• III SA/Wr 227/12 - Postan...
  29.03.2024

III SA/Wr 227/12

Postanowienie
Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu
2012-07-04

Nietezowane

Artykuły przypisane do orzeczenia

Do tego artykulu posiadamy jeszcze 13 orzeczeń.
Kup dostęp i zobacz, do jakich przepisów odnosi się orzeczenie. Znajdź inne potrzebne orzeczenia.

Skład sądu

Michał Kazek /przewodniczący sprawozdawca/

Sentencja

Referendarz sądowy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym we Wrocławiu Michał Kazek po rozpoznaniu w dniu 4 lipca 2012 r. na posiedzeniu niejawnym w Wydziale III wniosku strony skarżącej o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych w sprawie ze skargi R. K. na postanowienie Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie stwierdzenia uchybienia terminu do wniesienia odwołania postanawia odmówić przyznania prawa pomocy.

Uzasadnienie

W odpowiedzi na wezwanie do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w kwocie 100 zł skarżący R. K. złożył na urzędowym formularzu wniosek o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych. W jego uzasadnieniu podał, że jego jedynym źródłem utrzymania jest renta w kwocie około 1.100 zł, z której ponosi koszty własnego utrzymania w kwocie od 825 do 1.000zł miesięcznie oraz uiszcza raty kredytu zaciągniętego na leczenie. W aktach sprawy znajduje się kserokopia decyzji Zakłady Ubezpieczeń Społecznych Oddział we W. z dnia [...] znak [..], z której wynika, że renta skarżącego od dnia wydania tej decyzji wynosi 1.101, 57 zł i przysługuje od niej dodatek pielęgnacyjny w kwocie 195,67 zł .

W oświadczeniu o stanie rodzinnym, majątku i dochodach skarżący wskazał, że jest właścicielem mieszkania o powierzchni 64 m², w którym samodzielnie prowadzi gospodarstwo domowe.

Jak wynika ze zwrotnego potwierdzenia odbioru przesyłki sądowej w dniu 18 czerwca 2012 r. skarżącemu doręczono wezwanie do uzupełnienia wniosku o przyznanie prawa pomocy poprzez przedłożenie w terminie siedmiu dni, pod rygorem rozpoznania wniosku na podstawie akt sprawy, dodatkowych informacji i dokumentów źródłowych dotyczących sytuacji materialnej i rodzinnej.

Z akt sprawy wynika, że wnioskodawca nie zareagował na to wezwanie.

W sprawie zważono, co następuje.

Stosownie do art. 245 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity w Dz. U. z 2012 r. poz. 270) prawo pomocy może być przyznane w zakresie całkowitym lub częściowym. Prawo pomocy w zakresie częściowym obejmuje zwolnienie tylko od opłat sądowych w całości lub w części albo tylko od wydatków albo od opłat sądowych i wydatków lub obejmuje tylko ustanowienie adwokata, radcy prawnego, doradcy podatkowego lub rzecznika patentowego (art. 245 § 3 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). W przypadku osób fizycznych prawo pomocy może być przyznane w zakresie częściowym – gdy osoba ta wykaże, iż nie jest w stanie ponieść pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie i rodziny (art. 246 § 1 pkt 2) cyt. wyżej ustawy).

Wyżej powołane unormowania winny być odczytywane w kontekście treści art. 199 ustawy procesowej, zgodnie z którym strony ponoszą koszty postępowania związane ze swym udziałem w sprawie, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej. Należy zatem przyjąć, iż zwolnienie z obowiązku uiszczenia kosztów sądowych stanowi wyjątek od reguły wykonania przez stronę tego obowiązku, który sprzyja rozwadze w wyborze sądowej drogi dochodzenia swoich praw. W konsekwencji przepisy Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi określające przesłanki przyznania prawa pomocy nie mogą być interpretowane według reguł wykładni rozszerzającej. Nadto zastosowanie przez ustawodawcę wskazanej wyżej formuły uregulowania instytucji prawa pomocy obliguje wnioskodawcę do zachowania szczególnej staranności przy wykazywaniu podstaw, które uzasadniają jego żądanie.

