I OSK 782/12

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 października 2011 r., sygn. akt II SA/Wa 36/11 oddalił skargę Wyższej Szkoły [...] w W. na postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] lipca 2010 r., nr [...] w przedmiocie sprostowania decyzji zawieszającej uprawnienie do prowadzenia studiów pierwszego stopnia.

W uzasadnieniu powyższego wyroku zawarto następujące ustalenia faktyczne i ocenę prawną:

Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego, zaskarżonym postanowieniem, utrzymał w mocy własne postanowienie z dnia [...] czerwca 2010 r., [...] o sprostowaniu - na podstawie art. 113 § 1 K.p.a. - oczywistej omyłki w podstawie prawnej decyzji Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] kwietnia 2010 r., nr [...] utrzymującej w mocy decyzję z dnia [...] stycznia 2010 r., nr [...] zawieszającą Wydziałowi Informatyki Wyższej Szkoły [...] w W. uprawnienie do prowadzenia studiów pierwszego stopnia na kierunku "informatyka" do dnia 30 września 2012 r.

W uzasadnieniu postanowienia organ stwierdził, że w sentencji decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r. omyłkowo wskazano w podstawie prawnej art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.), zamiast art. 11 ust. 6 i ust. 7 tej ustawy. Organ podkreślił, że z treści uzasadnienia decyzji i jej przedmiotu oczywiście wynika, iż jej podstawę stanowi art. 11 ust. 6 i 7, a nie jak omyłkowo wskazano w podstawie prawnej art. 11 ust. 1.

Na powyższe postanowienie Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego, Wyższa Szkoła [...] w W. wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, domagając się uchylenia zaskarżonego postanowienia i postanowienia go poprzedzającego oraz zasądzenie zwrotu kosztów postępowania. Zaskarżonemu postanowieniu zarzuciła niewłaściwe zastosowanie art. 113 § 1 K.p.a., przez uznanie za oczywistą omyłkę błędu w podaniu podstawy prawnej decyzji.

Powołanym na wstępie wyrokiem Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że zaskarżone postanowienie odpowiada prawu, a skarga nie zasługuje na uwzględnienie i oddalił ją na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.).

Sąd podkreślił, że instytucja sprostowania, o której mowa w art. 113 § 1 K.p.a. może dotyczyć jedynie oczywistych omyłek i błędów pisarskich. Uznał, że omyłka, którą została dotknięta decyzja Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia [...] kwietnia 2010 r. należy do takiej kategorii błędów, która może zostać sprostowana w trybie art. 113 § 1 K.p.a.

Ponadto stwierdził, że istotą sprawy rozstrzygniętej decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. jest zawieszenie stronie skarżącej uprawnienia do prowadzenia studiów na określonym kierunku w określonym czasie. Zatem materia tego rozstrzygnięcia opierała się na treści art. 11 ust. 6 i 7 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, na co decyzja ta wskazywała. Tym samym decyzja z dnia [...] kwietnia 2010 r. utrzymująca w mocy decyzję z dnia [...] stycznia 2010 r., również dotyczy tej samej materii, aczkolwiek podstawę formalnoprawną do jej wydania stanowi przepis proceduralny – art. 138 K.p.a., stanowiący samodzielną i wystarczającą podstawę do wydania decyzji w postępowaniu odwoławczym. Skoro zatem obie decyzje dotyczą tej samej kwestii merytorycznej, to oczywistym jest, że decyzja z dnia [...] kwietnia 2010 r. rozstrzyga także istotę sprawy w oparciu o art. 11 ust. 6 i 7 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, a nie art. 11 ust. 1 tej ustawy. Konstatacja taka wynika zarówno z treści uzasadnień decyzji obu instancji, jak i przedmiotu sprawy, którym jest zawieszenie uprawnienia do prowadzenia studiów na danym kierunku i określonym poziomie kształcenia. Zatem powyższa omyłka we wskazaniu podstawy prawnej decyzji jest oczywistą omyłką pisarską.

W żadnym fragmencie uzasadnienia decyzji z dnia [...]kwietnia 2010 r. organ nie powołał się na art. 11 ust. 1 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym, zaś sformułowanie zawarte w uzasadnieniu, że "zgodnie z art. 11 ust. 8 ustawy - Prawo o szkolnictwie wyższym uczelnia może w każdym czasie, wystąpić o przywrócenie zawieszonego uprawnienia [...]" nie pozostawia jakichkolwiek wątpliwości w kwestii meritum sprawy. Zasadnie zatem przyjął Minister Nauki i Szkolnictwa Wyższego w zaskarżonym postanowieniu, że sprostowanie takiej omyłki nie prowadzi do zmiany merytorycznej decyzji, bowiem istotę decyzji podlegającej sprostowaniu stanowiła kwestia zawieszenia uprawnienia skarżącej Uczelni do prowadzenia studiów pierwszego stopnia na kierunku "informatyka" i tego w żaden sposób nie zmienia błędne wskazanie w decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r. ust. 1 art. 11 tej ustawy. Uchybienie to jest zatem oczywistą omyłką pisarską i należy w tym przypadku do uchybień, które można skutecznie sprostować postanowieniem wydanym w trybie art. 113 § 1 K.p.a. Sprostowanie to nie wypaczyło treści decyzji i nie zmieniło istoty rozpoznawanej sprawy.

