VII SA/Wa 2680/11

Uzasadnienie

Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego decyzją z dnia [...] nr [...] po rozpatrzeniu wystąpienia Kancelarii Prawnej Nieruchomości z dnia 6.06.2011 roku, dotyczącego zgody na ustawienie samojezdnego dźwigu budowlanego, o wysokości 17 m nad poziom terenu, tj. 254 m nad poziom morza, w miejscowości [...] gmina [...], województwo [...], w dniach od 20 czerwca do 31 sierpnia 2011 r., nie wyraził zgody na ustawienie ww. samojezdnego dźwigu budowlanego, w dniach od 20 czerwca do 31 sierpnia 2011 r., zgodnie z przesłaną dokumentacją.

Organ wskazał, iż po uwzględnieniu opinii Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej, przesłanej pismem znak: [...] z dnia [...].06.2011 roku oraz opinii Zarządzającego [...] (pismo znak: [...], przesłane faksem w dniu [...].06.2011); uznał, że pod względem lokalizacyjnym i wysokościowym, samojezdny dźwig budowlany, o wysokości 17 m nad poziom terenu, tj. 254 m nad poziom morza, będzie przekraczał powierzchnie ograniczającą (wynoszącą od 251,3 m nad poziom morza do 255,4 m nad poziom morza) w zakresie wysokości do 2,7 m i tym samym będzie stanowił przeszkodę lotniczą.

Podniósł, że zarządzający lotniskiem w swojej opinii stwierdził, że ustawienie przedmiotowego dźwigu uniemożliwi wykonywanie bezpiecznych operacji lotniczych, a prace dźwigu mogłoby być bezpiecznie prowadzone tylko w przypadku całkowitego zamknięcia lotniska.

Organ podkreślił, że powstanie inwestycji w proponowanym miejscu spowodowałoby przebicie płaszczyzny ograniczającej wysokości zabudowy oraz zagrażałoby bezpieczeństwu ruchu statków powietrznych, co byłoby sprzeczne z § 3 ust. 2 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska (Dz. U. z 2003 r. Nr 130, poz. 1192 z późn. zm.) jak i z art. 87 ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (tekst jednolity Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696 z późn. zm.).

Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego decyzją z dnia [...] nr [...] po rozpatrzeniu wystąpienia Kancelarii Prawnej Nieruchomości (pismo z dnia 02.08.2011 r.) o ponowne rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji uchylającej decyzją Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego nr [...] z dnia [...] w przedmiocie nie wyrażenia zgody na ustawienie samojezdnego dźwigu budowlanego o wysokości 17 m nad poziom terenu, tj. 254 m nad poziom morza w miejscowości [...], gmina [...], województwo [...] w dniach od 20 czerwca do 31 sierpnia 2011 r. utrzymał w mocy przedmiotową decyzję.

Organ przytoczył szereg przepisów mających zastosowanie w sprawie.

Wskazał, że obiekty stanowiące przeszkody lotnicze zostały określone w art. 87 ust. 2 ustawy - Prawo lotnicze oraz w § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska (Dz. U. z 2003 r. Nr 130, poz. 1192 z późn. zm.).

Podniósł, że zgodnie z § 8 przytoczonego powyżej rozporządzenia "przez przeszkody lotnicze, usytuowane w otoczeniu lotniska, rozumie się, z zastrzeżeniem § 4, sztuczne lub naturalne obiekty naziemne albo ich części lub skrajnie tras komunikacyjnych, o wysokościach przekraczających powierzchnie ograniczające", który stanowi, że obiekty trudno dostrzegalne z powietrza, w tym napowietrzne linie, maszty, anteny itp., usytuowane w zasięgu powierzchni podejścia, powinny być niższe o co najmniej 10 m od dopuszczalnej wysokość zabudowy, wyznaczonej przez powierzchnie ograniczające.

Organ powołał się również na art. 211 ust. 1 pkt. 4) ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. Nr 100 z 2006 r., poz. 696 z późn. zm.), który stanowi: "Kto wbrew art. 87 ust. 1-3 lub warunkom określonym w rozporządzeniu wydanym na podstawie art. 92 pkt 4 i 5 ustawy wznosi przeszkody lotnicze, dopuszcza do ich powstania lub przeszkód takich nie zgłasza i nie likwiduje lub nie oznakowuje, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności lub pozbawienia wolności do roku".

