą podatnika lub osobą trzecią), a podmiotem, który realizował świadczenie na podstawie stosunku cywilnoprawnego (umowa zakupu energii elektrycznej).

Sąd zgadza się też z organem, że wywody skargi dalece wykraczają poza ramy wydanej interpretacji indywidualnej. Przedmiotem wniosku o interpretację indywidualną nie była wykładnia zasad opodatkowania podatkiem akcyzowym producentów energii elektrycznej. Pytanie dotyczyło uprawnienia wnioskodawcy do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty w podatku akcyzowym w sytuacji, gdy podatek ten został uiszczony na wcześniejszym etapie obrotu przez inny podmiot na podstawie obowiązujących wówczas przepisów ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym.

Reasumując, podmiot nie będący w okresie objętym zlożonym wnioskiem podatnikiem podatku akcyzowego, nie był obowiązany do deklarowania i zapłaty akcyzy do organu podatkowego (nabył towar z zapłaconym podatkiem), nie jest podmiotem uprawnionym, na podstawie art. 72 OP do wystąpienia z wnioskiem o stwierdzenie nadpłaty, a tym samym o zwrot podatku akcyzowego zawartego w cenie nabytej energii elektrycznej wykorzystywanej do procesów elektrolitycznych.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, rozpatrując skargę i badając sprawę zgodnie z art. 134 p.p.s.a. w granicach danej sprawy nie będąc przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną - nie stwierdziwszy naruszeń prawa materialnego i procesowego, orzekł jak w sentencji w oparciu o art. 151 p.p.s.a.