II SA/Gd 196/12

Uzasadnienie

W dniu 27 grudnia 2011 r. A. Ż. –M. i T. M. wezwali Radę Gminy do usunięcia naruszenia prawa - uchwały nr [...] z dnia 29 grudnia 2010 r. w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K.

A. Ż. –M. w swoim wezwaniu podniosła, że w toku procedury uchwalania studium po jego wyłożeniu do publicznego wglądu nastąpiła zmiana lokalizacji zakładu wydobywczego gazu ziemnego. W ocenie wzywającej w takiej sytuacji powinno nastąpić ponowienie procedury poprzez uzyskanie opinii dla nowej lokalizacji, ponowienie uzgodnień oraz ponowne wyłożenie projektu. Natomiast brak takich kroków świadczy o naruszeniu procedury sporządzania studium. Dalej wnosząca wezwanie wskazała, iż naruszenie to ma charakter istotny, gdyż przedłożenie dokumentu studium do zaopiniowania Dyrektorowi Okręgowego Urzędu Górniczego mogłoby wiązać się z wydaniem negatywnej opinii zwłaszcza, że po zmianie lokalizacji zakład został przeniesiony w bezpośrednie sąsiedztwo terenów mieszkaniowych i wskazanych w studium do zainwestowania w kierunku mieszkaniowym.

T. M. w wezwaniu kierowanym do Rady Gminy zarzucił naruszenie trybu uchwalania studium poprzez wadliwe głosowanie nad zgłoszonymi przez mieszkańców gminy uwagami do projektu studium. W przekonaniu wzywającego dwukrotne głosowanie oraz przedstawienie uwag w sposób zbiorczy, a nie zindywidualizowany doprowadziło do ich nieuwzględnienia i uchwalenia studium o treści nie realizującej postulatów właścicieli działek.

W odpowiedzi na powyższe wezwania Rada Gminy podjęła w dniu 26 stycznia 2012 r. uchwałę o odmowie uwzględnienia wezwania do naruszenia prawa. Podkreśliła, że podniesione w powyższym wezwaniu zarzuty były przedmiotem badania Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który rozpoznawał skargę na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody w sprawie stwierdzenia nieważności uchwały nr [...] Rady Gminy z dnia 29 grudnia 2010 r. w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy K. Wojewódzki Sąd Administracyjny w orzeczeniu z dnia 2 czerwca 2011 r. uchylił rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody, uwzględniając w całości uwagi zawarte w skardze na powyższe rozstrzygnięcie wniesionej przez Radę Gminy.

Skargę na uchwałę o studium wnieśli A. i T. M. domagając się stwierdzenia jej nieważności w całości. Podali, że są właścicielami działki nr [...] w K. oraz nr [...] w S. W przekonaniu skarżących regulacje uchwalone w studium spowodowały ograniczenie możliwości zainwestowania należących do nich nieruchomości. Skarżący wskazali, że działka nr [...] znalazła się w granicach terenu określonego jako "obszary rolnicze i zieleni krajobrazowej" z przewidzianym zakazem lokalizowania zabudowy. Jeżeli zakaz ten zostanie uwzględniony w uchwalanym w przyszłości planie miejscowym, a wskutek tej regulacji w studium niemożność zabudowania działki została już przesądzona, stanowi to naruszenie interesu prawnego skarżących, zwłaszcza, że w poprzednio obowiązującym planie istniała możliwość budowy siedliska na tej działce, zaś obecnie wprowadzony zakaz nie jest podyktowany regulacjami zawartymi w przepisach odrębnych.

Działka nr [...] w uchwalonym studium znalazła się w granicach terenu określonego jako "Pole golfowe z dopuszczeniem towarzyszącej zabudowy mieszkaniowej terenów zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej", w poprzednim planie był to teren zabudowy mieszkaniowej jednorodzinnej. Zmiana taka w znaczący sposób ograniczyła wedle skarżących ewentualne możliwości zagospodarowania przedmiotowej nieruchomości. Ingerencja gminy w tym zakresie jest nieuzasadniona. Nie przemawiają również za tą zmianą żadne uwarunkowania formalne i prawne. Skarżący podkreślili, że gmina uchwałą z dnia 23 listopada 2007 r. przystąpiła do sporządzenia projektu planu, który swym zasięgiem obejmuje przedmiotową nieruchomość.

