• II SA/Rz 379/12 - Wyrok W...
  28.03.2024

II SA/Rz 379/12

Wyrok
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie
2012-06-20

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Krystyna Józefczyk /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Krystyna Józefczyk /spr./ Sędziowie WSA Magdalena Józefczyk NSA Maria Piórkowska Protokolant st. sekr. sąd. Anna Mazurek - Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 6 czerwca 2012 r. sprawy ze skargi Rady Miasta [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze, 2. stwierdza, że zaskarżona rozstrzygnięcie nadzorcze nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku;

Uzasadnienie

Przedmiotem skargi Rady Miasta [...] jest rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] stwierdzające nieważność uchwały Nr [...] Rady M. [...] z dnia [...] lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr [...] w rejonie "[...]" w R. - część A.

W jego podstawie prawnej Wojewoda [...] powołał art. 85, art. 86 i art. 91 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591 ze zm.), art. 1, art. 2 i art. 15 w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.) - określanej dalej jako pzp, oraz przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587).

W uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia organ stwierdził, że przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego gmina musi kierować się zasadami i trybem uchwalania planu, których naruszenie powoduje jego nieważność stosownie do treści art. 28 ustawy. Takiego naruszenia organ dopatrzył się w przedmiotowej sprawie.

Analizując regulacje przedmiotowego planu, organ nadzoru stwierdził naruszenie zasad jego sporządzania. Przede wszystkim nieprawidłowo są ustalone w granicach wydzielonych liniami rozgraniczającymi tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania i przeznaczenia pod różne funkcje, bez ustalonych ich wzajemnych relacji. W związku z powyższym każda z wymienionych funkcji może stanowić wiodącą, a nawet jedyną - determinującą całkowity sposób zagospodarowania terenu.

Jak stwierdził organ, w planie nie znalazła odzwierciedlenia zasada obowiązkowego określenia przeznaczenia terenów oraz linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Brak jest w nim jasno określonych regulacji dotyczących różnych przeznaczeń w ramach jednego terenu wyznaczonego liniami rozgraniczającymi, co stanowi naruszenie art. 1 i 2 ustawy pzp, stanowiących o uwzględnieniu w planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym m. in.

"ładu przestrzennego". Nie gwarantuje to ochrony interesu prawnego przy zagospodarowaniu terenów i narusza art. 6 ust. 2 pkt 2 tej ustawy.

Organ powołał się także na treść art. 3 ustawy stanowiący o tym, że zadaniem gminy jest kształtowanie i prowadzenie polityki przestrzennej na terenie gminy. Wyznaczenie w planie liniami rozgraniczającymi terenów, na których ustala się możliwość alternatywnego zagospodarowania kilkoma różnymi funkcjami, w rzeczywistości nie stanowi decyzji projektowej gminy w zakresie przyszłego zagospodarowania terenu. Gmina pozostawiła bowiem w ten sposób decyzję co do funkcji terenu przyszłym inwestorom.

Dodatkowo organ nadzoru stwierdził, że ustalenia zawarte w § 7 ust. 1 pkt 12 uchwały są niezgodne z wymogami określonymi w § 4 pkt 9 rozporządzenia, gdyż dopuszczają inne niż wyżej ustalone parametry sieci, ich przebiegi oraz zasady włączenia.

Skargę na powyższe rozstrzygnięcie złożyła Rada Miasta [...] zarzucając:

a) niewłaściwe zastosowanie przepisu art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym z uwagi na niewskazanie w uzasadnieniu rozstrzygnięcia, które ustalenia planu są sprzeczne z prawem, a także brak wyjaśnienia sensu naruszonych przepisów oraz w czym w istocie wyraża się sprzeczność tej uchwały z prawem,

b) błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy pzp polegające na przyjęciu, że obowiązek określenia w planie miejscowym linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu odnosi się do każdego jednostkowego rodzaju działania, którego możliwość zrealizowania na danym terenie przewiduje się planie miejscowym,

c) błędną interpretację i niewłaściwe zastosowanie § 4 pkt 9 w/w rozporządzenia polegające na przyjęciu, że przepis ten wyklucza możliwość zapisywania ustaleń projektu tekstu planu miejscowego dotyczących zasad modernizacji, rozbudowy i budowy systemów infrastruktury technicznej, poprzez dopuszczenie wyjątków od ustalonych uprzednio dla wszystkich terenów ogólnych zasad określenia sieci infrastruktury technicznej oraz warunków powiązań tej sieci z układem zewnętrznym, uzasadnionych specyfiką przeznaczenia danego terenu, określonym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego.