Z regulacji prawnych dotyczących kosztów sądowych można wysnuć wniosek, że są one zasadą natomiast zwolnienie z ich uiszczenia winno nastąpić w sytuacjach wyjątkowych. Instytucja zwolnienia od kosztów sądowych jest instytucją stosowaną w przypadku osób charakteryzujących się ubóstwem, tj. całkowicie pozbawionych środków do życia ze względu na okoliczności życiowe. Zdaniem referendarza sądowego ubiegający się o taką pomoc powinni poczynić oszczędności we własnych wydatkach, do granic zabezpieczenia koniecznych kosztów utrzymania.

W sprawie wszczętej wnioskiem o przyznanie prawa pomocy w zakresie częściowym, obejmującym zwolnienie od kosztów sądowych przedmiotem oceny jest stan faktyczny wynikający ze złożonych oświadczeń i przedłożonych dokumentów, zaś ocena ta musi być odnoszona do poziomu życia i statusu majątkowego innych obywateli Państwa, na których – w razie przyznania prawa pomocy - ciężar zwolnienia strony od kosztów sądowych zostałby przeniesiony. Badanie zasadności zwolnienia wnioskodawców od kosztów sądowych oparte jest na ocenie, czy stan faktyczny, na który składają się okoliczności wynikające z akt sprawy, odpowiada hipotezie normy prawnej wynikającej z art. 246 § 1 pkt 2) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, tj. wykazaniu niemożności ponoszenia pełnych kosztów postępowania, bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla siebie.

Na mocy art. 255 ustawy procesowej, jeżeli oświadczenie strony zawarte we wniosku, o którym mowa w art. 252, okaże się niewystarczające do oceny jej rzeczywistego stanu majątkowego i możliwości płatniczych oraz stanu rodzinnego lub budzi wątpliwości, strona jest obowiązana złożyć na wezwanie, w zakreślonym terminie, dodatkowe oświadczenie lub przedłożyć dokumenty źródłowe dotyczące jej stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego.

Postępowanie w sprawie przyznania prawa pomocy wszczynane jest wyłącznie na wniosek strony, co oznacza, iż to wnioskodawca winien wskazać na okoliczności uzasadniające jego żądanie. Tymczasem w niniejszej sprawie skarżący w sposób lakoniczny umotywował swoje żądanie, a nadto nie dostarczył, mimo wezwania, informacji wskazanych przez referendarza sądowego. Jednocześnie nie przedstawił innych dokumentów, których treść uprawdopodobniłaby, iż jego aktualna sytuacja materialna uzasadnia uwzględnienie złożonego wniosku. W konsekwencji nie było możliwe ustalenie w sposób wyczerpujący i nie budzący wątpliwości sytuacji majątkowej i rodzinnej wnioskodawcy, podlegającej ocenie w postępowaniu wpadkowym, wszczętym wnioskiem o przyznanie prawa pomocy. W tej sytuacji przedmiotem oceny jest stan faktyczny wynikający ze złożonych przez skarżącego oświadczeń.

Oceniając zasadność wniosku o przyznanie prawa pomocy w świetle powołanych regulacji prawnych i wynikających z nich zasad, referendarz sądowy doszedł do przekonania, że skarżący nie wykazał, że jego sytuacja materialna i rodzinna spełnia przesłanki do przyznania prawa pomocy. Złożone przez skarżącego oświadczenie, o którym mowa w art. 252 § 1 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie zawiera dostatecznych danych koniecznych do oceny jego rzeczywistych możliwości płatniczych. W treści wniosku skarżący ograniczył się jedynie do przedstawienia takich danych, które mogły świadczyć o braku wystarczających dochodów na jednoczesne ponoszenie kosztów swojego utrzymania i kosztów sądowych. Uchylił się natomiast od ich wykazania i uzupełnienia w sposób określony w doręczonym wezwaniu.

W tym stanie rzeczy uzasadnione jest stwierdzenie, że na obecnym etapie postępowania skarżący nie wykazał, stosownie do brzmienia art. 246 § 1 pkt 2) Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, podstaw do przyznania prawa pomocy. W konsekwencji, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 258 § 1 i § 2 pkt 7) Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, referendarz sądowy postanowił, jak w sentencji, o odmowie przyznania R. K. prawa pomocy.

Szukaj: Filtry
Ładowanie ...