VII SA/Wa 144/12

Uzasadnienie

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Nr [...], na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. po rozpatrzeniu odwołania P. S. od decyzji starosty P. Nr [...] z dnia [...] września 2011 r. zatwierdzającej projekt budowlany i udzielającej pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] nr [...] składającej się z: wieży strunobetonowej Pfleiderer H=60m, anten radiolinii oraz sektorowych GSM/UMTS, dwóch kontenerów technologicznych żelbetonowych o wym. 6,52 x 2,82m. kontenera żelbetonowego z agregatem prądotwórczym o wym. 3,30 x 2,50m oraz urządzeń technologicznych zlokalizowanych w kontenerze i linii zasilającej na działce nr ewid. [...] w P. przy ul. W., na rzecz [...]

S.A. z siedzibą w W., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Pismem z dnia 18 marca 2011 r. spółka [...] S.A. z siedzibą w W. złożyła wniosek o pozwolenie na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] nr [...] w P.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2011 r. Starosta P. zawiadomił właścicieli działek znajdujących się w strefie oddziaływania przedsięwzięcia, w tym P. S., o wszczęciu postępowania administracyjnego na wniosek [...] S.A. w sprawie wydania pozwolenia na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej.

Pismem z dnia 11 maja 2011 r. P. S. (nazywany dalej "skarżącym") sprzeciwił się budowie na działce sąsiadującej z jego działką, masztu telefonii komórkowej.

Starosta P. decyzją z dnia [...] maja 2011 r. Nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia [...] S.A. na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...].

Pismem z dnia 26 czerwca 2011 r. skarżący wniósł odwołanie od decyzji Starosty P. z dnia [...] maja 2011 r.

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] lipca 2011 r. Nr [...] uchylił ww. decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ I instancji, stwierdzając naruszenie art. 8 i art. 10 k.p.a.

Pismem z dnia 24 sierpnia 2011 r. skarżący odniósł się do złożonego przez [...] S.A. wniosku o pozwolenie na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej, w którym wskazał na konieczność uprzedniego uzyskania przez inwestora decyzji środowiskowej i przeprowadzenia oceny oddziaływania planowanej inwestycji na środowisko z uwagi na jej lokalizację w sąsiedztwie kompleksu garaży, na wybudowanie których skarżący uzyskał pozwolenie.

W dniu 25 sierpnia 2011 r. Starosta P. z urzędu przeprowadził rozprawę administracyjną, na której strony złożyły wyjaśnienia i przedstawiły zarzuty. Z rozprawy administracyjnej został sporządzony protokół, który przesłano stronom postępowania.

Zawiadomieniem z dnia 25 sierpnia 2011 r. organ poinformował strony o zakończeniu postępowanie administracyjne.

Starosta P. decyzją z dnia [...] września 2011 r. nr [...] zatwierdził projekt budowlany i udzielił pozwolenia [...] S.A. na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] nr [...] składającej się z: wieży strunobetonowej Pfleiderer H=60m, anten radiolinii oraz sektorowych GSM/UMTS, dwóch kontenerów technologicznych żelbetowych o wym. 6,25x2,82 m, kontenera żelbetowego z agregatem prądotwórczym o wym. 3,30x2,50 m, oraz urządzeń technicznych zlokalizowanych w kontenerze i linii zasilającej na działce nr ewid. [...] w P. przy ul. W.

Starosta P. podał, że do wniosku załączono projekt budowlany wraz z opiniami, oświadczenie o posiadanym prawie do dysponowania nieruchomością na cele budowlane z dnia [...] stycznia 2010 r., wypis z Miejscowego Planu Zagospodarowania Przestrzennego Miasta P., opinię Szefostwa Ruchu Lotniczego Sił Zbrojnych RP nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r., opinię Urzędu Lotnictwa Cywilnego nr [...] z dnia [...] czerwca 2009 r., uzgodnienie Starosty P. nr [...] z dnia [...] listopada 2009 r., opinię rzeczoznawcy ds. bezpieczeństwa i higieny pracy LP. opinii [...] z dnia [...] lutego 2011 r.