Z uwagi na powyższe zarzuty strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego oraz zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania wg norm przepisanych.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie z przyczyn wywiedzionych w zaskarżonym rozstrzygnięciu.

Wyrokiem z dnia 7 września 2011 r. sygn. akt II SA/Rz 455/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie oddalił skargę Rady Miasta [...] na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...], uznając ją za nieuzasadnioną.

Sąd podzielił wyrażony w zaskarżonym rozstrzygnięciu pogląd, że uchwałą z dnia [...] lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia MPZP Nr [...] w rejonie "[...]" w R. - część A, Rada M. [...] dopuściła się naruszenia zasad sporządzania planu określonych w art. 15 ustawy pzp, przewidującym obowiązek określenia w planie miejscowym przeznaczenia terenów oraz linii rozgraniczających tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Za niedopuszczalne Sąd uznał objęcie liniami rozgraniczającymi terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania bez rozgraniczenia tych terenów od siebie. Zadaniem linii rozgraniczających jest bowiem wytyczenie terenu objętego ustalonym przeznaczeniem, a jeżeli w planie ustalono dla terenu różne przeznaczenie, to powinno się je rozgraniczyć przez zamieszczenie na rysunku planu linii rozgraniczających (§ 7 pkt 7 (rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r.). Powołując się na wyrok WSA w Krakowie z dnia 29 maja 2006r. II SA/Kr 3167/03 orzekający w sprawie Sąd wskazał, że specyfika i zakres ustaleń dotyczących przeznaczenia terenu dopuszcza jedynie stosowanie na projekcie rysunku planu miejscowego uzupełniających i mieszanych oznaczeń barwnych i jednobarwnych oraz literowych i cyfrowych, nie daje natomiast podstaw do ustalania "mieszanych" sposobów przeznaczenia terenów bez wyraźnego rozgraniczenia liniami rozgraniczającymi terenów o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania.

Różne może być przeznaczenie terenów oznaczonych na rysunku planu poszczególnymi symbolami, mimo iż w planie nie ustalono ich wzajemnych relacji. Brak określenia która z funkcji może stanowić podstawową, uzupełniającą lub dopuszczalną w ramach danego obszaru może prowadzić zatem do zdeterminowania całkowitego sposobu zagospodarowania terenu, a taka uchwała nie stanowi decyzji projektowej gminy w zakresie przyszłego zagospodarowania terenu. Stosownie do wyroku WSA w Warszawie z dnia 24 kwietnia 2009 r. IV SA/Wa 983/08, za niedopuszczalne należy też uznać umieszczanie w planie norm umożliwiających przejęcie bądź uzupełnienie planistycznych kompetencji gminy przez organy administracji publicznej właściwe do wydawania decyzji związanych w realizacją inwestycji Sąd podkreślił, że z treści art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy pzp nie wynikają żadne ograniczenia lub zakazy co do określenia rodzaju przeznaczenia terenu, gdyż należy to do wyłącznej kompetencji organu stanowiącego gminy. Tym samym dla tego samego terenu może być ustalane przeznaczenie mieszane (wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2006 r., II OSK 1278/06). Przeznaczenie terenu powinno być jednakże określone w sposób jednoznaczny. Skoro przedmiotowa uchwała takiego wymogu nie spełnia, tym samym jej zapisy jako sprzeczne z treścią art. 15 ust. 2 ustawy pzp są nieważne.