Wskazał także na Załącznik 14 tom 1 do konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym sporządzonej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. obwieszczonym przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego w Dzienniku Urzędowym Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia 21 lutego 2011 r. (Nr 4, poz. 547) zgodnie z którym pod pojęciem przeszkody rozumie się wszystkie nieruchome (tymczasowe lub stałe) lub ruchome obiekty lub ich części, które:

a) znajdują się w strefie przeznaczonej dla ruchu naziemnego statków powietrznych, lub

b) wystają ponad wyznaczoną powierzchnię, mającą na celu ochroną statków powietrznych w locie, lub

c) znajdują się poza wyznaczonymi powierzchniami i które zostały uznane jako zagrożenie dla żeglugi powietrznej.

Organ zaznaczył, iż przepisami ww. Załącznika 14 tomu I do konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym sporządzonej w Chicago dnia 7 grudnia 1944r. Rzeczpospolita Polska jest związana na mocy oświadczenia rządowego z dnia 20 sierpnia 2003 r. w sprawie mocy obowiązującej załączników do Konwencji o międzynarodowym lotnictwie cywilnym podpisanej w Chicago dnia 7 grudnia 1944 r. (Dz. U. z 2003r., Nr 146, poz. 1413).

W związku z powyższym organ stwierdził, że samojezdny dźwig budowlany o wysokości 17 m nad poziom terenu, tj. 254 m nad poziom morza, znajdowałby się w powierzchni podejścia, gdzie obowiązuje zmienna dopuszczalna wysokość zabudowy (przekroczenie w najbardziej krytycznym punkcie o 2,7 m nad poziom terenu), a jako obiekt trudno dostrzegalny z powietrza przekraczałby dopuszczalną wysokość o 12,7 m nad poziom terenu i tym samym stanowiłby przeszkodę lotniczą.

Następnie organ odniósł się do zarzutów podniesionych we wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy.

W pierwszej kolejności organ odniósł się do zarzutów merytorycznych. Wyjaśnił, że przedmiotowy samojezdny dźwig budowlany jest sztucznym obiektem naziemnym, którego ramię, w przypadku wysunięcia na wysokość 17 m nad poziom terenu kwalifikowałoby uznanie go za przeszkodę lotniczą w rozumieniu § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska.

Organ wyjaśnił dalej, że konsekwencją uznania obiektu za przeszkodę lotniczą jest konieczność uzyskania zgody Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego, o której mowa w § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska. Zgodnie z tym przepisem Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego może w przypadkach nie powodujących powstania zagrożenia dla bezpieczeństwa statków powietrznych, udzielić zgody na odstąpienie od określonych w rozporządzeniu wymogów dotyczących powierzchni ograniczających. Wskazał, iż dopiero po uzyskaniu takiej zgody przeszkoda podlega zgłoszeniu oraz oznakowaniu zgodnie ze stosownymi przepisami.

Podniósł także, iż przedmiotowy dźwig jako sztuczny obiekt naziemny, nie może w żadnym wypadku bez zgody Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego naruszać powierzchni ograniczających i wymaga uzyskania stosownej zgody na posadowienie, co reguluje wprost § 6 i § 8 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska. Stwierdził iż przyjęcie stanowiska zaprezentowanego przez stronę prowadziłaby do niekontrolowanego posadawiania dźwigów budowlanych (w tym żurawi budowlanych) przebijających powierzchnie ograniczające bezpośrednio przy lotniskach, co nie pozostałoby bez wpływu na bezpieczeństwo operacji lotniczych. Organ podkreślił, że przed podjęciem każdej decyzji w przedmiocie udzielenia bądź nie zgody na odstąpienie od wymogów dotyczących powierzchni ograniczających każdorazowo wyważa interesy stron, uwzględniając zarówno interesy inwestorów, jak i naczelny interes jakim jest bezpieczeństwo operacji lotniczych.

