II SA/Gl 649/11

Uzasadnienie

Decyzją z dnia [...]r. nr [...] Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W., działając na podstawie art. 40 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. z 2003 r. Nr 207, poz.2016 ze zm.), nakazał H. W. i Z. W. wykonanie w terminie do dnia [...]r. szeregu prac celem doprowadzenia do stanu zgodnego z prawem robót budowlanych związanych z rozbudową i nadbudową budynku mieszkalnego na działce nr "1" w R., przy ul. [...].

Decyzja ta została wydana w toku postępowania wszczętego na skutek wystąpienia A. P. informującego organ nadzoru budowlanego o samowolnie realizowanych robotach budowlanych na sąsiedniej działce oraz wniosku H. W. o udzielenie pozwolenia na użytkowanie części budynku mieszkalnego.

Organ ustalił, że działka nr "1" stanowiła wraz z obecną działką nr "2" jedną nieruchomość oznaczoną jako parcela nr [...]. Na nieruchomości tej na początku ubiegłego wieku (w latach [...]) został wybudowany budynek mieszkalny. W wyniku podziału nieruchomości w [...] r. dokonano również podziału budynku mieszkalnego. W następstwie tego podziału działka nr "1" wraz ze znajdującą się na niej częścią budynku przypadła poprzednikom prawnym H.W., a działka nr "2" z usytuowaną na niej częścią budynku - poprzednikom prawnym A. P. W pierwszym etapie robót, który miał miejsce w latach siedemdziesiątych ubiegłego wieku, rozebrano istniejącą przybudówkę gospodarczą i w jej miejsce na poziomie parteru wykonano podpiwniczoną dobudowę składającą się z kuchni oraz wiatrołapu, a na wysokości piętra urządzono taras. W latach osiemdziesiątych nadbudowano zasadniczą część budynku i zaadaptowano nieużytkowe poddasze na pomieszczenia mieszkalne, a na początku lat dziewięćdziesiątych wykonano zadaszenie nad częścią tarasu oraz nad wejściem do piwnicy. Roboty budowlane wykonane zostały bez pozwolenia na budowę.

W odwołaniu od tej decyzji T. i A. P. wskazali na zagrożenia dla ich zdrowia i życia wskutek samowolnie wykonanych robót budowlanych, o czym świadczą popękane ściany budynku. Zdaniem odwołujących się konieczne jest nakazanie sąsiadom wykonania własnej ściany oddzielającej oba budynki.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. nie uwzględnił tego odwołania i decyzją z dnia [...]r. nr [...] utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji.

W wyniku skargi wniesionej do sądu przez A. P. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 15 marca 2007 r., sygn. akt II SA/Gl 813/06 uchylił w całości powyższą decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K.

W uzasadnieniu wyroku Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że organy słusznie przyjęły, że skoro roboty budowlane zakończone zostały przed dniem [...]r. likwidacja stwierdzonej samowoli budowlanej powinna nastąpić na gruncie przepisów art. 37, art. 40 i art. 42 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. W ocenie Sądu prawidłowo wykluczona została wskazana w art. 37 ust. 1 pkt 1 tej ustawy przesłanka uniemożliwiająca legalizację samowoli, skoro działka na której usytuowany jest budynek położona jest w terenie, który obowiązujący miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Miasta R. przeznacza pod zabudowę mieszkaniową z usługami. Organy jednak dostatecznie nie wyjaśniły, czy legalizacji nie stoją na przeszkodzie okoliczności, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy. Sąd uznał za niewystarczające poprzestanie przez organ na odwołaniu się do opinii technicznej dołączonej przez inwestorów do dokumentacji powykonawczej. Sąd zwrócił uwagę na brak stanowiska organów w kwestii wykorzystania ściany zewnętrznej budynku A. P. w kontekście wskazanego przez niego zagrożenia bezpieczeństwa jego budynku oraz zdrowia i życia przebywających w nim osób. Podkreślił także, że choć kwestia badania własności ściany znajdującej się w granicy działek nie mieści się w kompetencjach organów nadzoru budowlanego, nie zwalnia to organów od ustalenia, czy samowolnie wykonana nadbudowa i rozbudowa z wykorzystaniem tej ściany nie spowodowała niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia. Sąd wskazał na konieczność przeprowadzenia dowodów celem ustalenia wpływu samowolnej budowy i rozbudowy na ścianę znajdującą się w granicy działek i budynek inwestora pod kątem okoliczności z art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r.