W wyniku rozpoznania wniesionej przez Radę Miasta [...] skargi kasacyjnej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 23 lutego 2012 r. II OSK 2551/11 uchylił zaskarżony nią wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 7 września 2011 r., przekazując jednocześnie temu Sądowi sprawę do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wydanego wyroku NSA wskazał na brak podstaw prawnych do przyjęcia stanowiska zaprezentowanego przez organ nadzoru i Sąd I instancji o niedopuszczalności określenia dla tego samego terenu przeznaczenia mieszanego (w szczególności nie wynika to z art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy pzp oraz § 7 pkt 7 rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r.). Zdaniem NSA, wykładnia art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy pzp jak i regulujących szczegółowo zakres projektu mpzp przepisów rozporządzenia z dnia 26 sierpnia 2003 r. wskazuje, że w kontekście jego § 9 ust. 4 dopuszczającego stosowanie na projekcie rysunku planu miejscowego uzupełniających i mieszanych oznaczeń barwnych i jednobarwnych oraz literowych i cyfrowych możliwe jest również takie określenie w planie miejscowym przeznaczenia terenów, które umożliwia realizację na tym samym terenie zadań o różnych funkcjach (różnym przeznaczeniu), pod warunkiem, że wzajemnie się one nie wykluczają i nie są ze sobą sprzeczne (takie stanowisko zostało już zaprezentowane w wyroku NSA z dnia 9 listopada 2011 r., sygn. akt II OSK 1962/11).

W ocenie Sądu II instancji, z uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wynika, jakie różne przeznaczenia terenu o których mowa w planie powinny być zaznaczone poprzez oddzielenie od siebie liniami rozgraniczającymi terenów o różnym przeznaczeniu. Z uchwalonego planu wynika m.in., że dla terenów oznaczonych na rysunku symbolami 1P,U; 2P,U; 3 P,U; 4P,U określono przeznaczenie pod przemysł, składy i magazyny, usługi komercyjne, komunikację, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej oraz budowle im towarzyszące. Taki sposób określenia przeznaczenia terenów nie można z góry uznać za wadliwy oraz niespełniający wymogów art. 15 ust. 2 ustawy pzp.

Podobnie nie można z góry uznać za wadliwych innych oznaczeń, takich jak U, KS (usługi, komunikacja, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej oraz budowle im towarzyszące), czy KS, U (usługi komercyjne, parkingi, składy, komunikację, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej oraz budowle im towarzyszące). Nie zostało w tej sprawie jednoznacznie ocenione, w jaki sposób i które konkretnie oznaczenia przeznaczenia terenów naruszają zasady sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w szczególności art. 15 ust. 2 pkt 1 powołanej ustawy, ani czy określone różne funkcje na terenach wydzielonych liniami rozgraniczającymi wykluczają się nawzajem.

Nie zostało zatem wykazane, że oznaczenia przeznaczenia terenów wydzielonych liniami rozgraniczającymi mają charakter nieprecyzyjny co do możliwego sposobu zagospodarowania oraz budzą wątpliwości co do kluczowych kwestii regulowanych miejscowym planem.

Z uwagi na sposób określenia przeznaczenia terenów przyjęty w uchwalonym planie miejscowym, konieczne było dokonanie oceny, czy i które z tych przeznaczeń wymagało określenia terenu liniami rozgraniczającym w stosunku do terenu o innym przeznaczeniu.

Za konieczne NSA uznał także odniesie się w toku ponownego rozpoznania sprawy przez Sąd pierwszej instancji do podniesionej przez Wojewodę [...] kwestii uchylenia w drodze rozstrzygnięcia nadzorczego uchwały w sprawie zmiany studium, która stanowiła podstawę do uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego w rejonie "[...]" w R. - część A oraz wyjaśnienia, jakie to miało znaczenie w tej sprawie z uwagi na brzmienie art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje;

Sąd administracyjny sprawuje w zakresie swej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej, co wynika z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269, ze zm.). Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) - zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. Stosownie do tego przepisu Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W myśl art. 145 P.p.s.a., Sąd zobligowany jest do uchylenia decyzji bądź postanowienia lub stwierdzenia ich nieważności, ewentualnie niezgodności z prawem, gdy dotknięte są one naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania, innym naruszeniem przepisów postępowania, jeśli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, lub zachodzą przyczyny stwierdzenia nieważności decyzji wymienione w art. 156 k.p.a. lub innych przepisach.