W dalszej części skargi podniesione zostały zarzuty dotyczące zasad sporządzania studium oraz nadużycia władztwa planistycznego poprzez brak uwzględnienia prawa własności, gdyż wskutek zakazu zabudowy albo ograniczonego prawa zabudowy wartość należących do skarżących działek ulegnie obniżeniu. Wedle skarżących Rada Gminy całkowicie pominęła wolę właściciela w planowaniu kierunków zagospodarowania nieruchomości.

W przekonaniu skarżących zakaz zabudowy stanowi nadużycie władztwa planistycznego, gdyż nie wynika on z zasad ochrony obszaru chronionego krajobrazu, jaki obowiązuje w odniesieniu do działki nr [...]. Rada Gminy w tym zakresie nie może naruszać właściwości innych organów, a w szczególności nie można przyjąć, iż interes publiczny w zakresie ochrony przyrody oraz krajobrazu stanowił podstawę tak drastycznej ingerencji w prawo własności. Nie uzasadnia tego zakazu także ochrona ładu przestrzennego, gdyż w ocenie skarżących zabudowa siedliskowa wpisałaby się w krajobraz rolniczy wsi K. W ocenie skarżących powyższe świadczy o naruszeniu interesu prawnego skarżących w wyniku podjęcia zaskarżonej uchwały z naruszeniem wskazanych wyżej zasad sporządzania studium.

Wskazując na kolejne naruszenie dotyczące zasad sporządzania studium skarżący wskazali, iż wadliwie zostały przez Radę Gminy ocenione wniesione uwagi, które nie zostały merytorycznie rozpoznane. Skarżący szczegółowo opisali poszczególne czynności Rady dotyczące wniesionych uwag konstatując, że uwagi nie zostały potraktowane w zindywidualizowany sposób, a jedynie całościowo uznane za niezasadne.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik Rady Gminy wniósł o jej oddalenie.

Rada wskazała, że tryb sporządzania studium był przedmiotem oceny Sądu Administracyjnego w Gdańsku, który w wyroku z dnia 2 czerwca 2011 r. sygn. akt II SA/Gd 323/11 stwierdził, że Rada procedowała zgodnie z prawem.

Odpowiadając na zarzut wprowadzenia zakazu zabudowy na działce nr [...]Rada wskazała, że działka ta stanowi w części grunt rolny, pastwiska i las, a więc grunty podlegające szczególnej ochronie przed przeznaczaniem ich na cele zabudowy mieszkaniowej, o czym mówi art. 1 ust. 2 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nakazujący w planowaniu uwzględniać zwłaszcza wymagania w zakresie ochrony gruntów rolnych i leśnych. Art. 3 tej ustawy stanowi, że ochrona tych gruntów polega na ograniczaniu przeznaczania ich na cele nierolnicze lub nieleśne. Mając na uwadze wytyczne ustawowe, z jednej strony zakazujące zamykania terenów otwartych, z drugiej chroniące tereny rolne, nie można mówić o przekroczeniu władztwa planistycznego przez organy Gminy. Kwestionowanie polityki Gminy i ustaleń Studium prowadziłoby do niebezpiecznego precedensu, który powodowałby, że składać skargę na uchwałę przyjmującą studium mógłby każdy, którego działki leżą w sąsiedztwie terenów budowlanych, a nie uzyskały takiego przeznaczenia. Rada podkreśliła, że skarżący w toku procedury uchwalania studium złożyli uwagę dotycząca dopuszczenia zabudowy na działce nr [...], jednak nie została ona uwzględniona.

Kolejny zarzut skarżących dotyczył działki nr [...], położonej w miejscowości S., która w uchwalonym studium znalazła się w granicach terenu określonego jako "Pole golfowe z dopuszczeniem towarzyszącej zabudowy mieszkaniowej". Pełnomocnik Rady podkreślił, iż w odniesieniu do tej działki brak było wniosków i uwag skarżących złożonych do projektu Studium, w tym obecnie zgłaszanego zarzutu ograniczenia możliwości zabudowy. Natomiast skarżący T. M. jako przewodniczący Gminnej Komisji Urbanistycznej czynnie uczestniczył w pracach organów gminy dotyczących planowania i zagospodarowania przestrzennego.