Organ stwierdził również, iż dźwig, z ramieniem wysuniętym na wysokość 17 m nad poziom terenu, tj. 254 m nad poziom morza, w miejscowości [...] gmina [...] województwo [...] znajdowałby się w powierzchni podejścia, gdzie obowiązuje zmienna dopuszczalna wysokość zabudowy (przekroczenie w najbardziej krytycznym punkcie o 2,7 m nad poziom terenu), a jako obiekt trudno dostrzegalny z powietrza przekraczałby dopuszczalną wysokość o 12,7 m nad poziom terenu. Wskazał, iż powyższe jednoznacznie przesądza, że stanowiłby on przeszkodę lotniczą, co przedstawione zostało we wcześniejszej części uzasadnienia decyzji.

Organ powołał się na art. 80 ustawy - Prawo lotnicze zgodnie z którym zarządzający lotniskiem odpowiada za bezpieczną eksploatację lotniska, w tym za nałożone na niego zadania związane z ochroną lotniska. Zgodnie z art. 68 ust. 2 pkt 2 ustawy zarządzający lotniskiem obowiązany jest prowadzić eksploatację lotniska w sposób zapewniający bezpieczeństwo lotów oraz sprawność obsługi użytkowników lotniska. Zgodnie zaś z art. 68 ust. 2a ustawy zarządzający lotniskiem, w celu zapewnienia bezpieczeństwa lotów, uniemożliwia wykonywanie czynności mających wpływ na bezpieczeństwo lotów, jeżeli dalsze ich wykonywanie zagrażałoby ich bezpieczeństwu.

Organ podkreślił, iż z powyższego względu przy podejmowaniu decyzji w przedmiocie udzielenia zgody na odstąpienie od wymogów dotyczących powierzchni ograniczających Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego bierze pod uwagę także opinię zarządzającego lotniskiem. Na marginesie organ stwierdził, iż strona nie wykazała w odwołaniu dlaczego uważa, że posadowienie dźwigu z ramieniem wysuniętym na wysokość 17m nad poziom terenu nie będzie stanowiło zagrożenia dla bezpieczeństwa operacji lotniczych.

Organ podniósł, że przesądzającym argumentem za takim stanowiskiem nie jest bowiem przytoczona przez stronę opinia Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej z dnia [...].06.2011 r. Przedmiotowa opinia bowiem stanowi jedynie, że posadowienie dźwigu nie będzie negatywnie wpływać na instrumentalne procedury podejścia do lądowania dla lotniska [...]. Nie uwzględniła ona choćby wzrokowych procedur podejścia. Nie można zatem stanowiska PAŻP uznać za przesądzające w przedmiocie oceny czy samojezdny dźwig budowlany posadowiony w danej lokalizacji będzie miał wpływ na bezpieczeństwo operacji lotniczych wykonywanych na lotnisku [...]..

W dalszej kolejności organ wyjaśnił, że zasady postępowania w przypadku obiektu przekraczającego powierzchni ograniczające, a takim był przedmiotowy dźwig (sztuczny obiekt naziemny) w przypadku wysunięcia ramienia do wysokości 17 m nad poziom terenu, są jednakowe dla wszystkich wnioskodawców, tzn. Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego rozpatruje wniosek o wydanie zgody na odstąpienie od wymogów dotyczących powierzchni ograniczających (zgodnie z § 6 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska). Zgłoszenie i oznakowanie przeszkody następuje dopiero po wyrażeniu zgody na jej posadowienie. W związku z powyższym nie można było się zgodzić z zarzutem strony, w szczególności, że o sposobie prowadzenia postępowania z wniosku strony była ona informowana przez przesyłanie jej do wiadomości wszelkich pism kierowanych w niniejszym postępowaniu do innych podmiotów (do Polskiej Agencji Żeglugi Powietrznej oraz do zarządzającego lotniskiem).

Podkreślił, że postępowanie w niniejszej sprawie toczyło się z wniosku złożonego przez stronę. Nie było zatem obowiązku kierowania do strony zawiadomienia o wszczęciu postępowania. Wskazano również, że osoba reprezentująca stronę wielokrotnie telefonicznie informowana była o stadium, w jakim znajduje się przedmiotowe postępowanie. W tej sytuacji zarzut braku podstaw do wydania decyzji z uwagi na to, że nie toczyło się postępowanie był niezasadny.