W konsekwencji orzeczenia sądu [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia [...]r. uchylił w całości tę decyzję i przekazał sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

Ponownie rozpatrując sprawę Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. postanowieniem z dnia [...] r., w oparciu o art. 56 ust. 1 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r., nałożył na H. W. i Z. W. obowiązek przedłożenia opinii technicznej dotyczącej ściany wspólnej budynków w granicy działek nr "1"i "2" oraz budynku inwestorów. Następnie decyzją z dnia [...]r. nr [...] organ pierwszej instancji, działając na podstawie art. 105 § 1 Kpa umorzył postępowanie w sprawie samowolnie wykonanych robót budowlanych stwierdzając, że przedłożona ocena techniczna wykluczyła zastosowanie w sprawie art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. Nadto inwestorzy wykonali roboty niezbędne do doprowadzenia nadbudowanego i rozbudowanego budynku do stanu zgodnego z przepisami, do których zostali zobowiązani decyzją z dnia [...]r.

W odwołaniu od tej decyzji A. P. domagał się jej uchylenia i przekazania sprawy organowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania zarzucając oparcie się przez organ na błędnych ustaleniach faktycznych, które polegały na uznaniu, że rozbudowa i nadbudowa budynku na sąsiedniej działce nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia. Podniósł również zarzut niezastosowania się przez organ do oceny prawnej sądu wyrażonej w wyroku z dnia 15 marca 2007 r.

Decyzją z dnia [...]r. nr [...][...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. uchylił zaskarżoną decyzję i orzekł o umorzeniu postępowania prowadzonego na podstawie 40 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. przyjmując, że brak było podstaw do umorzenia postępowania z uwagi na jego bezprzedmiotowość, zaś stwierdzenie braku potrzeby formułowania nowych nakazów z art. 40 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. obligowało organ do umorzenia postępowania w zakresie doprowadzenia obiektu do stanu zgodnego z prawem.

Decyzję tę ponownie zaskarżył do sądu A. P. Wyrokiem z dnia 3 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 539/09 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uchylił zaskarżoną decyzję [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w K. oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...]r.

W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał na naruszenie przez organy art. 105 § 1 Kpa, bowiem w sytuacji, gdy wykluczona została możliwość zastosowania w sprawie przepisów art. 37 ustawy - Prawo budowlane z 1974 r., a jednocześnie stwierdzono brak przesłanek faktycznych uzasadniających wydanie decyzji określającej nakaz z art. 40 tej ustawy, organ winien kontynuować postępowanie w trybie art. 42 ustawy - Prawo budowlane z 1974 r., a nie umarzać postępowania. Sąd zwrócił uwagę, że postępowanie w sprawie zostało zainicjowane m.in. wnioskiem H. W. o udzielenie pozwolenia na użytkowanie, zatem w sytuacji, gdy samowolnie nadbudowany i rozbudowany budynek mieszkalny spełnia wszystkie wymogi prawa budowlanego formą jego legalizacji jest pozwolenie na użytkowanie. Sąd wskazał, że organy ponownie rozpoznając sprawę winny rozważyć wydanie decyzji udzielającej H. W. pozwolenia na użytkowanie samowolnie zrealizowanej części budynku na działce nr "1" w R., po stwierdzeniu zdatności tej części obiektu do użytkowania, zgodnie z art. 42 ust. 3 ustawy - Prawo budowlane z 1974 r.

Jednocześnie odnosząc się do zarzutów skarżącego Sąd zgodził się ze stanowiskiem organu, że zebrane w sprawie dowody (ocena techniczna rzeczoznawcy J. K. przedłożona przez inwestora, wynik oględzin przeprowadzonych przez pracowników organu pierwszej instancji, ekspertyza techniczna autorstwa S. A.) pozwalały na wykluczenie przesłanki z art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy - Prawo budowlane z 1974 r. Za wykluczeniem powyższej przesłanki przemawiają także pośrednio ustalenia wynikające z opinii budowlanej z dnia [...]r., sporządzonej przez biegłego sądowego Z. G.