Pełnomocnik Rady wskazał, iż brak jest naruszenia interesu prawnego skarżących zaskarżoną uchwałą. Z kwestionowanych przez skarżących postanowień studium odnośnie działki nr [...] jednoznacznie wynika, że ustalenia dla obszarów ochrony terenów rolniczych i zieleni krajobrazowej są częścią ustaleń w zakresie kierunków zagospodarowania przestrzennego w zakresie kształtowania sieci osadniczej na terenie Gminy Jak wynika z treści studium podstawowy kierunek zagospodarowania to całkowite wykluczenie możliwości ich zainwestowania, nawet w formie rozproszonej zabudowy tzw. siedliskowej. W części tekstowej studium określającej kierunki zagospodarowania przestrzennego wskazano, że rozwój przestrzenny gminy ma być oparty na zasadzie zrównoważonego rozwoju oraz regule pierwszeństwa jakości nad ilością wyrażającą się w takich zasadach wykorzystania przestrzeni, jak: racjonalne wykorzystanie zasobów poprzez ograniczenie chaotycznego, rozproszonego zainwestowania na rzecz intensyfikacji, porządkowania oraz podnoszenia standardu i ładu przestrzennego istniejących struktur osadniczych, kształtowania strefy miejskiej jako przestrzeni konkurencyjnej, o wysokiej jakości i standardzie zagospodarowania, spełniającej wysokie wymagania i aspiracje potencjalnych użytkowników, zachowanie, ochrona i wyeksponowanie tych elementów zagospodarowania, które służą utrzymaniu atrakcyjności środowiska przyrodniczo-kulturowego, świadczą o tożsamości gminy i jej lokalnej odrębności. W odniesieniu do procesu planistycznego to właśnie na etapie uchwalania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego Rada Gminy uzyskuje kompetencje do prawotwórczej działalności w ramach władztwa planistycznego, w ramach którego jest uprawniona do kreowania - w granicach upoważnienia ustawowego - norm prawnych bezpośrednio oddziałujących na prawo własności. Natomiast w uchwalonym studium jedynie zakreślono kierunki i zasady przyszłych regulacji, jakie pojawią się w poszczególnych planach. Zawarte w zaskarżonym studium stwierdzenia takie jak "całkowite wykluczenie możliwości zainwestowania", czy "rozwój przestrzenny gminy ma być oparty na zasadzie zrównoważonego rozwoju oraz regule pierwszeństwa jakości nad ilością" należy traktować jako wskazany w studium kierunek działania Rady Gminy na etapie uchwalania planu, który wbrew twierdzeniom skarżących nie może być traktowany jako nakaz bezwzględnie wiążący i nie podlegający ocenie przez organ planistyczny uchwalający plan.

W kontekście powyższej argumentacji zdaniem pełnomocnika Rady nie można podzielić stanowiska skarżących w zakresie dotyczącym istnienia ich legitymacji skargowej i uznać, iż wykazali naruszenie przez kwestionowaną uchwałę ich interesu prawnego lub uprawnienia. Wprawdzie wywodzony z prawa własności interes skarżących jest wyraźnie zindywidualizowany i prawnie chroniony, ale trudno byłoby uznać, że został on naruszony ustaleniami przedmiotowego studium.

Odpierając zarzuty dotyczące trybu uchwalenia studium pełnomocnik Rady przywołał ponownie wyrok WSA w Gdańsku z dnia 2 czerwca 2011 r. uwzględniający skargę Rady Gminy na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody, gdzie Sąd nie dopatrzył się naruszenia art. 28 ustawy o planowaniu w odniesieniu do uchwały o Studium.

Reasumując, Rada Gminy wniosła o oddalenie skargi wskazując na brak naruszenia interesu prawnego skarżących.