Starosta P. wyjaśnił, że działka nr ewid. [...] w P., na której zaprojektowano stację bazową położona jest w obszarze oznaczonym symbolem

F12 - PT - tereny obiektów produkcyjno- technicznych. W skład stacji bazowej będzie wchodzić strunobetonowa Pfleiderer H=60 m. Trzon wieży zaprojektowano jako konstrukcję strunobetonową o przekroju kołowym i wysokości 60 m złożoną z 4 segmentów. Wieża jest zbieżna na całej wysokości, średnica u podstawy wynosi 1940 mm, natomiast przy szczycie 730 mm. Wieża zostanie posadowiona na głębokości 4,0 pod poziomem terenu. U podstawy wieży zlokalizowane będą trzy prefabrykowane kontenery: jeden z automatycznym agregatem prądotwórczym wykonanym w konstrukcji żelbetonowej o wymiarach w rzucie poziomym 2,44x3,20 m i wysokości 2,56 m oraz dwa typowe kontenery technologiczne - moduł uniwersalny, wykonane w konstrukcji żelbetonowej o wymiarach w rzucie poziomym 2,76x6, 52 m i wysokości 3,07 m. Kontenery posadowione będą na ławach betonowych o szerokości 30 cm, 20 cm nad poziomem gruntu i posadowione na głębokości 1,1 m poniżej terenu. Ławy kontenera wykonane będą na warstwie betonu wyrównawczego B15 o grubości 10 cm.

W świetle art. 3 pkt 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 - Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. nr 243, poz. 1623) wieża antenowa została zakwalifikowana do budowli.

Organ powołał się na projekt zagospodarowania terenu, z którego wynikało, że stacja bazowa 12,1x17,0 m zlokalizowana będzie w odległości 4,0 m od granicy działki A. J. i 3,0 m od granicy działki skarżącego.

Organ, mając na uwadze przepisy Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowaniem, uznał, że § 12 rozporządzenia nie ma zastosowania dla usytuowania przedmiotowej wieży antenowej i zachowania odległości od granic działki, natomiast usytuowanie dwóch kontenerów technologicznych i jednego z automatycznym agregatem prądotwórczym zostało zaprojektowane zgodnie z przepisami § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r.

Starosta P. uznał równocześnie, że do telekomunikacyjnych obiektów budowlanych ma zastosowanie Rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 26 października 2005 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać telekomunikacyjne obiekty budowlane i ich usytuowanie (Dz. U. nr 219, poz. 1864).

W myśl § 9 ww. rozporządzenia przy określaniu usytuowania antenowych konstrukcji wsporczych należy kierować się względami technologicznymi oraz wymaganiami bezpieczeństwa dotyczącymi w szczególności:

1) ochrony przed polem elektromagnetycznym, z uwzględnieniem dopuszczalnych poziomów promieniowania, jakie mogą występować w środowisku;

2) bezpieczeństwa i higieny pracy w pobliżu urządzeń wytwarzających pole elektromagnetyczne.

W opinii organu I instancji z załączonych do wniosku dokumentów wynika, że instalacja nie będzie powodować przekroczeń dopuszczalnych wartości pól elektromagnetycznych w miejscach przebywania ludzi, zatem nie zachodziła potrzeba tworzenia obszaru ograniczonego użytkowania, a ponadto ludność nie będzie miała fizycznego dostępu do obszaru, dla którego przekroczony jest dopuszczalny poziom elektromagnetycznego promieniowania niejonizującego. Tym samym narażenie ludzi na działanie pól elektromagnetycznych można było określić jako pomijalne. Obszary, gdzie został przekroczony poziom dopuszczalnych wartości pól elektromagnetycznych znajdują się w przestrzeni niedostępnej dla ludzi.

Organ I instancji podał, że pola elektromagnetyczne o przekraczalnej wartości promieniowania będą występowały na poziomie 26,1 m n.p.t., poniżej tego poziomu wartości promieniowania nie będą przekraczały wartości dopuszczalnych (0,1 w/m2).

W ocenie organu I instancji, dane zawarte w przedłożonych przy wniosku o pozwolenie na budowę dokumentach potwierdziły, że budowa stacji bazowej telefonii komórkowej nie zalicza się do przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, gdyż wzdłuż osi promieniowania projektowanych anten stacji bazowej nie występują miejsca dostępne dla ludności.

Pismem z dnia 10 października 2011 r. skarżący wniósł odwołanie od decyzji Starosty P. z dnia [...] września 2011 r., wnosząc o jej uchylenie.

