VIII SA/Wa 333/12

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] marca 2010 r., znak [...], Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R. utrzymało w mocy decyzję własną z dnia [...] stycznia 2010 r. stwierdzającą nieważność decyzji Prezydenta Miasta R,. z dnia [...] września 2005 r., nr [...], znak [...] w sprawie ustalenia sposobu zagospodarowania terenu i warunków zabudowy dla inwestycji obejmującej zmianę istniejącego budynku mieszkalnego na ośrodek wypoczynkowo – szkoleniowy z bazą noclegową i gastronomiczną /[...]/ oraz jego rozbudowę wraz z infrastrukturą techniczną na działce nr [...], położonej w R. przy ul. [...].

Powyższa decyzja została poprzedzona następującym postępowaniem:

Pismem z dnia [...] maja 2005 r. J.H.J. wnieśli do Prezydenta Miasta R. o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla inwestycji obejmującej zmianę istniejącego budynku mieszkalnego na ośrodek wypoczynkowo – szkoleniowy z bazą noclegową i gastronomiczną /[...]/ oraz jego rozbudowę wraz z infrastrukturą techniczną na działce nr [...], położonej w R. przy ul. [...].

Decyzją z dnia [...] września 2005 r. Prezydenta Miasta R. ustalił warunki zabudowy dla w/w inwestycji. Decyzją z dnia [...]grudnia 2008 roku Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R., po rozpatrzeniu wniosku A.W.S., stwierdziło nieważność decyzji Prezydenta Miasta R. z dnia [...] września 2005 roku ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowania terenu.

Powodem stwierdzenia przez organ nieważności decyzji było wydanie jej z rażącym naruszeniem prawa – art. 52 ust. 2 pkt 1) ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r., nr 80, poz. 717, zwana dalej "u.p.z.p."), bowiem wniosek inwestorów nie zawierał załącznika graficznego i nie podano sposobu użytkowania rozbudowanej części budynku. Poza tym analiza funkcji oraz cech zabudowy stanowiąca istotny element decyzji została opracowana wadliwie, bo na kserokopii mapy, nie wskazano w niej szerokości frontu działki, dowolnie wyznaczono wielkość obszaru analizowanego, wykazano jedynie istniejącą zabudowę mieszkaniową na działkach [...] i [...], nie podając jej gabarytów, pominięto określenie pozostałej istniejącej zabudowy w wyznaczonym przez organ obszarze analizowanym. Nadto w analizie podano, że inwestycja posiada dostęp do drogi publicznej – ulicy [...] przez drogę wewnętrzną – ulicę [...], ale w załącznikach graficznych nie wskazano położenia ulicy [...]. W ocenie organu analiza wykonana na potrzeby tej sprawy nie dawała podstaw do poczynienia ustaleń, czy planowana inwestycja stanowi kontynuację funkcji, z zachowaniem ładu przestrzennego.

Wniosek o powtórne rozpoznanie sprawy złożyła E.G. (dalej jako skarżąca), na którą uprawnienia z decyzji z dnia [...]września 2005 roku zostały przeniesione decyzją Prezydenta Miasta R. z dnia [...] lutego 2008 roku. W uzasadnieniu wniosku podnosiła, że zawarte w uzasadnieniu decyzji o warunkach zabudowy ustalenia, poczynione przez Prezydenta Miasta R. są prawidłowe, żadna ze stron postępowania nie odwołała się od niej w trybie zwykłym, w tym nawet składająca wniosek o stwierdzenie nieważności decyzji A.W . S.. Skarżąca nie zgadzała się z oceną Samorządowego Kolegium Odwoławczego, iż decyzja z dnia [...]września 2005 r. została wydana z naruszeniem przepisów art. 52 ust.2 u.p.z.p. Jej zdaniem nie było podstaw do stwierdzenia rażącego naruszenia przepisów przy wydawaniu decyzji z [...] września 2005 roku. W tym zakresie wskazywała na orzecznictwo sądów administracyjnych dotyczące rozumienia pojęcia ,,rażące naruszenie prawa’’. Podnosiła też, że organ wydając decyzję o warunkach zabudowy prawidłowo zastosował przepis art. 52, art. 53 ust. 3 w zw. z art. 64 ust 1 i art. 61 ust. 1 - 5 u.p.z.p. oraz § 3 i § 9 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (Dz.U. nr 164, poz.1588). Wymagania dotyczące wysokości zamierzonej inwestycji, geometrii dachu oraz intensywności wykorzystania terenu zostały określone przez organ w oparciu o istniejącą zabudowę na działkach sąsiednich, a realizacja zamierzonej inwestycji stanowiłaby uzupełnienie istniejącej funkcji mieszkalnej. Ponadto, w ustaleniach nieobowiązującego już planu miejscowego, działka nr [...] znajdowała się w strefie mieszkaniowo - rekreacyjnej. Na obszarze tej strefy jednym z podstawowych rodzajów użytkowania, poza mieszkalnictwem w zabudowie jednorodzinnej i pensjonatowej były obiekty rekreacji, sportu i turystyki. Uchwalone w dniu [...] grudnia 1999 roku studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego gminy R. przewidywało kontynuację dotychczasowych ustaleń.