W piśmie z dnia 20 czerwca 2012 r. skarżący podnieśli, że nieprawdą jest jakby na działce nr [...] w K. nigdy nie znajdowała się jakakolwiek zabudowa, gdyż takowa istniała już w 1879 r., ponadto w nieobowiązującym już planie ogólnym gminy działka ta przewidziana była pod "tereny osiedleńcze". Zakwestionowali twierdzenia Rady Gminy o konieczności ochrony gruntów rolnych działki nr [...] podnosząc, że teren inwestycyjny na działce jest VI, a więc najniższej klasy bonitacyjnej. Jest więc to zgodnie z ustawą z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów rolnych i leśnych klasa gleby nie wymagająca zgody na zmianę przeznaczenia na cele nierolnicze. Ponadto, podkreślili skarżący, teren przeznaczony bezpośrednio na inwestycję dawno temu został wyłączony z użytkowania rolnego, do którego nigdy nie powrócił. Dalej skarżący podnieśli, że Rada Gminy mylnie uzasadniła całkowite wykluczenie możliwości inwestowania na działce nr [...] twierdząc, że wprowadzenie tam zabudowy obniżyłoby standard i ład przestrzenny. Zdaniem Rady wprowadzenie zabudowy byłoby działaniem sprzecznym z zachowaniem, ochroną i wyeksponowaniem tych elementów zagospodarowania, które służą utrzymaniu atrakcyjności przyrodniczo - kulturowej oraz świadczą o gminnej tożsamości i odrębności. O całkowitym niezrozumieniu tej problematyki przez Radę świadczy w ocenie skarżących stanowisko Pomorskiego Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w Gdańsku z którego wynika, że "zamiar uzupełnienia zabudowy i przywrócenia w tym miejscu dawnego przysiółka zasługuje na poparcie ze strony PWKZ z uwagi na ochronę krajobrazu kulturowego". Stanowisko konserwatora potwierdza wyjątkową celowość zabudowy siedliskowej, zatem jej wykluczenie w stosunku do działki nr [...] jest bezzasadne.

Dalej podnieśli skarżący, że wskutek błędu lub celowego działania organ sporządzający studium zlokalizował kopalnię gazu na terenie działki nr [...] w K. Dla takiej wersji projektu studium organ przeprowadził całą procedurę planistyczną wraz z uzgodnieniami i wyłożeniem projektu studium do publicznego wglądu. Skarżący w związku z tym mogli się jedynie spodziewać zmiany własności działki nr [...]. Następnie tuż przed uchwaleniem studium organ zmienił projekt studium lokalizując kopalnię gazu po sąsiedzku ale w innej miejscowości ( O. ) - i w całkowicie innych warunkach środowiskowych. Dla tej ostatecznej i uchwalonej wersji projektu studium organ nigdy nie przeprowadził wymaganej prawem oceny ani prognozy wpływu na środowisko.

W uzupełnieniu swego stanowiska Rada Gminy w piśmie z dnia 21 czerwca 2012 r. wskazała, że w jej ocenie nie istniała potrzeba sporządzania ponownej oceny na środowisko z uwagi na zmianę lokalizacji miejsca odwiertu gazu, gdyż zaznaczenie tego, istniejącego w dacie sporządzania projektu studium, odwiertu na mapie będącej załącznikiem do studium miało jedynie cel informacyjny, absolutnie zaś nie miało oznaczać jego planowanej lokalizacji. Tym samym Rada uznała, że nie istnieje konieczność sporządzenia nowej prognozy, ani też powtórzenia któregokolwiek etapu uchwalania studium z uwagi na błąd w zaznaczeniu na mapie odwiertu istniejącego od 1998 r. a nie planowanego do lokalizacji, jak wskazuję skarżący.

Po otrzymaniu powyższego pisma T. M. podtrzymał swój zarzut jakoby zmiana miejsca lokalizacji kopalni gazu w opracowywanym studium z pierwotnego na jego działce a następnie w obrębie miejscowości O. wymagała dokonania oceny oddziaływania na środowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z treścią art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta co do zasady sprawowana jest pod względem zgodności z prawem. Stosownie natomiast do art. 3 § 2 pkt 5 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi ( tekst jednolity Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej P.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej wykonywana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na akty prawa miejscowego jednostek samorządu terytorialnego.

Niniejsza skarga została wniesiona w trybie art. 101 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (tekst jednolity Dz.U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), który stanowi, że skargę na uchwałę organu gminy może wnieść każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostały naruszone uchwałą.

Skarga wniesiona została z zachowaniem ustawowego terminu określonego w art. 53 § 2 ustawy oraz po uprzednim wezwaniu organu gminy do usunięcia naruszenia prawa.

Druga przesłanką skutecznego wniesienia skargi jest konieczność wykazania przez skarżącego, że w konkretnym wypadku istnieje związek pomiędzy jego własną "prawnie gwarantowaną" (a nie wyłącznie "faktyczną") sytuacją, a zaskarżaną przezeń uchwałą, polegający na tym, że uchwała ta narusza (czyli pozbawia lub ogranicza) właśnie "jego interes prawny lub uprawnienie". Naruszenie interesu prawnego nie oznacza jednak obowiązku uwzględnienia skargi. Obowiązek jej uwzględnienia powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest związane z jednoczesnym naruszeniem przepisu prawa materialnego (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 18 stycznia 2007 r., II OSK 1627/2006, dostępny w Systemie Informacji prawnej LEX, Lex nr 315977).