Organ podkreślił, że w dniu [...] otrzymał za pośrednictwem poczty elektronicznej, zgłoszenie pracy przedmiotowego samojezdnego dźwigu budowlanego, dlatego natychmiast poinformował stronę pismem znak: [...] z dnia [..] oraz dodatkowo za pośrednictwem poczty elektronicznej, że nie została wydana jeszcze decyzja zezwalająca na umiejscowienie przedmiotowego dźwigu oraz o konsekwencjach wynikających z usytuowania przedmiotowego dźwigu. Pomimo to w dniu [...] za pośrednictwem poczty elektronicznej, otrzymał kolejne zgłoszenie pracy dźwigu w dniach od [...] do [...]. Organ zaznaczył, że z tego względu niezwłocznie wydał zaskarżoną decyzję oraz przesłał ją do strony także za pośrednictwem poczty elektronicznej. Dodał, że do strony za pośrednictwem poczty elektronicznej zostało również przesłane pismo znak: [...] z dnia [...], w którym Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego poinformował, że wydał już decyzję odmowną dla przedmiotowego dźwigu.

Organ wyjaśnił, że usytuowanie dźwigu przekraczającego powierzchnie ograniczające w powierzchni podejścia w bardzo bliskiej odległości od pasa startowego lotniska oraz jego praca w godzinach największego natężenia ruchu na lotnisku (co bezpośrednio wpływało na bezpieczeństwo operacji lotniczych), przemawiało za niezwłocznym wydaniem stosownego rozstrzygnięcia. Z tych powodów odstąpił od wymogu określonego w art. 10 § 1 kpa.

Organ dodał, że zgodnie z aktualną linią orzeczniczą sądów administracyjnych brak poinformowania strony o możliwości zapoznania się z materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie stanowi naruszenie przepisów postępowania tylko wtedy gdy niemożliwość skorzystania przez stronę z prawa do zapoznania się materiałem dowodowym miałaby wpływ na ostateczne rozstrzygnięcie. W niniejszej sprawie natomiast zasadnicze znaczenie dla rozstrzygnięcia miało nie stanowisko strony, lecz stosowne opinie PAŻP oraz odpowiedzialnego za bezpieczeństwo na lotnisku podmiotu będącego zarządzającym lotniskiem ([...]). Z powyższych względów, oraz mając na uwadze w szczególności fakt, że strona rozpoczęła pracę dźwigu pomimo braku stosownego rozstrzygnięcia organu władzy lotniczej - Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego odstąpił od wymogu, o którym mowa w art. 10 § 1 k.p.a. z uwagi na niebezpieczeństwo dla życia i zdrowia ludzkiego.

Odnosząc się do zarzutu błędnego powołania podstawy prawnej decyzji, w świetle wyczerpującego wyjaśnienia tychże podstaw w pierwszej części uzasadnienia decyzji organ uznał go za niezasadny. Organ dodał, iż w dniu [...] w sprawie z kolejnego wniosku strony wydał decyzję nr [...], w której wyraził zgodę na czasową lokalizację samojezdnego dźwigu budowlanego w miejscowości [...] gmina [...], województwo [...] z ramieniem wysuniętym do wysokości 15 m nad poziom terenu. Decyzję tę strona odebrała niezwłocznie (osobiście w dniu 01.08.2011 r.) - jest ona ostateczna i w oparciu o nią inwestycja może być prowadzona.

Skargę na powyższa decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł J.W. wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji i poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji.

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił błędy merytoryczne polegające na uznaniu, że :

1) samojezdny dźwig budowlany jest przeszkodą lotniczą, bowiem zgodnie z zgodnie z zapisem art. 87 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. - Prawo lotnicze (Dz. U. z roku 2006 nr 100, poz. 696 z późn. zm.) przeszkodami lotniczymi są wyłącznie obiekty budowlane i obiekty naturalne; w kategorii tej nie mieszczą się więc maszyny budowlane;

2) do maszyn budowlanych, a w tym w szczególności dźwigów samojezdnych maja zastosowanie przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie warunków, jakie powinny spełniać obiekty budowlane oraz naturalne w otoczeniu lotniska (Dz. U. z roku 2003 nr 130, poz. 1192) oraz rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 25 czerwca 2003 r. w sprawie sposobu zgłaszania oraz oznakowania przeszkód lotniczych (Dz. U. z roku 2003 nr 130, poz. 1193), na które w osnowie decyzji oraz jej uzasadnieniu powoływał się Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego;