SKO, ponownie rozpoznając sprawę, decyzją z dnia [...] stycznia 2009 r. utrzymało w mocy decyzję własną z dnia [...]grudnia 2008 r. podnosząc, że niekompletny wniosek inwestora o ustalenie warunków zabudowy nie może skutecznie wszcząć postępowania. Oparcie decyzji o wniosek, który nie zawiera wszystkich elementów wymienionych w art. 52 ust.2 u.p.z.p., stanowi rażące naruszenie prawa w rozumieniu art. 156 § 1 punkt 2 kpa. Tak samo znajdująca się w aktach sprawy analiza funkcji oraz cech zabudowy nie spełniała warunków określonych w art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p. SKO powtórzyło swoje argumenty z uzasadnienia decyzji z dnia [...] grudnia 2008 r.

Skargę na powyższą decyzję organu do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniosła E. G., w wyniku której wyrokiem z dnia 23 września 2009 r., wydanym w sprawie VIII SA/Wa 238/09 Sąd uchylił zaskarżoną i poprzedzającą ją decyzję SKO uznając, że organ wskazując na uchybienia decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu nie odniósł się i nie przedstawił argumentacji, pozwalającej poznać jego sposób rozumowania co do uznania, że decyzja została wydana z rażącym naruszeniem prawa. Samo przywołanie uchybień, bez jasnego wyjaśnienia, dlaczego organ uznaje je za rażące, nie pozwala na przeprowadzenie pełnej kontroli instancyjnej. Dlatego, w ocenie Sądu, doszło do naruszenia art. 107 § 3 w związku z art. 11 kpa. Z dokonanej przez organ oceny naruszeń winno wynikać, że w danym wypadku zachodzi ewidentna sprzeczność proponowanej zabudowy terenu z zabudową już tam istniejącą, co uderzy w "ochronę ładu przestrzennego" i z punktu widzenia tego ładu jest nie do zaakceptowania. Wskazywanie tylko na uchybienia postępowania dowodowego w zakresie oceny zgromadzonego materiału i błędnych ustaleń faktycznych, nie może zostać uznana jako wystarczająca podstawa stwierdzenia nieważności decyzji.

Ponownie rozpoznając sprawę, SKO w R. decyzją z dnia [...] stycznia 2010 r. stwierdziło nieważność decyzji Prezydenta Miasta R. z dnia [...] września 2005 r. o warunkach zabudowy z tych samych przyczyn, co we wcześniejszych decyzjach: wniosek inwestorów bez załącznika graficznego oraz analiza funkcji i cech zabudowy opracowana wadliwie, co stanowiło w ocenie Kolegium rażące naruszenie prawa – art. 52 ust. 2 punkt 1 i art. 61 ust. 1-5 u.p.z.p.

Wniosek o ponowne rozpoznanie sprawy złożyła E.G., podnosząc swoje dotychczasowe argumenty. Dodatkowo powołała się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 września 2009 r., sygn. akt VIII SA/Wa 238/09.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R., ponownie rozpoznając sprawę zważyło, że w rozpoznawanej sprawie wbrew wymogom przepisu art. 52 ust. 2 u.p.z.p. nie uzupełniono wniosku. Braki wniosku dotyczyły określenia na mapie przyjętej do Państwowego Zasobu Geodezyjnego granic terenu objętego tym wnioskiem. Nadto nie określono we wniosku w sposób graficzny planowanego sposobu zagospodarowania i zabudowy terenu, w tym nie wskazano przeznaczenia i gabarytów budynku. Wady wniosku, będącego podstawą do prowadzenia postępowania i wydania decyzji, stanowią o rażącym naruszeniu art. 52 ust. 2 u.p.z.p. Ponadto, zdaniem organu, opracowana w niniejszej sprawie analiza w sposób ogólny podaje rodzaj zabudowy bez wskazania jej cech i parametrów, przez co rażąco narusza art. 61 ust. 1 u.p.z.p. oraz przepisy rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie sposobu ustalania wymagań dotyczących nowej zabudowy i zagospodarowania terenu w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. O naruszeniu art. 61 ust. 1 u.p.z.p. świadczy również brak wykazania, że inwestycja posiada dostęp do drogi publicznej, tj. ul. [...] (drogi krajowej). W związku z powyższym organ stwierdził, że istniała podstawa do stwierdzenia nieważności decyzji na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 kpa. Organ wydając swą wcześniejszą decyzję w sposób prawidłowy dokonał oceny materiału dowodowego, zaś zarzuty w zakresie objętym tym postępowaniem są bezzasadne.