Sąd zwrócił również uwagę, że chcąc podważyć wiarygodność ekspertyzy sporządzonej przez J. K. strona skarżąca winna była przedłożyć stosowną kontrekspertyzę, a nie domagać się jej sporządzenia przez niezależnego rzeczoznawcę na koszt inwestorów. W ocenie Sądu niezasadny był także zarzut oparcia przedmiotowej ekspertyzy na projekcie budowlanym pochodzącym z [...] r., bowiem sporządzone przez J. K. oceny techniczne z [...]r. i [...]r. nie odwoływały się w żaden sposób do projektu powstałego na zamówienie K. S. Wreszcie Sąd wskazał, że organy rozważą wydanie decyzji udzielającej H. W. pozwolenia na użytkowanie samowolnie zrealizowanych robót na podstawie art. 42 ust. 3 Prawa budowlanego z 1974 r., po stwierdzeniu zdatności do użytkowania części budynki mieszkalnego w których zostały wykonane. Ustalenia winny także uwzględniać stan techniczny ściany oddzielającej oba budynki.

Kolejny raz rozpoznając sprawę Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w W. decyzją z dnia [...]r., nr [...] udzielił pozwolenia na użytkowanie nadbudowy budynku mieszkalnego, dobudowy usytuowanej od wnętrza parceli, częściowego zadaszenia tarasu oraz wejścia do piwnicy, na działce nr "1" w R., przy ul. [...], należącej do H. W. i Z. W. Podtrzymując dotychczas poczynione ustalenia, na podstawie zebranego materiału dowodowego organ pierwszej instancji wykluczył zastosowanie w sprawie art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. Stwierdził także, że obowiązki nałożone na inwestorów w decyzji z dnia [...]r. zostały wykonane. Jednocześnie wskazał, że uzupełniając dotychczas zebrany materiał dowodowy przeprowadzone zostały w dniu [...]r. oględziny, podczas których stwierdzono zdatność do użytkowania pomieszczeń nadbudowy i dobudowy przedmiotowego budynku mieszkalnego oraz ich dobry stan techniczny. Nie stwierdzono także złego stanu technicznego ściany, jej spękań i innych uszkodzeń stwarzających zagrożenie bezpieczeństwa. W oparciu o ustalenia dokonane podczas oględzin oraz zebrany materiał dowodowy zawierający ocenę stanu technicznego budynku organ nie uznał za konieczne uzupełnienie materiału dowodowego poprzez zlecenie wykonania kolejnej opinii lub ekspertyzy technicznej.

W odwołaniu od powyższej decyzji A. P. zarzucił organowi:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że rozbudowa i nadbudowa spornego budynku nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia, przez co naruszone zostały art. 7, art. 77 Kpa w związku z art. 37 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r.

- bezpodstawne nieuwzględnienie wniosku o uzupełnienie postępowania poprzez wykonanie opinii/ekspertyzy biegłego na okoliczność stanu technicznego ściany zewnętrznej budynku w granicy nieruchomości nr [...] i [...] w kontekście przesłanek z art. 37 ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r.

- brak wykonania zaleceń zawartych w wyroku sądu z dnia 3 marca 2010 r., sygn. akt

II SA/Gl 539/09.

Odwołujący się za niewystarczające dla oceny stanu technicznego budynku uznał przeprowadzone w dniu [...]r. oględziny, akcentując fakt pokrycia spornej ściany tapetą, kafelkami i boazerią, a z jej zewnętrznej strony ocieplenie styropianem i otynkowanie. Podniósł także zastrzeżenia odnośnie oceny stanu technicznego J. K. podkreślając, że sporządzona została ponad dwa lata temu.

[...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. decyzją z dnia [...]r. nr [...] uchylił zaskarżoną decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. i na podstawie art. 42 ust. 1 i 3 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. – Prawo budowlane orzekł o udzieleniu H. W. pozwolenia na użytkowanie nadbudowy budynku mieszkalnego, dobudowy usytuowanej od wnętrza parceli, częściowego zadaszenia tarasu oraz wejścia do piwnicy, położonego na działce nr "1" przy ul. [...] w R.

W obszernym uzasadnieniu tego rozstrzygnięcia, po przedstawieniu stanu sprawy i podjętych czynnościach, organ odwoławczy podkreślił, że bezspornym pozostaje w sprawie tryb zastosowanego postępowania legalizacyjnego z art. 37-42 ustawy – Prawo budowlane z 1974 r. Na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego organ, powołując się na treść § 33 ust. 3 rozporządzenia Ministra Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska z dnia 20 lutego 1975 r. w sprawie nadzoru urbanistyczno – budowlanego (Dz. U. Nr 8, poz. 48 ze zm.) uznał, że część budynku mieszkalnego objętego postępowaniem nadaje się do użytkowania.