3) przepisy nakładają na inwestora lub wykonawcę robót budowlanych obowiązek zgłaszania do jakiegokolwiek organu administracji lokalizacji maszyn budowlanych oraz uzgadniania z nimi lokalizacji; podczas gdy żaden przepis nie nakłada na inwestora takiego obowiązku, a zatem organ nie może takiego obowiązku nakładać ani dokonywać w sprawie rozstrzygnięć. W ocenie skarżącego, brak było zatem podstaw prawnych do wydania przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego zaskarżonej decyzji;

4) przedmiotowy dźwig samojezdny wpływa i będzie wpływał na bezpieczeństwo ruchu lotniczego. Zdaniem skarżącego, organ powinien łatwo ustalić brak wpływu przedmiotowego dźwigu na bezpieczeństwo ruchu lotniczego. Organ natomiast wydając decyzję oparł się na treści pisma [...] Portu Lotniczego [...] spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z dnia [...] zawierającego treści niezgodne z prawdą, co wydający decyzję na podstawie posiadanych dokumentów (dokumenty rejestracyjne lotniska [...]) powinien bez trudu ustalić;

5) zarządzający [...] wystąpił o wydanie decyzji, podczas gdy według wiedzy skarżącego zarządzający nie wystąpił o wydanie takiej decyzji, co wskazuje, że podnoszone przez organ zagrożenie bezpieczeństwa nie występowało; a co potwierdziła także Prokuratura Rejonowa [...] w postanowieniu z [...] o sygnaturze[...].

Zaskarżonej decyzji skarżący zarzucił także błędy formalne :

1) art. 61 § 1 kpa., gdyż Kancelaria Prawna Nieruchomości nigdy nie złożyła wniosku o wydanie zgody na ustawienie samojezdnego dźwigu budowlanego, w szczególności wniosku opisanego w osnowie decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego. Błędne zatem jest twierdzenie organu, że była ona skutkiem wniosku strony, ponieważ wniosek nie został nigdy złożony, nie mogło zatem toczyć się żadne postępowanie administracyjne; a jeśli nie toczyło się postępowanie administracyjne nie mogła w nim zostać wydana decyzja administracyjna, w szczególności decyzja będąca przedmiotem skargi.

2) art. 61 § 4 kpa., gdyż gdyby Prezes Urzędu Lotnictwa Cywilnego wszczął postępowanie z urzędu winien o tym, zgodnie z zawiadomić wszystkie strony; zawiadomienie takie nie zostało natomiast nigdy wysłane ani tym bardziej doręczone Kancelarii Prawnej Nieruchomości; Skarżący dodał, iż nietrafne jest przy tym stanowisko organu, że liczne kontakty telefoniczne mogły zastąpić wymogi formalne postępowania.

3) art. 10 § 1 kpa., gdyż nawet jeżeli przyjąć, że postępowanie się toczyło, to organ nie zapewnił Kancelarii Prawnej Nieruchomości zapoznania się ze zgromadzonymi dowodami, a tym bardziej możliwości wypowiedzenia się co do zebranych dowodów; Dodał, iż organ prowadzący postępowanie (o ile było ono prowadzone, nie odstąpił od przytoczonej zasady zgodnie z art. 10 § 2 kpa, zatem nie mógł zakończyć postępowania i wydać zaskarżonej decyzji.

4) art. 107 § 1 kpa., gdyż zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów formalnych, a w szczególności nie zawiera podstawy prawnej dokonanego zaskarżoną decyzją rozstrzygnięcia; przytoczone w osnowie i uzasadnieniu przepisy nie mają zastosowania do sprawy, której zaskarżona decyzja dotyczy.

W odpowiedzi na skargę organ podtrzymał swoje stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, zważył co następuje :

Wojewódzki Sąd Administracyjny zaważył, co następuje:

Skarga J. W. podlega odrzuceniu.

Stosownie do treści art. 50 § 1 ustawy z 30 sierpnia 2002 roku- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153 póz. 1270 ze zm.), zwanej dalej p.p.s.a., uprawnionym do wniesienia skargi jest każdy, kto ma w tym interes prawny, prokurator, Rzecznik Praw Obywatelskich oraz organizacja społeczna w zakresie jej statutowej działalności, w sprawach dotyczących interesów prawnych innych osób, jeżeli brała udział w postępowaniu administracyjnym. Nadto zgodnie z § 2 art. 50 p.p.s.a. uprawnionym do wniesienia skargi jest również inny podmiot, któremu ustawy przyznają prawo do wniesienia skargi.