Skargę na decyzję organu odwoławczego złożyła E.G., wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji oraz zasądzenie kosztów postępowania sądowego. W uzasadnieniu skargi skarżąca podniosła, że organ błędnie uznał, że zaistniały przesłanki do stwierdzenia nieważności decyzji z dnia [...] września 2005 r., ustalającej sposób zagospodarowania terenu i warunków zabudowy dla zamierzonej inwestycji. W jej ocenie podniesione przez organ odwoławczy zarzuty dotyczące: braku potwierdzenia za zgodność z oryginałem mapy określającej granice terenu, objętego wnioskiem, niewskazania graficznie sposobu zmiany użytkowania istniejącego budynku mieszkalnego i niepodanie sposobu użytkowania rozbudowanej części, braku określenia rodzaju i gabarytów pozostałej, istniejącej zabudowy w analizowanym przez organ obszarze, niewykazania na mapie, ani w części graficznej analizy, ani też w załączniku graficznym do decyzji położenia ulicy [...], naruszające według organu odwoławczego art. 52 ust.2, art. 53 ust. 3 w związku z art. 61 ust. 1-5, art. 64 ust. 1 u.p.z.p. oraz § 3 cytowanego rozporządzenia, nie stanowią rażącego naruszenia prawa.

Ponadto skarżąca stwierdziła, że organ dokonał własnych ustaleń faktycznych, do czego jej zdaniem nie miał prawa. Dodatkowo powołując się na treść wyroku WSA w Warszawie zapadłego w sprawie sygn. akt VIII SA/Wa 238/09 podniosła, że wskazywanie tylko na uchybienia postępowania dowodowego w zakresie oceny zgromadzonego materiału i błędnych ustaleń faktycznych, nie może zostać uznane jako wystarczająca podstawa do stwierdzenia nieważności decyzji.

Organ odwoławczy w odpowiedzi na skargę wnosił o jej oddalenie, podtrzymując dotychczas zaprezentowaną argumentację.

Wyrokiem z dnia 25 sierpnia 2010 r., zapadłym w sprawie VIII SA/Wa 353/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę uznając, że w rozpoznawanej sprawie organ wskazał na konkretne braki wniosku o ustalenie warunków zabudowy, które skutkują stwierdzeniem, iż decyzja poprzedzona takimi brakami postępowania jest wydana z rażącym naruszeniem prawa w rozumieniu art. 156 § 1 pkt.2 kpa.

Na skutek skargi kasacyjnej złożonej przez E. G., Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 1 marca 2012 r. (sygn. akt II OSK 2446/10), uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie do ponownego rozpoznania. W uzasadnieniu wyroku NSA nie zgodził się z oceną prawną, dokonaną przez Sąd I instancji, który uznał, że organ odwoławczy zastosował się do treści wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2009 r. Zdaniem NSA, porównując uzasadnienia obu decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R.: z dnia [...]stycznia 2009 r. i decyzji zaskarżonej w tej sprawie z dnia [...] marca 2010 r. należy stwierdzić, że w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, które jest lakoniczne i powierzchowne, organ w zasadzie ograniczył się do powtórzenia swojej argumentacji zawartej w poprzedniej decyzji z dnia [...] stycznia 2009 r., uchylonej przez Sąd wyrokiem z dnia 23 września 2009 r. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w R., mimo oceny prawnej i wskazań wyrażonych w tym wyroku, nie uzasadniło w sposób odpowiadający wymogom art. 107 § 3 k.p.a. i art.11 k.p.a dlaczego uznało, że stwierdzone naruszenia prawa mają rażący charakter. Wbrew treści art. 153 p.p.s.a ograniczyło się ponownie do wskazania wad kontrolowanej w postępowaniu nieważnościowym decyzji bez wykazania ich rażącego charakteru.