Od powyższego wyroku Wyższa Szkoła [...] w W. wniosła skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Zaskarżając wyrok w całości, jako podstawę kasacyjną wskazała na naruszenie przepisów postępowania, tj. art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 113 § 1 K.p.a., które miało istotny wpływ na wynik sprawy, przez przyjęcie, że błędne wskazanie przez organ podstawy prawnej decyzji stanowi oczywistą omyłkę pisarską i że dopuszczalna jest jej modyfikacja w trybie przewidzianym w art. 113 § 1 K.p.a.

W konkluzji skargi kasacyjnej wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Przede wszystkim podkreślić trzeba, że Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej (art. 183 § 1 P.p.s.a.), z urzędu zaś bierze pod rozwagę jedynie nieważność postępowania, co oznacza związanie przytoczonymi w skardze kasacyjnej jej podstawami, ogólnie określonymi w art. 174 P.p.s.a. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wychodząc z tego założenia, należy na wstępie zaznaczyć, że wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania (art. 183 § 2 P.p.s.a.), Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny zagadnienia prawidłowości dokonanej przez Sąd pierwszej instancji wykładni wskazanych w skardze kasacyjnej przepisów prawa.

Zgodnie z art. 113 § 1 K.p.a. organ administracji publicznej może z urzędu lub na żądanie strony prostować w drodze postanowienia błędy pisarskie i rachunkowe oraz inne oczywiste omyłki w wydanych przez ten organ decyzjach. Należy zgodzić się ze stanowiskiem zawartym w skardze kasacyjnej, że sprostowaniu nie mogą podlegać błędy i omyłki istotne, których dopuszczono się w stosowaniu prawa, a więc co do ustalenia prawa obowiązującego, stanu faktycznego i jego kwalifikacji prawnej oraz ustalenia konsekwencji prawnych zastosowania określonej normy prawnej. Sprostowanie nie może bowiem prowadzić do merytorycznej zmiany decyzji.

Niemniej jednak w niniejszej sprawie Sąd pierwszej instancji słusznie przyjął, że w decyzji z dnia [...] kwietnia 2010 r. doszło do omyłki pisarskiej (błędu) we wskazaniu podstawy prawnej rozstrzygnięcia nadającej się do sprostowania w trybie art. 113 § 1 K.p.a. Organ prawidłowo powołał w podstawie prawnej decyzji ustawę z dnia 27 lipca 2005 r. - Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.) oraz jej art. 11, natomiast nieprawidłowo ust. 1 tego artykułu, zamiast ust. 6 i 7. W uzasadnieniu prawnym decyzji, wyjaśniając podstawę prawną rozstrzygnięcia wraz z przytoczeniem przepisów prawa, nie powołał się na ust. 1, lecz na ust. 6 i 7 art. 11 tej ustawy.

Zauważyć należy, że uzasadnienie prawne to inaczej wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji wraz z przytoczeniem przepisów prawa. Różni się ono od powołania podstawy prawnej tym, że w uzasadnieniu prawnym organ wyjaśnia, dlaczego zastosował dany przepis prawa. Z uzasadnienia prawnego decyzji wynika ponadto ocena stanu faktycznego w świetle przepisów prawa materialnego mających zastosowanie w sprawie oraz wykazanie związku między tą oceną a osnową decyzji. Zatem wskazania zawarte w uzasadnieniu co do podstawy prawnej rozstrzygnięcia są wiążące i stanowią potwierdzenie, że w sentencji decyzji w zakresie wskazania podstawy prawnej doszło do omyłki (błędu). Sprostowanie tej omyłki (błędu) nie prowadzi do rozbieżności między rozstrzygnięciem a uzasadnieniem decyzji oraz do zmiany merytorycznej decyzji. W tej konkretnej sprawie należy przyjąć, że omyłka (błąd), którą sprostowano nie była istotna, gdyż jej sprostowanie nie prowadzi do merytorycznej zmiany decyzji.

Z tych względów podstawy kasacyjne dotyczące naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. w związku z art. 113 § 1 K.p.a. okazały się bezzasadne, gdyż w zaskarżonym wyroku tym przepisom nie uchybiono.

W tym stanie rzeczy, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r. poz. 270), orzekł jak w sentencji.