Zdaniem skarżącego, decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa proceduralnego i materialnego.

Skarżący podkreślił, że przed wydaniem pozwolenia na budowę Starosta P. zobowiązany był zażądać od wnioskodawcy przedłożenia decyzji środowiskowej, stosownie do art. 35 ustawy - Prawo budowlane oraz art. 59 i 71 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Zdaniem skarżącego, wskazany brak powinien skutkować uznaniem wniosku za niekompletny pod względem formalnym i pozostawieniem wniosku bez rozpatrzenia.

Powołując się na § 3 ust. 1 pkt 8 a-g rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, skarżący wskazał grupy inwestycji mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Ponieważ moc anten projektowanej stacji zgodnie z wnioskiem inwestora zawierała się w przedziale 2000 - 5000W, natomiast anten BSA 1022

d), e), f) cyt. przepisu rozporządzenia, zgodnie z którymi do przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko zalicza się instalacje radiokomunikacyjne, radionawigacyjne i radiolokacyjne, inne niż wymienione w § 2 ust. 1 pkt 7, z wyłączeniem radiolinii, emitujące pola elektromagnetyczne o częstotliwościach od 0,03 MHz do 300 000 MHz, w których równoważna moc promieniowana izotropowo wyznaczona dla pojedynczej anteny wynosi nie mniej niż:

a) 15 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 5 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

b) 100 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 20 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

c) 500 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 40 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

d) 1 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 70 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

e) 2 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 150 m i nie mniejszej niż 100 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny,

f) 5 000 W, a miejsca dostępne dla ludności znajdują się w odległości nie większej niż 200 m i nie mniejszej niż 150 m od środka elektrycznego, w osi głównej wiązki promieniowania tej anteny.

Nadto, w sprawie został spełniony warunek odległości miejsca dostępnego dla ludności od środka elektrycznego. Skarżący powołał się na pozwolenie wydane przez

Starostę P. w dniu [...] września 2010 r. Nr [...] na budowę garaży, które miały być wydzierżawiane na różne cele m. in. kluby młodzieżowe, myjnie, zakłady naprawy pojazdów. Starosta P., wydając kwestionowaną decyzję nie wziął pod uwagę wydanego uprzednio na jego rzecz pozwolenia, które przesądza o konieczności uzyskania przez inwestora decyzji środowiskowej.

Starosta P. w decyzji nie podał mocy zastosowanych anten oraz odległości, w jakiej znajdują się one od miejsc dostępnych dla ludzi. Zdaniem skarżącego, są to kluczowe zagadnienia przy podejmowaniu decyzji o pozwoleniu na budowę decyzji środowiskowej.

Wskutek pominięcia powyższych kwestii doszło do rażącego naruszenie prawa, w tym art. 6. 7, 9 i 107 k.p.a.

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego. Wojewoda [...] decyzją z dnia [...] listopada 2011 r. Nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia obowiązku sporządzenia raportu oddziaływania na środowisko, Wojewoda [...] wziął pod uwagę przepisy art. 71 ust. 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko oraz § 2 ust. 1 pkt 7 oraz § 3 ust. 1 pkt 8 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko.

Organ odwoławczy, odnosząc parametry zgłoszonej inwestycji, w tym również dane zawarte w "Kwalifikacji przedsięwzięcia" z dnia 25 lutego 2010 r. zaktualizowanego w styczniu 2011 r.. do podanych powyżej przepisów, zauważył, że anteny będą zawieszone na wysokości od 40 m do 46,6 m nad poziomem terenu, a to oznacza, że zarzut naruszenia art. 59 i art. 71 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, był bezpodstawny.

Organ odwoławczy odwołał się do wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 lutego 2010 r sygn. akt II GSK 6/10, zgodnie z którym rozpoczęcie realizacji inwestycji, a nawet zrealizowanie inwestycji, nie czyni bezprzedmiotowym postępowania w sprawie środowiskowych uwarunkowań zgody na określoną inwestycję.

Organ odwoławczy podtrzymał stanowisko Starosty P. dotyczące interpretacji art. 3 pkt 3 ustawy - Prawo budowlane oraz przepisów rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie.