Odnosząc się do zarzutów odwołania organ zwracając uwagę na ich analogiczny zapis z treścią odwołania od decyzji z dnia [...]r. wskazał, że zarzuty te stanowiły już przedmiot oceny dokonanej w wyroku z dnia 3 marca 2010 r., sygn. akt II SA/Gl 539/09. Tymczasem zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) organ jest związany treścią powyższego wyroku. Wobec tego zarówno zakres robót budowlanych objętych przedmiotowym postępowaniem, jak i podstawa prawna działania organów nie stanowi kwestii spornej.

Organ odwoławczy powołując wyrok WSA w B. z dnia 27 listopada 2009 r., sygn. akt II SA/Bk 470/09 podkreślił, że subiektywna ocena stanu technicznego spornej ściany nie może stanowić dowodu, który mógłby skutecznie podważyć opinię rzeczoznawcy budowlanego. Zwrócił jednocześnie uwagę, że uchylenie decyzji organu pierwszej instancji nastąpiło z uwagi na konieczność prawidłowego wskazania osoby uprawnionej – H. W., będącej jednocześnie właścicielem działki nr "1" i wnioskodawcą przedmiotowego pozwolenia na użytkowanie.

Od decyzji [...] Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...]r. A. P. wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach, domagając się uchylenie tej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w W. z dnia [...]r., a także o zasądzenie kosztów postępowania.

W skardze A. P. powtórzył zarzuty podniesione w odwołaniu i zawartą tam argumentację, akcentując niezastosowanie się do oceny prawnej sądu i niewyjaśnienie kwestii zagrożeń dla ludzi i mienia. Wskazał na błąd w ustaleniach faktycznych polegający na uznaniu, że rozbudowa i nadbudowa budynku nr [...] nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi i mienia na sąsiedniej nieruchomości. Naruszenie prawa procesowego upatruje z kolei w nieuwzględnieniu wniosku dowodowego przez wykonanie ekspertyzy technicznej ściany zewnętrznej i dotyczącej wytrzymałości tej ściany, a także w niewykonaniu zaleceń zawartych w wyroku z dnia 3 marca 2010 r.

Udzielając odpowiedzi na skargę [...] Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w K. podtrzymując stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona.

W punkcie wyjścia rozważań należy stwierdzić, że sąd administracyjny już po raz trzeci dokonuje kontroli zgodności z prawem decyzji, wydanej przez organ nadzoru budowlanego, w postępowaniu prowadzonym w stosunku do samowolnie wykonanych robót budowlanych na działce położonej w R. przy ulicy [...]. Ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w dwóch poprzednich orzeczeniach sądu, uwzględniając treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270), mają moc wiążącą zarówno dla orzekających w tej sprawie organów, jak i dla sądu w trakcie ponownej kontroli legalności zaskarżonej decyzji.

Wskazać więc przyjdzie, że w pierwszym wyroku z dnia 15 marca 2007 r., sygn. akt II SA/GL 813/06 Sąd przesądził, że likwidacja skutków niewątpliwie nagannego zdarzenia prawnego jakim jest samowola budowlana winna być dokonana w oparciu o przepisy art. 37 i następne ustawy z dnia 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.). Wykluczył przy tym istnienie przesłanek usprawiedliwiających wydanie nakazu rozbiórki w oparciu o art. 37 ust. 1 pkt 1 tej ustawy, a zatem z uwagi na niezgodność z obowiązującymi przepisami o planowaniu przestrzennym (miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego Miasta R.). W drugim natomiast wyroku z dnia 3 marca 2010 r., sygn. akt II SA/GL 539/09 Sąd nie dopatrzył się istnienia przyczyn powodujących niebezpieczeństwo dla ludzi lub mienia względnie pogorszenia się warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia (art. 37 ust. 1 pkt 2 ustawy). Zaakceptował również stanowisko organu nadzoru budowlanego, że brak jest podstaw do orzekania w postępowaniu legalizacyjnym w oparciu o art. 40 omawianej ustawy, a zatem by zachodziły przyczyny do wydania decyzji nakazującej inwestorowi wykonanie zmian lub przeróbek niezbędnych do doprowadzenia wykonanych robót budowlanych do stanu zgodnego z przepisami. We wskazaniach co do dalszego postępowania Sąd stwierdził, że rzeczą organu nadzoru budowlanego będzie rozstrzygnąć, czy wykonane roboty związane z nadbudową i rozbudową budynku mieszkalnego umożliwiają stwierdzenie zdatności do użytku obiektu, co stanowi podstawę do wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie obiektu (art. 42 ust. 3 Prawa budowlanego z 1974 r.), a zatem decyzji kończącej postępowanie legalizacyjne.