W tej sytuacji Sąd pierwszej instancji błędnie przyjął, że zaskarżone w tej sprawie rozstrzygnięcie Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R. wydano z uwzględnieniem art.153 p.p.s.a. Przeciwnie, organ nie zastosował się do oceny prawnej i wskazań zawartych w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 23 września 2009 r. Stwierdzając nieważność decyzji ustalającej warunki zabudowy z powodu naruszenia art. 52 ust. 2 i art. 61 ust.1 u.p.z.p. w dalszym ciągu nie uzasadniono dlaczego uznano, że naruszenia te mają charakter rażącego naruszenia prawa.

Tymczasem Naczelny Sąd Administracyjny w wielu orzeczeniach wyraził pogląd, że o rażącym naruszeniu prawa w rozumieniu art.156 § 1 pkt 2 k.p.a. można mówić, gdy zachodzą trzy przesłanki: oczywistość naruszenia prawa, charakter przepisu, który został naruszony oraz racje ekonomiczne lub gospodarcze, czyli skutki które wywołuje decyzja. Przy korzystaniu z tej wywołującej najdalej idące konsekwencje instytucji, wskazane wyżej przesłanki muszą wystąpić łącznie i nie mogą być dorozumiewane, ale jasno wskazane przez powołujący się na nie organ administracji.

W rozpoznawanej sprawie dla stwierdzenia rażącego naruszenia przepisów art. 52 ust. 2 ustawy konieczne było wykazanie, że wady wniosku w ogóle uniemożliwiały rozpoznanie sprawy o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla tej inwestycji. Z kolei, jeżeli ustawową przesłanką wydania decyzji o warunkach zabudowy jest tzw. zasada dobrego sąsiedztwa, określona właśnie w art. 61 ust. 1 ustawy, to dopiero brak spełnienia tej przesłanki daje podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji, a nie tylko niewłaściwe przeprowadzenie analizy, która jest jedynie środkiem dowodowym do ustalenia dobrego sąsiedztwa. W treści decyzji o warunkach zabudowy zawarto ustalenie wynikające z przeprowadzonej analizy, że działki zlokalizowane w sąsiedztwie zagospodarowane są w podobny sposób do działki inwestora i planowana zabudowa stanowić będzie uzupełnienie istniejącej w pobliżu funkcji mieszkalnej i usługowej. Na temat tego bardzo istotnego ustalenia brak jest jakiejkolwiek oceny Sądu pierwszej instancji, jak i organów. Dopiero wykazanie sprzeczności pomiędzy tym ustaleniem decyzji, a zasadą dobrego sąsiedztwa, czyli wymaganiami z art. 61 ust.1 u.p.z.p, daje podstawę do uznania, iż rażąco naruszono ten przepis.

Konieczne zatem było w niniejszej sprawie wykazanie, dla stwierdzenia nieważności decyzji, że nie jest dopuszczalne zagospodarowanie terenu w sposób wskazany w decyzji o warunkach zabudowy, a więc wykazanie, że wynik nawet bardzo ogólnej analizy funkcji oraz cech zabudowy i zagospodarowania terenu jest w sposób oczywisty sprzeczny z warunkami zabudowy ustalonymi w decyzji administracyjnej. Nie jest też przekonywujące, bo nie poparte szerszą analizą materiału sprawy, twierdzenie organu, że inwestycja nie posiada dostępu do drogi publicznej. Z treści analizy wynika, że działka inwestora nr [...] ma poprzez ul. [...], przy której jest położona, dostęp do drogi publicznej, tj. ul. [...]. To ustalenie znalazło wyraz w decyzji Prezydenta Miasta R. z dnia [...] września 2005 r., ustalającej warunki zabudowy i zagospodarowani terenu. Okoliczność, że na graficznych załącznikach do tej decyzji nie jest ujęta ul. [...] nie przesądza o tym, że faktycznie działka inwestora nie ma do niej dostępu. Ta kwestia wymaga wyjaśnienia przed uznaniem rażącego naruszenia prawa z powodu braku dostępu inwestycji do drogi publicznej. Stwierdzone w tej sprawie niezaastosowanie się organów do oceny prawnej i wskazań, zawartych w uzasadnieniu orzeczenia sądowego w zakresie dalszego postępowania, obligowało Sąd pierwszej instancji do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Dokonując oceny legalności aktu administracyjnego wydanego na skutek ponownego rozpatrzenia sprawy w wyniku uchylenia poprzedniej decyzji, Sąd I instancji zobowiązany był skontrolować czy organy administracji prawidłowo uwzględniły ocenę prawną i wytyczne, co do dalszego postępowania, zawarte w poprzednim wyroku. Tymczasem Sąd zaakceptował jedynie ustalenia organu administracji, nie poddając ich stosownej ocenie pod kątem przestrzegania art. 153 p.p.s.a. Przepis ten ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Oznacza to, że ani organ administracji publicznej, ani sąd, orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie mogą nie uwzględnić oceny prawnej i wskazań wyrażonych wcześniej w orzeczeniu Sądu (chyba że zmienił się stan faktyczny lub stan prawny sprawy). Nieprzestrzeganie przepisu art. 153 p.p.s.a. podważa obowiązującą w demokratycznym państwie prawnym zasadę sądowej kontroli działalności organów administracji i prowadzi do niespójności działania systemu władzy publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1259), sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę pod względem zgodności z prawem. Oznacza to, że kontrola sądowo-administracyjna sprowadza się do zbadania, czy organy wydając zaskarżony akt nie naruszyły przepisów prawa w stopniu mogącym mieć wpływ na wynik sprawy. Ocena dokonywana jest według stanu faktycznego i prawnego na dzień wydania aktu, na podstawie materiału dowodowego zebranego w toku postępowania administracyjnego. Z brzmienia zaś art. 145 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; dalej: "p.p.s.a.") wynika, że w przypadku, gdy Sąd stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego, bądź inne naruszenie przepisów postępowania, jeśli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy, wówczas - w zależności od rodzaju naruszenia - uchyla decyzję lub postanowienie w całości lub części, albo stwierdza ich nieważność, bądź też stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Sąd stwierdza też nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub w części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 k.p.a. lub w innych przepisach.