Skarżący pismem z dnia 21 grudnia 2011 r. wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję Wojewody [...] z dnia [...] listopada 2011 r. nr [...] utrzymującą w mocy decyzję Starosty P. nr [...] z dnia [...] września 2011 r., wnosząc o ich uchylenie w całości.

Skarżący wskazał na konieczność uzyskania i dołączenia do wniosku o pozwolenie na budowę decyzji środowiskowej, stosownie do art. 32 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane, która jest wymagana w przypadku przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko. Przedsięwzięcia odnoszące się do sprawy zostały enumeratywnie wymienione w § 3 ust. 1 pkt 8 lit. a-g rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w sprawie rodzajów przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko. Brak decyzji środowiskowej, w jego ocenie, wykluczał prawo wydania przez Starostę P. pozwolenia na budowę.

Skarżący podkreślił, że miejscem dostępnym dla ludzi w sprawie będzie zespół garaży z przeznaczeniem na ich wydzierżawienie lub prowadzenie innego rodzaju usług dla ludności (np. myjnia, warsztaty samochodowe), zlokalizowany na działce w odległości 8 m od planowanej inwestycji.

Zdaniem skarżącego, przepisy art. 71 oraz 72 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko jednoznacznie wskazują na konieczność uzyskania przez wnioskodawcę decyzji środowiskowej przed uzyskaniem pozwolenia na budowę. Organ I instancji zobowiązany był zatem w trybie art. 64 k.p.a. w związku z art. 50 ustalić, czy została przeprowadzona ocena oddziaływania. Zaniechanie organu w tym zakresie stanowiło naruszenie przepisów prawa materialnego oraz art. 7 i 9 k.p.a.

Skarżący, mając na uwadze powołany przez Wojewodę [...] wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, nie zgodził się z jego interpretacją dokonaną przez organ (organ uznał, że strona może dochodzić rozstrzygnięcia kwestii środowiskowych także po uzyskaniu pozwolenia na budowę). Skarżący zauważył, że wydanie decyzji środowiskowej po uzyskaniu pozwolenia na realizację przedsięwzięcia, a tym samym po jego zrealizowaniu, jest sprzeczne z przepisami dyrektywy 85/337 oraz przepisami ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i

jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko. Na poparcie swojego stanowiska skarżący odwołał się do wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Lublinie z dnia 25 lutego 2009 r. sygn. akt II SA/Lu 26/09.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda [...] wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 26 czerwca 2012 r. pełnomocnik skarżącego złożył pismo, w którym podtrzymał stanowisko strony, że decyzja Starosty P. została wydana z naruszeniem prawa, gdyż planowana inwestycja budowy stacji bazowej telefonii komórkowej [...] stanowi przedsięwzięcie kwalifikowane jako mogące potencjalnie znaczącą oddziaływać na środowisko, a zatem starosta P., przed wydaniem decyzji o pozwoleniu na budowę, powinien, w myśl art. 32 ustawy - Prawo budowlane, zażądać przedłożenia przez wnioskodawcę decyzji środowiskowej, której mowa w art. 71 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Ocena działalności organów administracji publicznej dokonywana przez właściwy wojewódzki sąd administracyjny sprowadza się do kontroli prawidłowości zarówno materialnych jak i procesowych aspektów stosunku administracyjnoprawnego, skonkretyzowanego w zaskarżonej decyzji. Dla wyeliminowania z obrotu prawnego zaskarżonego aktu niezbędne jest stwierdzenie, że doszło w nim do naruszenia bądź przepisu prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy, bądź przepisu postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy, albo przepisu prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania (art. 145 § 1 pkt 1 lit. a-c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, opubl. Dz. U. z 2012 r. poz. 270, nazywanej dalej "p.p.s.a.").

Rozpatrując sprawę w świetle powyższych kryteriów należy stwierdzić, że skarga nie jest uzasadniona.

W świetle zarzutów skargi odpowiedzi wymaga pytanie, czy w sprawie organ właściwy do rozpatrzenia wniosku [...] S.A. z siedzibą w W. o

pozwolenie na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej był związany wymogami art. 32 ust. 1 pkt 1 ustawy - Prawo budowlane, zgodnie z którym pozwolenie na budowę może być wydane po uprzednim przeprowadzeniu oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko jeżeli jest ona wymagana przepisami ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko.