Przystępując więc do oceny zgodności z prawem zaskarżonej decyzji o pozwoleniu na użytkowanie ponownie należy wskazać, że wobec niezmienionego stanu prawnego oraz braku zmiany istotnych okoliczności faktycznych. sprawy, Sąd związany jest powyższą oceną prawną zawartą w wyrokach tutejszego Sądu. Zgodzić się zaś przyjdzie ze stanowiskiem organu, że zebrany w sprawie materiał dowodowy upoważniał do przyjęcia, że zachodzą podstawy do wydania decyzji o pozwoleniu na użytkowanie. Zarzuty strony skarżącej zmierzają do wykazania, że wskutek wykonanych samowolnie robót stan techniczny ściany dzielącej oba budynki oraz ścian zewnętrznych jest na tyle zły, że uniemożliwia przyjęcie, że budynek zdatny jest do użytkowania. Tego zarzutu nie można podzielić.

Zasadnie organ odwołał się do treści oceny stanu technicznego budynku, sporządzonej w [...]r. przez rzeczoznawcę J. K., stanowiącej uzupełnienie wcześniejszej oceny technicznej z [...]r., w której wyraźnie stwierdzono, że brak jest uszkodzeń ściany wewnętrznej oddzielającej oba budynki, które mogłyby wskazywać na przekroczenie jej nośności, czy też dopuszczalnych naprężeń wskutek wykonanych przez inwestora robót. W ocenie tej rzeczoznawca wskazał następnie, że wzrost obciążeń z uwagi na nieznaczną rozpiętość traktu przylegającego jest niewielki i nie wpływa w znaczący sposób na obciążenie ściany wewnętrznej, posadowionej na fundamencie. Nadbudowa dokonana została w starej części budynku, gdzie ściany piwnic i parteru stanowią całość konstrukcyjną. W konkluzji rzeczoznawca stwierdził, że ściana oddzielająca oba budynki nie wymaga żadnych działań naprawczych. Aczkolwiek występują pionowe i ukośne zarysowania ściany zewnętrznej (zachodniej) oraz pionowe pęknięcia murów podziemnych, to jednak uszkodzenia te nie uniemożliwiają bezpiecznego użytkowania budynku jako całości.

Wbrew zarzutowi skarżącego organ czyniąc ustalenia nie oparł się wyłącznie na wynikach oględzin przeprowadzonych w dniu [...]r. Istotnie, ta czynność procesowa organu była jedyną w trakcie ponownego rozpoznania sprawy. Jednakże ustalenia poczynione w trakcie oględzin, utrwalone w protokole, korespondują z ustaleniami wypływającymi z treści oceny technicznej rzeczoznawcy. W tej sytuacji nie zachodziła potrzeba uzupełnienia materiału dowodowego przez przeprowadzenie dowodu z kolejnej oceny technicznej rzeczoznawcy, o co skarżący wnosił w piśmie procesowym z dnia [...]r. Nie ma więc znaczenia, co uwypukla skarżący, że organ bazował na ocenie technicznej sprzed niespełna dwóch lat. Rzeczą skarżącego było wykazać, że od czasu jej opracowania nastąpiły takie zmiany, które wymagają przynajmniej uzupełnienia tej oceny technicznej. Jak wskazał zaś Sąd w wyroku z dnia 3 marca 2010 r. skarżący zamierzając podważyć wiarygodność sporządzonej oceny technicznej, swoje odmienne twierdzenia w materii objętej tym dowodem winien uwiarygodnić, np. przez złożenie innej oceny technicznej, a nie domagać się jej sporządzenia w toku postępowania na koszt inwestorów. Również w skardze nie przedstawiono rzeczowych argumentów w celu zakwestionowania ustaleń organu. Zauważyć przyjdzie, że odnosząc się do zawartego w ocenie technicznej stwierdzenia o zapasie nośności ściany na poziomie [...]% w zależności od wysokości, skarżący wyraził jedynie przypuszczenia, że ta wielkość "jest już z pewnością nieaktualna" i to nie z powodu wykonanych robót budowlanych, lecz wskutek oddziaływania szkód górniczych i robót związanych z przebudową drogi obok budynku.

Z tych powodów zawarte w skardze zarzuty nie doprowadziły do podważenia zgodności z prawem zaskarżonej decyzji. Skargę przeto należało oddalić na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.