W tym miejscu wskazać należy na związanie Sądu granicami danej sprawy, które w przypadku kontroli przez Sąd studium są wyznaczane przez zakres naruszenia interesu prawnego i uprawnień skarżącego. Inne rozumienie treści przepisu art. 134 P.p.s.a. przy rozpoznawaniu spraw z zakresu uchwalania studium prowadziłoby w istocie do orzekania w niezaskarżonym zakresie, który odnosi się do praw i obowiązków innych osób i to bez ich woli i wiedzy o toczącym się postępowaniu sądowoadministracyjnym. Powyższe wskazuje bezsprzecznie na brak interesu prawnego skarżących do zaskarżania całego studium oraz do kwestionowania ustaleń w odniesieniu do nieruchomości innych jak tylko będących ich własnością, a także do powoływania się na naruszenie procedury przy sporządzaniu studium bez wykazania naruszenia własnego interesu prawnego.

W tym miejscu wskazać należy, że WSA w Gdańsku wyrokiem z dnia 2 czerwca 2011 r. sygn. akt II SA/Gd 323/11 uchylając rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z 4 lutego 2011 r., którym stwierdzono nieważność uchwały Rady Gminy z 29 grudnia 2010 r. Nr [...] w sprawie uchwalenia Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy wskazał, że w sprawie nie miało miejsca naruszenie art. 28 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.).

Omawiając charakter uchwały w przedmiocie studium na wstępie należy wyjaśnić, że z treści art. 7 ust. 1 pkt 1 ustawy o samorządzie gminnym wynika, że zadania własne gminy obejmują sprawy m.in. ładu przestrzennego, natomiast art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zalicza uchwalanie studium do zadań własnych pozostających w sferze władztwa planistycznego gminy (wyrok NSA z dnia 26 lutego 2008r., sygn. akt II OSK 1765/07). Wobec powyższego uchwała w sprawie uchwalenia studium stanowi uchwałę podjętą w sprawie z zakresu administracji publicznej, nie stanowiącą jednak aktu prawa miejscowego. Postanowienia studium są kierowane do organów gminy, nie są natomiast adresowane, ani też co do zasady bezpośrednio nie kształtują sytuacji prawnej podmiotów spoza systemu administracji publicznej.

Wprawdzie studium nie jest aktem prawa miejscowego, to jednak jego ustalenia są wiążące dla organów gminy przy sporządzaniu planów zagospodarowania przestrzennego będących aktami prawa miejscowego. Niewątpliwie zaś plany miejscowe kształtują sposób wykonywania prawa własności gruntu. A zatem w studium określone zostają prawnie wiążące kryteria większości dopuszczalnych ustaleń planu miejscowego, co pośrednio, jednakże w sposób wiążący, będzie implikowało sposób wykonywania prawa własności w sytuacji w której zasady gospodarowania przestrzenią przyjęte w studium zostaną następnie uchwalone w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego (wyrok WSA z dnia 1 kwietnia 2011r. IV SA/Wa 2235/10 dostępny na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych: http://cbois.nsa.gov.pl).

W świetle powyższego, analizując akta administracyjne sprawy wywieść należy, iż skarżący A. M. i T. M. nie wykazali naruszenia swego interesu prawnego lub uprawnienia, które byłoby rzeczywiste i bezpośrednie. Owszem, skarżący są właścicielami działek [...] i [...], jednakże nie wykazali aby postanowienia zaskarżonej uchwały naruszały ich interes w zakresie prawa własności. Pamiętać należy, iż studium nie wywołuje skutków prawnych, które są zastrzeżone dla planów miejscowych, zatem niewystarczające jest wykazanie samej możliwości naruszenia interesu prawnego skarżącego. Mimo wymogu zgodności planu ze studium w obecnej ustawie to związanie nie jest do końca kategoryczne i nie pozostaje również w sprzeczności z prawem jakie przysługuje gminie w zakresie władztwa planistycznego. To gmina określa przeznaczenie gruntów w planie, a zmiana przeznaczenia gruntu nie stanowi naruszenia prawa w tym prawa własności w szczególności. Właściciel może korzystać ze swego prawa własności w granicach określonych przez ustawy i zasady współżycia społecznego oraz zgodnie z jego społeczno - gospodarczym przeznaczeniem ( art. 140 Kodeksu cywilnego ). To społeczno - gospodarcze przeznaczenie jest kształtowane między innymi przez plany miejscowe, a uchwalanie ich pozostaje w ramach władztwa planistycznego przysługującego gminie. Trudno w takiej sytuacji stawiać zarzut naruszenia interesu prawnego lub uprawnienia, które byłoby rzeczywiste i bezpośrednie, gdyż każde określenie przeznaczenia gruntu nie po myśli właściciela równałoby się z możliwością skutecznego torpedowania studium bądź planu. Zawsze ktoś z mieszkańców danego terenu będzie czuć się pokrzywdzony, czy niezadowolony z ustaleń studium i konsekwentnie planu, gdyż np. jego grunt zakwalifikowano jako przeznaczony pod zieleń miejską a nie pod inwestycje. Nie świadczy to jednak o naruszeniu prawa bądź interesu prawnego.