W ramach kontroli legalności Sąd stosuje przewidziane prawem środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 P.p.s.a.).

Na gruncie niniejszej sprawy dodatkowo wskazać należy, że zgodnie z art. 190 P.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

W jej uwzględnieniu należy stwierdzić wadliwość rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] stwierdzającego nieważność uchwały Nr [...] Rady M. [...] z dnia [...] lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Nr [...] w rejonie "[...]" w R. - część A. Rozstrzygnięcie to jako wydane z naruszeniem prawa materialnego mającego wpływ na wynik sprawy podlega ono uchyleniu.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody stanowiły przepisy art. 85, 86 i 91 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142 poz. 1591 ze zm.), art. 1, art. 2 i art. 15 w związku z art. 28 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 poz. 717 ze zm.) oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 28 sierpnia 2003 r. w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz. U. Nr 164, poz. 1587).

Zgodnie z art. 28 ust. 1 ustawy o planowaniu (...), naruszenie zasad sporządzania studium lub planu miejscowego, istotne naruszenie trybu ich sporządzania, a także naruszenie właściwości organów w tym zakresie, powodują nieważność uchwały rady gminy w całości lub części. Wojewoda stwierdzając zaskarżonym rozstrzygnięciem nadzorczym nieważność uchwały Rady M. [...] z dnia [...] lutego 2011 r. Nr [...] powołał się na treść art. 15 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym w planie miejscowym obowiązkowo określa się przeznaczenie terenów oraz linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu lub różnych zasadach zagospodarowania. Zdaniem Wojewody ustalenia przeznaczenia dla terenu objętego tą uchwałą nie zawierają w rzeczywistości linii rozgraniczających, bowiem dopuszcza się na tym obszarze możliwość zagospodarowania kilkoma różnymi funkcjami, co nie stanowi decyzji projektowej gminy w zakresie przyszłego zagospodarowania terenu.

Sąd w niniejszym składzie takiego stanowiska nie podziela, uznając za zgodny z prawem pogląd, że uprawnienia planistyczne gmin w zakresie określonym w art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu (...) jak i regulujących szczegółowo zakres projektu mpzp przepisów rozporządzenia w sprawie wymaganego zakresu projektu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dopuszczają określenie dla tego samego terenu różnego przeznaczenia, umożliwiającego tym samym realizację na tym danym terenie zadań o różnym przeznaczeniu, pod warunkiem, że nie różnią się one od siebie w sposób zasadniczy i się wzajemnie nie wykluczają. Możliwość stosowania mieszanych oznaczeń co do określenia rodzaju przeznaczenia terenu przy uchwalaniu miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego znajduje odzwierciedlenie w orzecznictwie sądowym, w tym wyrokach NSA: z dnia 13 grudnia 2006 r. II OSK 1278/06, z dnia 13 stycznia 2012 r. II OSK 2199/11, z dnia 20 stycznia 2011 r. II OSK 2235/10, z dnia 22 października 2008 r. II OSK 567/08. Wg nich z treści wskazanego art. 15 ust 2 pkt 1 nie da się wyprowadzić innego wniosku niż ten, że plan miejscowy powinien określać przeznaczenie terenu oraz zawierać linie rozgraniczające tereny o różnym przeznaczeniu. W tej sytuacji przepis ten nie zawiera ograniczeń co do określenia rodzaju przeznaczenia terenu, gdyż należy to do organu stanowiącego. Nie zawiera ich także § 9 ust. 4 rozporządzenia, który stanowi jedynie o możliwości stosowania oznaczeń mieszanych. Wprawdzie nie daje on podstaw do ustalania mieszanych sposobów przeznaczenia terenów, nie oznacza to jednak, że dla tego samego terenu nie może zostać określone przeznaczenie mieszane, skoro z unormowania art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu nie wynikają ograniczenia co do określenia rodzaju przeznaczenia terenu. Przeznaczenie terenów może więc wynikać z określonej ich specyfiki, a z braku ustawowego zakazu, nie można wykluczyć ustalenia ich mieszanego przeznaczenia.