Zgodnie z art. 59 ust. 1 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko wymaga realizacja następujących planowanych przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko: planowanego przedsięwzięcia mogącego zawsze znacząco oddziaływać na środowisko; planowanego przedsięwzięcia mogącego potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko, jeżeli obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko został stwierdzony na podstawie art. 63 ust. 1.

Zgodnie z art. 71 ust. 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, uzyskanie decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach jest wymagane tylko dla planowanych przedsięwzięć mogących zawsze znacząco oddziaływać na środowisko oraz przedsięwzięć mogących potencjalnie znacząco oddziaływać na środowisko.

Z komentarza K. Gruszeckiego do art. 71 ust. 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, wynika, że w celu prawidłowego ustalenia zakresu przedmiotowego przedsięwzięć wymagających uzyskania decyzji o uwarunkowaniach środowiskowych niezbędne jest łączne uwzględnienie postanowień zarówno art. 71 jak i art. 72 ustawy. Jednocześnie należy zauważyć, że z postanowień tych przepisów wynika, iż organ właściwy do wydania takiej decyzji nie ma swobody kwalifikacji przedsięwzięć w zakresie obowiązku uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach (Lex komentarz do art. 71 ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko).

Dokonując kwalifikacji przedsięwzięcia występującego w niniejszej sprawie, w świetle art. 71 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, należy odwołać się do dokumentu dołączonego przez [...] S.A. z siedzibą w W. do wniosku z dnia 18 marca 2011 r., którym spółka wystąpiła do Starosty P. o wydanie decyzji o pozwolenie na budowę stacji bazowej telefonii komórkowej [...] zlokalizowanej na działce [...] przy ul. W. w P. Z projektu budowlano-wykonawczego stacji bazowej GSM/UMTS, jak również "Kwalifikacji przedsięwzięcia" wynika, że trzon wieży zaprojektowano jako konstrukcję strunobetonową o przekroju kołowym, wysokości 60,0 m złożoną z 4 segmentów. Na wieży strunobetonowej o wysokości 60 m miały być zawieszone anteny sektorowe na wysokości 40,0 m oraz radioliniowe oraz trzy żelbetonowe kontenery techniczne posadowione pod wieżą. Teren stacji (14 m x 12,1 m) miał być ogrodzony płotem z siatki stalowej.

Z zestawienia danych systemu antenowego wynikało, że promieniowanie anten BSA 1012 (900/1800 MHz) w projektowanej stacji zawierało się w przedziale 2000-5000W, natomiast promieniowanie anten BSA 1022 (2100 MHz) zawierało się w przedziale

Podana powyżej wielkość promieniowania anten oraz wyjaśnienia skarżącego, że stacja bazowa ma zostać posadowiona w odległości 8 m od planowanej przez niego inwestycji w postaci zespołu garaży, jak również podaną przez organ odległość stacji bazowej od granicy działki skarżącego - 3 m (v. decyzja starosty P. z dnia [...] września 2011 r.) wymagałyby bezspornie rozważenia zastosowania w sprawie przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2010 r. w

sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko, celem rozważenia ewentualnego ich występowania w sprawie, w tym § 2 ust. 1 pkt 7 lit. a) i b) oraz § 3 ust. 1 pkt 8 lit. a)-f).

Jednakże w przedmiotowej sprawie, poza parametrem wielkości promieniowania i odległości bazy od miejsca dostępnego dla ludzi, istotna jest wysokość na jakiej anteny zostały zamontowane, albowiem rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na środowisko odnosi się do mocy promieniowanej izotropowo na kierunku głównej wiązki promieniowania z wyłączeniem radiolinii. Wzdłuż osi głównej wiązki promieniowania anteny (anten, które w sprawie zostały umieszczone na wysokości 40 m nad poziomem terenu) wyznacza się odległość miejsc dostępnych dla ludności. Wysokość umieszczenia anten powoduje, że wartości pól elektromagnetycznych będą znajdować się w przestrzeni niedostępnej dla ludności.

Zdaniem Sądu, wysokość umieszczenia anten na wieży powoduje, że kwestionowana przez skarżącego inwestycja nie należy do przedsięwzięć, o których mowa w art. 71 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko, a co za tym idzie organ nie był związany art. 32

ustawy - Prawo budowlane.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.