W odniesieniu do działki nr [...] znajdującej się w obrębie wsi K. zaskarżone Studium jako dominujące funkcje tego terenu określa rekreację, obsługę turystyki, rozwój funkcji uzdrowiskowych, a uzupełniające mieszkalnictwo, funkcje usługowe związane z obsługą mieszkańców, rolnictwo. Wprost zapisane zostało w zaskarżonej uchwale, że określone na rysunku studium zasięgi obszarów rozwoju zainwestowania wielofunkcyjnego są zasięgami orientacyjnymi – do uściślenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Ten zapis świadczy o potencjalności zakazu zabudowy w odniesieniu do działki nr [...] i wyraźnie wskazuje na brak bezpośredniej ingerencji studium w prawo własności skarżących.

W odniesieniu do działki nr [...] w obrębie S. wskazania studium są następujące: "pole golfowe z dopuszczeniem towarzyszącej zabudowy mieszkaniowej; wielkość zabudowy mieszkaniowej do ustalenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego". Tutaj także brak jest bezpośredniej ingerencji w prawo własności skarżących, gdyż dopiero doprecyzowanie tego zapisu w planie miejscowym pozwoli na udzielenie odpowiedzi jaka typu zabudowa będzie dozwolona na przedmiotowej działce i czy ograniczy to możliwości inwestycyjne skarżących.

W konsekwencji, przekonaniu Sądu, skarżący nie wykazali naruszenia swego interesu prawnego poprzez uchwalenie kwestionowanego Studium. Należy podkreślić także, że skoro Studium nie wywołuje skutków właściwych dla miejscowego planu i nie kształtuje sposobu wykonywania prawa własności nieruchomości, powoływanie się na uprawnienia właścicielskie nie wystarcza dla uznania naruszenia interesu prawnego, nie można bowiem w oparciu o postanowienia studium w przedmiotowej sprawie dowodzić że skarżący "mają zakaz zabudowy nieruchomości" skoro Studium nie jest aktem prawa miejscowego a tylko miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego może skutecznie kształtować i ograniczać korzystanie z prawa własności nieruchomości. Wykazanie, że postanowienia Studium jako aktu wewnętrznego, programowego, naruszają interes prawny skarżących, jest wyjątkowo trudne i może mieć miejsce w bardzo szczególnych i rzadkich sytuacjach. Taka sytuacja w rozpoznawanej sprawie nie występuje. W odniesieniu do skarg na uchwały Sąd przede wszystkim bada, czy interes prawny skarżącego został naruszony. Jeśli interes ten naruszony nie został, Sąd nie bada zasadności innych podniesionych w skardze zarzutów, w szczególności procedury sporządzania Studium. W szczególności nie mogą być uznane za uzasadnione zarzuty związane z kwestionowaniem poprawności sporządzenia mapy uwzględnionej w toku procedury uchwalania i zaznaczenia na niej lokalizacji odwiertu gazu. Tym bardziej, że skarżący doskonale zdaje sobie sprawę, że problem powstał wskutek błędnego zaznaczenia na mapie istniejącego odwiertu, co zostało następnie skorygowane. Nawet gdyby uznać powyższe za błąd, to nie miał on wpływu na treść uchwalonego Studium.

Z powyższych względów, w ocenie Sądu zaskarżona uchwała nie naruszyła interesu prawnego skarżących, co skutkuje oddaleniem skargi na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.