Kontrolowany akt nadzoru Wojewody [...] nie mógł również pozostać w obrocie prawnym z uwagi na swoją treść, w szczególności argumentację uzasadnienia nie zawierającą wskazania, które przeznaczenia terenu w poszczególnych liniach rozgraniczających nie są ze sobą zgodne. Wymóg należytego uzasadnienia faktycznego i prawnego rozstrzygnięcia nadzorczego z którego wynikałaby niezgodność uchwały rady gminy z prawem podyktowana jest treścią art. 91 ust. 3 ustawy o samorządzie gminnym, przy czym brak takiego uzasadnienia nie spełnia wymogów wykazania naruszenia prawa w uchwale organu gminy i oznacza przekroczenie ingerencji nadzorczej.

Z uchwalonego przez Radę M. [...] Planu wynika, że dla objętego nim terenu określono jego przeznaczenie pod przemysł, składy i magazyny, usługi komercyjne, parkingi, zieleń izolacyjną, komunikację oraz obiekty i urządzenia transportu publicznego - w tym drogi, obiekty handlowe o powierzchni sprzedaży powyżej 2 tys. m2, sieci i urządzenia infrastruktury technicznej oraz budowle im towarzyszące. Jego analiza wskazuje, że taki sposób przeznaczenia zagospodarowania terenu przy jego precyzyjnym wydzieleniu liniami rozgraniczającymi, nie narusza zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, w szczególności art. 15 ust. 2 pkt 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, a przez to nie może skutkować uznaniem z tej przyczyny nieważności uchwały rady gminy z prawem.

Odnosząc się do podniesionej przez Wojewodę [...] kwestii uchylenia w drodze rozstrzygnięcia nadzorczego z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] uchwały Nr [...] Rady M. [...] z dnia [...] lutego 2011 r. w sprawie uchwalenia zmiany Nr [...] Studium Uwarunkowań i Kierunków Zagospodarowania Przestrzennego Miasta [...], stanowiącego podstawę do uchwalenia Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego w rejonie "[...]" w R. - część A, należy stwierdzić, że uchylenie niniejszym wyrokiem rozstrzygnięcia nadzorczego Wojewody z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] pozostaje bez wpływu na realizację przez Radę M. [...] wytycznych zawartych w rozstrzygnięciu Nr [...].

Art. 9 ust. 4 ustawy o planowaniu (...) stanowi, iż ustalenia studium są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów miejscowych. Skoro Studium swoim zakresem musi obejmować cały obszar gminy a gmina może opracowywać plany częściowe, to uchwalenie takiego częściowego planu musi wykazywać zgodność z postanowieniami studium. Każde bowiem naruszenie ustawowych zasad sporządzania planu stanowi istotne naruszenie prawa skutkujące jego nieważnością. Skutkuje to obowiązkiem organów gminy dokonania szczegółowej analizy pod kątem wzajemnej zgodności postanowień uchwalonego miejscowego planu miejscowego z postanowieniami Studium. Dokonując oceny ich zgodności należy mieć na względzie charakter obu aktów, z których Studium jest aktem postulatywnym, o dużym stopniu ogólności, obejmującym obszar całej gminy, a Plan jest aktem prawa miejscowego, w rozpoznawanym przypadku sporządzanym dla znacznie mniejszego obszaru Gminy. Przy analizie zgodności postanowień obu tych aktów należy brać pod uwagę zarówno załączniki graficzne jak i ustalenia zawarte w części opisowej.

W konsekwencji w świetle przytoczonych powyżej przepisów zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody [...] z dnia [...] marca 2011 r. Nr [...] nie może się ostać w obrocie prawnym i należało je uchylić na podstawie art. 148 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Wyrok opatrzono klauzulą ochrony tymczasowej na zasadzie art. 152 tej ustawy.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...