Skarga jest zasadna i zasługuje na uwzględnienie.

W pierwszej kolejności należy stwierdzić, że zgodnie z art. 190 p.p.s.a. sąd, któremu sprawa została przekazana, związany jest wykładnią prawa dokonaną w tej sprawie przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Sąd w składzie rozpoznającym przedmiotową sprawę w pełni podziela wytyczne, zawarte w uzasadnieniu wyroku NSA z dnia 1 marca 2012 r. i czyni je własnymi. Po rozpoznaniu ponownie skargi E. G. na decyzję SKO w R. z dnia [...] marca 2010 r. Sąd stwierdza, że SKO w R. nie zastosowało się do oceny prawnej i wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku WSA w Warszawie, wydanym w sprawie VIII SA/Wa 238/09, przez co naruszyło przepis art. 153 p.p.s.a., który ma charakter bezwzględnie obowiązujący. Zarzut naruszenia art. 153 p.p.s.a. jest uzasadniony, gdyż porównanie decyzji ostatecznych Samorządowego Kolegium Odwoławczego w R.z dnia [...] stycznia 2009 r. i [...] marca 2010 r. prowadzi do wniosku, że w dalszym ciągu organ nie wykazał, że naruszenia przepisów art. 52 ust. 2 i art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym stanowią "rażące naruszenie prawa", określone w art. 156 § 1 pkt 2 kpa, a będące podstawą stwierdzenia nieważności decyzji ostatecznej.

Organ winien wykazać, że wady wniosku w ogóle uniemożliwiały rozpoznanie sprawy o ustalenie warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla danej inwestycji. Dopiero brak spełnienia przesłanki zasady dobrego sąsiedztwa z art. 61 ust. 1 u.p.z.p. daje podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji, a nie tylko niewłaściwe przeprowadzenie analizy, która jest środkiem dowodowym do ustalenia dobrego sąsiedztwa. Organ nie odniósł się do ustalenia analizy, że działki zlokalizowane w sąsiedztwie zagospodarowane są w podobny sposób do działki inwestora i planowana zabudowa stanowić będzie uzupełnienie istniejącej w pobliżu funkcji mieszkalnej i usługowej. Dopiero wykazanie sprzeczności pomiędzy tym ustaleniem decyzji a zasadą dobrego sąsiedztwa daje podstawę do uznania, że rażąco naruszono ten przepis. Poza tym fakt, że na graficznych załącznikach analizy nie ma ujętej ul. [...] nie przesądza o tym, czy działka inwestora nie posiada dostępu do drogi publicznej. Okoliczność ta wymaga również wyjaśnienia przez organ.

Rozpoznając sprawę ponownie organ zobowiązany jest na podstawie art. 153 p.p.s.a. zastosować się do wytycznych Sądu zawartych w niniejszym uzasadnieniu wyroku, które są tożsame z wytycznymi WSA w Warszawie w sprawie VIII SA/Wa 238/09, a brak zastosowania się organu do tego wyroku w zaskarżonej decyzji stwierdził NSA w wyroku z dnia 1 marca 2012 r.

Mając na uwadze powyższe okoliczności Sąd na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. "a" i art. 152 p.p.s.a. orzekł jak w punktach 1 i 2 wyroku. O kosztach orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a.