Pod pojęciem interesu prawnego, o którym mowa w art. 50 § 1 p.p.s.a., rozumie się istnienie związku między sferą indywidualnych praw i obowiązków wnoszącego skargę a zaskarżonym aktem. Związek ten wynika w przeważającej większości z przepisów administracyjnego prawa materialnego, ale także procesowego lub ustrojowego, gdzie musi istnieć norma prawna przewidująca w określonym stanie faktycznym i w odniesieniu do określonego podmiotu możliwość wydania określonego aktu lub podjęcia określonej czynności, o której mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a p.p.s.a. Ze skargą do sądu administracyjnego może wystąpić podmiot, który wykaże związek pomiędzy swoją sytuacją prawną i normą prawa materialnego, procesowego lub ustrojowego (por. T. Woś (w:) T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, LexisNexis Warszawa 2009, s. 275, uzasadnienie uchwały NSA z dnia 11 kwietnia 2005 r., OPS 1/04, ONSAiWSA 2005 Nr 4, póz. 62). W konsekwencji takiej regulacji postępowanie sądowoadministracyjne może być prowadzone, jako postępowanie bezwzględnie oparte na zasadzie skargowości, tylko na podstawie skargi wniesionej przez legitymowany do tego podmiot. Istnienie legitymacji skargowej podlega badaniu przez sąd administracyjny. Podmioty mają legitymację do złożenia skargi w zakresie określonym przepisami prawa. Ustalenie zatem zakresu tej legitymacji musi nastąpić w postępowaniu wstępnym, natomiast brak legitymacji jest podstawą do odrzucenia skargi. Nie wykazanie owego związku skutkuje tym, iż podmiot wnoszący skargę nie jest legitymowany do jej wniesienia. Skarga taka podlega odrzuceniu na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a. Zgodnie bowiem z tym przepisem Sąd odrzuca skargę jeżeli jej wniesienie jest z innych przyczyn, tj. innych niż wskazane w art. 58 § 1 pkt 1 - 5, niedopuszczalne.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt rozpoznawanej sprawy Sąd uznał, iż skarżący J. W. nie posiada indywidualnego interesu prawnego, o którym mowa w art. 50 § 1 p.p.s.a., nie jest również podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi na podstawie szczególnego przepisu.

Należy wskazać, że w piśmie inicjującym postępowanie administracyjne w przedmiotowej sprawie "ZGŁOSZENIE PRZESZKODY LOTNICZEJ – DŻWIG W [...] GM.[...]" skarżący wyraźnie wskazał, że działa jako pełnomocnik właściciela terenu. Z dołączonego do pisma pełnomocnictwa udzielonego przez właścicielkę terenu K. W. wynika, że pełnomocnictwo obejmuje reprezentację przed wszelkimi organami administracji samorządowej i państwowej. Wynikiem rozpoznania złożonego zgłoszenia było wydanie przez Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego decyzji, która nie była kierowana do skarżącego. Postępowanie odwoławcze również zostało zainicjowane przez J.W. działającego z upoważnienia właściciela gruntu. W rezultacie należy uznać, że skarżący w postępowaniu administracyjnym działał jako pełnomocnik i reprezentował interesy K. W. W związku z tym nie mógł złożyć skargi we własnym imieniu. Mimo to konsekwentnie twierdził, że w postępowaniu sądowoadministracyjnym nie działa jako pełnomocnik K. W.

Z uwagi więc na brak jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, że interes prawny skarżącego wynika z przepisów prawa materialnego, a ponadto żaden przepis ustawy szczególnej nie przyznaje J.W. uprawnienia do wniesienia skargi, w stosunku do decyzji Prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego należało uznać, że nie zalicza się on do żadnej kategorii podmiotów wyliczonych w art. 50 § 1 i § 2 ustawy p.p.s.a., co uzasadniało odrzucenie skargi z tej przyczyny.

W tych okolicznościach, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, działając na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 oraz § 3 związku z art. 50 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, odrzucił skargę.